Το 26ο Φεστιβάλ ταινιών τεκμηρίωσης ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη και πλήθος κόσμου γεμίζει τις αίθουσες, προκειμένου να αποτελέσει κομμάτι της γιορτής. Η αφετηρία της διαδρομής ήταν το βράδυ της Πέμπτης με τη νέα δημιουργία του Φερνάντο Τρουέμπα που έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο από το Φεστιβάλ. Ακολούθησαν την Παρασκευή δύο πολύ δυνατές επιλογές για δύο προσωπικότητες με διεθνή εμβέλεια. Ειδικά για τον Ναβάλνι υπάρχει κι ο απόλυτα επίκαιρος χαρακτήρας, καθώς πριν λίγες ημέρες έχασε τη ζωή του.
Ως κινηματογραφικό θέαμα το “Πυροβολώντας τον Πιανίστα” συνδυάζει εξαιρετικά μουσική, ιστορικά στοιχεία και την τεχνική του animation. Πρόκειται για μία ταινία που με άνεση θα μπορούσε να μετέχει και στη μυθοπλασία. Ένα έργο που μας ταξιδεύει σε μία ταραγμένη περίοδο στη Λατινική Αμερική, την οποία έχει περιγράψει εξαιρετικά στο βιβλίο του “Πώς λειτουργεί ο κόσμος” ο Νόαμ Τσόμσκι. Μία εποχή που άνθρωποι δε δολοφονούνται, αλλά εξαφανίζονταν και κανένας ποτέ δεν έμαθε που κατέληξαν. Το θέμα που πραγματεύεται ο Τρουέμπα είναι βαρύ, ωστόσο καταφέρνει μέσα από τον συνδυασμό των Τεχνών να περάσει το μήνυμά του στο κοινό μέσα από πλούσια χρώματα και αξέχαστες μελωδίες.
Μπορεί να μη συμμετέχει σε κάποιο διαγωνιστικό τμήμα, εκτιμώ όμως πως θα είναι μία από τις σημαντικότερες επιλογές της διοργάνωσης που αναμένεται να πάρει διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πλούτος εικόνων και συναισθημάτων, ενδεικτικό της μεγάλης στόφας του Τρουέμπα. Στην ίδια αίθουσα, την κεντρική του Ολύμπιον, παρακολουθήσαμε και τους “Βίους του Εντουάρ Λούι”. Το παιδί θαύμα της γαλλικής λογοτεχνίας που έχει διαμορφώσει μία ολόκληρη γενιά. Ο αγώνας του για την κοινωνική δικαιοσύνη έχει μεταφέρει το έργο του σε αρκετές χώρες και γλώσσες. Ο Φρανσουά Καϊγιά συστήνει σε όσους δεν τον γνωρίζουν και επαληθεύει με το φιλμ του για όσους τον διαβάζουν χρόνια πως είναι ένας χαρακτήρας που αξίζει να αναλυθεί.
Επόμενή μας στάση το Οσκαρικό “Ναβάλνι”. Ο αγώνας του ανθρώπου που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην κυριαρχία του Πούτιν. Η χρονική συγκυρία – λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του – γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα Τζον Κασσαβέτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικό είναι πως η προβολή δίχασε το κοινό. Αρκετοί ενστερνίστηκαν απόλυτα την οπτική του Καναδού δημιουργού, Ντάνιελ Ρόερ, ένας εξίσου όμως σημαντικός αριθμός είδε με επιφυλακτικότητα την άνοδο του Ναβάλνι και τον τρόπο που πολιτεύτηκε, ενώ στη συζήτηση αναλύθηκαν αρκετά στοιχεία που μοιάζουν μεταξύ του πρωταγωνιστή της ιστορίας και του Ζελένσκι.
Σε άλλες προβολές, πρεμιέρα για τον οσκαρικό Στιβ ΜακΚουίν με την “Πόλη υπό Κατοχή”. Μία ταινία που λειτουργεί ως έμμεση διαδικασία διαλογισμού. Πώς η ναζιστική εποχή επηρεάζει ακόμα και σήμερα το παρόν;
Σημαντική κι η “Νιότη” του Ουάνγκ Μπινγκ. Ένα ντοκιμαντέρ τριών και πλέον ωρών που παρουσιάζει το μωσαϊκό μίας κοινωνίας που έχει καταδικαστεί να εργάζεται ισόβια για παραπάνω από 12 ώρες την ημέρα.
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στις σκοτεινές αίθουσες και σύντομα θα είναι έτοιμη η νέα μας ανταπόκριση με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία!
Το 26ο Φεστιβάλ ταινιών τεκμηρίωσης ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη και πλήθος κόσμου γεμίζει τις αίθουσες, προκειμένου να αποτελέσει κομμάτι της γιορτής. Η αφετηρία της διαδρομής ήταν το βράδυ της Πέμπτης με τη νέα δημιουργία του Φερνάντο Τρουέμπα που έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο από το Φεστιβάλ. Ακολούθησαν την Παρασκευή δύο πολύ δυνατές επιλογές για δύο προσωπικότητες με διεθνή εμβέλεια. Ειδικά για τον Ναβάλνι υπάρχει κι ο απόλυτα επίκαιρος χαρακτήρας, καθώς πριν λίγες ημέρες έχασε τη ζωή του.
Ως κινηματογραφικό θέαμα το “Πυροβολώντας τον Πιανίστα” συνδυάζει εξαιρετικά μουσική, ιστορικά στοιχεία και την τεχνική του animation. Πρόκειται για μία ταινία που με άνεση θα μπορούσε να μετέχει και στη μυθοπλασία. Ένα έργο που μας ταξιδεύει σε μία ταραγμένη περίοδο στη Λατινική Αμερική, την οποία έχει περιγράψει εξαιρετικά στο βιβλίο του “Πώς λειτουργεί ο κόσμος” ο Νόαμ Τσόμσκι. Μία εποχή που άνθρωποι δε δολοφονούνται, αλλά εξαφανίζονταν και κανένας ποτέ δεν έμαθε που κατέληξαν. Το θέμα που πραγματεύεται ο Τρουέμπα είναι βαρύ, ωστόσο καταφέρνει μέσα από τον συνδυασμό των Τεχνών να περάσει το μήνυμά του στο κοινό μέσα από πλούσια χρώματα και αξέχαστες μελωδίες.
Μπορεί να μη συμμετέχει σε κάποιο διαγωνιστικό τμήμα, εκτιμώ όμως πως θα είναι μία από τις σημαντικότερες επιλογές της διοργάνωσης που αναμένεται να πάρει διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πλούτος εικόνων και συναισθημάτων, ενδεικτικό της μεγάλης στόφας του Τρουέμπα. Στην ίδια αίθουσα, την κεντρική του Ολύμπιον, παρακολουθήσαμε και τους “Βίους του Εντουάρ Λούι”. Το παιδί θαύμα της γαλλικής λογοτεχνίας που έχει διαμορφώσει μία ολόκληρη γενιά. Ο αγώνας του για την κοινωνική δικαιοσύνη έχει μεταφέρει το έργο του σε αρκετές χώρες και γλώσσες. Ο Φρανσουά Καϊγιά συστήνει σε όσους δεν τον γνωρίζουν και επαληθεύει με το φιλμ του για όσους τον διαβάζουν χρόνια πως είναι ένας χαρακτήρας που αξίζει να αναλυθεί.
Επόμενή μας στάση το Οσκαρικό “Ναβάλνι”. Ο αγώνας του ανθρώπου που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην κυριαρχία του Πούτιν. Η χρονική συγκυρία – λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του – γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα Τζον Κασσαβέτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικό είναι πως η προβολή δίχασε το κοινό. Αρκετοί ενστερνίστηκαν απόλυτα την οπτική του Καναδού δημιουργού, Ντάνιελ Ρόερ, ένας εξίσου όμως σημαντικός αριθμός είδε με επιφυλακτικότητα την άνοδο του Ναβάλνι και τον τρόπο που πολιτεύτηκε, ενώ στη συζήτηση αναλύθηκαν αρκετά στοιχεία που μοιάζουν μεταξύ του πρωταγωνιστή της ιστορίας και του Ζελένσκι.
Σε άλλες προβολές, πρεμιέρα για τον οσκαρικό Στιβ ΜακΚουίν με την “Πόλη υπό Κατοχή”. Μία ταινία που λειτουργεί ως έμμεση διαδικασία διαλογισμού. Πώς η ναζιστική εποχή επηρεάζει ακόμα και σήμερα το παρόν;
Σημαντική κι η “Νιότη” του Ουάνγκ Μπινγκ. Ένα ντοκιμαντέρ τριών και πλέον ωρών που παρουσιάζει το μωσαϊκό μίας κοινωνίας που έχει καταδικαστεί να εργάζεται ισόβια για παραπάνω από 12 ώρες την ημέρα.
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στις σκοτεινές αίθουσες και σύντομα θα είναι έτοιμη η νέα μας ανταπόκριση με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία!
