Τελικά, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, επιβαρύνουμε το περιβάλλον. Περίμενες πως απ’ την στιγμή που θα αφήσεις την τελευταία σου πνοή, βάζοντας ένα στοπ στην ρύπανση με τις πλαστικές σακούλες που χρησιμοποιείς και στο κρέας που καταναλώνεις, η Γη θα σε ευχαριστούσε ταπεινά και ταυτόχρονα θα γελούσε πονηρά με τη φυγή σου. «Ένας λιγότερος».
Αλλά, ο θάνατός μας για το περιβάλλον, είναι το ίδιο ρυπογόνος (όχι στον ίδιο βαθμό) όπως και η ζωή μας. Αν μας θάψουν, μερικά λίτρα τοξικού ταριχευτικού υγρού και μεγάλες ποσότητες μακιγιάζ απ’ το σώμα μας θα διοχετευτούν στο έδαφος. Αν διαλέξουμε την αποτέφρωση, ο φούρνος θα αναπτύξει περίπου 982 βαθμούς Κελσίους και θα χρειαστούν περίπου 28 λίτρα καυσίμου ή την ίδια ποσότητα υγραερίου δύο δεξαμενών αυτοκινήτου. Η διαδικασία αυτή απελευθερώνει στον αέρα μονοξείδιο του άνθρακα, αιθάλη και υδράργυρο.
Η οικολογική προσέγγιση στον τρόπο ζωή μας δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός και το τελευταίο στάδιο της. Η βιομηχανία της «πράσινης ταφής» ανθεί τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον σε επίπεδο πειραματικό, και υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι έχουν ανακαλύψει μια διαδικασία ή κάποιο προϊόν για να βοηθήσουν τους ετοιμοθάνατους να εγκαταλείψουν «τούτο τον μάταιο κόσμο» με ένα βιώσιμο περιβαλλοντικό αποτύπωμα.
Με αυτή την προοπτική, η Jae Rhim Lee, απόφοιτος του MIT, δημιούργησε την εταιρεία Coeio λανσάροντας ένα ρούχο ταφής, με την υπόσχεση πως θα ήταν βιώσιμο.
Το “Infinity Burial Suit” ήταν ένα βιοδιασπώμενο σάβανο που περιείχε σπόρους μανιταριών. Οι σπόροι αυτοί θα βοηθούσαν στην αποσύνθεση του νεκρού σώματος και θα φίλτραραν τις τοξίνες απ’ αυτό, ώστε να μην μολύνουν τη φυτική ζωή μετά την ταφή.
Κατά την διάρκεια των σπουδών της στο διάσημο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, η Lee, είχε επικεντρωθεί στην κατασκευή αντικειμένων που επαναπροσδιορίζουν τον τρόπο ζωής μας (π.χ. έπιπλα που μπορούμε να φορέσουμε…). Μετά την αποφοίτησή της, άρχισε να μελετά μια τεχνική βιοεξυγίανσης που χρησιμοποιεί μύκητες για να βοηθήσει την απορρύπανση του περιβάλλοντος.
Το 2008, η επίσκεψή της σε ένα «πράσινο» νεκροταφείο, ήταν αυτό που την ενέπνευσε να προχωρήσεις τις σκέψεις της, οι οποίες την οδήγησαν στο “Infinity Burial Suit”, αφού πρώτα εξέτασε τον τρόπο που τα μανιτάρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο για να αντιμετωπίσουμε με διαφορετικό τρόπο τον θάνατό μας.
Για την υλοποίηση και υποστήριξη της ιδέας της, δημιουργήθηκε η ομάδα “Decompiculture Society”, η οποία συμμετείχε στην σχετική έρευνα της για την βιομηχανία της κηδείας και ταυτόχρονα συνεργάστηκε με τον μυκητολόγο Paul Stamets προκειμένου να μάθει περισσότερα για την καλλιέργεια μανιταριών.
Σύμφωνα με το CDC, το παγκόσμιο Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών των Η.Π.Α., τα ανθρώπινα σώματα είναι γεμάτα από κάθε είδους τοξίνες. Βαρέα μέταλλα, πτητικές οργανικές ενώσεις, φυτοφάρμακα, υποπροϊόντα απολυμαντικών και πολλά ακόμα. Τα μανιτάρια βγάζουν ένζυμα που διασπούν το οργανικό υλικό και αποκαθιστούν τις τοξίνες στο έδαφος. Αρκετοί ερευνητές θεωρούν πως στα μανιτάρια βρίσκεται η απάντηση στον καθαρισμό των «πάντων», από πυρηνικές καταστροφές μέχρι πετρελαιοκηλίδες.
Το 2011, η Lee προσκλήθηκε στο παγκόσμιο συνέδριο TEDGlobal στη Σκωτία, όπου παρουσίασε μια εκδοχή του κοστουμιού και εξήγησε στον κόσμο τα στοιχεία της έρευνας που είχε συγκεντρώσει εκείνα τα χρόνια. Η εμφάνισή της στο Ted Talk συγκέντρωσε μεγάλη προσοχή και χρηματική υποστήριξη για το προϊόν της, και αυτό την ενθάρρυνε για να συνεχίσει το έργο της.
Έτσι, το 2014 μαζί με την Mike Ma, ίδρυσαν την εταιρεία Coeio.
Το πρώτο άτομο που θάφτηκε με την συγκεκριμένη στολή ταφής, ήταν ο Dennis White, ένας 63χρονος ξυλουργός που ζούσε στο Woodburn. Έπασχε από μια ανίατη ασθένεια και ενδιαφερόταν για μία οικολογική και αντισυμβατική ταφή. Το 2016, ο White φόρεσε το “Infinity Burial Suit” και θάφτηκε μαζί με τα μανιτάρια του. Περισσότερα, μπορείτε να δείτε και στο σχετικό ντοκιμαντέρ “Suiting Dennis”.
Μετά απ’ αυτό, το σάβανο της Lee, τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του και αναπόφευκτα κάποιοι celebrities έδειξαν το ανάλογο ενδιαφέρον. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Luke Perry, ο διάσημος “Dylan” της σειράς “Beverly Hills”.
Ο Luke Perry ήταν ένας στυλάτος τύπος, που στα ‘90s διαμόρφωσε μια τάση γύρω απ’ την συμπεριφορά που πρέπει να έχει ένας «ολοκληρωμένος» άντρας, σκληρός, όμορφος και τρυφερός ταυτόχρονα. Με αδυναμίες, πολλές εσωτερικές μάχες και εκφραστικό βλέμμα. Ακόμα και οι φαβορίτες του έγιναν μόδα.
Η παρουσία του Perry στο “Beverly Hills” έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την εκτόξευση της σειράς σε παγκόσμιο επίπεδο και το γυναικείο κοινό βρήκε στην εικόνα του ένα νέο sex symbol. Ο μελαγχολικός και μοναχικός “Dylan McKay”, με την σπασμένη καρδιά σε χίλια κομμάτια, που είχε ανάγκη να αγαπήσει και κυρίως να αγαπηθεί, διακοσμούσε εφηβικά δωμάτια σε αφίσες και φιγουράριζε σε εξώφυλλα περιοδικών. Για αρκετούς, ήταν ο νέος James Dean, με το λευκό t-shirt του και την cool στάση σώματος.
Όταν ο Luke Perry είδε την ομιλία της Jae Rhim Lee στο TED, επένδυσε στην ιδέα και αγόρασε το “Infinity Burial Suit” για τον ίδιο. Έπασχε από καρκίνο [σ.σ. πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 27 Φεβρουαρίου του 2019] και όπως είχε δηλώσει η κόρη του, «δεν το είχα ξαναδεί τόσο ενθουσιασμένο».
Απ’ ότι φάνηκε, ο Perry δεν θεωρούσε τον θάνατο ως ένα προγραμματισμένο γεγονός που δεν επιδέχεται προσαρμογής στις ανθρώπινες επιθυμίες. Γι’ αυτόν, δεν ήταν ταμπού να σπάσει τα προβλεπόμενα και να θαφτεί με μία στολή που θα έδινε μέσω των μανιταριών, μία νέα «ζωή» στην ύπαρξη του. Πνευματικά, θα είχε εγκαταλείψει τον κόσμο, υλικά, θα παρέμενε στη Γη μέσω των σπόρων.
Ωστόσο, πέρασαν αρκετοί μήνες που δεν σχηματίστηκαν μανιτάρια στο μέρος όπου θάφτηκε ο ηθοποιός. Η φυσική διεργασία αποσύνθεσης του ανθρώπινου σώματος κινήθηκε στους κλασικούς ρυθμούς της και στο χώμα του Τενεσί δεν φύτρωσε κάποιο νέο είδος μανιταριών.
Η ριζοσπαστική ιδέα της Lee απέτυχε, το site της Coeio δεν υπάρχει πλέον, τα social media της εταιρείας είναι ανενεργά εδώ και αρκετοί καιρό. Εμείς θυμόμαστε ακόμα τον Luke Perry με μία δόση συμπόνοιας και αγάπης, και αναρωτιόμαστε αν κάποια στιγμή στην Ελλάδα δημιουργηθεί ένα «πράσινο» νεκροταφείο, όπου θα προσφέρει βιοδιασπώμενες λύσεις όπως στο Παρίσι, στις Η.Π.Α. και στον Καναδά.
Γιατί αφού πλέον η καθημερινότητα μας διέπεται απ’ την ανακύκλωση, ας είναι έτσι και το τέλος της.
