Η Νικόλ Κίντμαν, πρωταγωνίστρια του “Babygirl” υποδυόμενη μια γυναίκα που έρχεται πιο κοντά στην κατανόηση της σαρκικής της πλευράς μετά από μια σχέση με τον ασκούμενό της δημιούργησε ένα εκρηκτικό πορτραίτο. Για ένα διάστημα αρκετοί πίστεψαν πως βρίσκεται κοντά στο Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Το ίδιο και ο Ντάνιελ Κρεγκ, πρωταγωνιστής του “Queer” ως ένας ερωτοχτυπημένος γκέι άνδρας που εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα του σώματος, αφού δεν μπορεί να το κάνει με λόγια. Κανένας από τους δύο έφτασε στις βραχείες λίστες, δηλαδή στην τελική πεντάδα που προκρίθηκε από την Ακαδημία.

Το “Challengers” με ανοιξιάτικη, αέρινη κινηματογραφική αίσθηση και πρωταγωνίστρια τη Ζεντάγια που φαινόταν έτοιμο να διαγωνιστεί και να φτάσει μέχρι την τελική ευθεία για τη μουσική του επένδυση και το προκλητικό του σενάριο δεν έλαβε καμία υποψηφιότητα, ενώ το “Nosferatu” μία μαγευτική γοτθική απεικόνιση του πόθου στα όρια του θανάτου δεν κέρδισε την υποψηφιότητα για την Καλύτερη Ταινία.

Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί ακριβώς σοκ για όσους δίνουν έμφαση στη λεπτομέρεια. Οι επικείμενες υποψηφιότητες της Κίντμαν και του Κρεγκ φάνηκαν να χάνουν τη δυναμική τους καθώς περνούσε ο χρόνος κι ειδικά με την αλλαγή του χρόνου, ενώ το “Challengers” ίσως απλώς ξεχάστηκε — και το “Nosferatu” μπορεί να θεωρήσει τις υποψηφιότητές του σε τεχνικές κατηγορίες (και την εισπρακτική του επιτυχία) ως ανταμοιβή. Μεγάλη πλειοψηφία των κριτικών σε παγκόσμια κλίμακα θεωρούν ως μεγαλύτερη παράλειψη, την απουσία του “Challengers” που η μουσική και το σενάριο απέδωσαν την ένταση και τον παλμό του σεξουαλικού παιχνιδιού.

Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων ήταν η απουσία τόσο της Πάμελα Άντερσον όσο και της Τζέιμι Λι Κέρτις (κυρίως) για το “The Last Showgirl”. Μία ταινία που είχε την ίδια τύχη με το “Hustlers” το 2019 — άλλη μία αγαπητή ταινία που τα Όσκαρ άφησαν στην άκρη. Το “Hustlers” αποτελεί ενδιαφέρουσα σύγκριση. Στην οσκαρική κούρσα του 2019 η Τζένιφερ Λόπεζ είχε θεωρηθεί πιθανή νικήτρια για τον ρόλο της ως στρίπερ που ξεγελά τους πελάτες της — μια ωμή και ειλικρινής ερμηνεία από μια σούπερ σταρ που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τέτοιον ρόλο. Το γεγονός ότι η Λόπεζ δεν έλαβε καν υποψηφιότητα δείχνει η Ακαδημία δεν εκτιμά ιδιαίτερα αυτόν τον τόνο. Ως θεματολογία, το “Hustlers” μοιάζει με το “The Last Showgirl”, με τη χορεύτρια να μένει στο περιθώριο ως προς την αντιμετώπιση του πόθου κι ως πηγή επώδυνης κωμωδίας, θυμίζει περισσότερο το “Challengers”.

Ανάμεσα στις ταινίες που προτάθηκαν το “Substance”, μία ταινία που ξεπέρασε τις προσδοκίες με την υποψηφιότητά της για Καλύτερη Ταινία επαναφέρει ένα παλιό και γνώριμο επιχείρημα: η βία είναι πάντα πιο αποδεκτή στο Χόλιγουντ από το σεξ. Αντίθετα φαινομενικά με το “Anora”, υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία φέτος φαίνεται να αναιρείται η ιδέα ότι η Ακαδημία περιφρονεί τις ταινίες που πραγματεύονται το σεξ: Όπως το “Hustlers”, αφηγείται την ιστορία μιας στρίπερ της οποίας η “φύση” την οδηγεί σε μέρη που δεν είχε φανταστεί. Ωστόσο το μεσαίο τμήμα της ταινίας που μετατρέπεται σε μια ξέφρενη καταδίωξη μέσα στη νύχτα του Μπρούκλιν αφήνει το σεξ εκτός συζήτησης — τουλάχιστον προσωρινά. Το “Anora” επικεντρώνεται στον ευαίσθητο ιστό των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων του. Στο “Anora” (όπως και στο περσινό πολυβραβευμένο “Poor Things”) το σεξ είναι τελικά ένα αφηγηματικό εργαλείο που επιτρέπει στην πραγματική ιστορία να ξεκινήσει.

Ενώ στα “Queer”, “Babygirl” και κυρίως, στο “Challengers” το σεξ είναι η ίδια η ιστορία — σε έναν βαθμό που απαιτεί από τον θεατή να το αντιμετωπίσει ίσως με κάποια αμηχανία. Είναι η επιθυμία του Κρεγκ για τον Ντρου Στάρκι, της Κίντμαν για τον Χάρις Ντίκινσον και της Ζεντάγια να τοποθετήσει τους δύο άντρες που την κυνηγούν σε αντίπαλες πλευρές ενός φιλέ του τένις που όχι μόνο ξεκινά τις αντίστοιχες ιστορίες, αλλά τις ωθεί σε νέα και παράξενα μονοπάτια.

Οι φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ είναι εκπληκτικά πολιτικές (από το “I’m Still Here” στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας έως το “The Apprentice” που χάρισε διπλές υποψηφιότητα στους Σεμπάστιαν Σταν και Τζέρεμι Στρονγκ στις ερμηνευτικές κατηγορίες) και καλύπτουν τα πάντα από blockbusters όπως το “Wicked” και το “Dune: Part Two” μέχρι σχεδόν άγνωστες ταινίες όπως το “Nickel Boys” που τώρα αναδεικνύονται κι έρχονται στην επιφάνεια. Όμως από ότι φαίνεται υπάρχουν ακόμη θεματικές στις οποίες τα Όσκαρ προς το παρόν δεν θέλουν πραγματικά να πάνε.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.