Περπατάει κομψά, αγέρωχα, ντυμένη ελαφρά, κεφάλια γυρνούν στο πέρασμα της, τα μαλλιά της ανεμίζουν χαριτωμένα, είναι ηρωίδα ταινίας, είναι “αυτή που περνάει” στο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά. Η κοινωνία και κατ’ επέκταση η pop κουλτούρα θέλει την γυναίκα όμορφη, αλλά απλή. Δεν επιτρέπονται λάθη. Οι Γάλλοι κρατούν τα σκήπτρα της κομψότητας αιώνες τώρα. Ίσως να είχαν καλές διασυνδέσεις, μπορεί να φταίει κι η Μαρία Αντουανέτα. Η αλήθεια είναι ότι έχουν κι έναν έμφυτο σνομπισμό, μία μαγική πόλη και μία ακαταλαβίστικη μα πανέμορφη γεμάτη ερωτισμό γλώσσα. Και ναι έχουν την Coco Chanel. Αν δεν είσαι όμως γέννημα θρέμμα της γαλλικής γης, δεν θα νιώσεις ποτέ το ανήκειν στην καλόγουστη αυτή χώρα. Η απλησίαστη γαλλική κομψότητα, μας ρίχνει τον ίσκιο της και εσύ η απλή Βαλκάνια δεν μπορείς να την αγγίξεις. Το κενό αυτό, προσπαθεί να καλύψει αυτό ακριβώς το μοντέλο του “French Girl”: Φλοράλ φορέματα, όμορφα σώματα, μαλλιά δήθεν ατημέλητα. Κόκκινο κραγιόν. To κορίτσι της διπλανής πόρτας, είναι μία από εμάς. Στο περίπου.

Οι Γαλλίδες εκπροσωπούν το “effortless chic”, δηλαδή ελληνιστί, το ανεπιτήδευτο. Δεν περνούν τις ώρες τους στον καθρέφτη προσπαθώντας να γίνουν ωραίες. Less is more, γεννημένες κομψές κι αν υιοθετήσουμε και εμείς την φιλοσοφία τους, έτσι τέλειες θα γίνουμε. Είναι θέμα mentality. Είναι όμως έτσι; Εννοείται πως όχι.

Αν το French Girl είναι μία τεράστια ‘’απάτη’’ της μόδας, πρώτα είναι ένας τεράστιος θρίαμβος του marketing. Τα fashion blogs (call me Vogue) αρκεί να προσθέσουν την λέξη French Girl (στα ελληνικά το συναντάμε ως “οι Γαλλίδες”) και τελείωσε, έχουμε επιτυχία. «Να η τσάντα που οι Γαλλίδες αγόρασαν φέτος, ορίστε τα 32 καλλυντικά στα οποία οι Γαλλίδες ορκίζονται, πάρτε τα εφτά παπούτσια που κάθε Γαλλίδα έχει στην ντουλάπα της». Αρκεί αυτή η λέξη και ξεπουλάς αυτό που θέλεις στο κατάλληλο κοινό. Μαγικό; Όχι τόσο. Πίσω από το απλό και απέριττο French Girl, κρύβεται μία ολόκληρη βιομηχανία φίλες μου. Και όχι δεν ξεκινώ θεωρία συνωμοσίας, έχω στοιχεία και αποδείξεις. Ο πλανήτης έχει πάθει “εμμονή” με τα κορίτσια με τις αφέλειες και “οι Γαλλίδες” το ξέρουν.

Πρώτη και καλύτερη, πρωθιερεία του γαλλικού effortless chic η Jeanne Damas. Γεννημένη στο Παρίσι, σε μεσαία οικογένεια, κατά μία διαβολική σύμπτωση, η Damas γνωρίζει τον Jean Paul Gaultier στο φούρνο των γωνιών της (boulangerie για τους αδαείς) ο οποίος της προσφέρει μία θέση στο ατελιέ του. Εκεί γαλουχείται στην μόδα, ανοίγει το δικό της blog και δουλεύει και ως μοντέλο με ταβάνι την συνεργασία της με τον οίκο Gucci. Με έξυπνες και πρακτικές κινήσεις, μετατρέπει τον εαυτό της σε style icon. Η Damas όμως, παρ όλη την μαθητεία της δίπλα στον κορυφαίο σχεδιαστή, δεν θα ενδιαφερθεί για την haute couture μόδα αλλά θα επιλέξει έναν πολύ πιο safe δρόμο. Τo 2016 θα ιδρύσει την Rouje Paris, την εταιρεία ρούχων όπου κυκλοφορεί κυρίως κόπιες της γκαρνταρόμπας της (λουλουδάτα φορέματα και κλασικά κομμάτια).

Η είσοδος του Rouje στην ποπ κουλτούρα γίνεται με – τι άλλο; – το original french girl Lea Sedoux. Ο ρόλος της ως French Bond girl (a cross-over episode) στην ταινία του 2021, “No Time to Die”, είναι το σημείο μηδέν όπου λανσάρεται το classic gabin dress της εταιρίας. Όλη η φαντασίωση που σιγοψηνόταν παίρνει σάρκα και οστά, το τσουβάλιασμα της μέσης (;) παριζιάνας είναι εδώ στο πρόσωπο της Sedoux ντυμένο με λουλουδάτο Rouje αξίας περίπου 300 ευρώ.

Μία βόλτα στο site θα σας πείσει ότι δεν βλέπετε τίποτα παραπάνω από ρούχα που μπορείτε να βρείτε παρόμοια κυριολεκτικά οπουδήποτε σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Όμως όχι, με αυτά δεν θα νιώσετε French Girl. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλα τα brands που εκπροσωπούν αυτήν την τάση, στην πλειοψηφία τους γαλλικά – γιατί έχουν την γνώση, έχουν τον τρόπο. Εξωφρενικά ακριβά ρούχα, παπούτσια και καλλυντικά, όλα τους τα έχεις ξαναδεί, αλλά μέσα σου ένα –γαλλικό– διαβολάκι, επιμένει ότι μόνο εκείνα με το ταμπελάκι Made in France (fun fact, τα Rouje κατασκευάζονται στη Ρουμανία) θα σου δώσουν κάτι από την απλή μαγεία της φινέτσας που σου λείπει, τριτοδεύτερη Αθηναία. Με τα τούτα και τα κείνα, το Rouje Paris ανοίγει μαγαζιά σε Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, η Damas “ξεβλαχεύει” τις γυναίκες στον πλανήτη και μπαίνει στο περιοδικό Forbes στην κατηγορία 30 under 30. Την ίδια ώρα οι πελάτισσες της τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο δαντελένιο τιραντάκι που θα της κάνει να δείχνουν chic but sexy στην λογική τιμή των 123 ευρώ. Oh la la.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Λατρεύω την μόδα, για την ακρίβεια θεωρώ ότι είναι μία πολύ σημαντική μορφή τέχνης, από τις πιο άμεσες, γιατί αν μη τι άλλο ζεις την ζωή σου μέσα από αυτήν. Το στυλ ακόμα και το πιο αδιάφορο, λέει πράγματα για τον άνθρωπο που έχω απέναντι μου, είναι ο τρόπος που αποφασίζεις o καθένας να παρουσιάσει τον εαυτό του. Όμως, πιστεύω στην σωστή αναλογία των πραγμάτων. Για παράδειγμα η αυθεντική ιέρεια της γαλλικής κομψότητας, Coco Chanel, δημιούργησε ένα θρύλο και άλλαξε την μόδα για πάντα. Για ένα Chanel ναι, να δώσεις πολλά, είναι και επένδυση. Σας ορκίζομαι όμως ότι σαν τα φουστανάκια της Damas ή του Realisation Par τα βρίσκετε στην μισή (και κατέβαινε) τιμή πολύ εύκολα.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο οικονομικό. Και παλιότερα υπήρχαν icons από την πόλη του φωτός, όπως η Briggite Bardot, η Αnna Karina και βέβαια η Jane Birkin (καθόλου Γαλλίδα, αλλά σύμβολο της γαλλικής ποπ κουλτούρας) που ενέπνευσαν θηλυκότητες ανά τον κόσμο και έγραψαν την δική τους ιστορία στην μόδα και την ποπ κουλτούρα. Βεβαίως ήταν γυναίκες ζωντανοί θρύλοι, μοναδικές στην κατηγορία τους. Αντίθετα, το French Girl, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα στερεότυπο, ένα συνονθύλευμα στοιχείων που αποδίδονται σε μία κατηγορία γυναικών, για χάρη μιας αχόρταγης βιομηχανίας. Όλη αυτή η “τελειότητα της διπλανής πόρτας” και μάλιστα σε μία εποχή που η εικόνα μας έχει καταντήσει να είναι το Α και το Ω, είναι κατασκευασμένη ως την τελευταία λεπτομέρεια και προκαλεί έντονο στρες και δυσάρεστα συναισθήματα. Στην Ελλάδα δεν είναι λίγα τα παραδείγματα από brands που ναι μεν είναι μικρά και προάγουν σαν σύνθημα το ανεπιτήδευτο, με σημαία τους την “αυτοαγάπη”, ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιούν σαν πρόσωπα κορίτσια με τέλειες αναλογίες, επιμελώς ατημέλητα, που δεν θυμίζουν σε τίποτα το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη δηλαδή, γαλλικό ή αθηναϊκό, το αστείο δεν έχει πια πλάκα. Το θέμα τείνει να γίνει ακόμα πιο κωμικό, καθώς ξεπερνάει τον τομέα της μόδας και βλέπουμε λίστες ακόμη και βιβλία (oh mon dieu) με συμβουλές πως να ζεις σαν Γαλλίδα ενώ έχεις γεννηθεί στον Πέλεκα της Κέρκυρας λόγου χάριν και μένεις στα Εξάρχεια.

Αν πιστεύετε ότι το French Girl είναι το αντίπαλο στρατόπεδο για όσες δεν ταυτίζονται με τις influencers του σύμπαντος Kardashian, αυταπατάστε. Είναι ένας κόσμος με την ίδια στρατηγική, απλώς με άλλη αισθητική. Δεν παύει να είναι και αυτό ένα πρότυπο σύμφωνα με το οποίο ποτέ δεν θα είμαστε αρκετά αδύνατες, όμορφες λαμπερές και που θα πρέπει να αγοράζουμε και αυτό και εκείνο και το άλλο, μήπως και σωθούμε. Αλλά σε αντίθεση με τον πλαστικό αλλά πιο ειλικρινή κόσμο των “Kardashians”, μας πουλάει το ψέμα της απλότητας και μας αφήνει με την αυτοεικόνα μας πληγωμένη και αδίκως συγκρινόμενες με μοντέλα που υποδύονται την διπλανή μας στο μετρό σε ένα ιδανικό σύμπαν.

Ό,τι κι αν κάνουμε δεν θα μοιάσουμε ποτέ στο French Girl γιατί πολύ απλά αυτό το τέλειο κορίτσι, δεν υπάρχει. Αν στα αλήθεια θέλουμε να εντάξουμε κάτι από την καθημερινότητα της “Γαλλίδας” στον τρόπο ζωής μας, ας υιοθετήσουμε την μαχητικότητα της. Την ανάγκη να μην σωπαίνει και να διεκδικεί τα δικαιώματα της. Την πολιτική της αφύπνιση και συμμετοχή. Λιγότερο λαμπερό, ναι, περισσότερο ωστόσο σημαντικό. Και όσο αφορά το στυλ, «je m’en fous» κυρίες και κύριοι! Ό,τι μας κάνει να νιώθουμε πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας, θα είναι πάντα chic and sexy. Ρωτήστε και την Coco, αν θέλετε.