Όταν ο Μπονγκ Τζουν-χο ανέβηκε στη σκηνή των 92ων Βραβείων Όσκαρ για να παραλάβει το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για το “Parasite”, η ομιλία του—για τη δύναμη του ξενόγλωσσου κινηματογράφου έγινε αμέσως εμβληματική. Και το μήνυμά του ήταν ιδιαίτερα ταιριαστό αν σκεφτεί κανείς την πορεία της καριέρας του: αφού σκηνοθέτησε αρκετές αγγλόφωνες ταινίες, όπως το “Snowpiercer” και το “Okja”, η καθιέρωσή του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο όμως δεν προήλθε από μια χολιγουντιανή παραγωγή, αλλά από το “Parasite”, ένα αγωνιώδες, καυστικό θρίλερ που είχε σχεδιαστεί ειδικά για να αντικατοπτρίσει κοινωνικά ζητήματα της Νότιας Κορέας.
Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί ως δημιουργός, ο Μπονγκ Τζουν-χο έχει μια κινηματογραφική «γλώσσα» που του ανήκει αποκλειστικά. Ένας αληθινός auteur, με μια μοναδική αίσθηση σκοτεινού, λεπτού χιούμορ, η σκηνοθετική του ταυτότητα είναι ευδιάκριτη τόσο στις κορεάτικες παραγωγές του όσο και στις αγγλόφωνες απόπειρές του. Ως ένας από τους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους σκηνοθέτες της εποχής μας, οι ταινίες του—με τον συνδυασμό χιούμορ και τρόμου, τις ανατρεπτικές πλοκές και την εστίαση σε θέματα ταξικής ανισότητας και κοινωνικής δυσαρέσκειας—αποτελούν μερικά από τα πιο εύστοχα σχόλια πάνω στον σύγχρονο κόσμο. Ειδικά στο “Parasite” αντικατοπτρίζονται όλα τα παραπάνω. Σε μια συνέντευξη κατά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Μπονγκ ανέφερε ότι αν και το φιλμ απεικονίζει την οικονομική κατάσταση της Νότιας Κορέας, το κοινό παγκοσμίως το βίωσε ως κάτι οικείο: «Στην ουσία όλοι ζούμε στην ίδια χώρα που ονομάζεται Καπιταλισμός», είπε χαρακτηριστικά.
Η αιχμηρή ματιά του Μπονγκ σε συνδυασμό με την αφηγηματική και σκηνοθετική του δεξιοτεχνία τον έχουν καθιερώσει ως έναν από τους πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες της γενιάς του. Εκτός από τα ιστορικά του Όσκαρ, έχει και ένα Χρυσό Φοίνικα στο ενεργητικό του για το Parasite, ενώ σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε συγκαταλέγονται στους θαυμαστές του. Παρόλο που δεν είναι όλες οι ταινίες του “Parasite”—έχει δημιουργήσει τα πάντα, από steampunk δράση μέχρι ατμοσφαιρικά αστυνομικά θρίλερ—κάθε έργο του φέρει τη μοναδική του σφραγίδα και αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς.
Με το πολυαναμενόμενο κινηματογραφικό του comeback, “Mickey 17″, να βρίσκεται πλέον στις αίθουσες θυμόμαστε τη φιλμογραφία του Μπονγκ Τζουν-χο.
Mickey 17 (2025)
Η σκηνοθετική ματιά του Μπονγκ Τζουν-χο παραμένει αψεγάδιαστη και κοφτερή, τα εφέ είναι εντυπωσιακά και το μήνυμα ελπίδας σε μια εποχή φασισμού και απανθρωπιάς χτυπάει δυνατά, ειδικά με την κυκλοφορία της ταινίας τόσο σύντομα μετά τις εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ (πρεμιέρα έκανε στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου). Δεν μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του “Parasite”, καθώς μεταβαίνει σε έναν άλλον κόσμο με άλλους κανόνες και συμπεριφορές. Η σάτιρα είναι προφανής, ιδιαίτερα στις σκηνές με τον Μαρκ Ράφαλο. Καταλύτης η ερμηνεία του Ρόμπερτ Πάτινσον που συνθλίβεται και επιβιώνει μέχρι να βρεθεί αντιμέτωπος με τον κλώνο του.
Parasite (2019)
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν. Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας.
Okja (2017)
Πρόκειται για την παραμυθένια ιστορία ενός κοριτσιού και του γενετικά τροποποιημένου «σούπερ-γουρουνιού» της. Αποτελεί μια υπέροχη περιπέτεια από μόνη της. Μέσα από αυτό το φανταστικό, αλλά ταυτόχρονα οικείο ταξίδι μιας νεαρής που θέλει απλώς να σώσει τον καλύτερό της φίλο, η ταινία αγγίζει θέματα όπως η δυτική εκμετάλλευση και η καπιταλιστική απληστία. Ο Μπονγκ σκηνοθετεί μερικές ιδιαίτερα ευρηματικές σκηνές δράσης — όπως οι καταδιώξεις στη Σεούλ και τη Νέα Υόρκη που αξιοποιούν στο έπακρο τη διεθνή φύση της παραγωγής. Παράλληλα διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ που απογειώνει τη δυνατή, στα όρια του υπερβολικού, σάτιρα της ταινίας. Ξεχωρίζει η νεαρή Άαν Σέο-χιουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Τίλντα Σουίντον ως εκκεντρική CEO, καθώς και ο Τζέικ Τζίλενχαλ που δίνει μια εντελώς παρανοϊκή ερμηνεία που δίχασε το κοινό, αλλά είναι αδύνατο να ξεχαστεί στον χρόνο.
Snowpiercer (2013)
Ο Μπονγκ Τζουν-χο είχε μια δύσκολη εμπειρία κατά τη δημιουργία του “Snowpiercer”, της πρώτης του αγγλόφωνης ταινίας. Είναι διαβόητο ότι αναγκάστηκε να παλέψει για το τελικό cut με τον διανομέα Χάρβεϊ Γουάινστιν, ο οποίος ήθελε να κόψει 25 λεπτά από την ταινία για την κυκλοφορία της στις ΗΠΑ. Ο Μπονγκ έφτασε μέχρι και στο σημείο να πει ψέματα ότι μια σκηνή με καθάρισμα ψαριού ήταν αφιέρωση στον πατέρα του, προκειμένου να τη διατηρήσει στην ταινία. Τελικά η ταινία κυκλοφόρησε πλήρης, αλλά αρχικά απευθείας σε ψηφιακή διανομή, πριν η κριτική αποδοχή της εξασφαλίσει μια ευρύτερη κινηματογραφική διανομή. Είναι πραγματικά αδιανόητο το πώς κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει το όραμα του Μπονγκ, καθώς το “Snowpiercer” είναι ένα αριστούργημα. Το αποκαλυπτικό, γεμάτο δράση αφήγημα μιας επανάστασης των κατώτερων κοινωνικών τάξεων μέσα σε ένα υπερσύγχρονο τρένο που μεταφέρει τα τελευταία υπολείμματα της ανθρωπότητας είναι ίσως η πιο προσιτή ταινία του σκηνοθέτη. Ενώ παραμένει πιστό στη θεματική του ταξικού αγώνα που διατρέχει το έργο του Μπονγκ, το “Snowpiercer” λειτουργεί πρωτίστως ως μια σκληροτράχηλη περιπέτεια δράσης, με σεκάνς αργής κίνησης που συγκαταλέγονται στις καλύτερες του είδους τα τελευταία χρόνια. Το καστ — Κρις Έβανς, Τίλντα Σουίντον, Οκτάβια Σπένσερ, Τζον Χερτ, Εντ Χάρις και Σονγκ Κανγκ-χο — αποδίδει εξαιρετικά.
Mother (2009)
Μία από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του Μπονγκ Τζουν-χο, το “Mother” είναι δύσκολο να περιγραφεί χωρίς να αποκαλυφθούν στοιχεία της πλοκής, καθώς οι ανατροπές του αποτελούν βασικό μέρος της απόλαυσης. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μικρό χωριό και ακολουθεί μια μητέρα (την ερμηνεύει εξαιρετικά η Κιμ Χιε-τζα) που ζει με τον διανοητικά ανάπηρο γιο της (Γουόν Μπιν). Ο νεαρός αντιμετωπίζεται ως ο “ανόητος” του χωριού από τους γείτονες, αλλά όταν κατηγορείται για τη δολοφονία μιας κοπέλας, η προστατευτική μητέρα αναλαμβάνει η ίδια να ερευνήσει την υπόθεση και να αποδείξει την αθωότητά του.
The Host (2006)
To “The Host” είναι η ταινία που συνδυάζει καλύτερα τις δύο βασικές πτυχές του σκηνοθέτη—υψηλής παραγωγής επιστημονική φαντασία και σκοτεινά κυνικό κοινωνικό σχόλιο. Πρωταγωνιστώντας ο Σονγκ Κανγκ-χο στον ρόλο ενός αδέξιου πατέρα που προσπαθεί να σώσει την κόρη του από ένα πλάσμα που αναδύεται από τον ποταμό Χαν στη Σεούλ, το “The Host” μπλέκει δράση, αγωνία, μαύρη κωμωδία, τρόμο και δράμα σε μια ιστορία που συγκινεί και παραμένει βαθιά ανθρώπινη.
Memories of Murder (2003)
Ένα σύγχρονο ανάγλυφο της τοπικής κοινωνίας, μία μικρογραφία της σκοτεινής διαδρομής της εξουσίας και των μέσων επιβολής της τάξης. Μία σειρά ανεξιχνίαστων βιασμών-δολοφονιών συνταράσσει την επαρχία Gyunggi της Νοτίου Κορέας. Σύντομα η αστυνομία ξεκινάει την έρευνά της. Τα Μέσα Ενημέρωσης “σκοτώνουν” τη δημοσιογραφία κι εμπορευματοποιούν το δράμα. Η πίστη πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος αποδεικνύεται τρανή απάτη στην προκειμένη περίπτωση. Ο φόβος κυριαρχεί. Οι βασικοί μας πρωταγωνιστές καταλήγουν βορά, σωματικά και ψυχολογικά ακρωτηριασμένοι. Μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τους. Με τον ιδανικότερο τρόπο ο Μπονγκ Τζουν-Χο μας εξηγεί πως η ιστορία είναι συνέχεια κι όχι μεμονωμένα περιστατικά. Εκείνα τα γεγονότα οδηγούν στις σημερινή μορφή των ανισοτήτων και στην τελική έκρηξη του “Parasite”.
Barking Dogs Never Bite (2000)
Στο “Barking Dogs Never Bite” μπορεί κανείς να διακρίνει ότι ο Μπονγκ Τζουν-χο ακόμα διαμορφώνει το στυλ του. Η υπόθεση είναι απλή: ένας άνεργος άνδρας που ζει σε ένα μεγάλο συγκρότημα διαμερισμάτων φτάνει σε όλο και πιο σκοτεινά και ακραία σημεία προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα σκυλιά, των οποίων το γάβγισμα αντηχεί ασταμάτητα στο κτίριο. Μέσα από αυτό το φαινομενικά μικρό στόρι, ο Μπονγκ δημιουργεί μία συνθήκη ανέμελης μαύρης κωμωδίας, ενώ παράλληλα αντλεί εξαιρετικές ερμηνείες από τον Λι Σουνγκ-τζε και την Μπέ Ντούνα (η οποία θα συνεργαζόταν ξανά μαζί του στο “The Host”). Ακόμα και στο ντεμπούτο του ο Μπονγκ δείχνει την οξυδερκή του προσέγγιση στη σύγχρονη μεσοαστική δυσφορία και ανησυχία, καθώς και στο σκοτάδι που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της ευγενικής κοινωνίας.
*Mε στοιχεία από το IndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Όταν ο Μπονγκ Τζουν-χο ανέβηκε στη σκηνή των 92ων Βραβείων Όσκαρ για να παραλάβει το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για το “Parasite”, η ομιλία του—για τη δύναμη του ξενόγλωσσου κινηματογράφου έγινε αμέσως εμβληματική. Και το μήνυμά του ήταν ιδιαίτερα ταιριαστό αν σκεφτεί κανείς την πορεία της καριέρας του: αφού σκηνοθέτησε αρκετές αγγλόφωνες ταινίες, όπως το “Snowpiercer” και το “Okja”, η καθιέρωσή του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο όμως δεν προήλθε από μια χολιγουντιανή παραγωγή, αλλά από το “Parasite”, ένα αγωνιώδες, καυστικό θρίλερ που είχε σχεδιαστεί ειδικά για να αντικατοπτρίσει κοινωνικά ζητήματα της Νότιας Κορέας.
Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί ως δημιουργός, ο Μπονγκ Τζουν-χο έχει μια κινηματογραφική «γλώσσα» που του ανήκει αποκλειστικά. Ένας αληθινός auteur, με μια μοναδική αίσθηση σκοτεινού, λεπτού χιούμορ, η σκηνοθετική του ταυτότητα είναι ευδιάκριτη τόσο στις κορεάτικες παραγωγές του όσο και στις αγγλόφωνες απόπειρές του. Ως ένας από τους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους σκηνοθέτες της εποχής μας, οι ταινίες του—με τον συνδυασμό χιούμορ και τρόμου, τις ανατρεπτικές πλοκές και την εστίαση σε θέματα ταξικής ανισότητας και κοινωνικής δυσαρέσκειας—αποτελούν μερικά από τα πιο εύστοχα σχόλια πάνω στον σύγχρονο κόσμο. Ειδικά στο “Parasite” αντικατοπτρίζονται όλα τα παραπάνω. Σε μια συνέντευξη κατά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Μπονγκ ανέφερε ότι αν και το φιλμ απεικονίζει την οικονομική κατάσταση της Νότιας Κορέας, το κοινό παγκοσμίως το βίωσε ως κάτι οικείο: «Στην ουσία όλοι ζούμε στην ίδια χώρα που ονομάζεται Καπιταλισμός», είπε χαρακτηριστικά.
Η αιχμηρή ματιά του Μπονγκ σε συνδυασμό με την αφηγηματική και σκηνοθετική του δεξιοτεχνία τον έχουν καθιερώσει ως έναν από τους πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες της γενιάς του. Εκτός από τα ιστορικά του Όσκαρ, έχει και ένα Χρυσό Φοίνικα στο ενεργητικό του για το Parasite, ενώ σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε συγκαταλέγονται στους θαυμαστές του. Παρόλο που δεν είναι όλες οι ταινίες του “Parasite”—έχει δημιουργήσει τα πάντα, από steampunk δράση μέχρι ατμοσφαιρικά αστυνομικά θρίλερ—κάθε έργο του φέρει τη μοναδική του σφραγίδα και αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς.
Με το πολυαναμενόμενο κινηματογραφικό του comeback, “Mickey 17″, να βρίσκεται πλέον στις αίθουσες θυμόμαστε τη φιλμογραφία του Μπονγκ Τζουν-χο.
Mickey 17 (2025)
Η σκηνοθετική ματιά του Μπονγκ Τζουν-χο παραμένει αψεγάδιαστη και κοφτερή, τα εφέ είναι εντυπωσιακά και το μήνυμα ελπίδας σε μια εποχή φασισμού και απανθρωπιάς χτυπάει δυνατά, ειδικά με την κυκλοφορία της ταινίας τόσο σύντομα μετά τις εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ (πρεμιέρα έκανε στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου). Δεν μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του “Parasite”, καθώς μεταβαίνει σε έναν άλλον κόσμο με άλλους κανόνες και συμπεριφορές. Η σάτιρα είναι προφανής, ιδιαίτερα στις σκηνές με τον Μαρκ Ράφαλο. Καταλύτης η ερμηνεία του Ρόμπερτ Πάτινσον που συνθλίβεται και επιβιώνει μέχρι να βρεθεί αντιμέτωπος με τον κλώνο του.
Parasite (2019)
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν. Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας.
Okja (2017)
Πρόκειται για την παραμυθένια ιστορία ενός κοριτσιού και του γενετικά τροποποιημένου «σούπερ-γουρουνιού» της. Αποτελεί μια υπέροχη περιπέτεια από μόνη της. Μέσα από αυτό το φανταστικό, αλλά ταυτόχρονα οικείο ταξίδι μιας νεαρής που θέλει απλώς να σώσει τον καλύτερό της φίλο, η ταινία αγγίζει θέματα όπως η δυτική εκμετάλλευση και η καπιταλιστική απληστία. Ο Μπονγκ σκηνοθετεί μερικές ιδιαίτερα ευρηματικές σκηνές δράσης — όπως οι καταδιώξεις στη Σεούλ και τη Νέα Υόρκη που αξιοποιούν στο έπακρο τη διεθνή φύση της παραγωγής. Παράλληλα διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ που απογειώνει τη δυνατή, στα όρια του υπερβολικού, σάτιρα της ταινίας. Ξεχωρίζει η νεαρή Άαν Σέο-χιουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Τίλντα Σουίντον ως εκκεντρική CEO, καθώς και ο Τζέικ Τζίλενχαλ που δίνει μια εντελώς παρανοϊκή ερμηνεία που δίχασε το κοινό, αλλά είναι αδύνατο να ξεχαστεί στον χρόνο.
Snowpiercer (2013)
Ο Μπονγκ Τζουν-χο είχε μια δύσκολη εμπειρία κατά τη δημιουργία του “Snowpiercer”, της πρώτης του αγγλόφωνης ταινίας. Είναι διαβόητο ότι αναγκάστηκε να παλέψει για το τελικό cut με τον διανομέα Χάρβεϊ Γουάινστιν, ο οποίος ήθελε να κόψει 25 λεπτά από την ταινία για την κυκλοφορία της στις ΗΠΑ. Ο Μπονγκ έφτασε μέχρι και στο σημείο να πει ψέματα ότι μια σκηνή με καθάρισμα ψαριού ήταν αφιέρωση στον πατέρα του, προκειμένου να τη διατηρήσει στην ταινία. Τελικά η ταινία κυκλοφόρησε πλήρης, αλλά αρχικά απευθείας σε ψηφιακή διανομή, πριν η κριτική αποδοχή της εξασφαλίσει μια ευρύτερη κινηματογραφική διανομή. Είναι πραγματικά αδιανόητο το πώς κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει το όραμα του Μπονγκ, καθώς το “Snowpiercer” είναι ένα αριστούργημα. Το αποκαλυπτικό, γεμάτο δράση αφήγημα μιας επανάστασης των κατώτερων κοινωνικών τάξεων μέσα σε ένα υπερσύγχρονο τρένο που μεταφέρει τα τελευταία υπολείμματα της ανθρωπότητας είναι ίσως η πιο προσιτή ταινία του σκηνοθέτη. Ενώ παραμένει πιστό στη θεματική του ταξικού αγώνα που διατρέχει το έργο του Μπονγκ, το “Snowpiercer” λειτουργεί πρωτίστως ως μια σκληροτράχηλη περιπέτεια δράσης, με σεκάνς αργής κίνησης που συγκαταλέγονται στις καλύτερες του είδους τα τελευταία χρόνια. Το καστ — Κρις Έβανς, Τίλντα Σουίντον, Οκτάβια Σπένσερ, Τζον Χερτ, Εντ Χάρις και Σονγκ Κανγκ-χο — αποδίδει εξαιρετικά.
Mother (2009)
Μία από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του Μπονγκ Τζουν-χο, το “Mother” είναι δύσκολο να περιγραφεί χωρίς να αποκαλυφθούν στοιχεία της πλοκής, καθώς οι ανατροπές του αποτελούν βασικό μέρος της απόλαυσης. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μικρό χωριό και ακολουθεί μια μητέρα (την ερμηνεύει εξαιρετικά η Κιμ Χιε-τζα) που ζει με τον διανοητικά ανάπηρο γιο της (Γουόν Μπιν). Ο νεαρός αντιμετωπίζεται ως ο “ανόητος” του χωριού από τους γείτονες, αλλά όταν κατηγορείται για τη δολοφονία μιας κοπέλας, η προστατευτική μητέρα αναλαμβάνει η ίδια να ερευνήσει την υπόθεση και να αποδείξει την αθωότητά του.
The Host (2006)
To “The Host” είναι η ταινία που συνδυάζει καλύτερα τις δύο βασικές πτυχές του σκηνοθέτη—υψηλής παραγωγής επιστημονική φαντασία και σκοτεινά κυνικό κοινωνικό σχόλιο. Πρωταγωνιστώντας ο Σονγκ Κανγκ-χο στον ρόλο ενός αδέξιου πατέρα που προσπαθεί να σώσει την κόρη του από ένα πλάσμα που αναδύεται από τον ποταμό Χαν στη Σεούλ, το “The Host” μπλέκει δράση, αγωνία, μαύρη κωμωδία, τρόμο και δράμα σε μια ιστορία που συγκινεί και παραμένει βαθιά ανθρώπινη.
Memories of Murder (2003)
Ένα σύγχρονο ανάγλυφο της τοπικής κοινωνίας, μία μικρογραφία της σκοτεινής διαδρομής της εξουσίας και των μέσων επιβολής της τάξης. Μία σειρά ανεξιχνίαστων βιασμών-δολοφονιών συνταράσσει την επαρχία Gyunggi της Νοτίου Κορέας. Σύντομα η αστυνομία ξεκινάει την έρευνά της. Τα Μέσα Ενημέρωσης “σκοτώνουν” τη δημοσιογραφία κι εμπορευματοποιούν το δράμα. Η πίστη πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος αποδεικνύεται τρανή απάτη στην προκειμένη περίπτωση. Ο φόβος κυριαρχεί. Οι βασικοί μας πρωταγωνιστές καταλήγουν βορά, σωματικά και ψυχολογικά ακρωτηριασμένοι. Μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τους. Με τον ιδανικότερο τρόπο ο Μπονγκ Τζουν-Χο μας εξηγεί πως η ιστορία είναι συνέχεια κι όχι μεμονωμένα περιστατικά. Εκείνα τα γεγονότα οδηγούν στις σημερινή μορφή των ανισοτήτων και στην τελική έκρηξη του “Parasite”.
Barking Dogs Never Bite (2000)
Στο “Barking Dogs Never Bite” μπορεί κανείς να διακρίνει ότι ο Μπονγκ Τζουν-χο ακόμα διαμορφώνει το στυλ του. Η υπόθεση είναι απλή: ένας άνεργος άνδρας που ζει σε ένα μεγάλο συγκρότημα διαμερισμάτων φτάνει σε όλο και πιο σκοτεινά και ακραία σημεία προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα σκυλιά, των οποίων το γάβγισμα αντηχεί ασταμάτητα στο κτίριο. Μέσα από αυτό το φαινομενικά μικρό στόρι, ο Μπονγκ δημιουργεί μία συνθήκη ανέμελης μαύρης κωμωδίας, ενώ παράλληλα αντλεί εξαιρετικές ερμηνείες από τον Λι Σουνγκ-τζε και την Μπέ Ντούνα (η οποία θα συνεργαζόταν ξανά μαζί του στο “The Host”). Ακόμα και στο ντεμπούτο του ο Μπονγκ δείχνει την οξυδερκή του προσέγγιση στη σύγχρονη μεσοαστική δυσφορία και ανησυχία, καθώς και στο σκοτάδι που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της ευγενικής κοινωνίας.
*Mε στοιχεία από το IndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
