Με αφορμή την πολυσυζητημένη τεχνολογία του AI, έξι καλλιτέχνες παρουσιάζουν έργα που ανοίγουν τον διάλογο για τη σχέση της ανθρώπινης δημιουργικότητας με την τεχνητή νοημοσύνη. Αρτιότητα του υπολογιστή ή ανθρώπινη αισθαντικότητα; Εξέλιξη των μέσων ή γραμμή παραγωγής έργων; Πολλά τα ερωτήματα, οπότε και καλούνται, αν όχι να απαντήσουν, να θέσουν τους προβληματισμούς τους και να αναζητήσουν τον τρόπο ύπαρξης μας τελικά μέσα στη νέα τάξη -τεχνολογικών- πραγμάτων.

[…] «Καταπίνοντας -στο όνομα μιας πρακτικότητας- τις αντιδράσεις μας στη μομφή ότι θα μπορούσαμε να είμαστε ρομπότ, γλιστρήσαμε στον πόλο της απάθειας που είναι το να συμπληρώνουμε μηχανικά, εσπευσμένα και ασυλλόγιστα στο τετραγωνάκι ότι δεν είμαστε ρομπότ. Το ρελέ ασφαλείας έχει ήδη πέσει κι ήταν η λέξη «φυσικά» – ο ακριβής ηλεκτρονόμος της ανθρωπινότητας», σχολιάζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Κωνσταντινίδης, στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της witside, εταιρείας που δραστηριοποιείται στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Νίκος Γιαβρόπουλος, Γιάννης Καρδάσης, Γιώργος Λιντζέρης, Μάρθα Παναγιωτοπούλου, Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη, Χρήστος Τζοβάρας

Επιμέλεια έκθεσης : Γιώργος Λιντζέρης
Εγκαίνια έκθεσης : 2 Φεβρουαρίου
Διάρκεια έκθεσης : 2-11 Φεβρουαρίου
Χώρος : Matchpoint , Αινιανος 1, Αθήνα
Ώρες : καθημερινές 17:00-22:00
Σάββατο – Κυριακή 14:00-22:00

Oι καλλιτέχνες για τα έργα τους

Νίκος Γιαβρόπουλος: Polaroid A.I.

“Πώς περιγράφεις τη ζωή εν τη απουσία της;

Πώς το τεχνητό νοημοσύνη μπορεί να χρησιμοποιεί τα δεδομένα μας μετά το θάνατο, σαν να είμαστε ακόμη ζωντανοί;

Θα μπορούσε το τεχνητό νοημοσύνη να μεταφέρει την ανθρώπινη εμπειρία σε μια άλλη μορφή εξωγήινης νοημοσύνης μετά την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους;

Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να απαντήσει στα εσχατολογικά ερωτήματα, εμπνευσμένος από τη σπηλιά του Πλάτωνα και την αυθαίρετη πεποίθηση ότι το τέλος είναι κοντά. Δημιουργεί μια σκηνική ατμόσφαιρα “απουσίας”, συνδυάζοντας το βίντεο με τη σκιά.

Γιάννης Καρδάσης: Everything Is Wrong

Ούτε παιδί, ούτε ζώο. Ούτε άνθρωπος, ούτε τέρας. Το άσπρο στο μάτι του εχει μεγαλώσει τόσο που δεν μπορεί να δει τίποτε καθαρά. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν και τίποτα δεν θα ξαναγίνει με τον ίδιο τρόπο. “Η τεχνολογία με παίρνει στα φτερά της και κάθε μου χαρά είναι και δικιά της”. Δεν είναι εχθρός μου και δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι. Με βοηθάει να πω αυτό που θέλω αλλά ποτέ δεν καταφέρει να πει αυτό που θέλω. Ίσως επειδή δεν έχω έτοιμες τις απαντήσεις μου. Τις βρίσκω στην πορεία, αμφιβάλοντας και αμφισβητώντας τα πάντα. Χτίζοντας και γκρεμίζοντας την ίδια στιγμή. Με χρειάζεται περισότερο από οσο την χρειάζομαι εγώ. Τα δικά μου περιθώρια λάθους ανοίγουν νέα μονοπάτια. Εκείνη δεν μπορεί καν να αντιληφθεί το τι είναι λάθος. Όλα είναι λάθος. Όλα αυτά τα λάθη ειναι το βήμα που θα μας παει παρακάτω. Η τεχνολογία είναι το μέσο για αυτό και όχι ο σκοπός. “Δείξε μου πού θα κρυφτείς όταν όλα γίνουν πιο τολμηρά. Όταν δεν θα μπορώ καν να κατηγορήσω το αύριο”. Όλα είναι λάθος. Όλα.

Γιώργος Λιντζέρης: Human Traces

Το συναισθημα μας ειναι το σπιτι μας , ο τοπος της ηλικιας μας , κατι που δεν γινετε αλγοριθμος .Ειναι το γραμμενο χαρτι με τα λαθη του , η τυχαια αληλουχια ζωης.

Μάρθα Παναγιωτοπούλου: Libella Nova

Tο έργο τοποθετείται σε μια φανταστική μετα-ανθρώπινη εποχή όπου τα όρια μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων κόσμων έχουν σχεδόν εξαυλωθεί. Οι πάγοι έχουν ολοκληρωτικά λιώσει και η γη έχει μετατραπεί σε έναν θερμό ωκεάνιο πλανήτη. Τα έμβια όντα για να επιβιώσουν έχουν εξελιχθεί σε υβριδικά αμφίβια ως προσαρμογή στο νέο υδάτινο περιβάλλον. Στη γλυπτική εγκατάσταση και performance, η Libella Nova μέτα-λιβελούλα μαζί με τα μετα-νούφαρα που την πλαισιώνουν λειτουργούν ως ‘κιβωτοί’ συναισθημάτων αποθηκεύοντας data από μνήμες ανθρώπινων συναισθημάτων που τίθενται υπό εξαφάνιση.

Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη: Α non binary code , 2023-2024

Η τεχνητή νοημοσύνη, ως μία πρωτοποριακή δύναμη τεχνολογικά, δίνει τη δυνατότητα “παραγωγής” τέχνης πέρα από τα παραδοσιακά όρια. Ενώ, όμως, από τη μια πλευρά, μία τέτοια ενέργεια προϋποθέτει την παραγωγή και εισαγωγή δεδομένων από τον ίδιο τον άνθρωπο, από την άλλη παρέχει νέα εργαλεία για την δημιουργική διαδικασία, βελτιώνοντας έτσι τη ροή εργασίας του. Έτσι φτάνουμε σε έναν διάλογο, σχετικά με την συνέργεια μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργικότητας και της υπολογιστικής ισχύος του ΑΙ. Στον αντίποδα, η ενσωμάτωση του ΑΙ στην τέχνη εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πρωτοτυπία, τον ρόλο του καλλιτέχνη και τις ηθικές επιπτώσεις που έχει η τέχνη που γεννιέται μέσα από μία τέτοια διαδικασία. Η προσπάθεια απόδοσης του ψηφιακού και άυλου μέσα από την ύλη , την χειροτεχνία, το αναλογικό, το παραδοσιακό, είναι η διασταύρωση όπου αναπτύσσονται οι συσχετισμοί και οι δυναμικές των δύο πόλων, μεταξύ ενός άρτιου συστήματος τεχνητής νοημοσύνης και ενός ανθρώπινου, με σφάλματα, συστήματος.

Xρήστος Τζοβάρας: DECaPi- TATION

AI: Θέλουμε να της πάρουμε το κεφάλι ή να δούμε το αληθινό της πρόσωπο? Και μετά να της πάρουμε το κεφάλι. AI : Θέλουμε να τησ πάρουμε το κεφάλι Ή να δούμε το αληθινό της πρόσωπο? Και μετά να της πάρουμε το κεφάλι. ////// 3 προσπάθειες αποκάλυψης.

Περισσότερα στοιχεία για την έκθεση και τους καλλιτέχνες εδώ: https://www.iamnotarobot.gr