Ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι είχε την ατυχία στο τελευταίo Φεστιβάλ της Βενετίας να πέσει στο “Poor Things” του Γιώργου Λάνθιμου. Σε διαφορετική περίπτωση αυτός θα ήταν ο μεγάλος νικητής του Χρυσού Λέοντα. Αρκέστηκε στον Αργυρό (Βραβείο της Επιτροπής) και στο FIPRESCI (διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου). Το 2021 με τις “Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας” έδωσε το στίγμα του στο Βερολίνο, την ίδια χρονιά πήγε με το “Drive my Car” στις Κάννες και στη νέα του σκηνοθετική απόπειρα έρχεται να μας θυμίσει τι χάνουμε κάθε μέρα που περνάει, αφήνοντας ένα γράμμα έρωτα και πάθους για τη Φύση.

Άτυπα χωρισμένο σε τρία μέρη το νέο έργο του ιάπωνα σκηνοθέτη επιβεβαιώνει πως ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της εικόνας. Άλλωστε στην αρχική του προσέγγιση είχε το συγκεκριμένο σενάριο για μία μικρή ή μεσαίου μεγέθους ταινία μόνο με μουσική του Έικο Ισιμπάσι. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που παρακολουθούμε από σήμερα στην μεγάλη οθόνη. Αδιαμφισβήτητα είναι μία επιλογή για σινεμά που κάθε προβολή της σε μικρότερη κλίμακα θα την αδικήσει. Ο θεατής παίρνει μέρος στο έργο. Μαγεύεται από τις σαγηνευτικές εικόνες, ο νους του ταξιδεύει στο παρελθόν και παράλληλα κάνει άλματα στο μέλλον σκεπτόμενος ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες της οικολογικής καταστροφής.

Ακόμα και σε μία χώρα που δοκιμάστηκε όσο λίγες μετά την τραγωδία σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα η εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος δε κάνει εξαιρέσεις ευαισθητοποίησης. Ο τουρισμός και τα επικείμενα έσοδα είναι η κινητήριος δύναμη των επενδύσεων. Οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού θα προσπαθήσουν να αντιταχθούν με λογικά επιχειρήματα. Όταν όμως ακούς πως «και να μολυνθεί λίγο το νερό, δε θα πάθει τίποτα» η κατάσταση μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Σταδιακά η ένταση ανεβαίνει. Ήδη από τον τίτλο προκύπτει μία έμμεση προοικονομία που μας φέρνει αντιμέτωπους με στοιχεία θρίλερ.

Το τρίτο μέρος μοιάζει να αιφνιδιάζει τους πάντες, αλλά στο σύμπαν του Χαμαγκούτσι όλα έχουν τη σημασία τους. Μία κοινωνία φαινομενικά χαμηλών προσδοκιών που αρνείται να συμβιβαστεί με το ρεύμα της εποχής, αλλά από την άλλη παρά την τεχνολογική ανάπτυξη κι εμείς έχουμε οδηγηθεί αντίστοιχα σε μία κοινωνία χαμηλών προσδοκιών μέσα από έναν ιδιότυπο κύκλο στον χρόνο. Ο πατέρας Τακούμι προσπαθεί να περάσει τα κρίσιμα μηνύματα στην κόρη του Χάνα που μαθαίνει να ακούει τη φύση και να τη σέβεται. Δυστυχώς όμως ελάχιστοι έχουν την “πολυτέλεια” να κερδίσουν αυτόν τον ανεκτίμητο πλούτο.

Οι μεγάλοι εργολάβοι πιέζουν για την ολοκλήρωση των έργων. Τα πάντα για αυτούς μεταφράζονται σε αριθμούς και χρήματα. Η ανθρώπινη ζωή έχει περάσει προ πολλού σε δεύτερη μοίρα. Τυφλωμένοι από την επίτευξη των στόχων έχουν ξεχάσει τα θεμελιώδη που αφορούν την ίδια τη ζωή κι επειδή αρκετές φορές κι εμείς τα ξεχνούμε έρχεται ένας σημαντικός σύγχρονος σκηνοθέτης να μας τα θυμίσει μέσα από τη δική του ματιά που τον έχει κάνει να ξεχωρίσει. Μπορεί για κάποιους το πρώτο μέρος να είναι κουραστικό, μπορεί για άλλους το τελευταίο να μην κολλάει με το υπόλοιπο, αλλά αυτό καταθέτει σε όλους μας για να ανοίξουμε έναν διάλογο που έχει ανάγκη ο πλανήτης.

Σε ένα ελεγειακό σύμπαν ο δημιουργός μας καλεί να ταξιδέψουμε μακριά από καταναλωτικό πρότυπο και αναδεικνύει την αξία του απλού. Για αρκετούς το τρίτο μέρος είναι μία αλληγορία από το μέλλον. Συνολικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για παραβολή μακριά από θρησκείες. Είναι σε κάθε περίπτωση ένα σύγχρονο κοινωνικό σινεμά με εικαστική προσέγγιση που παντρεύει κινηματογραφικά είδη και σε συνδυασμό με τη μουσική απογειώνει το αποτέλεσμα. Ήρθε η στιγμή να δώσουμε το νέο μας ραντεβού με το έργο του Χαμαγκούτσι, από σήμερα στις αίθουσες…