Μου άρεσε το πιο παλιό Izakaya, στη Λεβέντη. Ήταν φωτεινό, χαλαρό, ποπ, χαρούμενο. Για να μην μιλήσω για το φαγητό του. Στην αρχή όταν ο Χρόνης Δαμαλάς ήταν πίσω από το πάγκο της κουζίνας μαζί με την ομάδα του ετοίμαζαν πραγματικά νόστιμα πιάτα που πλησίαζαν στην αυθεντική φιλοσοφία μιας izakaya. Δηλαδή, ενός χαλαρού μέρους όπου πάει κανείς για φαγητό και ποτό μετά την δουλεία. Κάτι σαν την δική μας ταβέρνα. Δυστυχώς θα πω, αυτή την ατμόσφαιρα δεν την έχει το καινούργιο Izakaya που μετακόμισε σε ένα διατηρητέο κτήριο της Λουκιανού, ακριβώς δίπλα στο Rock n Roll. Η νέα του «εκδοχή» είναι πιο εξωτική, πιο «καλοντυμένη», πιο σκοτεινή. Πιο black tie αν θέλετε.

Σίγουρα, το πρώτο που θα προσέξετε όταν κατέβετε με προσοχή τα λίγα σκαλοπάτια της εισόδου, είναι οι ανθισμένες κερασιές με τις οποίες έχουν στολιστεί οι τοίχοι. Το μαύρο μάρμαρο, η παρουσία των φυσικών υλικών, όπως το μπαμπού, ο χαμηλός φωτισμός συμπληρώνουν το ατμοσφαιρικό Izakaya. Στα δεξιά της σάλας του η ανοιχτή κουζίνα, στα αριστερά το μπαρ με τα ψηλό σκαμπό και στη μέση τραπέζια λίγο στρυμωγμένα. Η μουσική σε δυνατούς ρυθμούς που κινείται σε ηλεκτρονικά maistream μονοπάτια. Όπως καταλαβαίνετε, η καινούργια βερσιόν του Izakaya δεν θυμίζει τίποτα το παλιό και είναι περισσότερο ένα bar restaurant με ιαπωνικές καταβολές παρά μια ιαπωνική ποπ ταβέρνα.

Ας αφήσω όμως τα το του χώρου και ας περάσω στην κουζίνα. Αυτή έχει επιμελειθεί ο Δημήτρης Κότσαλης. Από τους βασικούς συνεργάτες του Χρόνη Δαλάμα στο παλιό μαγαζί που τον τελευταίο καιρό την είχε αναλάβει εξολοκλήρου αυτός. Με τον Δημήτρη έχει τύχει να συναντηθούμε και σε άλλα μαγαζιά που είτε μαγειρεύει ο ίδιος, είτε έχει την επιμέλεια του μενού. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον τον τρόπο που μαγειρεύει.

Έχει ωραίες ιδέες, έξυπνες εκτελέσεις και φτιάχνει νόστιμα πιάτα. Αυτό προσπαθεί να κάνει και εδώ. Μαζί του στην κουζίνα έχει και τον χρόνια συνεργάτη του, Θοδωρή Κουσαθανά, που είναι εκείνος που θα βρούμε πίσω από την ανοιχτή κουζίνα του Izakaya. Η λογική τους είναι τα πιάτα να μπαίνουν στην μέση και να τα μοιράζεται η παρέα – αυτή η καινούργια τάση που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στο χώρο των εστιατορίων.

Τι δοκίμασα; Αρχικά τα μικρά ταρτάκια, King Crab tarabakani, με βασιλικό καβούρι, guacamole, μαρμελάδα τσίλι και passion fruit. Γίνονται μια μπουκιά, έχουν ωραίες εντάσεις, αν και λίγο πιο καυτερά να ήταν, θα ήταν ακόμα καλύτερα, και έχουν μια τσαχπινιά. Τα τηγανητά Rock Shrimps με tobiko (αυγά χελιδονόψαρου) κάποια ήταν τραγανά, κάποια όχι με αποτέλεσμα αυτά που δεν ήταν να έχουν περισσότερο λάδι. Ωραία, όμως ήταν η yuzu mayo που τα συνόδευε, όπως και το tobiko που έσκαγε στο στόμα σε κάθε μπουκιά. Αντίθετα, τα δύο ωμά ψάρια που ακολούθησαν δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Ούτε το Tiradito μαγιάτικο ούτε το Ceviche λαβράκι, είχαν αυτό που θα έπρεπε για να με κερδίσουν – η αλήθεια είναι ότι από τον Δημήτρη έχω δοκιμάσει καλύτερα ceviche. Στα πιάτα που θα ζητούσα ξανά θα ήταν τα Wagyu Skewers, ψημένα στην εντέλεια, ζουμερά και με μία φανταστική spicy sauce, το απλό αλλά νόστιμο Lamb Chops όπως και το σωστά ψημένο Wagyu Flap Steak που ήρθε πολύ σωστά ψημένο, με επιλογή από δύο διαφορετικές σάλτσες, αλλά προσωπικά προτίμησα να του προσθέσω μόνο λίγο χοντρό αλάτι του. Γενικά, θα πω ότι η robata (ιαπωνική μέθοδο μαγειρέματος παρόμοια με το μπάρμπεκιου) δουλεύει πολύ καλά εδώ.

Ένα ακόμα θετικό, στη νέα εποχή του Izakaya είναι η μπάρα του και τα κοκτέιλ που σερβίρει. Την λίστα την έχει επιμεληθεί ο Μανώλης Λυκιαρδόπουλος ο οποίος φημίζεται για την δημιουργικότητα του και τις απρόσμενες γεύσεις. Έτσι, τα ποτά που θα βρείτε έχουν χαρακτήρα, προσωπικότητα και συνδυάζονται εύκολα με το φαγητό.

➭ Λουκιανού 8, Κολωνάκι, τηλ. 2107257776