Σε μια έρευνα που αφορούσε το έργο του Μποτιτσέλι «Αφροδίτη και Άρης» στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, ο David Bellingham, διευθυντής προγράμματος στο Ινστιτούτο Τέχνης του Sotheby’s, έκανε μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Ο καρπός που κρατούσε ένας σάτυρος που παραμόνευε στην κάτω δεξιά γωνία του πίνακα έφερε ομοιότητα με τον καρπό του φυτού που είναι γνωστός στους επιστήμονες με την ονομασία  Datura stramonium, ενώ σε άλλους είναι γνωστός ως «το αγκαθωτό μήλο», ή «το χόρτο της τρέλας» ή ακόμα «η τρομπέτα του διαβόλου». Όποιος γευόταν αυτόν τον απαγορευμένο καρπό είχε παραισθήσεις σε σημείο παράνοιας, σε σημείο που οδηγούνταν στο να ξεγυμνωθεί.

Ο Μποτιτσέλι στο έργο του «Αφροδίτη και Άρης» μας παρουσιάζει την εκδοχή του 15ου αιώνα για το σεξ και τα ναρκωτικά. Βέβαια δεν είχε ακόμα τότε εφευρεθεί το ροκ εν ρολ ώστε να συμπληρωθεί το γνωστό τρίπτυχο. Όταν η Αφροδίτη συναντά τον Άρη στη μυθολογική σκηνή που ζωγράφισε ο Μποτιτσέλι, ο Ήφαιστος, ο απατημένος σύζυγος της Αφροδίτης, πληροφορείται πολύ αργότερα για την θερμή επίδραση του απαγορευμένου καρπού. Αν και ο πόθος αποτελεί το κύριο θέμα του πίνακα, μέχρι την ανακάλυψη του Bellingham, ο πόθος φάνταζε πάντα αφηρημένος κι αόριστος στα μάτια των κριτικών. Η συμπερίληψη αυτού του δηλητηριώδους αφροδισιακού φυτού από τον Μποτιτσέλι υπερθεματίζει εύστοχα την αυτοκαταστροφική φύση της παράνομης σχέσης των δύο θεών και, κατ’ επέκταση, κάθε πράξη μοιχείας. Μετά τον έρωτα, ο θάνατος περιμένει να πάρει τα οφειλόμενα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Οι καλλιτέχνες εκείνης της εποχής χρησιμοποιούσαν συχνά τα φυτά για να μεταφέρουν κρυμμένα μηνύματα. Ο Piero della Francesca μπορούσε να παρατηρήσει δεκάδες υπαινιγμούς σε έναν πίνακα με βάση τα φυτά. Αποσπάσματα του Σαίξπηρ που σήμερα φαίνονται ασυναρτησίες, έκρυβαν μικρά μυστικά για εκείνους που γνώριζαν τη γλώσσα των φυτών τόσο καλά όσο και ο μεγάλος βάρδος. Δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της γνώσης διαφεύγει από το σύγχρονο κοινό, ακόμη και από εξειδικευμένους ειδικούς της τέχνης. Το εύρημα αυτό συμβάλλει στην επιβεβαίωση της βασικής αλήθειας ότι ακόμη και τα πολύ κλασικά έργα τέχνης που έχουν αναλυθεί πολλάκις και  εις βάθος, μπορεί να συνεχίζουν κρύβουν μυστικά που χρήζουν περεταίρω έρευνας.

Αυτό που επιβεβαιώνεται επίσης είναι ότι ακόμη και τον 15ο αιώνα οι καλλιτέχνες είχαν μια καθαρή αντίληψη της επίδρασης των ναρκωτικών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ειδικά όταν αυτά τα ναρκωτικά έστρωναν τον δρόμο για την καταστροφή. Το «Απλά πες όχι», λοιπόν, πηγαίνει πολύ, πολύ πιο πίσω από τα σύγχρονα σποτάκια κατά των ναρκωτικών. Ίσως η ανακάλυψη του Bellingham να επαναφέρει την αντίληψη του πόσο σέξι είναι η Αναγέννηση. Σε τέτοια μικρά μυστικά ίσως μπορούν να εκφραστούν και να ακουστούν οι μεγαλύτερες αλήθειες.