To να ψάχνεις θέση πάρκινγκ στην Αθήνα, μοιάζει με το να κυνηγάς φαντάσματα. Κάπου στο κέντρο αυτής της πόλης, εκεί που μια θέση πάρκινγκ μοιάζει με μια θέση στον ήλιο, το να βρεις τρία άδεια μέτρα να βάλεις το αυτοκίνητό σου σε κάνει τόσο χαρούμενο, που κάνεις high five στο εαυτό σου, ευχαριστείς το σύμπαν, κι αν πιστεύεις και στον Θεό, πιθανότατα να κάνεις και τον σταυρό σου. Συνυπολογίζοντας ότι μπορεί να έχεις ένα μεγαλύτερο σε μήκος και όγκο αμάξι καθώς και ότι υπάρχει ένα παραδοσιακό ελληνικό έθιμο που θέλει διάφορους επιτήδειους τύπους να κάνουν reserved αρκετούς χώρους κάτω από το σπίτι τους ή έξω από το μαγαζί τους τοποθετώντας καρέκλες, καφάσια ή άλλα ευφάνταστα αντικείμενα, το extreme sport του παρκαρίσματος γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Ο δρόμος δεν είναι κανενός και όλων μας. Αλλά όλοι τον διεκδικούμε.

Οδηγώ αυτοκίνητο από το 1999 και στην αρχή δεν ήμουν τόσο αποφασισμένη για το ότι θα βρω θέση πάρκινγκ σε δύσκολες περιοχές. Δεν πήγαινα αισιόδοξη. Για την ακρίβεια πήγαινα σίγουρη ότι δεν θα βρω να παρκάρω. Επέλεγα λοιπόν σχεδόν μόνιμα την λύση του ιδιωτικού πάρκινγκ ή δεν έπαιρνα το αυτοκίνητό μου για να μην χρειαστεί να επιλέξω την λύση του ιδιωτικού πάρκινγκ. Έτσι, έκανα αρκετά πλούσιους πολλούς ιδιοκτήτες ιδιωτικών πάρκινγκ: Έναν μάλιστα τον πλήρωσα τόσο καλά που κάθε φορά που ξαναπήγαινα, έβλεπα στα μάτια του πως παρακαλούσε να ξαναφήσω εκεί το αυτοκίνητό μου δυο μέρες ενώ είχα πει ότι θα το αφήσω τρεις ώρες- ήταν μια στιγμή αδυναμίας, απλώς μετά από ένα party είχα ένα hangover που κράτησε λίγο παραπάνω από άλλες φορές, ή μάλλον πολύ παραπάνω ας είμαι επιτέλους ειλικρινής είκοσι χρόνια μετά.

Μια μέρα λοιπόν, την θυμάμαι χαρακτηριστικά, κατέβηκα στην δουλειά μου που βρισκόταν τότε στα Εξάρχεια και βρήκα αμέσως μια καταπληκτική θέση να βάλω το αυτοκινητό μου. Πάρκαρα αμέσως, εύκολα, αβίαστα και ξεκούραστα. Τότε σκέφτηκα πως πρέπει να πηγαίνω με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κάθε μέρα στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη και όχι με καταρρακωμένη ψυχολογία. Πίστεψα σε μένα και στην τύχη του να βρίσκω πάρκινγκ. Δεν το θεωρούσα από πριν χαμένη υπόθεση. Έτσι, ενώ μέχρι τότε δεν έμπαινα καν στην διαδικασία να κάνω μερικούς κύκλους γιατί ήμουν βέβαιη πως απλώς θα χάσω το χρόνο μου και θα σπάσουν τα νεύρα μου, τώρα αποφάσισα να τους κάνω. Και ξεκίνησε να λειτουργεί από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μάλιστα, όσο ανέβαινε η αυτοπεποίθησή μου, τόσο λιγόστευαν οι κύκλοι μου. Κι όσο με περισσότερο αέρα νικητή έφτανα στον προορισμό μου, τόσο πιο συχνά άδειαζε αμέσως μπροστά μου μια θέση όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο μηδέν. Συνειδητοποίησα πως όλα άλλαξαν όταν το πήρα εγώ αλλιώς. Τυχαίο; Μπορεί. Αποτελεσματικό; Σίγουρα.

Από τότε που πηγαίνω παντού αποφασισμένη ότι θα παρκάρω, απλά παρκάρω. Τόσο απλά. Κι αν μία στις είκοσι φορές δεν βρω να παρκάρω δεν έγινε και τίποτα. Είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Τα παιδιά στο γραφείο του olafaq.gr το οποίο βρίσκεται επίσης σε πολύ δύσκολο σημείο της πόλης, στην Λεωφόρο Κηφισίας κάθε μέρα με ρωτούσαν αν βρήκα να παρκάρω ή το έβαλα σε κάποιο πάρκινγκ. Τους απαντούσα λοιπόν καθημερινά πως βρήκα πάρκινγκ από κάτω ώσπου κάποια στιγμή για να μην γίνομαι εκνευριστική τους εκμυστηρεύτηκα ότι με βοηθάει σε αυτό ένα παρκαγγελάκι. Για όσους δεν ξέρετε τί είναι αυτό, είναι η λέξη που προέρχεται από το πάρκινγκ και το αγγελάκι και η ιδιότητά του είναι να βρίσκει πάρκινγκ σε απελπισμένους και μη οδηγούς. Πλέον, έχω επικοινωνήσει ότι αν κάποια μέρα το παρκαγγελάκι μου αποκοιμηθεί και δεν βρω να παρκάρω στον δρόμο, αλλά χρησιμοποιήσω πάρκινγκ επί πληρωμή θα τους το ανακοινώσω εγώ. Η ημέρα αυτή δεν έχει έρθει ακόμη.

Που θέλω να καταλήξω: To παρκάρισμα είναι θέμα ψυχολογίας. Αν μέσα σου πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις, τα καταφέρνεις. Και σας το λέω εγώ, που από τύχη δεν πάω καθόλου καλά, δεν έχω κερδίσει ποτέ ούτε τον λήγοντα σε λαχείο. Επίσης το παρκάρισμα είναι άθλημα. Και όπως σε όλα τα αθλήματα, η ψυχολογία είναι καταλυτική. Αν μπαίνεις να αγωνιστείς με τον αέρα του νικητή οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου. Στην αντίθετη περίπτωση, έχεις χάσει από τα αποδυτήρια. Πλέον κάθε μέρα έχω έναν συναρπαστικό στόχο, να βρω μια καλή θέση πάρκινγκ. Και ναι, τις περισσότερες φορές με περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της.