Μια μέρα, καθώς κοιτούσα φωτογραφίες από ταξίδια φίλων στο instagram ένιωσα έναν πόνο στο στομάχι, σαν να μου έλειπε κάτι που ποτέ δεν είχα ζήσει. Καθώς διάβασα για την έννοια της travel dysmorphia, κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς ήταν, δηλαδή μια αόρατη πίεση να «έχω δει περισσότερα», να «ταξιδεύω περισσότερο», να μη μείνω πίσω, να μη με προσπεράσουν οι άλλοι. Και τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν σε σύγκρουση με τη δική μου ιστορία, τα οικονομικά μου, τον χρόνο και το όνειρο που είχα για τον κόσμο και την ζωή μου.

Τι είναι το “Travel Dysmorphia”

Δεν πρόκειται για διαγνωσμένη πάθηση, αλλά για μια ψυχολογική τάση που πρακτικά σημαίνει την αίσθηση ότι δεν έχεις ταξιδέψει αρκετά σε σχέση με τους άλλους κυρίως όταν συγκρίνεις τον εαυτό σου με φίλους, γνωστούς ή influencers. Καθώς το scroll στα social media γίνεται καθημερινό τελετουργικό, οι εικόνες των προορισμών που κάνουν σε εντυπωσιάζουν όπως εξωτικά νησιά, γραφικά σοκάκια, ήρεμες παραλίες και άλλα τέτοιου τύπου τοπία, γίνονται πιο πολύ προτροπές παρά έμπνευση. Όταν βλέπω κάποιον να ταξιδεύει συνεχώς, αναρωτιέμαι «πώς μπορώ να είμαι «αρκετή» αν δεν κάνω το ίδιο;»

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τι θα δείξουν. Ταξιδεύουν για δύο εβδομάδες και ανεβάζουν φωτογραφίες για δύο μήνες. Κανείς δεν ανεβάζει το πρόγραμμα που άλλαξε, τη νύστα, τις απογοητεύσεις, τα λάθη, τους τσακωμούς, την κούραση και ό,τι άλλο μπορεί να συμβεί. Έτσι, το travel dysmorphia αναπαράγει τη σύγκριση με μια εικόνα και όχι με μια ζωή.

Κάθε φορά που αισθάνομαι αυτή τη σύγκριση να με πνίγει, μου θυμίζω τα όριά μου, τα οικονομικά μου, τον χρόνο, τις υποχρεώσεις και την ενέργεια μου. Δεν μπορώ να είμαι σε δύο αεροπλάνα ταυτόχρονα, ούτε να ταξιδεύω αδιάκοπα. Τα όνειρα για ταξίδια είναι σημαντικά αλλά δεν μπορούν να σαμποτάρουν την πραγματικότητα της ζωής μου, λες και αν δεν είμαι με μία βαλίτσα στο χέρι δεν έχω τίποτα αξιόλογο στη ζωή μου.

Πολλοί από εμάς κάνουμε ανταλλαγές, για παράδειγμα αφήνουμε σχέσεις, ασφάλεια, ρίζες για το όνειρο της «περισσότερης εμπειρίας». Και συχνά, στο τέλος, νιώθουμε ότι η ζωή μας βρίσκεται σε αναμονή και όλο λέμε «μόλις πάω εκεί θα…» και χάνουμε το τώρα. Η αντίθεση δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που ταξιδεύουν πολύ και σε αυτούς που δεν ταξιδεύουν, είναι ανάμεσα σε αυτούς που αφήνουν τα ταξίδια να καθορίζουν την αυτοεκτίμησή τους και σ’ εκείνους που ταξιδεύουν από πληρότητα, όχι από έλλειψη.

Αλλαγή οπτικής

Όταν αποφάσισα να αντιμετωπίσω αυτή την πίεση που εγώ η ίδια προκαλούσα στον εαυτό μου, έκανα μια σκέψη, ότι δεν χρειάζεται να δω όλα τα μέρη για να είμαι γεμάτη. Ένα μέρος όμορφο, με ιστορία και χαρούμενη παρέα, μετρά περισσότερο από δέκα που περνάς σαν τουρίστρια μόνο και μόνο για να πας κάπου. Μια εκδρομή σαββατοκύριακου, ένα νησί κοντά, ένας τόπος στην Ελλάδα που δεν έχεις δει ξανά αυτά τα ταξίδια μπορούν να θεραπεύουν τη στιγμή μέσα στην καθημερινότητα.

Επιτέλους κατάφερα να σβήνω τις προσδοκίες και τα πρέπει από το μυαλό μου και δεν έχω «υποχρέωση» να πατήσω σε 100 χώρες. Έχω υποχρέωση να ζω αληθινά σε κάθε τόπο που επισκέπτομαι και κυρίως σε αυτόν που κατοικώ. Θέλω όταν ταξιδεύω να συνδέομαι με αυτό που βλέπω, αντί να φωτογραφίζω για τα social και να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο για να μυρίσω ένα φθινοπωρινό δροσερό πρωινό, να μιλήσω με έναν κάτοικο και να μου πει μια ιστορία του τόπου του, να «αγγίξω» με το βλέμμα μου κάθε πέτρα του μέρους. Όταν οι φωτογραφίες γίνονται θέμα σύγκρισης, κάνω παύση, διαγράφω ταξιδιωτικά hashtag, ώστε να επανασυνδεθώ με τις δικές μου εικόνες.Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι η αξία δεν βρίσκεται στην ποσότητα. Η ποιότητα, η εμπειρία, η σύνδεση, η ανάμνηση που μένει αυτά είναι που έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Τα ταξίδια δεν τα μετράς με αριθμητικές λίστες, αλλά με τις ιστορίες που κουβαλάς στην καρδιά και το μυαλό σου. Ακόμα και αν δεν έχω πάει σε τόσα νησιά όσα μια influencer, αν έχω γελάσει, έχω συγκινηθεί, έχω χάσει το βλέμμα μου σε ένα ηλιοβασίλεμα, τότε είμαι «ταξιδευτής», όχι θεατής.

Η travel dysmorphia μπορεί να γίνει μια μορφή εσωτερικής πίεσης που μας κατοικεί σε στιγμές που δεν το περιμένουμε. Είναι ο προβληματισμός που ξεκινά τη σύγκριση, αλλά μπορεί να μας οδηγήσει στην απώλεια της δικής μας φωνής και στην υποβάθμιση της δίκης μας ζωής. Θέλω να βλέπω κάθε ταξίδι ως μια «στάση» εντός της ζωής που ήδη ζω. Δε χρειάζεται να γίνω κάποια, είμαι σημαντική ήδη. Το ταξίδι δεν είναι ανταγωνισμός είναι πορεία, ανάταση, επαφή, και επιστροφή πάντα, κυρίως στον εαυτό σου.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.