O χίπστερ του 21ου αιώνα θεωρείται μια προοδευτική φιγούρα που ξέρει να κινείται και να προκρίνει για τη ζωή του τη καλύτερη αισθητική βασισμένη σε προϊόντα που ειναι πάντα διαθέσιμα στο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι συνήθως μια λευκή φιγούρα ο οποίος παρουσιάζεται πως βρίσκεται στην αιχμή των εξελίξεων και των κρίσιμων συνηθειών που μπορούν μέσω του instagram να προβληθούν ως το τρέχον modus vivendi στην ευρύτερη κοινότητα.
Ο Γκρέγκορι Πιερρό στο “Ο αποικιοκράτης χίπστερ” (Εκδόσεις Αντίποδες) παρουσιάζει την επιτομή του συγχρονου hipster ο οποίος, παρα τις πολλες ενσαρκώσεις του -διαφορετικές και ίσως αντιφατικές μεταξύ τους- διαθέτει μια κοινη ταυτότητα που είναι πάντα ρευστή ευεπίφορη στο πνεύμα των ημερών: ειναι αυτη του αποικιοκράτη. Ο Ngũgı˜wa Thiong’o, ορίζει την αποικιοκρατία ως ενα σύστημα ελέγχου και βιοπολιτικής που φρόντιζε να χειραγωγεί το τρόπο που κάποιος ζει, σκέφτεται, τρώει στην επικράτεια του: ένας πανοπτικός ελεγχος στο αλφαβητάρι της ζωής. Το ίδιο μπορεί κάποιος να ισχυριστει για τον ρόλο που επιτελεί ο σύγχρονος χίπστερ.
Με μια ορμητική και γεμάτη ζωντάνια οιονεί προφορική γραφή ο Γκρέγκορι Πιερρό μας παρουσιάζει στο δοκίμιο του τη διαδρομή του χίπστερ κυρίως σε συνάρτηση με τη μαύρη κουλτούρα την οποια οικειοποιήθηκε σβήνοντας τις καταβολές της και όσα αρχικά εκπροσωπούσε. Η λογική του χίπστερ πρέπει να είναι εκείνη του ύστερου καπιταλισμού όπως τον σκιαγράφησε ο Fredric Jameson: το παρελθόν γίνεται μια μεγάλη δεξαμενή επιρροών οι οποίες αναβιώνουν στο παρόν συνταιριασμένες με ετερόκλητες ιδέες και σκοπούς, ένας τεράστιος καμβάς που νοηματοδοτεί τη σύχρονη ταυτότητα του ατόμου. Η αίσθηση της ιστορίας, θρυμματιζόμενη σε μια αίσθηση αέναου παρόντος: οι οικουμενικές αξιες εξαϋλωνονται, όλα αλλάζουν και γίνονται ελαστικά προς τέρψιν του κυρίαρχου συστήματος.
Μέσα από τις λίγες σελίδες του βιβλίου η ανάδυση της νεωτερικότητας παρουσιάζεται μαζί με το αρνητικό της αποτύπωμα: απο τη μία το πέρασμα στην «ενηλικίωση του ανθρώπου» και απο την άλλη η λογική του αποκλεισμού του Άλλου και της διαφορετικότητας. Η γλώσσα του εξοβελισμού και η προσπάθειας υπέρβασης του μεσω της μαύρης τέχνης η οποία σταθηκε τόσο καταλυτική στην αποικοκρατική λογική του χιπστερ.
Τα καλλιτεχνικά εργα του παρελθόντος που βγαίνουν εξω απο το ιστορικό τους περίγραμμα για να γίνουν μέρος της μόδας, της έωλης έκφρασης που σβήνει κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο που κυοφορούσαν. Η επικίνδυνη ροπή του χίπστερ προς την ακροδεξια εξηγειται ακριβώς απο την άγνοια για την ιστορία όσων καθορίζουν το στυλ του και τις προτιμήσεις του. Το βιβλίο μας παρουσιάζει πόσο ανώδυνα μπορούν να επανέλθουν μισαλλόδοξες ιδέες και πρακτικές στο παρόν.
Ο Γκρέγκορι Πιερρό κλείνει το βιβλιο καλώντας μας να «αποαποικιοποίησουμε τον χίπστερ». Να δούμε πως πίσω από το λαμπερό του περιτύλιγμα δεν είναι παρά ένας χαμαιλέοντας που αλλάζει τα χρώματα του για να αποκρύψει πως είναι γυμνός. Ένα κάλεσμα για πολιτική εγκρήγορση η οποία εναπόκειται στον αναγνώστη να τη πράξει κατά το δοκούν.
O χίπστερ του 21ου αιώνα θεωρείται μια προοδευτική φιγούρα που ξέρει να κινείται και να προκρίνει για τη ζωή του τη καλύτερη αισθητική βασισμένη σε προϊόντα που ειναι πάντα διαθέσιμα στο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι συνήθως μια λευκή φιγούρα ο οποίος παρουσιάζεται πως βρίσκεται στην αιχμή των εξελίξεων και των κρίσιμων συνηθειών που μπορούν μέσω του instagram να προβληθούν ως το τρέχον modus vivendi στην ευρύτερη κοινότητα.
Ο Γκρέγκορι Πιερρό στο “Ο αποικιοκράτης χίπστερ” (Εκδόσεις Αντίποδες) παρουσιάζει την επιτομή του συγχρονου hipster ο οποίος, παρα τις πολλες ενσαρκώσεις του -διαφορετικές και ίσως αντιφατικές μεταξύ τους- διαθέτει μια κοινη ταυτότητα που είναι πάντα ρευστή ευεπίφορη στο πνεύμα των ημερών: ειναι αυτη του αποικιοκράτη. Ο Ngũgı˜wa Thiong’o, ορίζει την αποικιοκρατία ως ενα σύστημα ελέγχου και βιοπολιτικής που φρόντιζε να χειραγωγεί το τρόπο που κάποιος ζει, σκέφτεται, τρώει στην επικράτεια του: ένας πανοπτικός ελεγχος στο αλφαβητάρι της ζωής. Το ίδιο μπορεί κάποιος να ισχυριστει για τον ρόλο που επιτελεί ο σύγχρονος χίπστερ.
Με μια ορμητική και γεμάτη ζωντάνια οιονεί προφορική γραφή ο Γκρέγκορι Πιερρό μας παρουσιάζει στο δοκίμιο του τη διαδρομή του χίπστερ κυρίως σε συνάρτηση με τη μαύρη κουλτούρα την οποια οικειοποιήθηκε σβήνοντας τις καταβολές της και όσα αρχικά εκπροσωπούσε. Η λογική του χίπστερ πρέπει να είναι εκείνη του ύστερου καπιταλισμού όπως τον σκιαγράφησε ο Fredric Jameson: το παρελθόν γίνεται μια μεγάλη δεξαμενή επιρροών οι οποίες αναβιώνουν στο παρόν συνταιριασμένες με ετερόκλητες ιδέες και σκοπούς, ένας τεράστιος καμβάς που νοηματοδοτεί τη σύχρονη ταυτότητα του ατόμου. Η αίσθηση της ιστορίας, θρυμματιζόμενη σε μια αίσθηση αέναου παρόντος: οι οικουμενικές αξιες εξαϋλωνονται, όλα αλλάζουν και γίνονται ελαστικά προς τέρψιν του κυρίαρχου συστήματος.
Μέσα από τις λίγες σελίδες του βιβλίου η ανάδυση της νεωτερικότητας παρουσιάζεται μαζί με το αρνητικό της αποτύπωμα: απο τη μία το πέρασμα στην «ενηλικίωση του ανθρώπου» και απο την άλλη η λογική του αποκλεισμού του Άλλου και της διαφορετικότητας. Η γλώσσα του εξοβελισμού και η προσπάθειας υπέρβασης του μεσω της μαύρης τέχνης η οποία σταθηκε τόσο καταλυτική στην αποικοκρατική λογική του χιπστερ.
Τα καλλιτεχνικά εργα του παρελθόντος που βγαίνουν εξω απο το ιστορικό τους περίγραμμα για να γίνουν μέρος της μόδας, της έωλης έκφρασης που σβήνει κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο που κυοφορούσαν. Η επικίνδυνη ροπή του χίπστερ προς την ακροδεξια εξηγειται ακριβώς απο την άγνοια για την ιστορία όσων καθορίζουν το στυλ του και τις προτιμήσεις του. Το βιβλίο μας παρουσιάζει πόσο ανώδυνα μπορούν να επανέλθουν μισαλλόδοξες ιδέες και πρακτικές στο παρόν.
Ο Γκρέγκορι Πιερρό κλείνει το βιβλιο καλώντας μας να «αποαποικιοποίησουμε τον χίπστερ». Να δούμε πως πίσω από το λαμπερό του περιτύλιγμα δεν είναι παρά ένας χαμαιλέοντας που αλλάζει τα χρώματα του για να αποκρύψει πως είναι γυμνός. Ένα κάλεσμα για πολιτική εγκρήγορση η οποία εναπόκειται στον αναγνώστη να τη πράξει κατά το δοκούν.
