Σαν ένας άλλος Νόαμ Τσόμσκι μας εξηγεί μέσα από τα έργα του πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Ευαίσθητος, κυνικός, διορατικός, πάντα με κοφτερή ματιά. Δε ξεχνά την ιστορία, δεν μένει όμως σε αυτήν. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του είναι αδιαπραγμάτευτη. Από τις αποτυχημένες απόπειρες, τη λογοκρισία και το φάσμα της καταστροφής, στην κορυφή της Ευρώπης, καθώς οι ταινίες του, “Ο Άνεμος χορεύει το Κριθάρι” και “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ” τιμήθηκαν με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

Ο δρόμος όμως κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν για τον τεράστιο δημιουργό. Ποτέ όμως αντικρύζοντας τη φτώχεια, την αδικία, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό δε σκέφτηκε να τα παρατήσει ή να κάνει πίσω στο ελάχιστο. Η Ιστορία, ένα περιστατικό που άκουγε, που διάβαζε στον τύπο, γινόταν πάντα αφορμή για δημιουργία. Αναζητεί σταθερά στο πέρασμα του χρόνου την ουσία του δράματος μέσα από τις ζωές κατατρεγμένων. Μία διαρκής προσπάθεια να μετατοπίσει το ενδιαφέρον στον άνθρωπο και παράλληλα να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα της εποχής και του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος.

Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την τεράστια προσωπική του τραγωδία. Μία βαθιά απώλεια καθόρισε τους στόχους του. Το έργο του διατρέχουν ο βρετανικός εμφύλιος (Jimmy΄s Hall), ο ισπανικός (Land and Freedom), o αγώνας απέναντι στη Θάτσερ (The Navigators). Κι απ΄αυτήν στον Μπόρις Τζόνσον και το παρόν (Δυστυχώς Απουσιάζατε) με σαφή αιχμή για τη gig economy που αναπτύσσεται και διαλύει την καθημερινότητα των αφανών ηρώων. Πιστοί συνοδοιπόροι στο έργο του, κάτι παραπάνω από συνεργάτες άνθρωποι όπως οι Πωλ Λάβερτι, Γκάμπριελ Μπερν, Κίλιαν Μέρφι, Ρίκι Τόμλινσον, Άλαν Πάρκερ. Μία αμφίδρομη σχέση εμπιστοσύνης, σχέση στοργής, σχέση ζωής.

Μερικά ακόμα έργα του είναι το “Bread and Roses”, με μεταφορά του σκηνικού στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το Los Angeles, το “Μερίδιο των Αγγέλων” που αφήνει τη Γλασκώβη και ταξιδεύει στην ύπαιθρο της Σκωτίας προς αναζήτηση του “θησαυρού”, το “Ενας ελεύθερος κόσμος” που και πάλι θίγει το ζήτημα της εργασίας, αλλά και το “Γλυκά Δεκαέξι” που μιλά για τους πειρασμούς και τους κινδύνους της ηλικίας με τους οποίους σε φέρνουν αντιμέτωπο οι συγκυρίες δίχως να το επιλέξεις. Ένας αγώνας υπέρ των δικαιωμάτων, της ισότητας και της δικαιοσύνης που δεν τελειώνει ποτέ.

Στο δίλημμα πρόοδος ή συντήρηση ο Λόουτς είναι απόλυτος και η ηθική του δε σηκώνει εκπτώσεις. “Το να κάνεις σινεμά είναι σαν τα κύματα, κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει”. Ένας σύγχρονος Ιππότης με όπλο του την Τέχνη απέναντι στις διαρκώς διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες. Πρόσφατα διεγράφη από το κόμμα των Εργατικών στην Αγγλία, ενώ πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αντίποδες το βιβλίο, “Διάλογος για την Τέχνη και την Πολιτική” που υπογράφει μαζί με τον Εντουάρ Λουί. Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα το 2021.