Με την ερμηνεία της στο “Γραφείο των Καθηγητών” η Λεόνι Μπένες έδειξε πως το μέλλον της ανήκει, στη “Νυχτερινή Εφημερία” της Πέτρα Βόλπε πραγματικά απογειώνεται κι είναι έτοιμη να γράψει ιστορία. Η πρωταγωνίστρια σηκώνει στους ώμους της το βάρος του ξετυλίγματος της πλοκής και πραγματικά μέσα από μία βιωματική ερμηνεία καταθέτει μία από τις πιο πλήρεις εμφανίσεις της φετινής κινηματογραφικής περιόδου. Μόνο τυχαίο ότι βρίσκεται στην τελική πεντάδα για το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Αλλαγή βάρδιας. Δε βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπως θα πιστέψουν πολλοί, αλλά στην Ελβετία. Το πρόβλημα της συρρίκνωσης της “δύναμης” των νοσηλευτών είναι παγκόσμιο. Η υποαμειβόμενη (“τα παπούτσια ήταν σε έκπτωση”) εργασία σε συνδυασμό με τις δυσκολίες κάνει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν. Στην πατρίδα μας οι περισσότεροι έχουν βρει διέξοδο στην εκπαίδευση, ως σχολικοί νοσηλευτές. Η Φλόρια αφήνει όλα όσα την ταλανίζουν στο “ντουλαπάκι” της και μπαίνει στη μάχη. Πρόκειται για μία σκληρή εφημερία. Έχει να διαχειριστεί μία ολόκληρη πτέρυγα και τα περιστατικά ποικίλουν. Οι περισσότεροι είναι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου.
Με όπλο το χαμόγελό της προσπαθεί να βάλει σε τάξη όλα τα δωμάτια. Τρέχει, παλεύει, επιμένει. Είναι ξεκάθαρα στο πλευρό των νοσηλευόμενων. Δε διαμαρτύρεται, δε μεμψιμοιρεί, δεν αναζητεί τις ευθύνες των άλλων. Κοντά της μία ασκούμενη που μοιάζει να έχει πελαγώσει. Το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς, οι γιατροί είναι απόντες και οι ασθενείς περιμένουν να ακούσουν μία κουβέντα. Ο πόνος τους κυριεύει και τα παυσίπονα αποτελούν για τον καθένα ένα ελιξίριο ζωής. Όλοι τους αντιλαμβάνονται πως το τέλος πλησιάζει, αλλά θέλουν να ζήσουν το δυνατόν περισσότερο. Αυτή είναι άλλωστε η ανθρώπινη φύση.
Όπλο της Μπένες το βλέμμα της. Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πιο απότομα κοντρολάρει όσα τις έρχονται. Κανένας δεν μπορεί να έρθει στη θέση. Μόνο μία ασθενής τη ρωτάει αν είναι καλά … Συνεχίζει. Η κόπωση έρχεται να δυσκολέψει το έργο κι ένα τραγούδι (σαν άτυπη ψυχοθεραπεία) είναι ικανό να της γεμίσει ξανά τις μπαταρίες. Συνεχώς γεμίζει ορούς με φάρμακα. Δεν πρέπει να κάνει το παραμικρό λάθος, όχι μόνο στη φαρμακευτική ουσία, αλλά και στη ποσότητά της. Τα πάντα κρέμονται σε μία λεπτή κλωστή. Γνωρίζει καλά πως με το παραμικρό θα βρεθεί “αναφερόμενη” στους ανώτερους.
Παρ΄όλα αυτά πασχίζει να είναι πιστή στο λειτούργημά της. Ακόμα κι αν όλο αυτό την οδηγήσει στην εξάντληση. Αντιμετωπίζει στους ασθενείς σαν να είναι φίλοι ή συγγενείς της. Θέλει όμως να κερδίσει τον ελάχιστο σεβασμό. “Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια” θα πει κανείς. Το burnout βρίσκεται προ των πυλών, αν δεν επιβιώνει ήδη μέσα στις συνέπειές του. Η Φλόρια είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Κατεβαίνει παίρνει το λεωφορείο πάει στη δουλειά. Βιώνει όλα όσα φανταζόμαστε και επιστρέφει στη στάση για το σπίτι. Τι κουβαλάει όμως αυτή η κοπέλα μαζί της;
Η Βόλπε αποφάσισε να κάνει αυτήν την ταινία για να αναδείξει την καθολικότητα του προβλήματος. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. “‘Eνα αποκαλυπτικό πορτρέτο σιωπηλού ηρωισμού, τόσο ρεαλιστικό που μοιάζει με καταγραφή και τόσο κινηματογραφικό που γίνεται ένα αγωνιώδες θρίλερ”. Τα όρια του ανθρώπου συχνά λέμε πως έχουν τεράστιες αντοχές. Η ποιότητα ζωής όμως αποτελεί ένας παράγοντα που μπορεί να μας δείξει πόσο σύντομα αυτά μπορεί να διαλυθούν. Η Φλόρια αντέχει και γίνεται φάρος παρά τη στιγμαία έκρηξή της. Μας οδηγεί με την ερμηνεία σε έναν κόσμο καλύτερο που μας αξίζει και πρέπει συλλογικά να αγωνιστούμε για να τον κατακτήσουμε.
