Πολλοί ισχυρίζονται πως οι γάτες είναι το μοναδικό «τέλειο» είδος πάνω στη Γη, ότι έχουν ήδη ολοκληρώσει την εξελικτική τους πορεία και δεν χρειάζονται καμία περαιτέρω βελτίωση. Δεν ξέρω αν αυτό στηρίζεται σε κάποια πραγματική έρευνα ή αν πρόκειται απλώς για χιουμοριστικά posts που κυκλοφορούν σε γατό-σελίδες του Facebook και του Instagram. Αν, όμως, βασιστώ στη δική μου εμπειρία, ως άνθρωπος που έχει την τιμή να συνυπάρχει με αυτά τα πλάσματα, τότε μάλλον η θεωρία αυτή δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Όχι μόνο επειδή τα θεωρώ εξαιρετικά έξυπνα πλάσματα, αλλά κυρίως γιατί μέσα στα χρόνια με έχουν διδάξει πράγματα που δεν θα περίμενα ποτέ να μάθω από εκείνα.
Τα πρώτα μου μαθήματα στη «γατήσια» ζωή ξεκίνησαν πριν από περίπου οχτώ χρόνια, όταν στη ζωή μου εισέβαλε με τον πιο δυναμικό τρόπο ένα μικρό πλασματάκι, η Ανίβια, αποφασισμένη να γίνει μέλος της οικογένειάς μας, ακόμα κι αν εμείς δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Ήταν τότε μόλις τεσσάρων μηνών, μικροσκοπική, σχεδόν στο μέγεθος μιας παλάμης, κι όμως, με θράσος και απίστευτο δυναμισμό κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τη θέση της στην οικογένεια, αλλά και να αναλάβει τον ρόλο της οικοδέσποινας του σπιτιού.
Μερικά χρόνια αργότερα, στον δεύτερο και πιο σκληρό χρόνο της καραντίνας, εμφανίστηκε δειλά-δειλά στη ζωή μου ένα ακόμη τέτοιο πλάσμα, η Αλάσκα. Δεν ήταν ένα μικρό γατάκι που απλώς έτυχε να περάσει μερικούς μήνες στους δρόμους, ήταν μια μεγάλη γάτα -σωματικά και ηλικιακά- που κουβαλούσε ήδη μια βαριά ιστορία. Στα πέντε χρόνια που έμεινε κοντά μας, δεν καταφέραμε ποτέ να μάθουμε την ακριβή της ηλικία. Ο κτηνίατρος, βλέποντας τα σημάδια της κακοποίησης που είχε υποστεί, απαντούσε πάντα το ίδιο: «Μπορεί να είναι εφτά, μπορεί να είναι και δεκαεφτά».
Αν και για μεγάλο διάστημα μας παρακολουθούσε προσεκτικά από απόσταση, κρυμμένη κάτω από κρεβάτια και πολυθρόνες, σιγά-σιγά βρήκε το θάρρος να αφεθεί. Πάντα με τα δικά της όρια, αλλά και με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια, άρχισε να απολαμβάνει αυτή τη νέα φάση της ζωής της, μια ζωή πιο ήρεμη, πιο ασφαλής, που της ανήκε δικαιωματικά μετά από όσα είχε περάσει.
Κι αν και οι δύο τους διέφεραν όσο η μέρα με τη νύχτα, η καθημερινή ζωή μαζί τους στάθηκε για μένα ένα πολύτιμο σχολείο. Μέσα από τη συνύπαρξη με αυτές τις δυο μοναδικές προσωπικότητες, έμαθα πέντε θεμελιώδη μαθήματα που δεν αφορούν μόνο τον τρόπο που βλέπω τις γάτες, αλλά κυρίως τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη δική μου ζωή.
1. Να βάζω τα όριά μου
Μέσα από τη σχέση μας έμαθα πως είναι απαραίτητο να ξέρω πότε να λέω «ως εδώ». Οι γάτες μού έδειξαν με τον πιο απλό τρόπο ότι τα όρια προστατεύουν την ηρεμία μου, και αν κάποιος τα αγνοήσει, δεν είναι δική μου ευθύνη.
2. Να ζητάω αυτό που θέλω χωρίς ντροπή
Δεν φοβούνται ποτέ να δείξουν τις ανάγκες τους. Έτσι κι εγώ έμαθα πως δεν χρειάζεται να κατεβάζω τον πήχη των επιθυμιών μου, ούτε να ντρέπομαι για όσα ζητάω. Αν κάτι με κάνει να νιώθω καλά, δικαιούμαι να το ζητήσω καθαρά και ανοιχτά.
3. Να αποδέχομαι τον εαυτό μου με όλες τις αντιφάσεις μου
Τις έβλεπα τη μια στιγμή να κοιμούνται στο πιο ήσυχο σημείο του σπιτιού και την επόμενη να τρέχουν σαν σίφουνες. Δεν προσποιούνταν ποτέ ότι είναι κάτι άλλο. Μέσα από αυτό έμαθα να αποδέχομαι τις δικές μου αντιθέσεις, να είμαι και τρυφερή και σκληρή, και δυνατή και ευάλωτη.
4. Να θυμάμαι τη σημασία της ξεκούρασης
Με έμαθαν ότι το να σταματάω για λίγο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Όπως εκείνες κυνηγούν πάντα το πιο ζεστό σημείο για να ξεκουραστούν, έτσι κι εγώ χρειάζομαι τον δικό μου χώρο και τον δικό μου χρόνο για να ανακτήσω δυνάμεις.
5. Να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου
Με δίδαξαν ότι η διαίσθηση σπάνια κάνει λάθος. Όταν έβλεπα πώς διάβαζαν τους ανθρώπους, έμαθα να ακούω περισσότερο την εσωτερική μου φωνή. Αν κάτι μου φαινόταν «λάθος», μάλλον ήταν. Και αυτό με έχει γλιτώσει από πολλά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Πολλοί ισχυρίζονται πως οι γάτες είναι το μοναδικό «τέλειο» είδος πάνω στη Γη, ότι έχουν ήδη ολοκληρώσει την εξελικτική τους πορεία και δεν χρειάζονται καμία περαιτέρω βελτίωση. Δεν ξέρω αν αυτό στηρίζεται σε κάποια πραγματική έρευνα ή αν πρόκειται απλώς για χιουμοριστικά posts που κυκλοφορούν σε γατό-σελίδες του Facebook και του Instagram. Αν, όμως, βασιστώ στη δική μου εμπειρία, ως άνθρωπος που έχει την τιμή να συνυπάρχει με αυτά τα πλάσματα, τότε μάλλον η θεωρία αυτή δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Όχι μόνο επειδή τα θεωρώ εξαιρετικά έξυπνα πλάσματα, αλλά κυρίως γιατί μέσα στα χρόνια με έχουν διδάξει πράγματα που δεν θα περίμενα ποτέ να μάθω από εκείνα.
Τα πρώτα μου μαθήματα στη «γατήσια» ζωή ξεκίνησαν πριν από περίπου οχτώ χρόνια, όταν στη ζωή μου εισέβαλε με τον πιο δυναμικό τρόπο ένα μικρό πλασματάκι, η Ανίβια, αποφασισμένη να γίνει μέλος της οικογένειάς μας, ακόμα κι αν εμείς δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Ήταν τότε μόλις τεσσάρων μηνών, μικροσκοπική, σχεδόν στο μέγεθος μιας παλάμης, κι όμως, με θράσος και απίστευτο δυναμισμό κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τη θέση της στην οικογένεια, αλλά και να αναλάβει τον ρόλο της οικοδέσποινας του σπιτιού.
Μερικά χρόνια αργότερα, στον δεύτερο και πιο σκληρό χρόνο της καραντίνας, εμφανίστηκε δειλά-δειλά στη ζωή μου ένα ακόμη τέτοιο πλάσμα, η Αλάσκα. Δεν ήταν ένα μικρό γατάκι που απλώς έτυχε να περάσει μερικούς μήνες στους δρόμους, ήταν μια μεγάλη γάτα -σωματικά και ηλικιακά- που κουβαλούσε ήδη μια βαριά ιστορία. Στα πέντε χρόνια που έμεινε κοντά μας, δεν καταφέραμε ποτέ να μάθουμε την ακριβή της ηλικία. Ο κτηνίατρος, βλέποντας τα σημάδια της κακοποίησης που είχε υποστεί, απαντούσε πάντα το ίδιο: «Μπορεί να είναι εφτά, μπορεί να είναι και δεκαεφτά».
Αν και για μεγάλο διάστημα μας παρακολουθούσε προσεκτικά από απόσταση, κρυμμένη κάτω από κρεβάτια και πολυθρόνες, σιγά-σιγά βρήκε το θάρρος να αφεθεί. Πάντα με τα δικά της όρια, αλλά και με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια, άρχισε να απολαμβάνει αυτή τη νέα φάση της ζωής της, μια ζωή πιο ήρεμη, πιο ασφαλής, που της ανήκε δικαιωματικά μετά από όσα είχε περάσει.
Κι αν και οι δύο τους διέφεραν όσο η μέρα με τη νύχτα, η καθημερινή ζωή μαζί τους στάθηκε για μένα ένα πολύτιμο σχολείο. Μέσα από τη συνύπαρξη με αυτές τις δυο μοναδικές προσωπικότητες, έμαθα πέντε θεμελιώδη μαθήματα που δεν αφορούν μόνο τον τρόπο που βλέπω τις γάτες, αλλά κυρίως τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη δική μου ζωή.
1. Να βάζω τα όριά μου
Μέσα από τη σχέση μας έμαθα πως είναι απαραίτητο να ξέρω πότε να λέω «ως εδώ». Οι γάτες μού έδειξαν με τον πιο απλό τρόπο ότι τα όρια προστατεύουν την ηρεμία μου, και αν κάποιος τα αγνοήσει, δεν είναι δική μου ευθύνη.
2. Να ζητάω αυτό που θέλω χωρίς ντροπή
Δεν φοβούνται ποτέ να δείξουν τις ανάγκες τους. Έτσι κι εγώ έμαθα πως δεν χρειάζεται να κατεβάζω τον πήχη των επιθυμιών μου, ούτε να ντρέπομαι για όσα ζητάω. Αν κάτι με κάνει να νιώθω καλά, δικαιούμαι να το ζητήσω καθαρά και ανοιχτά.
3. Να αποδέχομαι τον εαυτό μου με όλες τις αντιφάσεις μου
Τις έβλεπα τη μια στιγμή να κοιμούνται στο πιο ήσυχο σημείο του σπιτιού και την επόμενη να τρέχουν σαν σίφουνες. Δεν προσποιούνταν ποτέ ότι είναι κάτι άλλο. Μέσα από αυτό έμαθα να αποδέχομαι τις δικές μου αντιθέσεις, να είμαι και τρυφερή και σκληρή, και δυνατή και ευάλωτη.
4. Να θυμάμαι τη σημασία της ξεκούρασης
Με έμαθαν ότι το να σταματάω για λίγο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Όπως εκείνες κυνηγούν πάντα το πιο ζεστό σημείο για να ξεκουραστούν, έτσι κι εγώ χρειάζομαι τον δικό μου χώρο και τον δικό μου χρόνο για να ανακτήσω δυνάμεις.
5. Να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου
Με δίδαξαν ότι η διαίσθηση σπάνια κάνει λάθος. Όταν έβλεπα πώς διάβαζαν τους ανθρώπους, έμαθα να ακούω περισσότερο την εσωτερική μου φωνή. Αν κάτι μου φαινόταν «λάθος», μάλλον ήταν. Και αυτό με έχει γλιτώσει από πολλά.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
