Ο Τζέσι Πλέμονς με έναν μαγικό τρόπο “κουμπώνει” εξαιρετικά στο λανθιμικό σύμπαν. Με την ερμηνεία του στο Bugonia του Γιώργου Λάνθιμου (7 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους), ο Αμερικανός ηθοποιός περνά από το παρασκήνιο της ερμηνευτικής υποστήριξης στην πρώτη γραμμή της κινηματογραφικής αφήγησης κι αυτό το άλμα μοιάζει φυσικό. 

Ο Πλέμονς δεν είναι νέος στον κόσμο των μεγάλων σκηνοθετών. Από το The Power of the Dog της Τζέιν Κάμπιον, όπου προτάθηκε για Όσκαρ μέχρι τις συμμετοχές του στα Killers of the Flower Moon, The Irishman και Game Night ο 37χρονος ηθοποιός υπήρξε πάντα μια παρουσία διακριτική αλλά έντονη, με εκείνη τη σπάνια ικανότητα να γεμίζει τον χώρο χωρίς να τον καταλαμβάνει. Ο ρόλος του Τέντι στο Bugonia μοιάζει σαν η νομοτελειακή εξέλιξη του ηθοποιού, ώστε να δείξει το βάθος του. Ο Λάνθιμος το “διάβασε” και τον δικαιώνει. 

Ο Τέντι είναι ένας μοναχικός συνωμοσιολόγος, πεπεισμένος ότι μια διευθύνουσα σύμβουλος φαρμακευτικής εταιρείας (την οποία υποδύεται η Έμα Στόουν) είναι εξωγήινο ον που σχεδιάζει την καταστροφή της Γης. Μαζί με τον ξάδερφό του την απαγάγει και την κρατά αιχμάλωτη προσπαθώντας να αποσπάσει την ομολογία της. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι ένα απλό ψυχολογικό θρίλερ, αλλά μια εφιαλτική μελέτη πάνω στη βεβαιότητα, την εμμονή και την ανθρώπινη ανάγκη να αποδώσουμε νόημα στον παραλογισμό του κόσμου. 

Η ερμηνεία του Πλέμονς είναι το είδος της υποκριτικής που λειτουργεί υπόγεια, σαγηνευτικά και εγκλωβίζει τον θεατή. Ο Τέντι είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος που έχει μετατρέψει την αμφιβολία του σε ιδεολογία. Πίσω από κάθε του βλέμμα, πίσω από τη φαινομενική του ψυχραιμία, διαφαίνεται ένα είδος μεταφυσικού τρόμου. Εκείνου που γεννιέται όταν η πραγματικότητα μοιάζει να μην επαληθεύει πια τις πεποιθήσεις μας. Ο Πλέμονς δεν παίζει απλώς έναν άνθρωπο που πιστεύει στο παράλογο, μας δείχνει τι σημαίνει να χρειάζεσαι να πιστεύεις σ’ αυτό. 

Ο ίδιος σε πρόσφατη τοποθέτησή του αποκάλυψε πως η συνεργασία του με τον Λάνθιμο βασίστηκε περισσότερο στη σιωπή παρά στην ανάλυση. Δεν υπήρξαν εκτεταμένες συζητήσεις για τον χαρακτήρα. Κλειδί αποτέλεσε η αμοιβαία εμπιστοσύνη στη διαδικασία. «Μερικές φορές νιώθεις πως ό,τι κάνει ο Γιώργος δεν προέρχεται από το “συνειδητό” μυαλό. Είναι σαν κάτι που έρχεται από το συλλογικό ασυνείδητο». Η φράση αυτή μοιάζει να συνοψίζει τέλεια τη σχέση του με το έργο του Έλληνα σκηνοθέτη. Μία συνάντηση δύο καλλιτεχνών που λειτουργούν περισσότερο με ένστικτο παρά με στρατηγική. 

Το Bugonia είναι άλλωστε μια ταινία που πατάει στην καρδιά της εποχής: στην παράνοια της παραπληροφόρησης, στις συνωμοσίες που μετατρέπουν την αμφιβολία σε δόγμα, στην αποξένωση που προκαλεί η τεχνολογική μας απομόνωση. Ο Πλέμονς διαβάζοντας το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν “Doppelgänger: A Trip into the Mirror World” προσπάθησε να κατανοήσει αυτή την ψυχολογία των παράλληλων κόσμων, εκεί όπου οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε αφηγήσεις που επιβεβαιώνουν μόνο τον φόβο τους. «Με κάθε συνωμοσία υπάρχει πάντα μια μικρή κλωστή αλήθειας. Αυτό είναι που σε τραβά μέσα». 

Ο Τέντι λοιπόν δεν είναι απλώς ένας τρελός. Είναι μια ακραία εκδοχή ενός συλλογικού μας καθρέφτη. Ο φόβος του για την εξωγήινη απειλή δεν είναι παρά η μεταφορά του φόβου μας για το άγνωστο, για το αόρατο, για τις δυνάμεις που δεν μπορούμε να ελέγξουμε είτε αυτές λέγονται φαρμακοβιομηχανίες, είτε αλγόριθμοι, είτε η ίδια η αλήθεια. Ο Πλέμονς μέσα από αυτό το πρίσμα καταφέρνει κάτι σπάνιο: να μας κάνει να κατανοήσουμε, χωρίς να συγχωρούμε. 

Το ενδιαφέρον είναι πως ο ίδιος ο ηθοποιός, όσο βαθιά κι αν βυθίζεται σε τέτοιους ρόλους δε δείχνει να εγκλωβίζεται σ’ αυτούς. Ο Πλέμονς φαίνεται να απολαμβάνει τη διαδικασία σαν ένα πείραμα αυτογνωσίας. «Αυτό είναι το μόνο πράγμα που θέλω να κάνω και θέλω να γίνομαι συνεχώς καλύτερος. Οι ρόλοι που στην αρχή μοιάζουν αδύνατοι είναι αυτοί που σε κάνουν να εξελίσσεσαι». Είναι η φράση ενός ηθοποιού που βλέπει την τέχνη του όχι ως επάγγελμα, αλλά ως διαρκή συνομιλία με το άγνωστο. 

Ο Λάνθιμος του προσφέρει ακριβώς αυτό το έδαφος: έναν χώρο όπου η λογική και το παράλογο συνυπάρχουν, όπου η τρέλα είναι απλώς η άλλη όψη της πίστης και ο Πλέμονς τα αξιοποιεί στο έπακρο. Είναι ένας ηθοποιός που φαίνεται να κατανοεί κάτι βαθύτερο: πως η δύναμη της ερμηνείας δεν βρίσκεται στην έκφραση, αλλά στη σιωπή που την περιβάλλει. Ο Τζέσι Πλέμονς περνά στην πρώτη γραμμή όχι ως σταρ, αλλά ως δημιουργός.  

Ένας ηθοποιός που κερδίζει το κοινό μέσα από την αυθεντικότητα. Σε μια εποχή όπου το Χόλιγουντ μετρά επιτυχία με αριθμούς, ο Πλέμονς θυμίζει πως το σινεμά όταν είναι πραγματικό μετριέται με βάθος, στο αποτύπωμα που σου αφήνει και το Bugonia είναι η πιο τρανή απόδειξη πως αυτό το βάθος δεν χρειάζεται φωνές, χρειάζεται απλώς έναν ηθοποιό που να ξέρει πως να ακούει το ίδιο του το σκοτάδι. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.