Από την πρώτη έως την τελευταία σκηνή του συγκλονιστικού «Everything, everywhere all at once» των Dan Kwan και Daniel Scheinert, περνάει όλη η ζωή μας μέσα σε 24 (μόνο;) καρέ που τρέχουν ταυτόχρονα σε παράλληλα σύμπαντα την ίδια στιγμή, σε όλες τις διαστάσεις. Η μεγάλη μας ανάγκη για αποδοχή, οι οικογένειες που διαλέγουμε, ένα φτου ξελευτερία που είναι κοντά και όλο δεν το φτάνουμε, μπαίνουν στη μπουγάδα με την ελπίδα να βγουν χωρίς παραπλανητικούς λεκέδες.
Η οικογένεια της Evelyn Wang, είναι ιδιοκτήτες μιας επιχείρησης δημοσίων πλυντηρίων, αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα χρέη και τη μεταξύ τους επικοινωνία και ξαφνικά, γίνονται και σουπερήρωες σε άλλους χωροχρόνους. Μία μητέρα, κόρη, σύζυγος, επιχειρηματίας και εκλεκτή μεσσίας ενός αλλόκοτου διαγαλαξιακού κόσμου, προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στον κόσμο της έφηβης, gay κόρης της, η οποία νιώθει ότι παντού περισσεύει και παντού ξεψυχά και μεταμορφώνεται σε άλλη περσόνα με κάθε κλείσιμο του ματιού.
Είναι μια πιο ρεαλιστική εκδοχή του Doctor Strange, με τη διαφορά πως η Wang, αποθεώνει και αναζητεί τις απόλυτες στιγμές αποτυχίας και ντροπής για να αποκτήσει τον έλεγχο των υπερδυνάμεων της. Και γι’ αυτό κυρίως, συνειδητοποιείς πως είναι η πιο ευφυής και καίρια απεικόνιση της κατάστασης μας εδώ και αρκετά κινηματογραφικά χρόνια.
Δεν μπορείς να την εντάξεις σε έναν καλλιτεχνικό όροφο. Βιώνεις ένα μείγμα από Οδύσσεια του διαστήματος, Star Wars, Fight Club κανόνων, Matrix ψυχεδέλειας, Marvelικού μοντάζ, Wong Kar – Wai ερωτισμού, καθαρής κωμωδίας και απόλυτου δράματος, ενώ φαντάζεσαι αντιδράσεις του καστ όταν παρέλαβαν το κείμενο. Σατιρίζουν ανελέητα την καθημερινότητα μας, η οποία εξφενδονίζεται σε χαοτικές σφαίρες σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και συμπάσχουν με κάθε στραβοπάτημα μας.
Πρόσφατα, ο καθηγητής του Harvard και συγγραφέας, Tal Ben-Shahar, μίλησε για τα συστατικά της ευτυχίας και όπως έχει διαπιστώσει, ένα λάθος που κάνουμε πιο συχνά είναι πως όταν νιώθεις ευτυχισμένος, δεν πρέπει να αισθάνεσαι πόνο. Το να είσαι αντιεύθραυστος δεν σημαίνει μόνο να επιστρέφεις τέλειος στις εργαστασιακές σου ρυθμίσεις μετά από τη διάλυση που προκάλεσε το στρες, αλλά να είσαι πιο δυνατός. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τους μύες όταν γυμναζόμαστε, οι οποίοι μετά από την πίεση που δέχονται, δυναμώνουν. Ουσιαστικά, η ευτυχία κατα τη γνώμη του, δεν πρέπει να συνδέεται αποκλειστικά με την επίτευξη ενός στόχου αλλά να την αντιμετωπίζουμε σαν μία διαδρομή με πολλές πίστες. Γιατί αλλιώς, αν την έχουμε ως αυτοσκοπό, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να στεναχωριόμαστε που δεν τη βρίσκουμε στην ιδανική της μορφή.
Όταν την ίδια στιγμη λοιπόν, είμαστε στο γραφείο με τα επίσημα ρούχα μας, κερδίζουμε το Oscar πανηγυρίζοντας, τρέχουμε να προλάβουμε στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, τραγουδάμε ως ροκ σταρ στη σκηνή του Glastonbury, σπαμε σε 1.000 κομμάτια τον εαυτό μας για να νιώσουμε όλα τα συναισθήματα σε υπερθετικό βαθμό, τελικά, ακινητοποιούμαστε σε εμβρυακή στάση απορώντας τι ζουμε. Αν σου θυμίζει κάτι, τότε ναι, έχουμε κάνει την ίδια παραγγελία με ένα σύμπαν απ’ όλα. Με έξτρα δόση σουρεαλισμού και διέγερσης.
Ο αέναος βομβαρδισμός πληροφορίας που σκάει από πολλές και διαφορετικές πηγές και σταματάει μόνο όταν αγκαλιάσουμε το γεγονός πως το multiverse είναι πλέον η πραγματικόπιτα, που λέει και μια φίλη, του τώρα όλων μας. Ένα κιτ επιβίωσης αλλάζει συνεχώς κρυψώνες και είμαστε σαν να παίζουμε ένα κυνήγι θυσαυρού για να το βρούμε και να ανακαλύψουμε το μεγάλο μυστικό του.
Το «Everything, everywhere all at once», σκορπάει ερωτήματα στον αέρα, περνάει από το σκοτάδι και δίνει τη λύση στη γη. Σε αυτές τις σκηνές που αποφασίζουμε να κάνουμε παρέα με τη διαφορετικότητα μας, να αποενοχοποιήσουμε την ψυχαναγκαστική τελειότητα και να αλλάξουμε τη φορά της τοξικότητας σεβόμενοι τις ελευθερίες των άλλων. Ναι, τόσο αγαπησιάρικα και ωραία.
Και όπως είπε, η Δήμητρα Παπαδοπούλου πριν λίγες μέρες, σ’ αυτή την εποχή, πάντα το αυτονόητο μας κάνει εντύπωση.
Από την πρώτη έως την τελευταία σκηνή του συγκλονιστικού «Everything, everywhere all at once» των Dan Kwan και Daniel Scheinert, περνάει όλη η ζωή μας μέσα σε 24 (μόνο;) καρέ που τρέχουν ταυτόχρονα σε παράλληλα σύμπαντα την ίδια στιγμή, σε όλες τις διαστάσεις. Η μεγάλη μας ανάγκη για αποδοχή, οι οικογένειες που διαλέγουμε, ένα φτου ξελευτερία που είναι κοντά και όλο δεν το φτάνουμε, μπαίνουν στη μπουγάδα με την ελπίδα να βγουν χωρίς παραπλανητικούς λεκέδες.
Η οικογένεια της Evelyn Wang, είναι ιδιοκτήτες μιας επιχείρησης δημοσίων πλυντηρίων, αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα χρέη και τη μεταξύ τους επικοινωνία και ξαφνικά, γίνονται και σουπερήρωες σε άλλους χωροχρόνους. Μία μητέρα, κόρη, σύζυγος, επιχειρηματίας και εκλεκτή μεσσίας ενός αλλόκοτου διαγαλαξιακού κόσμου, προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στον κόσμο της έφηβης, gay κόρης της, η οποία νιώθει ότι παντού περισσεύει και παντού ξεψυχά και μεταμορφώνεται σε άλλη περσόνα με κάθε κλείσιμο του ματιού.
Είναι μια πιο ρεαλιστική εκδοχή του Doctor Strange, με τη διαφορά πως η Wang, αποθεώνει και αναζητεί τις απόλυτες στιγμές αποτυχίας και ντροπής για να αποκτήσει τον έλεγχο των υπερδυνάμεων της. Και γι’ αυτό κυρίως, συνειδητοποιείς πως είναι η πιο ευφυής και καίρια απεικόνιση της κατάστασης μας εδώ και αρκετά κινηματογραφικά χρόνια.
Δεν μπορείς να την εντάξεις σε έναν καλλιτεχνικό όροφο. Βιώνεις ένα μείγμα από Οδύσσεια του διαστήματος, Star Wars, Fight Club κανόνων, Matrix ψυχεδέλειας, Marvelικού μοντάζ, Wong Kar – Wai ερωτισμού, καθαρής κωμωδίας και απόλυτου δράματος, ενώ φαντάζεσαι αντιδράσεις του καστ όταν παρέλαβαν το κείμενο. Σατιρίζουν ανελέητα την καθημερινότητα μας, η οποία εξφενδονίζεται σε χαοτικές σφαίρες σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και συμπάσχουν με κάθε στραβοπάτημα μας.
Πρόσφατα, ο καθηγητής του Harvard και συγγραφέας, Tal Ben-Shahar, μίλησε για τα συστατικά της ευτυχίας και όπως έχει διαπιστώσει, ένα λάθος που κάνουμε πιο συχνά είναι πως όταν νιώθεις ευτυχισμένος, δεν πρέπει να αισθάνεσαι πόνο. Το να είσαι αντιεύθραυστος δεν σημαίνει μόνο να επιστρέφεις τέλειος στις εργαστασιακές σου ρυθμίσεις μετά από τη διάλυση που προκάλεσε το στρες, αλλά να είσαι πιο δυνατός. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τους μύες όταν γυμναζόμαστε, οι οποίοι μετά από την πίεση που δέχονται, δυναμώνουν. Ουσιαστικά, η ευτυχία κατα τη γνώμη του, δεν πρέπει να συνδέεται αποκλειστικά με την επίτευξη ενός στόχου αλλά να την αντιμετωπίζουμε σαν μία διαδρομή με πολλές πίστες. Γιατί αλλιώς, αν την έχουμε ως αυτοσκοπό, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να στεναχωριόμαστε που δεν τη βρίσκουμε στην ιδανική της μορφή.
Όταν την ίδια στιγμη λοιπόν, είμαστε στο γραφείο με τα επίσημα ρούχα μας, κερδίζουμε το Oscar πανηγυρίζοντας, τρέχουμε να προλάβουμε στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, τραγουδάμε ως ροκ σταρ στη σκηνή του Glastonbury, σπαμε σε 1.000 κομμάτια τον εαυτό μας για να νιώσουμε όλα τα συναισθήματα σε υπερθετικό βαθμό, τελικά, ακινητοποιούμαστε σε εμβρυακή στάση απορώντας τι ζουμε. Αν σου θυμίζει κάτι, τότε ναι, έχουμε κάνει την ίδια παραγγελία με ένα σύμπαν απ’ όλα. Με έξτρα δόση σουρεαλισμού και διέγερσης.
Ο αέναος βομβαρδισμός πληροφορίας που σκάει από πολλές και διαφορετικές πηγές και σταματάει μόνο όταν αγκαλιάσουμε το γεγονός πως το multiverse είναι πλέον η πραγματικόπιτα, που λέει και μια φίλη, του τώρα όλων μας. Ένα κιτ επιβίωσης αλλάζει συνεχώς κρυψώνες και είμαστε σαν να παίζουμε ένα κυνήγι θυσαυρού για να το βρούμε και να ανακαλύψουμε το μεγάλο μυστικό του.
Το «Everything, everywhere all at once», σκορπάει ερωτήματα στον αέρα, περνάει από το σκοτάδι και δίνει τη λύση στη γη. Σε αυτές τις σκηνές που αποφασίζουμε να κάνουμε παρέα με τη διαφορετικότητα μας, να αποενοχοποιήσουμε την ψυχαναγκαστική τελειότητα και να αλλάξουμε τη φορά της τοξικότητας σεβόμενοι τις ελευθερίες των άλλων. Ναι, τόσο αγαπησιάρικα και ωραία.
Και όπως είπε, η Δήμητρα Παπαδοπούλου πριν λίγες μέρες, σ’ αυτή την εποχή, πάντα το αυτονόητο μας κάνει εντύπωση.
