Η Μέση Ανατολή είναι ένα καζάνι που βράζει. Οι άνθρωποι βιώνουν μία συνεχή αβεβαιότητα. Σε αυτό το περιβάλλον ο υπόκοσμος ανθεί και εκμεταλλεύεται τον πόνο του κόσμου. Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και αρκετοί επωφελούνται με την αρωγή των δυνάμεων του εξωτερικού που λειτουργούν στο παρασκήνιο. Μία διαρκώς επαναλαμβανόμενη ιστορία που σήμερα, πενήντα χρόνια μετά θυμίζει κρατήρα ηφαιστείου έτοιμο να απλώσει την λάβα του και να λιώσει στο διάβα του ό,τι βρει. Η νέα κυκλοφορία των εκδόσεων Νήσος σε μετάφραση Ιωάννας Μεϊτάνη αποτελεί ένα αναγκαίο ανάγνωσμα.

Σε μία εποχή που το Ισραήλ επιχειρεί καθημερινά στην Παλαιστίνη κι απειλείται γενικευμένη σύρραξη με Λίβανο και Ιράν η αφήγηση και η πλοκή των σελίδων που περνούν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη έρχονται να συμπληρώσουν τα κενά που μένουν αναπόφευκτα από τη γρήγορη εναλλαγή εικόνων στα δελτία ειδήσεων και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η φιλοσοφία του συγγραφέα αφορά τη διείσδυση σε βάθος πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων. Εξετάζει τον αντίκτυπο όσων συμβαίνουν σε διαφορετικά επίπεδα.

Όπως και στα μέσα του 1970, έτσι και σήμερα το μοναδικό φως που φαίνεται στον ορίζοντα είναι αυτό των εκρήξεων που συνοδεύεται με κραυγές πόνου κι αγωνίας. Άνθρωποι διαλυμένοι, ζωές μετά τα όρια της ανέχειας. Μοναδικός δρόμος η μετανάστευση προκειμένου να σωθούν. Είναι εύκολο όμως να αφήσεις την πατρογονική εστία; Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και γεωγραφικά αυτό το πεδίο μετατρέπεται σε αρένα πειραμάτων. Όσο κι να προσπαθούν διεθνείς οργανισμοί να χτυπήσουν ένα κουδούνι κινδύνου, κανείς δεν τους ακούει κι οδηγούμαστε πλέον σε συνθήκες γενικού ξεκαθαρίσματος.

Ο “Μαύρος Σεπτέμβρης” βρίθει συμβολισμών που προκαλεί έντονα συναισθήματα. Δεν είναι μαύρος μονάχα ο Σεπτέμβρης που σηματοδοτεί τη μετάβαση από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Εδώ έχουμε μία εποχή που δεν τελειώνει, που δεν αλλάζει. Η ελπίδα χάνεται, εξαϋλώνεται. Μία διαρκής απειλή ανάφλεξης. Αθώα θύματα που έτυχε να γεννηθούν απλά σε αυτόν τον τόπο. Καταδικασμένα να βιώσουν μία κόλαση επί γης. Δίχως καμία διάθεση να πειράξουν συνάνθρωπο ή να προκαλέσουν. Είναι η μοίρα τους συνυφασμένη με τις χώρες και τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει.

Με αμεσότητα και ζωντάνια το μήνυμα ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο. Δίνεται μία άλλη διάσταση του προβλήματος από αυτήν που παρακολουθούμε καθημερινά και δυστυχώς ως έναν βαθμός ως παγκόσμια κοινότητα έχουμε “συνηθίσει”, όσο δε φτάνει στην πόρτα μας. Το πρώτο βιβλίο του Σέρκο Φατάχ που μεταφράστηκε στα ελληνικά έρχεται να δώσει πειστικές απαντήσεις και προεκτάσεις τροφή για σκέψη. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι στο κέντρο του θέτει τον άνθρωπο. Δεν προτείνει σε τόσο μεγάλο βαθμό λύσεις, ούτε αναλύει διεξοδικά την κατάσταση σε επίπεδο γεωπολιτικής θεωρίας. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το κάνει μοναδικό.

Βραβευμένος με το Μεγάλο Βραβείο Τέχνης του Βερολίνου ο κουρδικής καταγωγής Σέρκο Φατάχ επιμένει να αγωνίζεται με δύναμή τους τις λέξεις. Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία αυτή η προσπάθεια. Είναι αποφασισμένος να παλέψει με τα δικά του μέσα, με τα δικά του “όπλα” για ΕΙΡΗΝΗ. Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται το σχήμα αυτός είναι ο μεγάλος του στόχος. Μένει να φανεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε μία εποχή που η ανθρωπότητα μοιάζει να μη θέλει να τραβήξει την κουρτίνα και να δει την αλήθεια κατάματα.