Η επιστροφή του Αλί Αμπάσι (μετά τα όχι και τόσο πετυχημένα κατά την ταπεινή μου άποψη «Σύνορα») είναι η ευχάριστη έκπληξη της τρέχουσας κινηματογραφικής εβδομάδας. Ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στην πόλη Μασάντ του Ιράν μεταξύ 2001 και 2002. Πρόσωπο κλειδί όσον αφορά την εξιχνίαση του μυστηρίου αποτελεί μία τολμηρή δημοσιογράφος. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στις Κάννες και στην τελική δεκαπεντάδα για το Oscar Διεθνούς ως υποψηφιότητα της Δανίας.

Το πρωί στον μόχθο της εργασίας, το μεσημέρι στην οικογενειακή εστία με τη σύζυγο και τα παιδιά και το βράδυ σε «αποστολή». Ένας άντρας που διατρανώνει την πίστη και τα επιτεύγματά του στο μισό της ημέρας και στη συνέχεια «αποδίδει» δικαιοσύνη, όπως ο ίδιος νομίζει και μάλιστα με τις ευλογίες του Αλλάχ. Εδώ ακριβώς κρύβεται το αίσθημα «νομιμοποίησης» μίας σειράς αποτρόπαιων εγκλημάτων (16 δολοφονιών) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, έναν βίαιο, άκρως βασανιστικό στραγγαλισμό. Η «τελετουργία» που ακολουθείται αφορά ενημέρωση για τον τόπο εγκατάλειψης της σορού μέχρι τον επόμενο κύκλο.

Μία δυναμική δημοσιογράφος, η Αριζού Ραχίμι αποφασίζει να προσπαθήσει να εξιχνιάσει το μυστήριο με όλες τις δυνάμεις. Οι αρχές κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά και στην πραγματικότητα δε φαίνεται να καίγονται να μάθουν την αλήθεια. Τα θύματα είναι άλλωστε «γυναίκες του δρόμου», αμαρτωλές στα μάτια τους, αφημένες στην μοίρα τους. Ο μισογυνισμός κυριαρχεί σε μία πατριαρχική, θεοκρατούμενη, βαθιά συντηρητική κοινωνία. «Το σύστημα δεν είναι διεφθαρμένο», υποστηρίζει ένας εκπρόσωπος της θρησκείας. Φόβος και μίσος κάνουν την εμφάνισή τους σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας.

Σπουδαία η Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι στον ρόλο κλειδί για το ξετύλιγμα της πλοκής. Βραβεύτηκε στις Κάννες για την ερμηνεία της. Δίπλα της ο Μεχντί Μπαλεστανί, που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο ζωές. Νιώθει και στις δύο περιπτώσεις πως κάνει το χρέος του και τιμωρεί την ανηθικότητα. Η κάμερα παραμένει πιστή στο βλέμμα του και προσπαθεί να εξηγήσει την ακροβασία του. Οι φάκελοι παραμένουν κλειστοί, η δικαιοσύνη φέρεται να εθελοτυφλεί και τελικά στήνεται η τέλεια παγίδα, προκειμένου να δικαιωθεί η μνήμη των θυμάτων και να προστατευτούν πιθανώς οι επόμενοι στόχοι.

Ο ίδιος σκηνοθέτης μιλάει για μία δολοφόνο κοινωνία στο σύνολό της. Αυτό θέλει να τονίσει μέσα από το έργο του. Αυτός που τελεί την πράξη είναι απλά η αιχμή του δόρατος. Η χειραφέτηση των γυναικών είναι ακόμα μακρινή υπόθεση, ωστόσο πράξεις αντίστασης όπως αυτές που είδαμε πριν λίγο καιρό ταρακουνούν το πολιτικό σκηνικό. Το ζήτημα είναι άλλωστε πολιτικό, κοινωνικό, αλλά κυρίως πολιτισμικό και αφορά την κουλτούρα του λαού. Η τελευταία σκηνή δείχνει τα ανεξίτηλα σημάδια και τραύματα που μπορεί να αφήσει όλη αυτή η διαδρομή στις επόμενες γενιές. Ποιον είναι λοιπόν άραγε το θύμα;