Βραβείο Κοινού στο τμήμα Ματιές Βαλκάνια για το «Βurning Days». Μετά τις «Τρεις Αδελφές» η επιστροφή του Εμίν Αλπέρ στη Θεσσαλονίκη σηματοδότησε μία γέφυρα πολιτισμού. Ο Τούρκος σκηνοθέτης στο πιο μεστό του έργο δημιουργεί ένα περιβάλλον εγκλωβισμού. Η ηθική κι οι αξίες δοκιμάζονται, όπως κι οι προσωπικές ελευθερίες. Ο ρομαντισμός φαίνεται πως ανήκει στο παρελθόν ή πρέπει να αναζητηθεί στη Δύση. Η επιλογή της μετανάστευσης φαντάζει μονόδρομος για όσους θέλουν να ασκήσουν το λειτούργημά τους.

Μεταφερόμαστε στην ενδοχώρα της Τουρκίας και την επαρχία, στην οποία κυριαρχούν μηχανισμοί που ο υπόλοιπος κόσμος αρνείται να δει. Σφυρίζει αδιάφορα μέχρι το πρόβλημα να φτάσει στην πόρτα του. Καταδικάζει τον ηγέτη – «δυνάστη» με φλύαρες ανακοινώσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα συμφέροντα λύνουν και δένουν. Το πρώτο πλάνο της ερήμου δείχνει το τέλμα και μοιάζει να ολοκληρώνεται με το σχήμα του κύκλου, ενώ η θυσία του ζώου δείχνει μία κοινωνία που λειτουργεί με αποκτηνωμένα ένστικτα, αναζητώντας λύτρωση στα αδιέξοδά της.

Η λειψυδρία είναι ένα μείζον πρόβλημα στην εποχή μας. Οι ειδικοί θεωρούν πως για το νερό θα γίνει ο επόμενος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι εκλογές πλησιάζουν. Ο δήμαρχος προκειμένου να επανεκλεγεί τάζει… νερό. Σε αυτόν που το έχει στερηθεί, είναι ότι σημαντικότερο να του το προσφέρεις απλόχερα. Πρωταγωνιστής μας ο Εμρέ. Ένας νεαρός εισαγγελέας που προσπαθεί να χτίσει την καριέρα του και να «καθαρίσει» όσο μπορεί τον τόπο. Όπως όμως λένε οι χωρικοί στο τέλος «κανείς δε γλιτώνει από τη δικαιοσύνη». Όπως τουλάχιστον την ορίζουν οι ίδιοι.

Ο σκηνοθέτης ασκεί κριτική σε μία χώρα που την έχει κυριεύσει η διαφθορά. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται με κανόνες «Far West». Η πλειοψηφία λειτουργεί ως οργισμένη μάζα που άγεται και φέρεται από τον τοπικό ηγέτη που στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για τα προβλήματά τους, παρά μόνο για το συμφέρον του. Το ομοφοβικό παραλήρημα, έργο της επίδρασης της θρησκείας επιτείνει την κρίση. Άνθρωποι καταδικασμένοι στην εσωστρέφειά τους. Το εκρηκτικό μίγμα που δημιουργείται έρχεται στις οθόνες μας μέσα από τον φακό του Χρήστου Καραμάνη.

Μία οξυδερκής αλληγορία μέσα από την τρύπα και τον παραλληλισμό της θυσίας του ταύρου με αυτήν του αδέκαστου εισαγγελέα. Ένας κόσμος στον οποίο το σκοτάδι πέφτει βαθύ. Η έλλειψη μόρφωσης και πολιτισμού οδηγεί σε αυτά τα αποτελέσματα. Όταν οι μονάδες ενός κοινωνικού συνόλου έχουν να νοιαστούν μονάχα για την επιβίωσή τους, τότε είναι αδύναμες να ασκήσουν οποιαδήποτε κριτική και να διεκδικήσουν με καθαρό μυαλό. Αυτός είναι ο στόχος της άρχουσας τάξης κι όχι μόνο στην Τουρκία κι αυτό είναι που θέλει να μας αφήσει ως επιμύθιο του έργου το Εμίν Αλπέρ. Συνεχής επαγρύπνηση και αγώνας για δικαιοσύνη και δημοκρατία.