Το “Wind Chill” (Οι Εγκλωβισμένοι), τηρουμένων των αναλογιών, πέτυχε ακριβώς αυτό που είχε σκοπό όταν κυκλοφόρησε το 2007. Δεδομένης της περιορισμένης κυκλοφορίας στους κινηματογράφους της Αμερικής, προτού θαφτεί κάτω από έναν σωρό χριστουγεννιάτικων ταινιών τρόμου, η ταινία είχε όλα τα προσόντα για να ευδοκιμήσει στα βιντεοκλάμπ. Στην ταινία, η οποία μέχρι και σήμερα έχει μικρή απήχηση, πρωταγωνιστεί η Emily Blunt πριν γίνει γνωστή. Όπως ο George Clooney (Return to Horror High), η Julia Roberts σε μια από τις πρώτες της ταινίες (Flatliners) ή η Jennifer Aniston (Leprechaun), η Blunt έκανε κι αυτή το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε μια ταινία τρόμου. Ωστόσο, ακριβώς όπως άλλα slashers του παρελθόντος, υπάρχει κάτι αδιευκρίνιστα όμορφο κι ανακουφιστικό σε μια ταινία μεσαίου μπάτζετ με κεντρική θεματική τα φαντάσματα. Το “Wind Chill”, του Gregory Jacobs, παρά τη σχετική αφάνεια, είναι ένα από τα καλύτερα horror των ’00s.
Έχουμε ήδη μιλήσει για το Wind Chill στο άρθρο μας με τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες τρόμου, αλλά σκεφτήκαμε ότι του αξίζει δικό του άρθρο. Το σκηνικό της ταινίας είναι ιδιαίτερα απλό: Η Emily Blunt πρωταγωνιστεί απλώς ως το «Κορίτσι», μια νεαρή φοιτήτρια σε ένα πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια που χρειάζεται κάποιον να την «πετάξει» με αυτοκίνητο μέχρι το πατρικό της στο Ντέλαγουερ για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Κι επειδή μιλάμε για προ Uber εποχές, η φοιτήτρια αποφασίζει να βάλει μια αγγελία στον πίνακα ανακοινώσεων της πανεπιστημιούπολης, όπου ζητά βοήθεια. Στην αγγελία απαντά ο «Τύπος» (Ashton Holmes), ένας περίεργος φοιτητής που φαίνεται να ξέρει πολλά για αυτήν, παρόλο που δε γνωρίζονται.
Ο Jacobs καταφέρνει να τονίσει την ένταση και το αίσθημα αβεβαιότητας από τη πρώτη στιγμή, υποδηλώνοντας των «Τύπο» ως την κύρια απειλή. Το παίξιμο της Blunt είναι επίσης αξιοσημείωτο, καθώς βλέπουμε το «Κορίτσι» να προσπαθεί να κρατήσει τις αποστάσεις της από τον περίεργο «Τύπο», χωρίς παράλληλα να του πηγαίνει πολύ κόντρα. Αν και είναι επιφυλακτική απέναντί του, δε θέλει να τον σιγοντάρει. Πριν καν φτάσουμε στα φαντάσματα, ο Jacobs έχει ήδη καταφέρει να μας καλλιεργήσει άφθονη αμηχανία και τρόμο.
Η περίεργη συμπεριφορά του νεαρού συνεχίζεται και στα μισά της διαδρομής, ενώ αποφασίζουν να «κόψουν» δρόμο (πάντα κακή ιδέα), ο «Τύπος» στρίβει για να αποφύγει ένα επερχόμενο αυτοκίνητο, σταματώντας σε ένα χαντάκι κατά μήκος την πλευρά του δρόμου. Οι δυο τους αρχίζουν να μαλώνουν, αλλά γρήγορα συμφιλιώνονται. Πρέπει να φύγουν αμέσως από εκεί και το «Κορίτσι» χρειάζεται απεγνωσμένα να φτάσει στο Ντέλαγουερ και στην ασφάλεια του σπιτιού της.
Και κάπου εδώ, ενώ βρίσκονται εγκωβισμένοι στη μέση του δρόμου, εμφανίζονται τα φαντάσματα. Αυτό που επακολουθεί θυμίζει αρκετά J-horror σκηνικά. Είναι ένα πασπάλισμα του “The Grudge” με μερικά στοιχεία από το ριμέικ του “Pulse” του Jim Sonzero. Ωστόσο, ο Jacobs καταφέρνει να το κάνει δικό του. Εκμεταλλεύεται πλήρως το έμφυτο ταλέντο της Emily Blunt καθώς αυτή βυθίζεται στον τρόμο, την ώρα που ασαφή φαντάσματα περικυκλώνουν το αυτοκίνητό της, όλα αυτά υπό τους ήχους του “Rockin’ Around the Christmas Tree” της Brenda Lee που παίζει στο ραδιόφωνο. Αυτό και μόνο αξίζει πολύ.
Η πλοκή του “Wind Chill” θυμίζει αστικό θρύλο που ακούς από κάποιον φίλο σου δίπλα στο τζάκι μια νύχτα Χριστουγέννων. Όσο η ιστορία ξεδιπλώνεται, το «Κορίτσι» ανακαλύπτει περισσότερα για την ιστορία του στοιχειωμένου δρόμου, όπου έχουν εγκλωβιστεί. Ανεξήγητες εξαφανίσεις, δολοφονίες από άτομα της αστυνομίας και μυστήριοι θάνατοι ιερέων. Ο Jacobs δίνει στο κοινό τις πληροφορίες που χρειάζεται για να καταλάβουν τι συμβαίνει, χωρίς να υπερεξηγεί τους υπερφυσικούς μύθους της ιστορίας. Το “Wind Chill” βγάζει την αίσθηση εκείνης της τελευταίας ταινίας που νοίκιασες στο βίντεοκλαμπ, κάπου στα late 00s, όταν ήδη η εποχή τους είχε παρέλθει.
Το “Wind Chill” δεν είναι ένα κλασικό σε καμία περίπτωση, αλλά δε χρειάζεται κιόλας κάθε ταινία να είναι. Μερικές φορές, το καλό είναι αρκετό, ειδικά όταν τα συστατικά της ταινίας- υποκριτική, σκηνικό, soundtrack – είναι αξιόλογα. Το “Wind Chill” άξιζε περισσότερη προσοχή το 2007 που κυκλοφόρησε. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη και η κληρονομιά του έμεινε αποκλεισμένη στην άκρη του δρόμου δίπλα στο «Κορίτσι» και τον «Τύπο». Αν ψάχνετε να δείτε ένα ωραίο horror αυτές τις γιορτές, το “Wind Chill” αξίζει την προσοχή σας. Είναι ένα ξεχασμένο στολίδι από μια ξεχασμένη εποχή των ταινιών τρόμου.
Το “Wind Chill” (Οι Εγκλωβισμένοι), τηρουμένων των αναλογιών, πέτυχε ακριβώς αυτό που είχε σκοπό όταν κυκλοφόρησε το 2007. Δεδομένης της περιορισμένης κυκλοφορίας στους κινηματογράφους της Αμερικής, προτού θαφτεί κάτω από έναν σωρό χριστουγεννιάτικων ταινιών τρόμου, η ταινία είχε όλα τα προσόντα για να ευδοκιμήσει στα βιντεοκλάμπ. Στην ταινία, η οποία μέχρι και σήμερα έχει μικρή απήχηση, πρωταγωνιστεί η Emily Blunt πριν γίνει γνωστή. Όπως ο George Clooney (Return to Horror High), η Julia Roberts σε μια από τις πρώτες της ταινίες (Flatliners) ή η Jennifer Aniston (Leprechaun), η Blunt έκανε κι αυτή το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε μια ταινία τρόμου. Ωστόσο, ακριβώς όπως άλλα slashers του παρελθόντος, υπάρχει κάτι αδιευκρίνιστα όμορφο κι ανακουφιστικό σε μια ταινία μεσαίου μπάτζετ με κεντρική θεματική τα φαντάσματα. Το “Wind Chill”, του Gregory Jacobs, παρά τη σχετική αφάνεια, είναι ένα από τα καλύτερα horror των ’00s.
Έχουμε ήδη μιλήσει για το Wind Chill στο άρθρο μας με τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες τρόμου, αλλά σκεφτήκαμε ότι του αξίζει δικό του άρθρο. Το σκηνικό της ταινίας είναι ιδιαίτερα απλό: Η Emily Blunt πρωταγωνιστεί απλώς ως το «Κορίτσι», μια νεαρή φοιτήτρια σε ένα πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια που χρειάζεται κάποιον να την «πετάξει» με αυτοκίνητο μέχρι το πατρικό της στο Ντέλαγουερ για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Κι επειδή μιλάμε για προ Uber εποχές, η φοιτήτρια αποφασίζει να βάλει μια αγγελία στον πίνακα ανακοινώσεων της πανεπιστημιούπολης, όπου ζητά βοήθεια. Στην αγγελία απαντά ο «Τύπος» (Ashton Holmes), ένας περίεργος φοιτητής που φαίνεται να ξέρει πολλά για αυτήν, παρόλο που δε γνωρίζονται.
Ο Jacobs καταφέρνει να τονίσει την ένταση και το αίσθημα αβεβαιότητας από τη πρώτη στιγμή, υποδηλώνοντας των «Τύπο» ως την κύρια απειλή. Το παίξιμο της Blunt είναι επίσης αξιοσημείωτο, καθώς βλέπουμε το «Κορίτσι» να προσπαθεί να κρατήσει τις αποστάσεις της από τον περίεργο «Τύπο», χωρίς παράλληλα να του πηγαίνει πολύ κόντρα. Αν και είναι επιφυλακτική απέναντί του, δε θέλει να τον σιγοντάρει. Πριν καν φτάσουμε στα φαντάσματα, ο Jacobs έχει ήδη καταφέρει να μας καλλιεργήσει άφθονη αμηχανία και τρόμο.
Η περίεργη συμπεριφορά του νεαρού συνεχίζεται και στα μισά της διαδρομής, ενώ αποφασίζουν να «κόψουν» δρόμο (πάντα κακή ιδέα), ο «Τύπος» στρίβει για να αποφύγει ένα επερχόμενο αυτοκίνητο, σταματώντας σε ένα χαντάκι κατά μήκος την πλευρά του δρόμου. Οι δυο τους αρχίζουν να μαλώνουν, αλλά γρήγορα συμφιλιώνονται. Πρέπει να φύγουν αμέσως από εκεί και το «Κορίτσι» χρειάζεται απεγνωσμένα να φτάσει στο Ντέλαγουερ και στην ασφάλεια του σπιτιού της.
Και κάπου εδώ, ενώ βρίσκονται εγκωβισμένοι στη μέση του δρόμου, εμφανίζονται τα φαντάσματα. Αυτό που επακολουθεί θυμίζει αρκετά J-horror σκηνικά. Είναι ένα πασπάλισμα του “The Grudge” με μερικά στοιχεία από το ριμέικ του “Pulse” του Jim Sonzero. Ωστόσο, ο Jacobs καταφέρνει να το κάνει δικό του. Εκμεταλλεύεται πλήρως το έμφυτο ταλέντο της Emily Blunt καθώς αυτή βυθίζεται στον τρόμο, την ώρα που ασαφή φαντάσματα περικυκλώνουν το αυτοκίνητό της, όλα αυτά υπό τους ήχους του “Rockin’ Around the Christmas Tree” της Brenda Lee που παίζει στο ραδιόφωνο. Αυτό και μόνο αξίζει πολύ.
Η πλοκή του “Wind Chill” θυμίζει αστικό θρύλο που ακούς από κάποιον φίλο σου δίπλα στο τζάκι μια νύχτα Χριστουγέννων. Όσο η ιστορία ξεδιπλώνεται, το «Κορίτσι» ανακαλύπτει περισσότερα για την ιστορία του στοιχειωμένου δρόμου, όπου έχουν εγκλωβιστεί. Ανεξήγητες εξαφανίσεις, δολοφονίες από άτομα της αστυνομίας και μυστήριοι θάνατοι ιερέων. Ο Jacobs δίνει στο κοινό τις πληροφορίες που χρειάζεται για να καταλάβουν τι συμβαίνει, χωρίς να υπερεξηγεί τους υπερφυσικούς μύθους της ιστορίας. Το “Wind Chill” βγάζει την αίσθηση εκείνης της τελευταίας ταινίας που νοίκιασες στο βίντεοκλαμπ, κάπου στα late 00s, όταν ήδη η εποχή τους είχε παρέλθει.
Το “Wind Chill” δεν είναι ένα κλασικό σε καμία περίπτωση, αλλά δε χρειάζεται κιόλας κάθε ταινία να είναι. Μερικές φορές, το καλό είναι αρκετό, ειδικά όταν τα συστατικά της ταινίας- υποκριτική, σκηνικό, soundtrack – είναι αξιόλογα. Το “Wind Chill” άξιζε περισσότερη προσοχή το 2007 που κυκλοφόρησε. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη και η κληρονομιά του έμεινε αποκλεισμένη στην άκρη του δρόμου δίπλα στο «Κορίτσι» και τον «Τύπο». Αν ψάχνετε να δείτε ένα ωραίο horror αυτές τις γιορτές, το “Wind Chill” αξίζει την προσοχή σας. Είναι ένα ξεχασμένο στολίδι από μια ξεχασμένη εποχή των ταινιών τρόμου.
