Το να πάω στις Κάννες φαινόταν πάντα σαν ένα όνειρο στο μυαλό μου. Αλλά το να πας στις Κάννες, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ΚΑΙ να περπατήσεις στο κόκκινο χαλί για την πρεμιέρα της νέας δουλειάς του αγαπημένου σου σκηνοθέτη είναι άλλο, λίγο πιο μεγάλο, πράγμα. Και αν ρωτήσεις οποιοδήποτε άτομο της οπτικοακουστικής βιομηχανίας ή γενικότερα των τεχνών, θα σου πει, μάλλον, ότι το ίδιο σκέφτεται.

Και παρόλο που μπορεί να φαίνεται δύσκολο στο μυαλό κάποιου, στην πραγματικότητα είναι αρκετά, έως πολύ, εφικτό. Το να κλείσεις μια πτήση, ένα μέρος για να μείνεις και να βρεις φαγητό για να φας είναι το πιο εύκολα κομμάτια του παζλ. Το να είσαι από 18-28 ή πιομεγάλος σινεφίλ είναι απλά μια σύμπτωση. Το να γράψεις τη συνοδευτική σου επιστολή, να μαζέψεις τα πράγματά σου χωρίς να ξεχάσεις τίποτα ή να αγοράσεις σμόκιν είναι ΟΚ. Αλλά το να πυροδοτήσεις την πρεμιέρα μιας νέας ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ενός Τζορτζ Μίλερ ή -το προσωπικό μου αγαπημένο- μιας πρεμιέρας του Γιώργου Λάνθιμου, είναι εξωπραγματικά δύσκολο. Ειδικά χωρίς εισιτήριο και στην ουρά της τελευταίας στιγμής.

Πώς θα διεκδικήσεις όμως ένα εισιτήριοσε μια πρεμιέρα; Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τα δύσκολα πράγματα στο φεστιβάλ. Γιατί ο κόσμος ανανεώνει κυριολεκτικά όλη την ημέρα τη σελίδα των εκδοτηρίων “My Cannes” στο κινητό του, περιμένοντας το χιλιοστό του δευτερολέπτου που θα δει τη λέξη “Κλείσε” στην οθόνη του, πράγμα που κάνει κάθε προσπάθεια εξαντλητική, όχι μόνο δύσκολη.

Για τρεις ημέρες, τουλάχιστον για τους κατόχους της κονκάρδας “3 Ημέρες στις Κάννες”, όλοι μπαίνουν σε κατάσταση επιβίωσης. Βλέπουν ταινίες, περιμένουν στην ουρά, τρώνε, επαναλαμβάνουν. Δεν υπάρχει ύπνος. Οι σινεφίλ ουσιαστικά δημιουργούν τις ουρές για τις μεγάλες πρεμιέρες στις 05:00 τα χαράματα για ταινίες που πιθανόν ξεκινούν το απόγευμα στις 19:00 μ.μ.. Βέβαια, εάν η κάρτα σας επιτρέπει μεγαλύτερη πρόσβαση, τότε τα πράγματα μπορεί να είναι πιο εύκολα. Ή και όχι.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν μόνο για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν πρεμιέρες. Αν είσαι απλά κινηματογραφόφιλος και δεν σε ενδιαφέρουν οι Μίλερ και οι Κόπολα (τουλάχιστον για τις πρεμιέρες και τα κόκκινα χαλιά τους), στις περισσότερες άλλες ταινίες είναι πολύ πιθανό να βρεις εισιτήριο. Σε περίπτωση που η τύχη σάς χτυπήσει το καμπανάκι και πάρετε εισιτήριο από την ιστοσελίδα έχετε όλη την ημέρα για να εξερευνήσετε το φεστιβάλ ή να δείτε περισσότερες ταινίες σε άλλες αίθουσες, πιο ήσυχες και με πολύ πιο εύκολη πρόσβαση από τη Lumière.

Σχετικά με τις πρεμιέρες; Το “Wild Diamond” της Agathe Riedinger είναι μια άψογη αναπαράσταση της Gen Z, του πώς νιώθει, της υπερβολικής σκέψης που καταλαμβάνει τα συναισθήματά της και των ξεσπασμάτων της. “The Girl with the Needle” του Magnus Von Horn είναι ένα παραμύθι για μια φρικτή αλήθεια στη Δανία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καλά, όχι παραμύθι αλλά ένα αριστούργημα για το πόσο τρομακτικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το “Furiosa: A Mad Max Saga” του Τζορτζ Μίλερ δεν μοιάζει με κανέναν άλλο Mad Max. Τόνοι δράσης, μια χούφτα καταπληκτικών ηθοποιών -η Άνια Τέιλορ Τζόι νικά δίκαια με το βλέμμα και το πρόσωπό της και ο Κρις Χέμσγουορθ είναι ο εαυτός του- και μια υπέροχη επίγευση. Και μετά έχουμε και το “Megalopolis” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Χαοτικές αντιδράσεις για μια χαοτική ταινία, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φαίνεται δίκαιο μετά από τέσσερις δεκαετίες προσπάθειας να φτάσει αυτό το αριστούργημα στη σκηνή. Δεν υπάρχει τίποτα το συνηθισμένο σε αυτή την ταινία, τίποτα το φυσιολογικό. Όσο για το “Kinds of Kindness” του Γιώργου Λάνθιμου, από πού να ξεκινήσω; Ο θρύλος έκανε κάτι παραπάνω από μια ταινία και το εννοώ. Αν δεν το δείτε, δεν θα το πιστέψετε.

Τώρα ας μιλήσουμε για το πόσο γεμάτο είναι το μέρος. Στοιχηματίζω, επειδή δεν έχω ξαναπάει στις Κάννες, ότι το μέρος δεν μοιάζει έτσι μια άσχετη, καθημερινή ημέρα: δρόμοι γεμάτοι αστυνομικούς και φράχτες, ουρές ακόμα και για εστιατόρια, καφετέριες, σούπερ μάρκετ. Οι ταινίες χαμηλότερης έντασης -αν υπάρχουν τέτοιες- εξακολουθούν να έχουν ουρές της τελευταίας στιγμής. Η Κρουαζέτ είναι πρακτικά μια θάλασσα ανθρώπων με όλους να τρέχουν σε ταινίες, περίπτερα, περίπτερα φαγητού ή απλά να απολαμβάνουν τη βόλτα τους, αν μπορούν.

Το καλύτερο μέρος της ημέρας, αν δεν φτάσετε στις πρεμιέρες, είναι το Cinéma de la Plage. Μια εγκατάσταση κινηματογράφου στην παραλία, όπου οι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθήσουν μια ωραία επιλογή ταινιών σε πολύ άνετες καρέκλες που μοιάζουν με ξαπλώστρες και κουβέρτες.  Ένα πραγματικό λεπτό χαλάρωσης από όλη τη φασαρία. Αλλά και πάλι, πρέπει να βρείτε μια θέση.

Ωστόσο, το καλύτερο και πιο ζωντανό μέρος για τα party animals είναι τα afterparties. Χορηγούμενα ή όχι, ιδιωτικά ή δημόσια, τα afterparties λαμβάνουν χώρα σε κάθε σημείο της πόλης με DJs όπως η Nina Kraviz και μάρκες όπως η Campari να είναι οι απλόχεροι χορηγοί των βραδιών.

Ναι, οι Κάννες είναι μια πανέμορφη, μια καταπληκτική πόλη, ειδικά εκείνες τις ημέρες όταν διεξάγεται το φεστιβάλ. Εσύ, το μόνο που έχεις να κάνεις αν βρεθείς ποτέ εκεί, είναι να είσαι γρήγορος και εξαιρετικά υπομονετικός, αλλά ταυτόχρονα πολύ κοινωνικός και με αυτοπεποίθηση. Νέος ή όχι -γιατί όλοι είναι νέοι εκεί- το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών είναι το μέρος που μια φορά τον χρόνο πρέπει να είσαι εκεί.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News