Κατεβαίνω στο μετρό Μοναστηράκι, από την έξοδο της οδού Αθηνάς, εκεί όπου, κρουστή και απτή, συναντώ πάντα ολόκληρη την Αθήνα. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, από τα πολλά που έχουμε αναξιοποίητα, ζωντάνεψε εκεί ακριβώς, στην καρδιά του κέντρου. Το εξαώροφο ιστορικό κτίριο Olympias κατασκευάσθηκε από τον αρχιτέκτονα Φίλιππο Οικονόμου το 1921 και λειτούργησε ως ξενοδοχείο από το 1927 έως το 1964. Πρόκειται για ένα μείγμα μεταβατικού μοντερνισμού σε αφαιρετικό μορφολογικό ύφος, διανθισμένο με καμάρες και παραστάδες ανοιγμάτων. Αλλά αυτά μπορεί να μην ενδιαφέρουν πάντα όσους ψάχνουν για λίγη ηρεμία «μέσα στη βουή του δρόμου», ενώ ταυτόχρονα δεν αλλάζουν το κέντρο με κανένα χαλαρό ή ακριβό προάστιο αυτής της πόλης.
Στο νούμερο 57 της οδού Αθηνάς, λοιπόν, μπαίνω και παίρνω το ασανσέρ. Πατάω το 6 και βρίσκομαι στο Rooftop. Στο σημείο αυτό, οφείλω να εξομολογηθώ κάτι, έτσι για να το βγάλω από μέσα μου: δεν μου αρέσει να βγαίνω σε μαγαζιά ή σε μέρη με ωραίες θέες. Προτιμώ την μάκα και το κατακάθι του πεζοδρόμου, του τραπεζιού πλάι σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο, της υπόγειας στοάς, του μικρού, χωμένου μπαρ και ούτω καθεξής-αλλά αυτές είναι προτιμήσεις και ιδιοτροπίες μιας εθισμένης στην ομορφασχήμια του αστικού τοπίου, δεν είναι να παρθούν και στα πολύ σοβαρά. Στο κάτω κάτω, τον έρωτα της ζωής σου μπορεις να τον συναντήσεις παντού, ακόμα και σε μία φλώρικη ταράτσα, με κοκτέιλ, λάουντζ μουσικούλες και θέα που από τις τόσες φωτογραφίες που της έχουν συμβεί αρχίζει κάπου να ξεθωριάζει.
Από όλες τις ταράτσες της Αθήνας που έχω βρεθεί, αγαπώ αυτήν του Bios, την άλλη, του Luv n Roll (η πιο μυσταγωγική θέα, θα με θυμηθείτε) και, εσχάτως, έχω γίνει φαν του Olympias. Εκεί, μέχρι και παράνομο ραντεβού μπορείς να φέρεις. Γιατί έχει γνήσια άπλα, δεν στριμώχνεσαι. Σου δίνει την εντύπωση αυτό το μέρος ότι δεν φτιάχτηκε για να πείσει κάποιον ότι είναι cool, αλλά ότι απλώς είναι έτσι, προορισμένο για όποιον ζαλισμένο δαβάτη θέλει να βάλει τα κλάματα σαν άνθρωπος πίνοντας μαρτίνι στην τεράστια, καλοφωτισμένη μπάρα που έχει στηθεί φάτσα φόρα από την Ακρόπολη. Χώρια ο Υμηττός κι ο Λυκαβηττός. Όλος ο αθηναϊκός ουρανός παρών στα πάθη και τα λάθη μας, λέμε.
Ο κατάλογος περιλαμβάνει καφέ, αλλά και γευστικές προτάσεις με πιάτα εμπνευσμένα από την ελληνική και μεσογειακή κουζίνα, ενώ το μπαρ ετοιμάζει εξαιρετικά και καθόλου φλώρικα κοκτέιλ. Κάθε εβδομάδα φιλοξενούται DJs για απογευματινά και βραδινά σετ με house, funk, και lounge μουσική. Ίσως σύντομα, ξεκινήσουν και live sessions εκεί-πόσο θα του ταίριαζε η τζαζ, πόσο και μια μεγαλειώδης, ρεμπέτικη βραδιά με κορίτσια που φορούν λουλουδάτα φουστάνια και αγόρια που στρίβουν και καπνίζουν το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο; Πολύ. Πάρα πολύ-αφήστε με να ονειρεύομαι.
Το φαγητό θαυμάσιο, αξιοπρεπές, τόσο όσο. Comfort, μεσογειακό, ταιριαστό με τις πολύ καλές ετικέτες κρασιών (για όλα τα budget αυτές) και τα κοκτέιλ. Πρόσχαρα, ζουμερά μπέργκερ για επικά πασαλείμματα και ζηλευτά Insta stories καθώς παίρνει να νυχτώνει, αλλά και ωραίες ποικιλίες τυριών και ορεκτικών για του σουαρέ σας με συναδέλφους, φίλους ή την πάρτη σας που γουστάρει θέα, γεύσεις και οινοπνεύματα.
Θα σας πρότεινα, μάλιστα, αυτό ακριβώς: Πάτε στο Rooftop καταρχάς μόνες και μόνοι, Αναμετρηθείτε με αυτό που θα δείτε μπροστά σας, μιλήστε με το ευγενικό προσωπικό, σημειώστε και κάτι αν θέλετε, κάτι που θα κρατήσετε μόνο για εσάς. Ανασάνετε, η Αθήνα ζει και βασιλεύει. Εμείς είναι άλλο θέμα, το ξέρω. Αλλά τι στο διαόλο: είναι ευλογία να ανακατεύεις το freddo espresso σου σε τέτοια όμορφα μέρη, έστω με χάρτινο καλαμάκι.
Ένα σαρντονέ, ακόμα, κύριε Θανάση, παρακαλώ!
Olympias Rooftop Bar
