Το να μπλέκονται οι μεζέδες του κόσμου σε ένα μενού, δεν θα έλεγα ότι με ενοχλεί. Βέβαια κάτω από προϋποθέσεις, δηλαδή όταν αυτοί κρατούν την ταυτότητα τους, δεν ανακατεύονται τα υλικά στις συνταγές (μισά ιταλικά, μισά ελληνικά για παράδειγμα) και φυσικά όταν μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους σε ένα κατάλογο που δεν κλοτσάει. Με λίγα λόγια θέλει την προσοχή του. Κάτι που ο Αρτέμης Παπαδόπουλος (γνωστός μας από τον διάσημο φούρνου του Τάκη και την spitzeria Drupes στου Μακρυγιάννη) πρόσεξε στο καινούργιο μεζεδοπωλείο, θα τολμήσω να πω, αν και αυτοσυστήνεται ως οστερία – κουτούκι, Il Capitano. Ο Αρτέμης, λοιπόν, πήρε το παλιό καφενείο οπού σύχναζε ο πατέρας του καθώς και την παρακείμενη αποθήκη και αφού τα ανακαίνισε και τα δύο, έστησε ένα αυτό τον ατμοσφαιρικό χώρο που προσφέρει ελληνικούς και ιταλικούς μεζέδες.
Βρέθηκα εκεί μια Τετάρτη βράδυ. Αν και ο καιρός επέτρεπε να καθίσουμε έξω, προτίμησα τον μικρό, γραφικό εσωτερικό του παλιού καφενείου που μοιάζει με ιταλική οστερία: τα ράφια στολισμένα με βάζα γεμάτα ελιές, άδεια μπουκάλια κρασιού, κρεμαστές αποξηραμένες πιπεριές και μια μεγάλη βιτρίνα – ψυγείο με τυριά και αλλαντικά να οριοθετεί τη κουζίνα από τη σάλα. Το πρώτο που έφτασε στο τραπέζι ήταν ένας μυκονιάτικος πελτές με crostini (στρογγυλές, μικρές φρυγανισμένες φέτες ψωμιού) για να κρατάει παρέα όση ώρα χάζευα τον κατάλογο.
Μαζί με το τσίπουρο που ζήτησα ήρθε και ο βενετσιάνικος μεζές Baccalà mantecato, μπακαλιάρος τύπου μπραντάδα, πάνω σε μια αρκετά μεγάλη φέτα από μπαγκέτα που θα μου άρεσε να ήταν πιο μικρή ώστε να μην κυριαρχεί στην κάθε μπουκιά έναντι του μπακαλιάρου. Δίπλα κάτι νόστιμες αγκινάρες και μια ισορροπημένη πατατοσαλάτα. Τον πρώτο γύρω συμπλήρωσε η λούζα και μπαχαράτο λουκάνικο από την Μύκονο. Και τα δύο του τα προμηθεύει ο παιδικός φίλος του Αρτέμη από το νησί. Φυσικά ζήτησα και τους κεφτέδες – οι αδυναμίες δεν κρύβονται – που ο κιμάς τους κόβεται στο χέρι και όχι στην μηχανή και έχουν έντονη την παρουσία του κρέατος. Αφράτοι, καλοτηγανισμένοι γίνονται εθιστικοί για αυτό και ζητήσαμε και δεύτερη μερίδα.
Και αφού τελειώσαμε με τα ορεκτικά ή τα antipasti όπως γράφονται στον κατάλογο, πριν το κυρίως, περάσαμε στις μακαρονάδες. Ναι έχει και από αυτές. Όμως, προσοχή, μην φανταστείτε ότι είναι κανονικές μερίδες. Έχουν και αυτές τις λογική του μεζέ για να μπουν στην μέση. Δοκιμάσαμε την calamarata με καπνιστή πέστροφα και τα spaghetti alla carbonara που για να σας είμαι ειλικρινής την συγκεκριμένη πολύ θα ήθελα να ήταν κανονική μερίδα.
Όσο για κυρίως, δεν θα μπορούσαμε να μην ζητήσουμε την διάσημη, ήδη, γίδα βραστή που σερβίρεται απλά με λάδι, λεμόνι και χοντρό αλάτι και είναι πολύ νόστιμη – από τα πιάτα που δεν πρέπει να παραλείψετε. Επίσης, πήραμε και το Coniglio in umido έτσι όπως ονομάζουν στη Βόρεια Ιταλία το κουνέλι γιαχνί που όμως δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τη γίδα χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν ήταν νόστιμη.
Το Il Capitano, μπορεί να σας φανεί κάτι «λίγο από όλα» όμως δεν είναι έτσι. Έχει χαρακτήρα, έχει προσωπικότητα –αυτή του Αρτέμη– και νόστιμους μεζέδες. Είναι παρεϊστικο και κάτι εντελώς διαφορετικό από τα φοιτητικά – νεανικά στέκια του κιλού της γειτονίας.
➳ INFO: Il Capitano Atene, Βεΐκου 107, Κουκάκι, Αθήνα, Τηλέφωνο: 210-92.45.645
