Σε 21 μικρά (20+1 ιστορίες), κατανοητά και περιεκτικά κεφάλαια ο συγγραφέας γράφει με έμφαση στη λεπτομέρεια για μία δημοσιογραφία που από λειτούργημα που οφείλει έχει ως πρώτο της μέλημα την ενημέρωση της κοινής γνώμης, έχει «κιτρινιστεί», απομυθοποιηθεί και ο χαρακτηρισμός δημοσιογράφος παίρνει δίπλα του τα Α.Ρ. ως «κοσμητικά επίθετα». Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι ηλικίες από τα 50 και κάτω ενημερώνονται κυρίως από τα (Social Media – άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτό). Τι συνέβη όμως και φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Πριν από λίγο καιρό αναλύσαμε το νέο βιβλίο του Άρη Χατζηστεφάνου, πλάι του τοποθετώ το πόνημα του Γιάννη Παντελάκη. Το αισθητήριο του εξαιρετικό, η εμπειρία του μεγάλη, η ποιότητά του αδιαμφισβήτητη. Παρουσιάζει ιστορίες που αρκετές εξ΄αυτών δεν αποκλείεται να τις έχει βιώσει και ο ίδιος ως συντάκτης. Πάντα όμως πιστός στις αξίες και τις αρχές του συνεχίζει μία «μοναχική» πορεία. «Το χρήμα πολλοί αγάπησαν, τον Ρ κανείς». Από τις σελίδες του βιβλίου του δε λείπουν περιστατικά που τεκμηριώνουν αυτό που χαρακτηρίστηκε «αυριανισμός» και στην εποχή μας αναβιώνει σε ένα συνολικό πλαίσιο επικράτησης του «τραμπισμού» στην Ευρώπη, με τον καρπό του Μπάνον να έχει κάνει τη δουλειά του.
Εκλογές προκηρύχθηκαν από τον Πρωθυπουργό και πριν καλά καλά περάσουν λίγες άρχισε η «τρομολαχνεία» υπό την απειλή μίας -νέας κάποιας τρομοκρατίας. Η ρήση «ο φόβος φυλάει τα έρμα» μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί και αυτή τη φορά. Ίσως στην κρισιμότερη εκλογική μάχη μετά το 2000. Κι από την άλλη η «δημοσιογραφία των realities και της κλειδαρότρυπας». Διαμορφώνουν ένα χαλαρό κοινό, σχετικά αδιάφορα για τα κοινά. Αρκείται σε ένα, «όλοι ίδιοι είναι». Η κριτική σκέψη αποδυναμώνεται και το «status quo» λανσάρει ένα εντελώς λάθος mainstream πρότυπο για τους νέους.
Συκοφάντηση, διασυρμός («αίμα και σπέρμα»). Έμμεσες δολοφονίες ψυχών και δολοφονίες χαρακτήρων. Κανείς δεν τολμάει να αναλογιστεί το κακό που κάνει εκείνη τη στιγμή. Οι ειδήσεις τρέχουν και το μόνο που μετράει είναι αριθμοί απόδοσης. Οι άνθρωποι έχουν αποκτηνωθεί στον βωμό ακριβώς αυτής της κούρσας. Αποφασίζουν, κρίνουν και τηλε-δικάζουν πάνω στον πόνο των ανθρώπων. Ας μην πάμε μακριά, μέσα στον τελευταίο χρόνο είχαμε αρκετά τέτοια φαινόμενα, με αποκορύφωμα της υπόθεση της Πάτρας και αρκετές γυναικοκτονίες που μας σόκαραν.
Aπό την άλλη αναπτύσσεται ένα υπόγειο σκηνικό ανταλλαγής υπηρεσιών. Τι μπορεί να κρύβει μέσα του; Σαθρό κατεστημένο. Καταλήγει να κανιβαλίσει, να διαπομπεύσει, να δημιούργει ντελίριο ομοφοβικό ή ξενοφοβικό μέσω fake news. Η παραπλάνηση αρκετές φορές με την αληθοφάνειά της κερδίζει την πραγματικότητα. Η κοινή γνώμη παρασύρεται και το ποτάμι αρκετές φορές δεν έχει τη δύναμη να γυρίσει πίσω. Οι περισσότεροι όλα αυτά τα γνωρίζουν, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν. Έχουν παραιτηθεί. Έρχεται η είδηση. Ο νους τους πηγαίνει κατευθείαν στο κακό, στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αν δεν είναι αυτό μείζον πολιτικό ζήτημα, αλλά και παιδείας τότε τι είναι;
Ο Παντελάκης τολμάει να μιλήσει με ονόματα, ρισκάρει. Πιθανώς αυτό να του κόστισε. Το τελευταίο διάστημα έχει επιστρέψει δυναμικά με εξαιρετικά κείμενα, πάντα στον άξονα που «υπηρετεί» με σεβασμό. Βάζει εαυτόν μακριά από μηχανισμούς προπαγάνδας και προσπαθεί να εξηγήσει τι πρεσβεύει η αληθινή δημοσιογραφική δεοντολογία. Αναμφίβολα είναι ένα έργο ζωής που κυκλοφόρησε το 2019, αλλά έχει έναν ακραία επίκαιρο χαρακτήρα και με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε πως έχει γίνει σύγγραμμα που διδάσκεται σε σχολές Δημοσιογραφίας στο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Σε 21 μικρά (20+1 ιστορίες), κατανοητά και περιεκτικά κεφάλαια ο συγγραφέας γράφει με έμφαση στη λεπτομέρεια για μία δημοσιογραφία που από λειτούργημα που οφείλει έχει ως πρώτο της μέλημα την ενημέρωση της κοινής γνώμης, έχει «κιτρινιστεί», απομυθοποιηθεί και ο χαρακτηρισμός δημοσιογράφος παίρνει δίπλα του τα Α.Ρ. ως «κοσμητικά επίθετα». Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι ηλικίες από τα 50 και κάτω ενημερώνονται κυρίως από τα (Social Media – άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτό). Τι συνέβη όμως και φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Πριν από λίγο καιρό αναλύσαμε το νέο βιβλίο του Άρη Χατζηστεφάνου, πλάι του τοποθετώ το πόνημα του Γιάννη Παντελάκη. Το αισθητήριο του εξαιρετικό, η εμπειρία του μεγάλη, η ποιότητά του αδιαμφισβήτητη. Παρουσιάζει ιστορίες που αρκετές εξ΄αυτών δεν αποκλείεται να τις έχει βιώσει και ο ίδιος ως συντάκτης. Πάντα όμως πιστός στις αξίες και τις αρχές του συνεχίζει μία «μοναχική» πορεία. «Το χρήμα πολλοί αγάπησαν, τον Ρ κανείς». Από τις σελίδες του βιβλίου του δε λείπουν περιστατικά που τεκμηριώνουν αυτό που χαρακτηρίστηκε «αυριανισμός» και στην εποχή μας αναβιώνει σε ένα συνολικό πλαίσιο επικράτησης του «τραμπισμού» στην Ευρώπη, με τον καρπό του Μπάνον να έχει κάνει τη δουλειά του.
Εκλογές προκηρύχθηκαν από τον Πρωθυπουργό και πριν καλά καλά περάσουν λίγες άρχισε η «τρομολαχνεία» υπό την απειλή μίας -νέας κάποιας τρομοκρατίας. Η ρήση «ο φόβος φυλάει τα έρμα» μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί και αυτή τη φορά. Ίσως στην κρισιμότερη εκλογική μάχη μετά το 2000. Κι από την άλλη η «δημοσιογραφία των realities και της κλειδαρότρυπας». Διαμορφώνουν ένα χαλαρό κοινό, σχετικά αδιάφορα για τα κοινά. Αρκείται σε ένα, «όλοι ίδιοι είναι». Η κριτική σκέψη αποδυναμώνεται και το «status quo» λανσάρει ένα εντελώς λάθος mainstream πρότυπο για τους νέους.
Συκοφάντηση, διασυρμός («αίμα και σπέρμα»). Έμμεσες δολοφονίες ψυχών και δολοφονίες χαρακτήρων. Κανείς δεν τολμάει να αναλογιστεί το κακό που κάνει εκείνη τη στιγμή. Οι ειδήσεις τρέχουν και το μόνο που μετράει είναι αριθμοί απόδοσης. Οι άνθρωποι έχουν αποκτηνωθεί στον βωμό ακριβώς αυτής της κούρσας. Αποφασίζουν, κρίνουν και τηλε-δικάζουν πάνω στον πόνο των ανθρώπων. Ας μην πάμε μακριά, μέσα στον τελευταίο χρόνο είχαμε αρκετά τέτοια φαινόμενα, με αποκορύφωμα της υπόθεση της Πάτρας και αρκετές γυναικοκτονίες που μας σόκαραν.
Aπό την άλλη αναπτύσσεται ένα υπόγειο σκηνικό ανταλλαγής υπηρεσιών. Τι μπορεί να κρύβει μέσα του; Σαθρό κατεστημένο. Καταλήγει να κανιβαλίσει, να διαπομπεύσει, να δημιούργει ντελίριο ομοφοβικό ή ξενοφοβικό μέσω fake news. Η παραπλάνηση αρκετές φορές με την αληθοφάνειά της κερδίζει την πραγματικότητα. Η κοινή γνώμη παρασύρεται και το ποτάμι αρκετές φορές δεν έχει τη δύναμη να γυρίσει πίσω. Οι περισσότεροι όλα αυτά τα γνωρίζουν, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν. Έχουν παραιτηθεί. Έρχεται η είδηση. Ο νους τους πηγαίνει κατευθείαν στο κακό, στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αν δεν είναι αυτό μείζον πολιτικό ζήτημα, αλλά και παιδείας τότε τι είναι;
Ο Παντελάκης τολμάει να μιλήσει με ονόματα, ρισκάρει. Πιθανώς αυτό να του κόστισε. Το τελευταίο διάστημα έχει επιστρέψει δυναμικά με εξαιρετικά κείμενα, πάντα στον άξονα που «υπηρετεί» με σεβασμό. Βάζει εαυτόν μακριά από μηχανισμούς προπαγάνδας και προσπαθεί να εξηγήσει τι πρεσβεύει η αληθινή δημοσιογραφική δεοντολογία. Αναμφίβολα είναι ένα έργο ζωής που κυκλοφόρησε το 2019, αλλά έχει έναν ακραία επίκαιρο χαρακτήρα και με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε πως έχει γίνει σύγγραμμα που διδάσκεται σε σχολές Δημοσιογραφίας στο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο.
