Επισκέφτηκα δύο φορές το κοιμητήριο Pere Laichaise στο Παρίσι. Μάλλον κάτι σαν το σύνδρομο “ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκληματος” αλλά για φωτογράφους κατάσταση.

Η πρώτη φορά ήταν Σεπτέμβρης του 2011, που ήταν και η παρθενική μου επίσκεψη στην πόλη του Φωτός, για να ζήσω από κοντά τον πυρετό του πιο σημαντικού Fashion Week στον κόσμο. Είχα καταφέρει να εξασφαλίσω 3-4 προσκλήσεις σε runway collections και presentations μικρών και ανεξάρτητων σχετικά brands και έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, επειδή μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία χωρίς να γνωρίζω κανέναν, στέλνοντας μόνο ένα e-mail με τα διαπιστευτήριά μου. Ναι το Παρίσι είναι δημοκρατικό αναφώνησα! Το σύνθημα ” Liberte, egalite, fraternite” δεν γεννήθηκε τυχαία εδώ.

Κατά την διάρκεια της πτήσης άνοιξα έναν ταξιδιωτικό οδηγό της πόλης, από εκείνους που έδιναν κάποτε οι παχιές κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων με 2 ευρώ παραπάνω (έπιασαν τα λεφτά τους), και κοιτούσα για αξιοθέατα και ενδιαφέροντα μέρη. Εκείνη τη στιγμή είδα για πρώτη φορά το κοιμητήριο Père Lachaise, το μεγαλύτερο του Παρισιού, χτισμένο το 1804, το οποίο αποτελεί την πιο επισκέψιμη “νεκρόπολη” του κόσμου και αποφάσισα να πάω.

Εξερχόμενος από την ομώνυμη στάση του metro περπάτησα μερικά λεπτά για να φτάσω στην μεγάλη είσοδο του χώρου. Είναι νωρίς το πρωί αλλά ήδη τουρίστες με σακίδια στην πλάτη και χάρτες ανά χείρας είναι ήδη εδώ. Πλησιάζω έναν μεγάλο πίνακα/χάρτη με τα ονόματα και τις τοποθεσίες της τελευταίας κατοικίας διασήμων προσωπικοτήτων όπως Frederic Chopin, Honoré de Balzac, Max Ernst, Sarah Bernhardt, Isadora Duncan, Edif Piaf, Colette, Molière, Jim Morrison, Oscar Wilde .. Είναι πάρα πολλοί και μοιάζει σχεδόν αδύνατο να τους βρεις όλους.

Αποφασίζω να περπατήσω στην τύχη, να απολαύσω το ιδιαίτερο τοπίο και όπου με βγάλει, εξάλλου είχα και το Fashion Week να περιμένει.

Έχει λιακάδα και καθώς ανηφορίζω τους στενούς διαδρόμους παρατηρώ και θαυμάζω κάποια κενοτάφια ευκατάστατων οικογενειών με τα εκφραστικά διακοσμητικά αγάλματα, αγγέλους και αποξηραμένα λουλούδια. Πιο πέρα μια γάτα απολαμβάνει τον ήλιο και την πρωινή ησυχία. Με εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα οι πράσινες χάλκινες μορφές, προτομές και κατασκευές που τις συναντάς συχνά. Επίσης κάποια αντικείμενα είναι φτιαγμένα από χαλκό, όπως ένα βιολί (μάλλον κάποιος μουσικός) ή ένα μεγάλο βιβλίο (κάποιος άνθρωπος των γραμμάτων ίσως). Οι επιγραφές είναι μερικές φορές δυσανάγνωστες από το πέρασμα του χρόνου. Παίρνω την ώρα μου ωστόσο όταν βρίσκομαι στο ολόσωμο χάλκινο άγαλμα του Victor Noir, συμβόλου της αντίστασης επί Βοναπάρτη, καθώς απεικονίζεται καλοντυμένος και ξαπλωμένος ανάσκελα, φορώντας τις δερμάτινες μπότες του.

Σκέφτομαι να αποχωρήσω και μερικά μέτρα πιο κάτω πέφτω πάνω στον πιο ιδιαίτερο ίσως και παράταιρα αρχιτεκτονικά τάφο που είχα δει στον χώρο: Φτιαγμένος από μια κίτρινου χρώματος πέτρα, καλυμένης από πάνω ως κάτω με αποτυπώματα χειλιών από κόκκινο κραγιόν και με την μορφή μιας φτερωτής Σφίγγας από πάνω! Ανήκε φυσικά σε μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα, αυτήν του Oscar Wilde!

Πλησίασα και έμεινα για μερικά λεπτά αποσβολωμένος να παρατηρώ τις λατρευτικές παρεμβάσεις των εκατοντάδων θαυμαστών του Άγγλου συγγραφέα. Εκτός από τα κόκκινα “φιλιά” και καρδούλες, έβλεπες χαραγμένα αποφθέγματα του Wilde , όπως το «δεν έχω να δηλώσω τίποτα, εκτός από την ιδιοφυΐα μου», πολλά «Ευχαριστώ» και «Σ΄ αγαπώ Oscar» σε διάφορες γλώσσες, ανθοδέσμες, γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα αλλά και faux διαμαντάκια με χειρόγραφες αφιερώσεις. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από αυτό το πρωτόγνωρο κύμα λατρείας και παρόλο που το μνημείο έμοιαζε βεβηλωμένο, δε νομίζω ότι θα άφηνε το ίδιο αποτύπωμα στην μνήμη μου, αν ήταν πεντακάθαρο. Είναι γεγονός ότι αυτή η απόλυτη αγάπη του κόσμου για τον Wilde, με ώθησε να μάθω περισσότερα γι’αυτόν, να διαβάσω μερικά βιβλία του, να γελάσω δυνατά με τα καυστικά αποφθέγματά του και να υποκλιθώ στην μεγαλοφυΐα του…

Και όλα αυτά από καθαρή τύχη, χωρίς χάρτες και πλάνα, εγώ ήλπιζα να βρω τον τάφο του Jim Morrison που άρεσε στην αδερφή μου για να την πικάρω, αλλά τελικά το σύμπαν είχε άλλο σχέδιο και με έστειλε εκεί που έπρεπε να πάω. Σ’ ευχαριστώ και ‘γω με τη σειρά μου Όσκαρ για το οξυδερκές σου πνεύμα, που δέχτηκες να μοιραστείς με την βάρβαρη ανθρωπότητα.

ΥΓ. Την δεύτερη φορά που επισκέφτηκα το Père Lachaise μετά από έναν χρόνο, πήγα κατευθείαν στον τάφο του Wilde, κατά κάποιον μαγικό και μυστικό τρόπο είχα απομνημονεύσει την διαδρομή και δεν δυσκολεύτηκα να τον βρω. Ο δήμος του Παρισιού είχε καλύψει πια με προστατευτικό γυαλί το μνημείο. Τα αμέτρητα κόκκινα φιλιά ήταν αυτήν τη φορά στο τζάμι, με εξαίρεση λίγα σημάδια από κάποιους θαραλλέους θαυμαστές πάνω στο μάγουλο της Σφίγγας. Ένιωσα τυχερός και προνομιούχος κατά μία έννοια, που πρόλαβα το μνημείο του Oscar Wilde στην πρώτη του μορφή.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News