Με θυμάμαι να σκρολάρω ασταμάτητα όταν για πρώτη φορά βρέθηκα στο Instagram προφίλ τους. Χάζευα τα μαγικά τοπία που είχαν φωτογραφίσει και μέσα απ’ τον φακό τους μεταφερόμουν σε αυτά τα μέρη. Δυνατές εικόνες, εξαιρετικές λήψεις, θαυμαστή ζωή. Αυτά σκεφτόμουν και ένιωσα πως θα ήθελα πολύ να μιλήσω μαζί τους. Όταν αναφερόμουν σε αυτούς, τους χαρακτήριζα «ψηφιακούς νομάδες», γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις όλο αυτό που κάνουν η Μαριτίνα Λασκαρίδου και ο Κωνσταντίνος Παππάς, δηλαδή οι farawayfarers [σ.σ. στα ελληνικά η μετάφραση, «μακρινοί ταξιδιώτες/ταξιδιώτες από μακριά»].
Όταν επικοινώνησα μαζί τους για την συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω, ήταν εντός Ελλάδας αλλά εκτός Αττικής. Σκέφτηκα «κρίμα» γιατί θα ήθελα να τους γνωρίσω και από κοντά, να το δω την σπίθα της εξερεύνησης στο βλέμμα τους, αλλά έστω και απομακρυσμένα, τα παιδιά κατάφεραν να μου μεταφέρουν το πνεύμα τους, ήταν απίστευτα ειλικρινείς και απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις: για τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει, το budget, τα χαμόγελα των παιδιών στην Αφρική, τις νύχτες στο βουνό και την «χαρμολύπη» της απαραίτητης επιστροφής στην πόλη για επαγγελματικούς – και όχι μόνο – λόγους.
– Πού σας βρίσκω τώρα και σε τι κατάσταση;
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην Ιθάκη για ξεκούραση. Ένα μέρος που αγαπάμε και μας αποφορτίζει από μία αρκετά γεμάτη και με πολύ δουλειά χρονιά. Είπαμε για λίγο να σβήσουμε τις κάμερες αλλά δε το τηρήσαμε, καθώς σύντομα θα βγει η επόμενη ταινία μας με στιγμές μας από το νησί. Παράλληλα ετοιμαζόμαστε για το επερχόμενο ταξίδι μας που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβρη στην Ασία.
– Πως είναι να γυρνάτε σε αστικό πολύβουο (και συνήθως βρώμικο) περιβάλλον μετά από ελεύθερο κάμπινγκ σε ένα ονειρεμένο μέρος, όπου νιώθεις ένα με την φύση; Αυτή η μετάβαση απ’ τη μία συνθήκη στην άλλη, δεν σας αποσυντονίζει;
Η επάνοδος στην πόλη έχει μια γεύση χαρμολύπης. Ο αποχαιρετισμός ενός φυσικού τοπίου πάντα κρύβει ένα βουβό συναίσθημα νοσταλγίας, ωστόσο επιστρέφουμε με χαρά καθώς είμαστε γεμάτοι από αυτό που έχουμε ζήσει και έτοιμοι να πιάσουμε δουλειά. Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία που μας κατακλύζει όταν γυρίζουμε πίσω ώστε να ξεκινήσουμε το editing στα υλικά που έχουμε τραβήξει είναι ένα συναίσθημα που ολοκληρώνει την εμπειρία που έχουμε ζήσει στο κάθε μέρος. Η μετάβαση αυτή απ’ τη μία συνθήκη στην άλλη, είναι η απαιτούμενη συνέχεια καθώς έτσι παίρνει σάρκα και οστά κάθε project μας ώστε να μεταφερθεί στην οθόνη και να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Η επιστροφή στο αστικό σπίτι μας που αγαπάμε εξίσου, είναι αναγκαία για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας και να οργανωθούμε για την επόμενη περιπέτεια.
– Η πρώτη ανάρτηση του πρότζεκτ σας στο instagram ανέβηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 απ’ το Βιετνάμ. Πώς όμως ξεκίνησε η ιδέα αυτή και πότε; Είχατε κάνει αρκετά ταξίδια μαζί προηγουμένως για να δείτε αν μπορείτε να υποστηρίξετε (σε επίπεδο συνεργασίας/συμβίωσης) το κόνσεπτ;
Όντως ανοίξαμε τη σελίδα μας στο instagram μόλις 3 χρόνια πριν. Στο μυαλό μας φαντάζει πολύ πιο πίσω στο χρόνο καθώς γνωριζόμασταν, κάναμε παρέα και δουλεύαμε μαζί από το 2015 και η αλήθεια είναι ότι από τη πρώτη στιγμή ξέραμε ότι μόνο μαζί μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Η απόφαση παρ’ όλα αυτά άργησε να έρθει και στην πραγματικότητα ήρθε μετά από το δεύτερο ταξίδι που κάναμε μαζί τον Μάιο του 2019. Μετά την επιστροφή μας από τη Ναμίμπια θέλαμε να έχουμε ένα κοινό «σπίτι» για να μοιραζόμαστε τις εικόνες μας ανά τον κόσμο. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Χωρίς κάποιο πλάνο, αλλά με ένα κοινό πάθος: το landscape photography. Το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε ένα κοινό όνειρο που ολοένα και μεγαλώνει. «Να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε με σκοπό να μεταφέρουμε τον κόσμο νοερά στα μέρη που επισκεπτόμαστε. Μέσα από τις εικόνες, τις ταινίες μας και τις διηγήσεις μας».
– Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μία παγκόσμια τάση για ένα νομαδικό τρόπο ζωής, αλλά με μια πιο σύγχρονη ματιά και πιο εξελιγμένη, προφανώς, από εκείνη των sixties. Η δική σας κοσμοθεωρία πως συνδέεται με αυτό;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η τάση του ανθρώπου να επιστρέφει στις «ρίζες» του και η ανάγκη του να ζήσει στην εξοχή. Είναι πολύ θετικό όλο αυτό καθώς η αστική πραγματικότητα έχει αλλάξει. Πλέον παρατηρούμε μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση, πολλές οικολογικές δράσεις και βιώσιμες πρωτοβουλίες από τον κόσμο που έχει ανάγκη να προστατέψει το «σπιτι» του, τη φύση και να επιστρέψει σε αυτό.
– Όλο αυτό έχει ένα (υψηλό φαντάζομαι) κόστος. Πως καταφέρνετε να το υποστηρίξετε;
Στο ξεκίνημα μας, όπου δεν είχαμε καθόλου οικονομική ευκολία περιορίζαμε όσο μπορούσαμε τα έξοδά μας για να μαζέψουμε το απαιτούμενο budget για τα ταξίδια αλλά και για να αγοράσουμε τον εξοπλισμό μας. Πολλές φορές χρειαζόταν να δουλεύουμε πιο πολλές ώρες και σε εξωτερικά projects μετά το γραφείο και τα Σαββατοκύριακα. Τώρα πια είναι μεν λίγο πιο ευέλικτα τα πράγματα καθώς έχουμε το δικό μας γραφείο αλλά υπάρχει και έξτρα πίεση ώστε να συντονιστούν τα projects και τα deadlines για να καταφέρουμε να οργανώσουμε ένα ταξίδι, χρονικά και οικονομικά. Τίποτα δεν είναι εύκολο και δε χαρίζεται απλόχερα. Οι δυσκολίες που περνάμε για να οργανωθεί ένα ταξίδι το κάνουν ακόμα πιο πολύτιμο στα μάτια μας.
– Θα ‘θελα να μου μιλήσετε για τα ψυχικά οφέλη του να διασχίζεις τροπικά δάση, ατελείωτες ερήμους, να κοιμάσαι δίπλα σε λίμνες, στο χιόνι και στην άμμο, με ένα backpack στην πλάτη.
Το landscape photography μας έχει φέρει πιο κοντά στη φύση με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο. Είμαστε πολύ πιο ευαισθητοποιημένοι καθώς εκτιμούμε ολοένα και περισσότερο αυτά που μπορεί να μας προσφέρει. Ο σεβασμός προς αυτή είναι για εμάς το άλφα και το ωμέγα ώστε να πορευτούμε και να ζήσουμε την κάθε εμπειρία μας. Η αξία λοιπόν του να βρισκόμαστε σε όλα αυτά τα εξωπραγματικά φυσικά τοπία έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα για εμάς. Νιώθουμε την απόλυτη ευτυχία μέσα από τα πιο απλά πράγματα που μπορεί να βιώσει κανείς απολαμβάνοντας το μεγαλείο της φύσης. Μια πεζοπορία σε ένα φαράγγι, ένα πρωινό ξύπνημα στην κορυφή του βουνού ή στη μέση της ερήμου, τα ζώα που συναντούμε ελεύθερα σε μια ζούγκλα της Αφρικής, ο κόσμος και οι πολιτισμοί που γνωρίζουμε, μας επαναφέρουν εκεί που ανήκουμε και προσφέρουν όλα όσα χρειαζόμαστε για να είμαστε πλήρεις.
– Η ενθουσιώδης περιέργεια σας για κάποιο σημείο, κάποιο μέρος, σας έχει οδηγήσει ποτέ σε προβλήματα που δεν είχατε υπολογίσει; Υπάρχει κάποιο περιστατικό που σας ταρακούνησε τόσο που να πείτε «Έλα, τέλος. Πρέπει να σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό»;
Πριν από κάθε μεγάλο ταξίδι μας υπάρχει ένα βουβό άγχος μέσα μας αν θα πάνε όλα καλά και οι ψίθυροι των δικών μας ανθρώπων. «Που θα πάτε πάλι, τρελοί είστε;», «Φτάνει πια δε χορτάσατε;», «Γυρεύοντας πάτε» κτλ. Έχουμε περάσει διάφορα αναπάντεχα και αρκετές δυσκολίες. Οι ύαινες που καραδοκούσαν στην πόλη φάντασμα στη Ναμίμπια, όπου θέλαμε να φωτογραφίσουμε τα μεσάνυχτα. Οι άθλιες συνθήκες που συναντήσαμε στα highlands της Ισλανδίας όπου έπρεπε να οδηγήσουμε σε off road διαδρομές δίπλα στο γκρεμό. Ο πόλεμος στην Υεμένη που για άλλους θα ήταν απαγορευτικός προορισμός και το άσχημο ατύχημα που είχαμε στην Κόστα Ρίκα που μας έκανε να γυρίσουμε με καροτσάκι πίσω. Όλα αυτά δε μας σταμάτησαν. Μας έκαναν ακόμα πιο δυνατούς, πιο έμπειρους και πιο πεισματάρηδες για να μη τα παρατήσουμε ποτέ. Να μη σταματήσουμε να ζούμε.
– Αν κάποιος θέλει να ζήσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνετε, τι συμβουλές θα του δίνατε και με ποιον προορισμό, ιδανικά, θα του προτείνατε να ξεκινήσει;
Θεωρούμε πως δε χρειάζεται να κάνει κάποιος πολυέξοδα ή μακρινά ταξίδια για να ζήσει μια ωραία εμπειρία και να έρθει κοντά στη φύση. Ωστόσο, αν κάποιος αγαπάει να κάνει μακρινά ταξίδια θα πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο budget το οποίο για εμάς είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο, αρκεί να έχεις θέληση και να θέτεις σωστές προτεραιότητες για να το καταφέρεις. Αφού μπορούμε εμείς μπορούν όλοι. Ένας εύκολος και οικονομικός προορισμός για να ξεκινήσει κάποιος τα ταξίδια είναι η Ασία και πιο συγκεκριμένα το Βιετνάμ. Εκεί που ξεκίνησαν όλα για εμάς.
– Ποιο αντικείμενο του εξοπλισμού σας (εκτός απ’ την σκηνή) δεν θα αποχωριζόσασταν με τίποτα;
Ένα αναπόσπαστο κομμάτι μας σε κάθε μας ταξίδι είναι οι κάμερές μας. Ξεπερνάει ακόμα και την ανάγκη μας για στέγη που είναι η σκηνή μας. Πλέον βλέπουμε τον κόσμο μέσα από το κλείστρο μας κι αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσαμε να αλλάξουμε. Δε μπορούμε να φανταστούμε να ταξιδεύουμε χωρίς αυτές. Είναι η φυσική μας προέκτασή.
– Μπορείτε να θυμηθείτε την πιο συγκινητική στιγμή που ζήσατε στα ταξίδια που έχετε κάνει;
Τα βλέμματα των παιδιών σε φτωχές χώρες που σε κοιτούν με ευγνωμοσύνη όταν τους χαρίζεις κάτι μπορούν να σου σπάσουν την καρδιά στα δύο. Βλέμματα που κρύβουν από πίσω απόλυτη ανέχεια αλλά ταυτόχρονα και παιδική ανεμελιά. Βλέμματα που σε τρυπάνε βαθιά μέσα στη ψυχή. Τα παιδιά στην Υεμένη έπαιζαν ευτυχισμένα στους χωμάτινους δρόμους. Όλα τους ξυπόλητα, μα όταν μας αντίκριζαν από μακριά έτρεχαν να μας ακουμπήσουν και να μας μιλήσουν έστω για λίγο. Τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μας να μας παρατηρούν και βουβά να μας μιλούν μέσα από τη σιωπή τους. Εκεί είναι που θες να κατεβάσεις όλο τον κόσμο και να τους τον χαρίσεις. Αλλά δε μπορείς. Αρκείσαι σε ό,τι έχεις πάνω σου. Μία σοκολάτα και δυο-τρεις καραμέλες. Και ξαφνικά σου χαμογελούν και λάμπει όλη η πλάση.
– Το bucket list σας με προορισμούς, τι άλλο περιλαμβάνει;
Ένα από τα δυσκολότερα ταξίδια που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε είναι η επίσκεψή μας στα Kuril islands. Ένα σύμπλεγμα νησιών που βρίσκεται στη βορειοανατολική Ασία και εκτείνεται από τη βορειοανατολική Ιαπωνία μέχρι την χερσόνησο Καμτσάτκα της Σιβηρίας. Ανήκει στη Ρωσία και είναι σχεδόν απροσπέλαστο καθώς το προσεγγίζουν ωκεανολόγοι και φωτογράφοι του National Geographic. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να το καταφέρουμε. Οι πιο γήινοι προορισμοί που υπάρχουν στο bucket list μας είναι σίγουρα μέρη της αγαπημένης μας αφρικανικής ηπείρου για safari στην Τανζανία, Μαδαγασκάρη, Κένυα αλλά και ο γύρος της λατινικής Αμερικής.
