Ήταν λίγο πριν τα ξημερώματα, όταν το καράβι έδεσε στο λιμάνι της Ανάφης μετά από ένα ταξίδι που διήρκησε σχεδόν έντεκα ώρες. Με το backpack στην πλάτη και με μία πρωτόγνωρα ενθουσιώδη περιέργεια για αυτά που θα ζούσα τις επόμενες μέρες, ανέβηκα μαζί με τους υπόλοιπους στο λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στην χώρα του νησιού. Σε μια ασφυκτική κατάσταση, προσπαθήσαμε όλοι να βρούμε ένα σημείο ισορροπίας, καθώς οι περισσότεροι ήμασταν όρθιοι. Η παρότρυνση του οδηγού να βολευτούμε όπως μπορούμε και να πάμε προς τα πίσω, δημιουργούσε γέλια τύπου «πλάκα μας κάνει;» αφού είχαμε γίνει όλοι μια τεράστια αγκαλιά. Και κάπου εκεί ξεκίνησα να παρατηρώ τους γύρω μου.
Ένα ζευγάρι νεαρής ηλικίας μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Αυτός είχε φορέσει το χαμόγελο της υπομονής και εκείνη την γκριμάτσα του εκνευρισμού. Ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά ταυτόχρονα με μια αόρατη απόσταση, δημιουργούσαν άθελα τους μια άβολη ενέργεια και οι υπότιτλοι σε αυτόν τον διάλογο βλεμμάτων μεταξύ τους θα μπορούσε να ήταν «Είχα δίκιο που δεν ήθελα να έρθουμε εδώ, καλύτερα να πηγαίναμε Σέριφο. Στα έλεγα». «Ναι, να πηγαίναμε πάλι εκεί που θες εσύ. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις λίγο;».
Στα όρια της φαντασιακής καρικατούρας και της γραφικότητας βέβαια, αλλά με μία δόση αλήθειας, η σκηνή αυτή λειτούργησε μέσα μου ως επιβεβαίωση. Η απόφαση να κάνω διακοπές μόνος μου, ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν.
Τις προάλλες, τα λόγια της Ε. όταν συζητήσαμε για τα σχέδια του φετινού καλοκαιριού, μου θύμησαν εκείνες τις δύο εβδομάδες στην παραλία του Ρούκουνα. «Δεν ξέρω τι θα κάνω στις διακοπές μου. Θέλω τόσο πολύ να φύγω, αλλά δεν βρίσκω παρέα. Ο ένας δε μπορεί, ο άλλος διαφωνεί με τον προορισμό, είμαι σε αδιέξοδο», μου είπε και αυτόματα γύρισα πίσω στον χρόνο αλλά και στον χώρο.
Εκεί, όπου η σκηνή ήταν ατομική και – για πρώτη φορά σ’ αυτό το επίπεδο – αποφάσιζα αποκλειστικά για μένα.
Χωρίς καμία άλλη περίσπαση που προκύπτει απ’ την αναπόφευκτη ανταλλαγή απόψεων και κάλυψη αναγκών όταν μοιράζεσαι στιγμές με κάποιον, μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, όποια στιγμή το θέλω και αν δεν ήθελα κάτι δεν χρειαζόταν καν να μπω στην διαδικασία της υποχώρησης. Αυτόνομος και πλήρως ανεξάρτητος, απολάμβανα τον εαυτό μου σε επίπεδο κατάργησης του «εγώ». Ήμουν τα πάντα και το τίποτα ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια, οι μοναχικοί ταξιδιώτες αυξάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και δημιουργούν μία νέα τάση, παρόμοια των ‘60s όπου παιδιά του Δυτικού πολιτισμού εξερευνούσαν τον κόσμο. Δημιουργήθηκαν πλατφόρμες σαν το couchsurfing για να εξυπηρετήσουν έναν πιο αντισυμβατικό τρόπο διακοπών (σ.σ. φιλοξενία μεταξύ αγνώστων, παραχωρόντας ένα δωμάτιο του σπιτιού για συγκεκριμένες μέρες και χωρίς πληρωμή), αλλά και η βιομηχανία του τουρισμού – απ’ τα καταλύματα μέχρι το Booking και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία – έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά προσαρμόζοντας τιμές και marketing στην εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων για μοναχικότητα.
Σύμφωνα με τα trends της Google τα keywords αναζήτησης “solo travel” έχουν σημειώσει αύξηση 761%, ενώ μεγάλοι ταξιδιωτικοί οργανισμοί, όπως η Overseas Adventure Travel, αναφέρουν πως το 47% των πελατών ταξίδεψαν μόνοι τους και το 85% απ’ αυτούς ήταν γυναίκες. Η Account Director της Atas, Claire Brighton, πολύ σωστά σημειώνει: «Μην αντιμετωπίζετε τους solo ταξιδιώτες με οίκτο επειδή επιλέγουν να ταξιδέψουν μόνοι τους. Δεν είναι λυπημένοι γι’ αυτό!»
Και φυσικά καμία λύπη δεν υπάρχει σε αυτή την επιλογή, αφού αυτή δεν προκύπτει από κάποια αντικοινωνική συμπεριφορά ή ερημική κοσμοθεωρία περί ύπαρξης. Σε αντίθεση με την συντροφικότητα, μοναξιά δεν υφίσταται στην μοναχικότητα και αυτό γιατί η προσωπικότητα μας είναι πολυεπίπεδη και κυρίως ανεξερεύνητη από εμάς τους ίδιους.
Η σύγχρονη – και όχι απαραίτητα αστική – ζωή, είναι ένα αδιάκοπο και ακαθόριστο κυνήγι επίτευξης στόχων, μια συνεχής ανταλλαγή απόψεων με κυρίαρχο το συναίσθημα του ανταγωνισμού, πολλές φορές με αυτοσκοπό την διαφωνία για προβολή της παρουσίας μας. Ανάμεσα σε τόσα likes δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας και αυτό υποσυνείδητα λειτουργεί αποτρεπτικά για να νιώσουμε ικανοί να σταθούμε μόνοι μας κάπου, χωρίς την βοήθεια ή υπό το βλέμμα άλλων.
Το να κλείσεις ακτοπλοϊκό ή αεροπορικό εισιτηρίο για ένα άτομο, εσένα, δεν σημαίνει ότι απέτυχες στις σχέσεις σου. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να είναι και μία τεράστια επιτυχία, αφού πρόκειται για ένα άνοιγμα και όχι απαραίτητα κατεύθυνση, προς έναν σκοπό. Να ορίσεις εσύ τις διακοπές σου και να απολαύσεις όλα αυτά που μπορείς να προσφέρεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Να είσαι για σένα και όχι για τους άλλους.
Και άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος θέλει να μοιράζεται μία τέλεια μερίδα τηγανιτές πατάτες;
Ήταν λίγο πριν τα ξημερώματα, όταν το καράβι έδεσε στο λιμάνι της Ανάφης μετά από ένα ταξίδι που διήρκησε σχεδόν έντεκα ώρες. Με το backpack στην πλάτη και με μία πρωτόγνωρα ενθουσιώδη περιέργεια για αυτά που θα ζούσα τις επόμενες μέρες, ανέβηκα μαζί με τους υπόλοιπους στο λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στην χώρα του νησιού. Σε μια ασφυκτική κατάσταση, προσπαθήσαμε όλοι να βρούμε ένα σημείο ισορροπίας, καθώς οι περισσότεροι ήμασταν όρθιοι. Η παρότρυνση του οδηγού να βολευτούμε όπως μπορούμε και να πάμε προς τα πίσω, δημιουργούσε γέλια τύπου «πλάκα μας κάνει;» αφού είχαμε γίνει όλοι μια τεράστια αγκαλιά. Και κάπου εκεί ξεκίνησα να παρατηρώ τους γύρω μου.
Ένα ζευγάρι νεαρής ηλικίας μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Αυτός είχε φορέσει το χαμόγελο της υπομονής και εκείνη την γκριμάτσα του εκνευρισμού. Ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά ταυτόχρονα με μια αόρατη απόσταση, δημιουργούσαν άθελα τους μια άβολη ενέργεια και οι υπότιτλοι σε αυτόν τον διάλογο βλεμμάτων μεταξύ τους θα μπορούσε να ήταν «Είχα δίκιο που δεν ήθελα να έρθουμε εδώ, καλύτερα να πηγαίναμε Σέριφο. Στα έλεγα». «Ναι, να πηγαίναμε πάλι εκεί που θες εσύ. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις λίγο;».
Στα όρια της φαντασιακής καρικατούρας και της γραφικότητας βέβαια, αλλά με μία δόση αλήθειας, η σκηνή αυτή λειτούργησε μέσα μου ως επιβεβαίωση. Η απόφαση να κάνω διακοπές μόνος μου, ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν.
Τις προάλλες, τα λόγια της Ε. όταν συζητήσαμε για τα σχέδια του φετινού καλοκαιριού, μου θύμησαν εκείνες τις δύο εβδομάδες στην παραλία του Ρούκουνα. «Δεν ξέρω τι θα κάνω στις διακοπές μου. Θέλω τόσο πολύ να φύγω, αλλά δεν βρίσκω παρέα. Ο ένας δε μπορεί, ο άλλος διαφωνεί με τον προορισμό, είμαι σε αδιέξοδο», μου είπε και αυτόματα γύρισα πίσω στον χρόνο αλλά και στον χώρο.
Εκεί, όπου η σκηνή ήταν ατομική και – για πρώτη φορά σ’ αυτό το επίπεδο – αποφάσιζα αποκλειστικά για μένα.
Χωρίς καμία άλλη περίσπαση που προκύπτει απ’ την αναπόφευκτη ανταλλαγή απόψεων και κάλυψη αναγκών όταν μοιράζεσαι στιγμές με κάποιον, μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω, όποια στιγμή το θέλω και αν δεν ήθελα κάτι δεν χρειαζόταν καν να μπω στην διαδικασία της υποχώρησης. Αυτόνομος και πλήρως ανεξάρτητος, απολάμβανα τον εαυτό μου σε επίπεδο κατάργησης του «εγώ». Ήμουν τα πάντα και το τίποτα ταυτόχρονα.
Τα τελευταία χρόνια, οι μοναχικοί ταξιδιώτες αυξάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και δημιουργούν μία νέα τάση, παρόμοια των ‘60s όπου παιδιά του Δυτικού πολιτισμού εξερευνούσαν τον κόσμο. Δημιουργήθηκαν πλατφόρμες σαν το couchsurfing για να εξυπηρετήσουν έναν πιο αντισυμβατικό τρόπο διακοπών (σ.σ. φιλοξενία μεταξύ αγνώστων, παραχωρόντας ένα δωμάτιο του σπιτιού για συγκεκριμένες μέρες και χωρίς πληρωμή), αλλά και η βιομηχανία του τουρισμού – απ’ τα καταλύματα μέχρι το Booking και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία – έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά προσαρμόζοντας τιμές και marketing στην εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων για μοναχικότητα.
Σύμφωνα με τα trends της Google τα keywords αναζήτησης “solo travel” έχουν σημειώσει αύξηση 761%, ενώ μεγάλοι ταξιδιωτικοί οργανισμοί, όπως η Overseas Adventure Travel, αναφέρουν πως το 47% των πελατών ταξίδεψαν μόνοι τους και το 85% απ’ αυτούς ήταν γυναίκες. Η Account Director της Atas, Claire Brighton, πολύ σωστά σημειώνει: «Μην αντιμετωπίζετε τους solo ταξιδιώτες με οίκτο επειδή επιλέγουν να ταξιδέψουν μόνοι τους. Δεν είναι λυπημένοι γι’ αυτό!»
Και φυσικά καμία λύπη δεν υπάρχει σε αυτή την επιλογή, αφού αυτή δεν προκύπτει από κάποια αντικοινωνική συμπεριφορά ή ερημική κοσμοθεωρία περί ύπαρξης. Σε αντίθεση με την συντροφικότητα, μοναξιά δεν υφίσταται στην μοναχικότητα και αυτό γιατί η προσωπικότητα μας είναι πολυεπίπεδη και κυρίως ανεξερεύνητη από εμάς τους ίδιους.
Η σύγχρονη – και όχι απαραίτητα αστική – ζωή, είναι ένα αδιάκοπο και ακαθόριστο κυνήγι επίτευξης στόχων, μια συνεχής ανταλλαγή απόψεων με κυρίαρχο το συναίσθημα του ανταγωνισμού, πολλές φορές με αυτοσκοπό την διαφωνία για προβολή της παρουσίας μας. Ανάμεσα σε τόσα likes δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας και αυτό υποσυνείδητα λειτουργεί αποτρεπτικά για να νιώσουμε ικανοί να σταθούμε μόνοι μας κάπου, χωρίς την βοήθεια ή υπό το βλέμμα άλλων.
Το να κλείσεις ακτοπλοϊκό ή αεροπορικό εισιτηρίο για ένα άτομο, εσένα, δεν σημαίνει ότι απέτυχες στις σχέσεις σου. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να είναι και μία τεράστια επιτυχία, αφού πρόκειται για ένα άνοιγμα και όχι απαραίτητα κατεύθυνση, προς έναν σκοπό. Να ορίσεις εσύ τις διακοπές σου και να απολαύσεις όλα αυτά που μπορείς να προσφέρεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Να είσαι για σένα και όχι για τους άλλους.
Και άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος θέλει να μοιράζεται μία τέλεια μερίδα τηγανιτές πατάτες;
