Σε μια σκηνή από την Έβδομη Σφραγίδα, ο πρωταγωνιστής ιππότης Μαξ Φον Σίντοφ, καλείται να γίνει μάρτυρας της πυρπόλησης μιας νεαρής κοπέλας που κατηγορείται πως λατρεύει τον Σατανά.
Συνομιλώντας με τον κυνικό συνοδοιπόρο του διαφωνούν για το τι θα αντιμετωπίσει η κοπέλα όταν τελειώσει το μαρτύριό της: θα είναι ο Θεός, ο Σατανάς ή το Κενό που θα την περιμένει. Ο ιππότης δεν μπορεί να συνθηκολογήσει στην ιδέα πως το Κενό είναι το μέλλον της ανθρώπινης ψυχής. Ο συνομιλητής του όμως δεν αμφιβάλλει: το βλέπει άλλωστε στα μάτια της έντρομης κοπέλας που οι φλόγες έχουν αγκαλιάσει το σώμα της. Ανάμεσα στο θάνατο και στη ζωή δεν βρίσκεται κάτι άλλο από το ακατανόητο Κενό, ούτε ο Θεός ούτε το αντεστραμμένο είδωλό του, τίποτα. Η δοκιμασία της πίστης του Ιππότη καλείται να απαντήσει σε ερωτήματα που ούτε ο σκοτεινός του διώχτης μπορεί να αποκριθεί: ίσως υπάρχει μόνο θάνατος και τίποτα άλλο.
Μέσα από το υπαρξιακό βλέμμα του Μπέργκμαν ο άνθρωπος τοποθετείται στο σώμα του Μαξ Φον Σίντοφ για να τον φέρει αντιμέτωπο με τον μεγαλύτερό του φόβο: τον θάνατο.
Ο ιππότης, μια αποστεωμένη μελαγχολική φιγούρα, επιστρέφει από τις σταυροφορίες στην γενέτειρά του. Έχοντας πολεμήσει στο όνομα του Θεού για την επαναφορά των Ιερών τόπων της Χριστιανοσύνης στους πιστούς της έρχεται αντιμέτωπος με τη σκοτεινή φιγούρα που του αναγγέλλει το θάνατό του. Ο ιππότης αντιπροτείνει το σκάκι ως το πεδίο διαφυγής από την προδιαγεγραμμένη του μοίρα. Θα προσπαθήσει να παλέψει με τον Χάρο με σκοπό να τον νικήσει, να αναβάλλει το θάνατό του, για να μπορέσει να ανακαλύψει περισσότερα πράγματα από τη ζωή.
Η ταινία διαδραματίζεται στο μεσαιωνικό Σουηδικό τοπίο, στο οποίο έχει ενσκήψει η τρομερή επιδημία της πανούκλας. Ήταν η εποχή όπου η θέα των πτωμάτων, τα οποία συσσωρεύονταν με ακατάπαυστο ρυθμό, με αριθμούς που απειλούσαν την αναλογία των εναπομεινάντων ζωντανών, κλόνιζε το φόβο της κόλασης ως την υπέρτατη τιμωρία για έναν πιστό. Ο θάνατος γινόταν η μεγαλύτερη απειλή και η μορφή που λάμβανε το σώμα του μολυσμένου από τη πανώλη μετέφερε τα βασανιστήρια της κόλασης προς τη Γη.
Ο Μπέργκμαν εκφράζει αφενός την αγωνία της δικής του εποχής, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και την διαπάλη των δυο υπερδυνάμεων που τα πυρηνικά τους όπλα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να μετατρέψουν τον πλανήτη σε ένα απέραντο κοιμητήριο. Aφετέρου, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τις δικές του προσωπικές αγωνίες απέναντι στο θάνατο: σύμφωνα με τα λεγόμενά του, η αποπεράτωση της ταινίας απάλυνε ένα μεγάλο κομμάτι των υπαρξιακών του ερωτηματικών.
Η Έβδομη σφραγίδα εκφράζει πρωτίστως την απώλεια που επέφερε η νεωτερικότητα και την ταυτόχρονη σύντριψη των παραδόσεων που συγκροτούσαν την μέχρι πρότινος στέρεη δομή του κόσμου. Ο Θεός δεν υπάρχει, αυτό που ονομάσαμε θρησκεία ήταν ο τρόπος για να αντιστρατευτούμε το φόβο του αγνώστου: μονίμως αθέατου από την ανθρώπινη εμπειρία. Η απομάγευση του κόσμου φέρνει τον άνθρωπο στο ρόλο του δημιουργού. Αυτός πρέπει να δώσει νόημα στην ίδια του τη ζωή και να βρει τρόπους να ανταμώσει τον θάνατο απογυμνωμένος από μεταφυσικές ελπίδες.
Η ζωή διαρκεί όσο η παρτίδα με το Θάνατο λαμβάνει χώρα, σε ένα παιχνίδι a priori χαμένο, ο ιππότης δεν μπορεί να ξεφύγει από την μοίρα του καλείται όμως να την αποδεχτεί. Στο ενδιάμεσο «φωτεινό διάστημα» μπορεί -όπως ο ιππότης της ταινίας- ανάμεσα σε μια διαλεκτική φωτεινών και ζοφερών στιγμών, ανάμεσα στο ξεπέρασμα των οικείων γνώσεων και στην αναζήτηση νέων εμπειριών που σαν ευθεία γραμμή δεν μας αποκαλύπτουν παρά με προσπάθεια την αλήθεια τους, να ζήσει.
Στο τέλος της ταινίας, ο μακάβριος χορός παρασύρει όλη την ανθρωπότητα προς τα σκοτεινά και αδιόρατα, από την ανθρώπινη νόηση, μονοπάτια του. Αν το νεκρό σώμα ήταν η ατομική εικόνα του θανάτου, ο μακάβριος χορός αναπαριστά ολόκληρη την κοινωνία, αδιακρίτως τάξεων, που βαδίζει προς το μοιραίο. Από τον Αυτοκράτορα και τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο χωρικό, άνδρες και γυναίκες αδιακρίτως, ο θάνατος καθοδηγεί τα βήματά τους στον κόσμο που τα ανθρώπινα αξιώματα σταματούν να έχουν τη παραμικρή σημασία.
Ο θάνατος έχει πάντα οικουμενική διάσταση και από τις προσταγές του όλοι μας οδηγούμαστε πειθήνια προς αυτόν. Το δράμα της θνητότητας είναι ίσως ότι είναι απόλυτα εύθραυστη και ποτέ δεν γνωρίζουμε πότε κόβεται το νήμα της. Και όμως, υπάρχει πάντα αυτό το «φωτεινό διάστημα»: το μήνυμα ελπίδας που κυοφορούν οι ασπρόμαυρες εικόνες του Μπέργκμαν μπροστά στην μόνιμη σιωπή του Θεού.
