Η Marika στο νούμερο 4 της Παλλάδος, θα μπορούσε άνετα να είναι στη γειτονιά του Kreuzberg αλλά και σε κάποιο νησί. Έχει συγκατοίκους στους τοίχους και τα ηχεία την Αρλέτα, τον Jean-Michel Basquiat και νέους, ανήσυχους δημιουργούς, που βάζουν έξτρα διαδρομές στον καλλιτεχνικό χάρτη, και αποθεώνει τον αυθορμητισμό. Έχει δηλαδή όλα όσα θέλουμε σε ένα στέκι που δεν μας κρίνει ποτέ και για τίποτα.

Ο Σπύρος είναι ένας από τους ωραίους ήρωες της αθηναϊκής νύχτας. Έχουμε χορέψει ως το πρωί στα πάρτυ του σε γνωστές κονσόλες της πόλης, μας έχει σερβίρει ποτά σε μπάρες που έχουν ακούσει τα πάντα και τώρα, ως ιδιοκτήτης του αγαπημένου μας μπαρ των 27 τετραγωνικών και της μεγάλης καρδιάς, μας υποδέχεται χωρίς να βάζει ταμπέλες πουθενά,

Ας πιούμε στην ανεπιτίδευτη ανεμελιά τους και στα καλοκαιρινά βράδια που θα μας βρουν στο πεζοδρόμιο δίπλα τους.

Πώς ξεκίνησε η Marika;
Αρχικά ήταν ένα πρωινό πρότζεκτ με παραδοσιακές τάρτες για να ξεφύγουμε λίγο από τη νύχτα. Πριν ήμουν ήδη 10 χρόνια dj στην Αθήνα και σε νησιά, ενώ από τα 14 μου δουλεύω σε διάφορα πόστα σε μαγαζιά. Κάποια στιγμή λοιπόν κουράστηκα και σκέφτηκα να κάνω ένα δικό μου μαγαζί. Όταν δοκιμάσαμε να ανοίγουμε από το πρωί, παρότι πήγαινε πολύ καλά, είδαμε ότι δεν μας ταίριαζε ούτε όσον αφορά το μέρος και ούτε στην ιδιοσυγκρασία μας.

Οπότε αρχίσαμε σταδιακά να αλλάζουμε το ωράριο του, να βάζουμε κι άλλα πράγματα και να κάνουμε συνεργασίες. Όπως εκθέσεις με πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές της Καλών Τεχνών, με φίλους καλλιτέχνες, παρατηρήσαμε ότι μας ταιριάζει και το συνεχίζουμε παράλληλα με τα πάρτυ που διοργανώνονται ανά διαστήματα. Είχαμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι θέλουμε να λειτουργεί και σαν γκαλερί. Οπότε άλλαξα τελείως τη διακόσμηση μέσα και άρχισα να φτιάχνω το μαγαζί για να χωράνε όλα σε 27 τετραγωνικά! Έχουμε ένα ωράριο 18:00 με 1:00 αλλά αλλάζει ανάλογα τα κέφια του κόσμου.

Πώς θα την περιέγραφες σε κάποιον που δεν έχει έρθει ποτέ;
Θα έλεγα πως είναι ένας υβριδικός χώρος και ως επι τω πλείστον είναι streetwise. Έχει διασκέδαση, τέχνη, χαλαρές και έξαλλες φάσεις και πάει πάντα με το flow.

Ουσιαστικά ήθελες να κάνεις ένα μπαρ που θα πήγαινες και σαν πελάτης.
Ναι. Επίσης θέλαμε να επαναφέρουμε και την ανεμελιά. Πιστεύω ότι όπως και η ζωή μας, έτσι και η διασκέδαση μας έχει μπει σε κουτάκια. Βλέπεις συνέχεια μαγαζιά που είναι στημένα με τον ίδιο τρόπο για κάποιο λόγο και ο κόσμος μπαίνει στο «τριπάκι» να είναι πιο σφιγμένος. Οπότε ήθελα να νιώθουν ελεύθερου να κάτσουν στο πεζοδρόμιο χύμα κι όχι μόνο στα τραπέζια, να παραγγέλνουν DIY κοκτέιλ που τα φτιάχνουμε με δικές μας ιδέες και να είναι χαλαροί να εκφράζονται όπως γουστάρουν. Ως ένα βαθμό το κάνουν και οι γείτονες μας εδώ στο Handlebar. Επίσης, δούλευα πολλά χρόνια στην Cantina Social οπότε θεωρώ μεγάλο μου μέντορα τον Χρήστο που το έχει και πώς θα ήθελα να είναι η φιλοσοφία του δικού μου μαγαζιού.

Η Μαρίκα ακόμα εξελίσσεται, δεν έχει ολοκληρωθεί κάτι γιατί θέλω να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα και να τα εντάσσω σε οτιδήποτε κάνουμε. Έχουμε και έναν queer προσανατολισμό γιατί σεβόμαστε απόλυτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και θέλουμε να βοηθάμε όσο μπορούμε. Γενικά, όμως δεν βάζουμε ταμπέλες, μας τη σπάνε!

Έχουμε και μία τάση πως αν κάνει κάποιος κάτι που είχε επιτυχία, να πηγαίνουμε να κάνουμε ακριβώς το ίδιο;
Όταν μιμείσαι χάνεις τελείως την ουσία. Αν δεν βάλεις στο μαγαζί σου κάτι από τον εαυτό σου και την προσωπική σου φιλοσοφία, δεν θα γίνει τίποτα σωστά και δεν θα έχει κάποιο σαφή προορισμό όλο αυτό.

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια στη νυχτερινή ζωή, τι παρατηρείς στη συμπεριφορά του κόσμου;
Έχει αλλάξει πολύ αλλά βέβαια, μην ξεχνάμε μεσολάβησε και ο κορωνοϊός και μια μία διαδικασία με πρωτόκολλα, μάσκες και περιορισμούς που επηρέασε πάρα πολύ τον τρόπο συμπεριφοράς και την μεταξύ μας επικοινωνία. Αποξενωθήκαμε τελείως και δεν είναι καθόλου εύκολη η προσαρμογή του κόσμου στην παλιά του ζωή χωρίς τους περιορισμούς. Όμως, παρόλο που ακόμα επικρατεί ένα μάγκωμα γιατί δεν έχουμε ξεμπερδέψει τελείως με τον κορωνοϊό, δεν έχει χαθεί το vibe, ο κόσμος έχει διάθεση να διασκεδάσει απλά έχει αλλάξει μορφή η διασκέδαση όπως την ξέραμε. Από κει και πέρα, είναι σωστό να ακολουθείς τις τάσεις. Εμένα μου αρέσει να αφουγκράζομαι ό,τι συμβαίνει γύρω μου και γι’ αυτό δουλεύει εδώ ένα πιο νέο παιδί που τον ακούω και τον παρακολουθώ πολύ σε ό,τι μου λέει κα προτείνει. Αυτό ισχύει και με τους νέους καλλιτέχνες, είτε είναι μουσικοί και djs είτε είναι εικαστικοί και φωτογράφοι κ.ά και θέλουν να εκθέσουν τις δουλειές τους εδώ. Είμαι ανοιχτός σε όλα.

Πώς βλέπεις την εξέλιξη της περιοχής που ζωντάνεψε και πάλι μετά από μία μεγάλη περίοδο που ήταν σαν να είχε πατήσει παύση;
Δεν νομίζω πως η περιοχή του Ψυρρή πέθανε ποτέ. Είχε ξαποστάσει για λίγο αλλά είχε διατηρήσει μία ζωντανή ατμόσφαιρα. Εγώ μετακόμισα στα 18 μου εδώ, τώρα είμαι 34 και δεν άλλαξε ποτέ κάτι σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τον κόσμο που έβγαινε στα μαγαζιά. Στην πορεία ανέβηκαν άλλες περιοχές όπως η πλατεία Ειρήνης και το Γκάζι αλλά εδώ κράτησε έναν χαρακτήρα. Όταν ήρθα σ’ αυτό το δρόμο, είχε μόλις ξεκινήσει να λειτουργεί το Juan Rodriguez, οι ιδιοκτήτες του οποίου είναι πολλά χρόνια στο χώρο και κάτι μου έλεγε μέσα μου πως θα πάει πολύ καλά αυτή η γειτονιά.

Γιατί ονομάστηκε Marika;
Είναι το όνομα της γιαγιάς της γυναίκας μου, η οποία ήταν από τη Θράκη. Όταν ξεκινήσαμε το μαγαζί και άνοιξε πρωινά, φτιάχναμε τάρτες με συνταγές δικές της που τις προσαρμόσαμε μαζί με άλλα υλικά. Απο κει και πέρα, μας άρεσε γιατί είναι εύηχο, έχει κάτι εξωτικό και μπορούν να το πουν εύκολα όλοι- ένα παιδάκι, ένας μεγάλος, ένας Έλληνας, ένας ξένος. Ειδικά στο DNA του Έλληνα είναι ένα πολύ οικείο όνομα.

Είναι και η Μαρίκα Μητσοτάκη (γέλια)
Μου το κάνουν συχνά αυτό το αστείο, όπως και το λογοπαίγνιο Marikone, αλλά όχι δεν το έχω κάνει γι’ αυτό! Γενικά, από ένα απλό όνομα, έγινε σταδιακά και μία μούσα, κάτι το οποίο καταλαβαίνεις και από το logo μας: έχει το glass eye για να βλέπει τα πάντα, το σώμα της είναι ένα ποτό και έχει σαν κορώνα της μία τάρτα που παραπέμπει στο προηγούμενο πρότζεκτ του μαγαζιού αν και σερβίρουμε κατά καιρούς σε κάποια θεματικά απογεύματα.

Τι ποτά θα βρούμε μόνο εδώ;
Το πιο γνωστό κοκτέιλ είναι το Marika που φτιάχνουμε με σπιτική λεμονάδα, σπιτική μαρμελάδα φράουλα, ginger, πιπέρι και ρούμι. Όμως συνέχεια πειραματιζόμαστε και με άλλα ή κάνουμε παραλλαγές σε κάποια που υπάρχουν ήδη και μας τα ζητάει συχνά ο κόσμος. Ακούμε πολύ τους πελάτες όταν μας προτείνουν ή θέλουν κάτι με άλλα συστατικά. Π.χ κάνουμε το δικό μας Lean-το ποτό που πίνουν οι ράπερς- με τζιν και γρεναδίνη, έχουμε Τσιπουρίτο με τσίπουρο παραγωγής μας και μαρμελάδα κεράσι. Ό,τι μας αρέσει και σκεφτούμε ότι ταιριάζει, το φτιάχνουμε.

Δεν απαρνείσαι την παράδοση. Είναι μέσα σε όλα ό,τι κάνεις στο μαγαζί, κάτι που δεν γίνεται συχνά στα νέα μπαρ.
Μου αρέσει πολύ να συνδυάζω το νέο με το παλιό γιατί βγαίνει και κάτι πιο δυνατό σαν αποτέλεσμα. Οι ρίζες μας είναι το παν και προσπαθούμε να είμαστε ταυτόχρονα και σύγχρονοι. Σεβόμαστε την παράδοση και τη μετουσιώνουμε σε διάφορα πρότζεκτ μας.

Αν μπορούσε να διαλέξεις από όλους όσους θαυμάζεις, ποιος θα ήθελες να είναι θαμώνας στο μαγαζί;
O Andrew Weatherall θα ήθελα αλλά έχει πεθάνει δυστυχώς, ο Αλέξανδρος Ιόλας, που είναι για μένα τεράστιο πρότυπο και όλο το Studio 54. Με ιντριγκάρουν και με εμπνέουν πολύ οι ιδιαίτερες και εκκεντρικές περσόνες. Γι’ αυτό το λόγο, όποτε βλέπουμε κάποια πολύ ιδιαίτερη φάτσα στο μαγαζί, τη φωτογραφίζουμε και την ανεβάζουμε στο προφίλ του μαγαζιού στο Instagram γράφοντας «Not another ordinary space». Μας αρέσει να προβάλλουμε τέτοιους ανθρώπους για να πούμε με τον τρόπο μας στον κόσμο να μην ασχολείται με τι θα πουν οι άλλοι για οτιδήποτε κάνουν, να φύγουν από τα στάνταρ στυλ με τα γραβατοπαντελόνια και να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί μια ζωή την έχουμε.

Και τα social media σας διαφέρουν από τα υπόλοιπα μαγαζιά.
Δεν έχουμε τίποτα στημένο και το αποδεικνύουν και τα social media μας. Όλα γίνονται επί τόπου και είμαστε λάτρεις του αυθόρμητου. Θα σου πως και μια μικρή ιστορία. Μια μέρα καίγονταν ένα κτήριο στον δρόμο πίσω από εμάς. Εδώ μπροστά μας, ο δρόμος ήταν γεμάτος μάνικες και κάποια στιγμή, λύνεται μία κατά λάθος και όλα τα νερά πέφτουν μέσα στο μαγαζί. Ε αυτή η ατυχής στιγμή εξελίχθηκε σε ένα τρικούβερτο γλέντι και χορεύαμε ως το πρωί. Αυτά μας αρέσουν.

Τι αναφορές είχες στο μυαλό σου από όλους τους χώρους και τις μορφές τέχνης όταν έφτιαχνες τη Marika;
Έχω κάνει αρκετά ταξίδια απ’ όπου έχω εμπνευστεί, από τη μουσική, έχω πάρει στοιχεία από πολλά βιβλία και εκθέσεις που έχω μελετήσει και όλα αυτά μαζί έχουν φτιάξει μια εικόνα από πολλά πράγματα. Δεν είναι μία συγκεκριμένη αναφορά, είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Μ’ αρέσουν πολύ τα μικρά βερολινέζικα μαγαζιά που έχουν έναν υβριδικό χαρακτήρα και τα μαγαζιά στη Βαρκελώνη με ανάλογη streetlife λογική.

Τι σου λείπει από τη διασκέδαση παλιά και ποιο μαγαζί;
Ειδικά εμείς οι 30+ και πάνω, έχουμε ζήσει τρελές καταστάσεις σε μαγαζιά και ζούμε μια 10ετία που μας έχουν τύχει όλα πλέον. Παλιά, βγαίναμε ανέμελοι, χορεύαμε, πηγαίναμε παντού και δεν ξέραμε τι θα μας βρει στο επόμενο μαγαζί. Θέλω αυτό το συναίσθημα και πάλι. Ποτέ δεν συνδεόμουν τόσο με τα bar, μόνο ίσως με το Decadence. Μου λείπουν πολύ τα πάρτυ, οι Yes it does Sure it does και οι Amateur Boys. Μου λείπουν συγκεκριμένες φάσεις σ’ αυτά τα πάρτυ που γίνονταν από πορνοσινεμά μέχρι swingers clubs και χαρακτηριστικά μαγαζιά της Αθήνας.

Έχει αγριέψει λίγο η κατάσταση στην πόλη; Δηλαδή παλαιότερα γυρνούσαμε τα βράδια και δεν μας ένοιαζε τίποτα ενώ τώρα έχουμε ένα μικρό φόβο όταν κυκλοφορούμε τα βράδια.
Μα έτσι είναι και η καθημερινότητα μας οπότε δεν γίνεται να μην επηρεάσει και τις εξόδους. Ειδικά τώρα που ήμασταν τόσο καιρό κλεισμένοι και αποστειρωμένοι και αρρωσταίνουμε και πιο εύκολα. Παλιά πίναμε ποτά από τα πεζοδρόμια, που λέει ο λόγος!

Είμαστε λίγο συντηρητικοί σε σχέση με τη νέα γενιά που παρτάρει τώρα;
Επειδή παρακολουθώ πολύ τα παιδιά που έρχονται εδώ, τα οποία μπορεί το πρωί να είναι λογιστές και δικηγόροι και το βράδυ να είναι drag queens, νιώθω ότι είναι πιο απελευθερωμένη η νέα γενιά από εμάς. Εμείς οι 30+ μπαίναμε σε ένα πάρτυ πχ των Amateur boys και λέγαμε «θα ήθελα να ήμουν σαν κι αυτούς» αλλά δεν θέλαμε να βγούμε από το καβούκι μας ενώ τα νέα παιδιά τώρα δεν μασάνε, έχουν τα κότσια και κάνουν ό,τι σκεφτούν.

Ένα περίεργο είναι πως μπορούν να κάθονται σε απέναντι τραπέζι και να μιλάνε με τα κινητά για ώρες ενώ εμείς είμαστε πιο πολύ του από κοντά. Όμως, οι νέοι τώρα εξωτερικεύουν αυτό που είναι νωρίτερα και με όλους τους τρόπους χωρίς να τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Είναι ένα πιο «έτοιμο» περιβάλλον γιατί κάποιοι πριν από εκείνους έδωσαν μάχη γι’ αυτό αλλά σημασία έχει ότι το κάνουν και το γιορτάζουν.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που έχεις συνδέσει με το μαγαζί.

Ένα μόνο, το «Μπαρ του Ναυάγιο» της Αρλέτας. Το άκουσα πρώτη φορά όταν ήμουν μωρό στην αγκαλιά της μαμάς μου, η οποία το έβαζε συχνά στο σπίτι, ο μπαμπάς μού είχε πει μια ιστορία για τον παπά από την Αλόννησο που μιλάει για αυτό το μπαρ και έκαναν παρέα και μετά, μεγαλώνοντας, το άκουγα και μόνος μου εκτιμώντας το αλλιώς. Οπότε το θεωρώ πολύ «δικό μου» κομμάτι. Είναι η ανεμελιά προσωποποιημένη σε ένα τραγούδι.

Τι σχέδια υπάρχουν για τη Marika από εδώ και πέρα;
Πολλά. Θα κάνουμε συνεργασίες με queer ξενοδοχεία για να διοργανώσουμε mobile parties και θέλουμε μελλοντικά να εξαπλωθούμε και σε άλλα μέρη.

 

INFO ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΟΥ
Instagram
Facebook 
Παλλάδος 4, Ψυρρή

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News