Το 2014 κυκλοφόρησε το «Ημερολόγιο ενός Άνεργου», ένα βιβλίο που μέσα στις σελίδες του συμπύκνωνε όλες τις αγωνίες και τις ματαιώσεις των ανθρώπων που αναζητούσαν εργασία τα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Ο καιρός πέρασε, η ανάπτυξη άρχισε να αχνοφαίνεται και οι Millennials να ελπίζουν. Τότε όμως μπήκε ο Covid-19 στη ζωή μας. Τα εργασιακά ήθη άλλαξαν και ψηφιακός μετασχηματισμός άφησε το αποτύπωμα του. Τηλεργασία, ευελιξία ή εγκλωβισμός μπροστά σε οθόνες που δεν κλείνουν ποτέ μέσα στα σπίτια.
Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η μεταπανδημική ζωή και άρχισε ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση. Η Γενιά Ζ ήταν, πλέον, και αυτή εργασιακά ενεργή. «Δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε», «Καλύτερα άνεργοι παρά να μας εκμεταλλεύονται», «Δεν παίρνω ποτέ στα χέρια μου μισθό. Πάνε όλα κατευθείαν στους λογαριασμούς».
Οι παραπάνω φράσεις αναπαράγονται στις νεανικές- και όχι μόνο- συντροφιές του μεταπανδημικού δυτικού κόσμου. Οι τεράστιοι λογαριασμοί και οι μικροσκοπικοί μισθοί σε συνδυασμό με το αποτύπωμα του ψηφιακού μετασχηματισμού -δηλαδή το αίσθημα της διαρκούς ψηφιακής επιτήρησης και παράλληλα της εργασιακής επισφάλειας-μοιάζουν να έχουν κυοφορήσει έναν νέο ανθρωπότυπο: τους Quitfluencers, οι οποίοι δεν θέλουν να ζουν για να δουλεύουν και γι’ αυτό επανεξετάζουν την εργασιακή τους πραγματικότητα.
Για την ακρίβεια αρνούνται να επιλέξουν ή να παραμείνουν σε δουλειές που περιορίζουν στο ελάχιστο τον προσωπικό τους χρόνο. Πιστεύουν πως υποαμείβονται ενώ υπεραπασχολούνται και πως ο μισθός τους δεν είναι ποτέ αρκετός για να καλύψει το κόστος ζωής τους. Γι’ αυτό είναι διατεθειμένοι να παραιτηθούν, να ρισκάρουν και να αναζητήσουν μια θέση εργασίας που θα τους παρέχει ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής.
Το φαινόμενο των Quitfluencers έγινε γνωστό μετά από την παγκόσμια έρευνα του Ομίλου Adecco «Global Workforce of The Future 2022» αφότου ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στη μετανεωτερική Δύση άρχισαν να εγκαταλείπουν τη δουλειά τους. Σύμφωνα με τη μελέτη, κάθε εργαζόμενος που αποχωρεί από μια εταιρεία επηρεάζει και τους υπόλοιπους εργαζομένους να κάνουν το ίδιο.
Το έργο του Ζιγκμουντ Φρόιντ πάνω στο μαζικό φαινόμενο είναι κομβικής σημασίας για την κατανόηση των Quitfluencers.Το ιδεώδες του εγώ του ατόμου προβάλλεται στο εγώ ενός ατόμου με ηγετικά χαρακτηριστικά μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Τότε δημιουργούνται λιβιδινικοί δεσμοί ανάμεσα σε διάφορα μέλη της ομάδας και επέρχονται ταυτίσεις ανάμεσα στα άτομα της μάζας, τα οποία ομογενοποιούνται.
Έτσι, οι Quitfluencers, οι οποίοι είναι το σύμπτωμα -με σάρκα και οστά- της “Μεγάλης Παραίτησης” δηλαδή της δυσφορίας στον εργασιακό χώρο, έχουν τη δύναμη να προκαλέσει πανδημία παραιτήσεων. Διαμαρτύρονται για την απώλεια κατακτημένων δικαιωμάτων και προτάσσουν την ψυχική τους ηρεμία. Παραπονιούνται αλλά δεν είναι αδύναμοι. Μπορούν να κάνουν τους κολοσσούς να τρέμουν μια νέα πανδημία: την πανδημία των παραιτήσεων.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, πάνω από τα δύο τρίτα (70%) των συμμετεχόντων στην έρευνα δήλωσαν πως σκέφτονται να παραιτηθούν εάν δουν συναδέλφους τους να εγκαταλείπουν την εργασία τους ενώ ένας στους τρεις είπε πως σχεδιάζει να εγκαταλείψει τη δουλειά του μέσα στους επόμενους 12 μήνες. Από αυτούς περισσότεροι από τους μισούς αναζητούν ήδη την επόμενη εργασία τους.
Οι Quitfluencers, στην πλειονότητα τους, είναι εκπρόσωποι της γενιάς Ζ αλλά υπάρχουν και αρκετοί Millennials. Και η γενιά της χιλιετίας, η οποία θεωρείται η γενιά του χρέους, δεν έχει και πολλά να χάσει Βάσει των στοιχείων που δόθηκαν στη δημοσιότητα οι εκπρόσωποι της γενιάς Z έχουν 2,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να επηρεαστούν να παραιτηθούν, από ό,τι οι Baby Boomers σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα ευρήματα της έρευνας αναδεικνύουν την επείγουσα ανάγκη των εταιρειών να δημιουργήσουν ένα ευέλικτο εργασιακό περιβάλλον, το οποίο θα είναι ικανό να διατηρεί τους εργαζόμενους ευτυχισμένους και αφοσιωμένους μακροπρόθεσμα. Σε αυτό το νέο περιβάλλον οι εταιρείες θα πρέπει να επινοήσουν νέους τρόπους με τους οποίους θα εργάζονται και θα συν-εργάζονται οι αναλογικοί άνθρωποι στον ψηφιοποιημένο κόσμο χωρίς να ρισκάρουν την ψυχική τους υγεία. Γιατί οι Quitfluencers, οι οποίοι ανήκουν στις γενιές των διαδοχικών κρίσεων, δεν αρκούνται στο μοντέλο της καλής ζωής που πρεσβεύει η βιομηχανία της ευτυχίας. Θέλουν ευελιξία και ισορροπία. Αν δεν υιοθετηθεί, λοιπόν, μια νέα εργασιακή κουλτούρα που θα προτάσσει τον άνθρωπο και όχι την εταιρεία, οι Quitfluencers θα είναι η κυρίαρχη φυλή εργαζόμενων , οι νεοάνεργοι θα είναι τάση και οι μεγάλες εταιρείες παρελθόν.
