Τι θα γινόταν αν μια αναρχοπάνκισσα έφτιαχνε τη μοϊκάνα της με λεμονάδα και λακ, έμπαινε στο μετρό της Νέας Υόρκης με κατεύθυνση το Upper East Side και μπούκαρε στο διαμέρισμα μιας ζάμπλουτης αστής με την πιο ακριβή ντουλάπα στην πόλη; Είναι μια ερώτηση που ο Jeremy Scott φαίνεται να έκανε στον εαυτό του όταν σχεδίασε την τελευταία του συλλογή για τον οίκο Moschino, η οποία «παντρεύει» διαφορετικά στυλ κι αισθητικούς κώδικες, προσθέτοντας στο μείγμα και μια πινελιά σουρεαλισμού εμπνευσμένου από τον Σαλβαδόρ Νταλί.

Αυτή η κολεξιόν είναι σαν να έκαναν παιδί η Fran Fine του The Nanny με τη θρυλική βρετανίδα τραγουδίστρια Siouxsie Sioux. Καλοραμμένα κοστούμια με χρυσά κουμπιά και ασορτί φούστες και μοϊκάνες σε σχήμα αχινού. Debutante βραδινά φορέματα πάνω από δικτυωτά μαύρα κορμάκια ή φορεμένα κάτω από over-sized δερμάτινα μπουφάν με XXL καρφιά. Αστραφτερές κρυστάλλινες τσάντες και μικροσκοπικά σουτιέν που θύμιζαν κλουβια, αντισταθμίζονταν από bomber jackets διάστικτα με φανταχτερά κοσμήματα.

Στα παρασκήνια, ο Scott ​​μίλησε για το πέρασμα του χρόνου και για το πώς τα ρούχα έχουν τη δύναμη να τον υπερβούν. Είχε δίκιο. Αν και πολλά από τα κομμάτια προέρχονται από το αρχείο του οίκου το οποίο μετρά πάνω από 40 χρόνια, στην πασαρέλα AW23 τα είδαμε τροποποιημένα και φερμένα στο σήμερα. Εμπνευσμένα από τα διάσημα ρολόγια του Νταλί, τα ρούχα έμοιαζαν να έλιωναν πάνω στα σώματα των μοντέλων. Το εφέ αυτό ενισχύθηκε κι από το σάουντρακ «Sunglasses at Night» που ακουγόταν δυσοίωνα σαν μασημένη κασέτα στο στερεοφωνικό.

Αν ο Σαλβαδόρ Νταλί απεικόνιζε τα ρολόγια που λιώνουν ως μια αιώνια έννοια του χρόνου – και ένα είδος ανθρώπινης εφεύρεσης – το μοτίβο των κλασικών fashion pieces που λιώνουν αποκτά εδώ μια πιο πανκ ευαισθησία μέσα από το βλέμμα του Scott. Το πανκ κίνημα ύψωνε το ανάστημά του κατά του κατεστημένου, οικειοποιώντας τα σύμβολά του, από το Savile Row μέχρι τα κιλτ και δε συμμαζεύεται. Λιώνοντας αυτούς τους πυλώνες της μόδας μεταξύ τους – μικρά τουίντ κοστούμια, γυναικείες τσάντες, ντελικάτα γάντια όπερας– ο Scott φαινόταν να αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα της μόδας: τις παρωπίδες που φοράμε εν μέσω προβληματικών εποχών. Αυτή είναι η δύναμη και -συγχρόνως- η επιπολαιότητα της μόδας. «Νιώθω ότι ζούμε σε παραμορφωμένους καιρούς και αν δεν συμφωνείτε, λυπάμαι πολύ γιατί μάλλον δεν δίνετε σημασία στο τι συμβαίνει», είπε.

«Σκέφτηκα τον Νταλί και την επιμονή του με τον χρόνο και εκείνον τον πίνακα με τα ρολόγια, που τον εμπνεύστηκε όταν είδε ένα τυρί καμαμπέρ να λιώνει στον ήλιο. Και σκέφτηκα, τι θα γινόταν αν μιλούσαμε για κλασικά κομμάτια που λιώνουν;». Αυτή η σκέψη ενέπνευσε μια συλλογή από «λιωμένες» ραφές, little black dresses, biker μπουφάν, φορέματα για το κόκκινο χαλί αλά Old Hollywood και κάθε άλλο αρχέτυπο της μόδας. Τελικά, αυτό είναι και το πνεύμα του Φράνκο Μοσκίνο: ένα μετα-σχόλιο για την επαναλαμβανόμενη καταναλωτική σχέση της μόδας με τους δικούς της θεσμικούς κώδικες, σε μια αέναη τροποποίηση και σερβιρισμένη κάθε φορά ως καινούργια.

Την περασμένη σεζόν ο σχεδιαστής έκλεψε την παράσταση στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνο, όταν ανέβασε την ένταση, ενσωματώνοντας φουσκωτά κολύμβησης στην πασαρέλα– φλαμίνγκο, κύκνοι, αστακοί και νtόνατς από καουτσούκ, μεταξύ άλλων. H κολεξιόν του SS23 ήταν ένα τολμηρό και εντελώς κυριολεκτικό σχόλιο σχετικά με τον πληθωρισμό και την οικονομία, όπως είχε εξηγήσει τότε ο σχεδιαστής. Η φετινή του κολεξιόν μοιάζει να είναι μια έμμεση και άναρχη συνέχεια της προηγούμενης. Καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί όλο και πιο καταπιεσμένοι, η πανκ συμμορία του Scott ​​είναι έτοιμη να τα ισοπεδώσει όλα – αφού πρώτα αδειάσει μανιωδώς τις γεμάτες ντουλάπες του οίκου.

Η συλλογή του Scott ολοκληρώθηκε πριν από τον θάνατο της Dame Vivienne Westwood στις 29 Δεκεμβρίου, αλλά η παρουσία της είναι εμφανής και αυτονόητη σε κάθε συζήτηση περί πανκ. «Τρέφω απέραντο σεβασμό για εκείνη και ήμουν τόσο χαρούμενος που μπόρεσα να τη ζήσω στην εποχή μου», είπε ο Scott. «Μεγαλώνοντας και βλέποντας τι έκανε, ήταν προφανώς ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους που ενέπνευσε τόσο μεγάλο μέρος της μόδας, για την οποία μιλάμε ακόμα. Το πανκ κίνημα είναι κάτι που εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, επειδή είναι πάντα ένα χτύπημα στο σύστημα, στην εξουσία. Και είμαι επαναστάτης στην καρδιά. Πάντα ήμουν. Πάντα θα είμαι. Μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω».