Η ζωή δεν είναι βίντεο κλιπ ή ταινία του Φελίνι. Τρέχουμε πανικόβλητοι, πέφτουμε ξεροί το βράδυ (όσο μεγαλώνουμε, όλο και πιο νωρίς…), αγχωνόμαστε, αρνούμαστε να βρούμε χρόνο για πράγματα που μας αρέσουν πραγματικά. Όχι όλοι, όχι όλες, όχι πάντα.

Αλλά, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, οι άνθρωποι δεν ζούμε όπως ονειρευτήκαμε κάποτε.

Και όχι, κανένα ινσταγκραμικό πρωινό ή μπραντς δεν μπορεί να μας σώσει από την ανασφάλεια που νώθουμε ως πολίτες ανάλγητων κρατών, ως εργαζόμενοι υπό εποσφαλείς συνθήκες, ως κοινωνικά όντα με ευαισθησίες. Αλλά, μια μέρα την εβδομάδα μας αξίζει να κακομάθουμε το μάτι μας σε μια μικρή πολυτέλεια που δεν κοστίζει καθόλου ακριβά και μας είναι και απαραίτητη-ένα καλό πρωινό υρέφει ψυχή και σώμα.

Μην γκρινιάξετε πολύ για τα βρώμικα πιάτα-πάντα μαζεύονται πιάτα. Να περνάμε καλά τα πρωινά Κυριακής σπίτι μας, δεν είναι δεδομένα για όλες και όλους μας. Να περνάμε χρόνο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, όσο μπορούμε, όπως μπορούμε. Αυτές οι τρεις λύσεις μου έχουν ομορφύνει ολλές Κυριακές (και όχι μόνο) και αυτήν την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, σκέφτομαι κιόλας να σηκωθώ να κάνω μία από αυτές.

Είναι τρεις συνταγές που μυρίζουν θαλπωρή, πεντανόστιμες, αγαπημένες για μικρούς και μεγάλους. Συνδυάζονται με τον καφέ μας, έναν χυμό, ένα smoothie και πολύ μεράκι.

Νούμερο ένα: Αυγόφετες γλυκές ή αλμυρές

Αν έχει ξεμείνει και ξεραθεί ψωμί (ακόμα και ψωμί του τοστ) ή τσουρέκι στο σπίτι, βουτάμε σε χτυπημένο αυγουλάκι με γάλα και χρυσαφίζουμε στο τηγάνι και από τις δύο μεριές. Απλώνουμε πραλίνα, φυστιβούτυρο, ταχίνι και φρούτα. Ή από την άλλη, τυρό κρέμα, λαχανικά, μυρωιδικά, ακόμα και λαδορίγανη.

Ό, τι πιο νόστιμο, μας στέλνει καρφί στα παιδικά μας χρόνια.

Νούμερο δύο: Η ομελέτα του μπαμπά μου

Ο μπαμπάς μου φτιάχνει τις πιο τέλειες ομελέτες του κόσμου-κι έχει πάρι πολ΄πυ καιρό να μου κάνει μία, τώρα που το σκέφτομαι. Δεν είναι κάτι περίπλοκο, θα σας δώσω την συνταγή. Την έφτιαχναν έτσι στην οικογένειά του στα Χανιά, όταν ήταν παιδί και έφηβος.

Δυο-τρία αυγά σε θερμοκρασία δωματίου

Δύο κουταλιές της σούπας αλεύρι

Ένα ποτηράκι του κρασιού γάλα

Αλατοπίπερο

Ρίχνουμε σε τηγλανι με λίγο λάδι που καίει καλά και σκεπάζουμε με καπάκι. Μετά από 5-10 λεπτά (ανάλογα πόσο δυνατή είναι η κουζίνα μας) αναποδογυρίζουμε την ομελέτα με την βοήθεια του καπακιού, Αφράτη και χορταστική, σαν τηγανόψωμο.

Προσθέστε ό, τι άλλο θέλετε. Αλλά στο απλό είναι η μαγεία.

Νούμερο τρία: κουταλίτες

Ναι, κι αυτές από την Κρήτη κρατάνε. Είναι κάτι μικρές χρυσαφένιες μπουκιές σε μέγεθος κουταλιάς και τρώγονται με θυμαρίσιο μέλι. Είναι λίγο μπελαλίδικες, αλλά αξίζουν τον κόπο.

Σε ένα μεγάλο μπολ ρίχνουμε το αλεύρι και κάνουμε με το δάχτυλό μας μια τρύπα στη μέση για να βάλουμε το αλάτι, τη ζάχαρη, και τη μαγιά. Σειρά έχει το λεμόνι και το χλιαρό νερό μέχρι να φτιάξουμε ένα παχύρευστο χυλό. Τον αφήνουμε για 45 λεπτά με μία ώρα να φουσκώσει. Ζεσταίνουμε αρκετό ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι και με ένα κουτάλι της σούπας τηγανίζουμε κουταλιά κουταλιά μέχρι να ροδίσουν. Ανά διαστήματα να βουτάμε το κουτάλι σε ένα ποτήρι νερό για να μη κολλάει το μείγμα πάνω. Σερβίρουμε με μπόλικο μέλι, αλλά μια χαρά ταιριάζουν και με νουτέλα ή ό, τι συναφές σας κάνει κέφι.

Πάρτε και το άσμα τώρα και καλή απόλαυση: