Τον Χουάν Ντιέγκο Μπότο τον γνωρίσαμε ως ηθοποιό τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό είναι το μεγάλο μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Περνάει από την άλλη πλευρά και δημιουργεί μία ιστορία ικανή να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του Νότου της Ευρώπης κι ας απέχουμε πολύ από το 2015. Το On the Fringe είναι μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις του τελευταίου μήνα και μπορεί να φτάσει το νο2 των εισιτηρίων πίσω από το Fast X που καλπάζει με όπλο τη ψυχαγωγία. Ένα κοινωνικό δράμα με αρκετές προεκτάσεις που αγγίζει τον άνθρωπο, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη.
Μέσα από τα μάτια ενός δικηγόρου που υπερασπίζεται τις πιο ευάλωτες ομάδες βλέπουμε μία εικόνα διάλυσης του ιστού. Πόνος, απανθρωπιά, ατομικισμός. Οι ποικίλες δυσκολίες διαλύουν τις σχέσεις. Τρεις άνθρωποι στα όρια της κατάρρευσης. Προσπαθούν, παλεύουν, τρέχουν (δείτε με έμφαση τις εικόνες που οι πρωταγωνιστές τρέχουν). Το οικονομικό stress φέρνει σύγχυση και ο αντίκτυπος είναι μεγάλος. Απογοήτευση και συχνά στροφή και αναζήτηση των ευθυνών στον ίδιο μας τον εαυτό. Κρύβει κινδύνους.
Αγάπη κι αλληλεγγύη απέναντι στο τοξικό κλίμα που μοιραία αναπτύσσεται. Απέναντι στον φόβο της έξωσης η οφειλέτρια κάνει μία απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την κατοικία της. «Σπίτι μου είναι». Σε μία αρένα, σε μία πίστα, σε αυτή της εργατικής τάξης που τα συμφέροντα σαρώνουν αρκετοί άνθρωποι ζουν στα όρια της ανέχειας. Τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα ένα ποσοστό κοντά στο 25% ζει στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας. Την ενδιαφέρει τι ξημερώνει. Μόνο το αύριο. Έχει «πουλήσει» την αξιοπρέπειά της δίχως να το έχει επιλέξει.
Η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ αποτελεί καταλύτη και πάλι. Βρέθηκε υποψήφια για το εγχώριο βραβείο γυναικείας ερμηνείας. Ένταση, δράση και το μοναδικό της βλέμμα που την κάνει να ξεχωρίζει σαν το παλιό καλό κρασί και να μαγνητίζει τον θεατή. Βρίσκει μέσα σε μία σκοτεινή πραγματικότητα και διαδοχικά αδιέξοδα μία ελπίδα. Αγωνίζεται, δεν παραιτείται και γίνεται παράδειγμα για όσους βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Δεν είναι μόνη στον αγώνα, αλλά συχνά βιώνει το συναίσθημα της μοναξιάς. Είναι αναπόφευκτο.
Θυελλώδης ατμόσφαιρα, ραγδαίες μετατοπίσεις, υψηλές ταχύτητες στην εξέλιξη, που επιτείνουν το τέλμα. Παραίτηση για ένα μεγάλο μέρος και διαρκής αγώνας, πιθανώς ατελέσφορος για τους πολλούς που δε λένε να το βάλουν κάτω. Ο σκηνοθέτης δεν καταδικάζει τους πρωταγωνιστές του. Παρατηρεί με την κάμερά του μία «καταδίωξη». Η ταινία υιοθετεί αρκετές τεχνικές video clip και προσπαθεί να δικαιώσει τους απλούς αγωνιστές της ίδιας της ζωής. Τα καταφέρνει; Η απάντηση ανήκει στον ίδιο τον θεατή.
Τον Χουάν Ντιέγκο Μπότο τον γνωρίσαμε ως ηθοποιό τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό είναι το μεγάλο μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Περνάει από την άλλη πλευρά και δημιουργεί μία ιστορία ικανή να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του Νότου της Ευρώπης κι ας απέχουμε πολύ από το 2015. Το On the Fringe είναι μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις του τελευταίου μήνα και μπορεί να φτάσει το νο2 των εισιτηρίων πίσω από το Fast X που καλπάζει με όπλο τη ψυχαγωγία. Ένα κοινωνικό δράμα με αρκετές προεκτάσεις που αγγίζει τον άνθρωπο, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη.
Μέσα από τα μάτια ενός δικηγόρου που υπερασπίζεται τις πιο ευάλωτες ομάδες βλέπουμε μία εικόνα διάλυσης του ιστού. Πόνος, απανθρωπιά, ατομικισμός. Οι ποικίλες δυσκολίες διαλύουν τις σχέσεις. Τρεις άνθρωποι στα όρια της κατάρρευσης. Προσπαθούν, παλεύουν, τρέχουν (δείτε με έμφαση τις εικόνες που οι πρωταγωνιστές τρέχουν). Το οικονομικό stress φέρνει σύγχυση και ο αντίκτυπος είναι μεγάλος. Απογοήτευση και συχνά στροφή και αναζήτηση των ευθυνών στον ίδιο μας τον εαυτό. Κρύβει κινδύνους.
Αγάπη κι αλληλεγγύη απέναντι στο τοξικό κλίμα που μοιραία αναπτύσσεται. Απέναντι στον φόβο της έξωσης η οφειλέτρια κάνει μία απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την κατοικία της. «Σπίτι μου είναι». Σε μία αρένα, σε μία πίστα, σε αυτή της εργατικής τάξης που τα συμφέροντα σαρώνουν αρκετοί άνθρωποι ζουν στα όρια της ανέχειας. Τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα ένα ποσοστό κοντά στο 25% ζει στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας. Την ενδιαφέρει τι ξημερώνει. Μόνο το αύριο. Έχει «πουλήσει» την αξιοπρέπειά της δίχως να το έχει επιλέξει.
Η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ αποτελεί καταλύτη και πάλι. Βρέθηκε υποψήφια για το εγχώριο βραβείο γυναικείας ερμηνείας. Ένταση, δράση και το μοναδικό της βλέμμα που την κάνει να ξεχωρίζει σαν το παλιό καλό κρασί και να μαγνητίζει τον θεατή. Βρίσκει μέσα σε μία σκοτεινή πραγματικότητα και διαδοχικά αδιέξοδα μία ελπίδα. Αγωνίζεται, δεν παραιτείται και γίνεται παράδειγμα για όσους βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Δεν είναι μόνη στον αγώνα, αλλά συχνά βιώνει το συναίσθημα της μοναξιάς. Είναι αναπόφευκτο.
Θυελλώδης ατμόσφαιρα, ραγδαίες μετατοπίσεις, υψηλές ταχύτητες στην εξέλιξη, που επιτείνουν το τέλμα. Παραίτηση για ένα μεγάλο μέρος και διαρκής αγώνας, πιθανώς ατελέσφορος για τους πολλούς που δε λένε να το βάλουν κάτω. Ο σκηνοθέτης δεν καταδικάζει τους πρωταγωνιστές του. Παρατηρεί με την κάμερά του μία «καταδίωξη». Η ταινία υιοθετεί αρκετές τεχνικές video clip και προσπαθεί να δικαιώσει τους απλούς αγωνιστές της ίδιας της ζωής. Τα καταφέρνει; Η απάντηση ανήκει στον ίδιο τον θεατή.
