Μία από τις πέντε ταινίες που διεκδικούν το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι το “Η Τζούλι μένει Σιωπηλή”. Διαγωνίζεται στην τελική ευθεία με το ελληνικό “Αnimal” της Σοφίας Εξάρχου και τα “Dahomey”, “Flow” (που είναι το μεγάλο φαβορί) και το “Ιntercepted”. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το έργο του Λεονάρντο βαν Ντάιλ που διεκδικεί με ιδιαίτερες αξιώσεις τον Χρυσό Αλέξανδρο του Φεστιβάλ. Από το Ολύμπιον στο λιμάνι. Στάση σε μία κινηματογραφική πρόταση από την Ισλανδία. Λίγα χρόνια μετά το “Echo”, o Ρούναρ Ρούναρσον επέστρεψε στην πόλη μας και δίνει ένα 24ωρο ραντεβού… “ως τα χαράματα”.
Η Τζούλι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο άθλημα του τένις. Ένα αιφνίδιο γεγονός θα διαταράξει τις ισορροπίες στον σύλλογό της και καλείται να βρει τα πατήματά της στη νέα πραγματικότητα χωρίς ο χρόνος να έχει τη δυνατότητα να παγώσει. Βιώνουμε μία συνθήκη εσωτερικού δράματος. Μία πληγωμένη έφηβη που διανύει την επώδυνη διαδρομή του απεγκλωβισμού. Από το αρχικό αδιέξοδο μέχρι το φως στην άκρη του τούνελ. Γεμάτο ένταση το φιλμ που αποτελεί συμπαραγωγή του Βελγίου και της Σουηδίας δεν αφήνει τον απαιτούμενο αέρα στον θεατή. Γίνεται κι αυτός πρωταγωνιστής και καλείται να πάρει ενεργά μέρος στην εξέλιξη της πλοκής. Γνώριζε, ήταν κι η ίδια θύμα, τι τελικά συμβαίνει;
Μαεστρικά ξεδιπλώνεται η πλοκή. Η Τέσα φαν ντερ Μπρουκ γεννημένη νικήτρια, παλεύει να μη σπάσει. Ακροβατεί ανάμεσα στην καθημερινότητα στο σχολείο και τον πρωταθλητισμό που είναι μία δύσκολη πίστα της ζωής. Για να έχει όμως το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα πρέπει να νιώσει ασφάλεια, αφού τα σύννεφα διαλυθούν. Η εμπιστοσύνη είναι η λέξη κλειδί ανάμεσα σε αθλητή και προπονητή. Όταν ακούγεται το “όταν μου ζήτησες σταμάτησα” το μυαλό πηγαίνει σε παραπάνω από δύο κατευθύνσεις. Η σιωπή το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει μία άρρωστη, μία βαριά νοσηρή κατάσταση. Η Τζούλι πάει να γίνει ασπίδα, με τον χρόνο όμως αντιλαμβάνεται πως πρέπει να ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο.
Το παιχνίδι με το μπαλάκι μεταφορικά αφορά την μεταφορά των ευθυνών. Η νεαρή πρωταθλήτρια τρέχει για να διώξει την ένταση. Είναι φανερό πως κάτι τη βασανίζει και δεν είναι μόνο η πρόκληση της Εθνικής ομάδας, δηλαδή η ομοσπονδιακή κλήση. Χρειάζεται χρόνο και καθαρό μυαλό για να διαχειριστεί ιδανικά την κατάσταση. Από τα σκοτάδια της ψυχής μέσα σε λίγα λεπτά μεταφερθήκαμε σε ένα ηλιοβασίλεμα στην Ισλανδία. Αλλαγή του σκηνικού με τη μαγεία της φύσης να μας ταξιδεύει. Εκεί που όμως η ψυχή πάει να χαλαρώσει, έρχονται τα γεγονότα να φορτίσουν το κλίμα.
Ο Ντίντι αποχώρησε ξημερώματα για να κλείσει ένα κεφάλαιο της ζωής του και να επιστρέψει ελεύθερος. Η Ούνα πηγαίνει στη σχολή και στη συνέχεια στη δουλειά ήσυχη πως μία καλύτερη ημέρα έχει έρθει. Όταν κάνουμε σχέδια όμως ο Θεός γελάει. Μία πρωτόγνωρη τραγωδία για τα δεδομένα της χώρας θα φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων. Το ζητούμενο είναι η διαχείριση κι εκεί ακριβώς επενδύει ο Ρούναρ Ρούναρσον κάνοντας σπουδαίο σινεμά. Σκιαγραφεί εύθραυστους χαρακτήρες που λυγίζουν, αλλά σε λίγα λεπτά ξανασηκώνονται.
Το παιχνίδι με την κάμερα είναι εξαιρετικό. Η ησυχία της ζωής διαταράσσεται. Αγωνία, υπαρξιακά αδιέξοδα. Η Ούνα θα κοιταχτεί στα μάτια με την Κλάρα. Πρέπει να πονέσει σιωπηλά κι όταν διαλυθεί θα βρει απροσδόκητους συμμάχους. Η παρέα δεν πενθεί με μαύρα, αλλά με ηλεκτρονική μουσική σε υψηλούς ρυθμούς. Σαν ένα πάρτυ που θα ονειρευόταν ο ίδιος ο Ντίντι. Το φινάλε έρχεται με το σχήμα του κύκλου. Επιστροφή στο ίδιο σημείο. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει αλλάξει, η δύναμη της συγχώρεσης που έρχεται άτυπα χωρίς πολλά λόγια. Με το βλέμμα, με μία αγκαλιά. Καθεμία από τις δύο πρωταγωνίστριες οδηγούνται σε μία ιδιότυπη γαλήνη κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του σκηνοθέτη μιλώντας για μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία…
