Η παρακάτω ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή. Τον Αύγουστο του ’23 θέλησα να ταξιδέψω “γκρουπάτος” στην Τυνησία, κάτι που δεν είχα κάνει για πολύ καιρό. Μου άρεσε πάντα να κλείνω μόνος μου τα εισιτήρια και τους προορισμούς, αποφεύγοντας τα  οργανωμένα ταξίδια των γραφείων. Αυτή τη φορά όμως ήθελα να τα βρω όλα έτοιμα, αεροπορικά, ξενοδοχεία, διαδρομές, κλπ. οπότε και έκλεισα με ένα καλής φήμης ταξιδιωτικό.

Το δρομολόγιο απλό: Θεσσαλονίκη – Τύνιδα με ενδιάμεση στάση 1 ώρας και λίγα λεπτά στην Αθήνα. Έλα όμως που η αρχική πτήση καθυστέρησε ακριβώς 1 ώρα και κάτι, με αποτέλεσμα όταν προσγειώθηκα στην Αθήνα  το αεροπλάνο της ανταπόκρισης για Τύνιδα να έχει φύγει! Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένας πραγματικός γολγοθάς  που έμελλε να αλλάξει όχι μόνο το ταξίδι αυτό καθεαυτό αλλά και τον τρόπο που λειτουργώ ως άνθρωπος σε καταστάσεις απρόβλεπτες.

Βρίσκομαι λοιπόν στο Ελευθέριος Βενιζέλος και πρώτον δεν ξέρω που έχουν πάει οι βαλίτσες μου, και δεύτερον προσπαθώ να βγάλω άκρη με ποια άλλη πτήση και πότε θα φτάσω στην Τύνιδα, μέσα σε χιλιάδες κόσμου που πηγαινόερχεται γύρω μου. Προς μεγάλη μου τύχη βρέθηκε μια πτήση το ίδιο βράδυ μέσω… Κωνσταντινούπολης, ναι καλά διαβάσατε και οι βαλίτσες μου θα με ακολουθούσαν μέχρι την Τύνιδα σύμφωνα με την υπάλληλο της εταιρίας. Έτρεξα στο γεμάτο ουρές check-in να προλάβω και ίσα που μπήκα από τους τελευταίους στο αεροπλάνο για την Πόλη.

Κατά την διάρκεια της πτήσης ηρέμησα και ήμουν και πάλι φουλ αισιόδοξος, μέχρι την στιγμή που βρέθηκα στον πίνακα των πτήσεων του νέου αεροδρομίου Havalimani, όπου και διαπίστωσα ότι η πτήση για Τύνιδα θα έχει 2 ώρες καθυστέρηση. Σχεδόν κατέρρευσα από την απίστευτη ταλαιπωρία. Επίσης ήμουν ο μόνος από το γκρουπ που έμεινε πίσω και αυτό σήμαινε ότι οι υπόλοιποι θα ξεκινούσαν τον γύρο της Τυνησίας χωρίς εμένα.

Κάποια στιγμή και ενώ έκλειναν τα μάτια μου από την κούραση επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο και μετά από δυόμισι περίπου ώρες ήμουν στο αεροδρόμιο της Τύνιδας! Πήρα μεγάλη χαρά μέχρι την στιγμή που δεν είδα ποτέ την βαλίτσα μου να βγαίνει στον διάδρομο των αποσκευών και πήγα κατευθείαν στο Baggage claim του αεροδρομίου, άυπνος, με πονοκέφαλο, με χάλια ηθικό και όποια ψυχική δύναμη μου είχε απομείνει. Αφού τέλειωσα με τα διαδικαστικά, με περίμενε ένας οδηγός στην έξοδο του αεροδρομίου  που είχε ναυλώσει προς μεγάλη του τιμή το ταξιδιωτικό πρακτορείο για να με πάει 2 ώρες οδική διαδρομή για να συναντήσω το γκρουπ που είχε ξεκινήσει την περιήγηση της Τυνησίας.

Κάπου εδώ ξεκινάει “officially” το πολυπόθητο ταξίδι μου σε αυτήν την υπέροχη χώρα, με μια όμως νέα παράμετρο: Τα μόνα ρούχα που έχω μαζί μου είναι αυτά που φοράω ήδη! Μπορείς να το φανταστείς λίγο αυτό; Τώρα γελάω, τότε όμως, ήθελα να κλάψω από το ζόρι. Ευτυχώς που πάντα κουβαλάω μαζί μου την φωτογραφική μηχανή, με τις μπαταρίες και τους φορτιστές. Όταν άρχιζα να πατάω κλικ ξεχνούσα την κατάστασή μου και ζούσα στο “τώρα” εντυπωσιασμένος από οτιδήποτε νέο ή εξωτικό έβλεπα.

Είδα από κοντά πόσο ευγενή πλάσματα είναι οι καμήλες, περπάτησα στην έρημο Σαχάρα αλλά και στα γραφικά στενά του Καιρουάν, συνάντησα καθαρά βλέμματα ανθρώπων και φιλοξενία σε βερβερίνικα χωριά. Βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε δροσερές οάσεις κάτω από τον καυτό ήλιο και ένιωσα “σπίτι” μου στην πόλη της Σους με το μεσογειακό της ταμπεραμέντο. Είχα αποφασίσει η ατυχία που με βρήκε να μην μου χαλάσει αυτήν την ευκαιρία για εξερεύνηση και σιγά σιγά άρχισα να τα καταφέρνω. Μαθαίνεις να γίνεσαι πρακτικός σε αυτές τις συνθήκες. Ψωνίζεις 2 – 3 ρούχα και είδη προσωπικής υγιεινής από τοπικά καταστήματα και σούπερ μάρκετ και αμέσως μπαίνεις ξανά στο παιχνίδι. Επίσης μαθαίνεις να πλένεις κάθε βράδυ στο εκάστοτε ξενοδοχείο τις κάλτσες σου και πίστεψέ με αυτό σε κάνει πιο ταπεινό ενώ αρχίζεις να εκτιμάς κάποιες απλές ανέσεις που θεωρούσες δεδομένες. Τελικά, έβγαλα το ταξίδι αλώβητος, σε αντίθεση με τα χιλιοφορεμένα ρούχα μου, γεμάτος με εικόνες και νέες εμπειρίες, νιώθωντας και λίγο νικητής που παρά τις αναποδιές μπόρεσα και έφτασα στο τέλος.

Ειρωνεία της τύχης: Την ημέρα της επιστροφής για Ελλάδα πήρα και την βαλίτσα μου από το αεροδρόμιο της Τύνιδας, άθικτη, βρέθηκε όπως την άφησα! Απλά έφτασε στον προορισμό της με μια μικρή καθυστέρηση.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News