Αυτή η ενδιάμεση εποχή που οι μισές κυκλοφορούμε ακόμη με πέδιλα και οι άλλες μισές με μποτάκια με διασκεδάζει. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν μου άρεσε να κοιτώ γύρω μου και να τους βλέπω όλους ίδιους, ας είμαστε όσο πιο διαφορετικοί γουστάρουμε ο ένας απ’τον άλλον.

Πάντως  για την ώρα λέω να βάλω τα σταράκια μου και να πάω περπατώντας μέχρι το Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31) για να δω την έκθεση σκίτσων του Γάλλου καλλιτέχνη Nicolas Hubesch «1922 / 2022, Τα Προσφυγικά», με θέμα τα κτίρια σε γειτονιές της Αττικής που στέγασαν τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, η οποία διανύει τις τελευταίες ημέρες και δεν θέλω να τη χάσω.  Ο Hubesch  έχει εκδώσει περίπου πενήντα κόμικς και παιδικά άλμπουμ για μεγάλο αριθμό εκδοτών στη Γαλλία. Από το 2015 ζει μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Για

Για τη συγκεκριμένη έκθεση έχει πει: « Ίσως λόγω του κορονοϊού να έχω περπατήσει τόσο πολύ στους δρόμους της Αθήνας, με το πιστοποιητικό στην τσέπη που με εξουσιοδοτεί να ταξιδεύω σε ακτίνα 1 χλμ από το Παγκράτι και τις παρακείμενες συνοικίες: Γούβα, Βύρωνα, Καισαριανή… Στη στροφή των στενών αυτών, ανακαλύπτω τα μικροσκοπικά σπίτια των προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Μερικά διατηρημένα, έχουν παραμείνει όμορφα, αλλά τα περισσότερα αποσυντίθενται σιγά σιγά εδώ και έναν αιώνα. Γύρω τους η πόλη έχει φυτρώσει σαν μανιτάρι.

Στην αρχή, ήταν σκηνές, ίσα ίσα για καταφύγιο, που αργότερα έδωσαν την θέση τους σε καλύβες από σανίδες, και αυτές με τη σειρά τους σε μικρές πλίνθινες παράγκες που υπάρχουν ακόμα και σήμερα, στη οδό Σμύρνης ή Ανατολής, στη σκιά των πρόσφατων ψηλών κτιρίων. Ήθελα να τα ζωγραφίσω πριν εξαφανιστούν οριστικά, με τη ζωή, τους ανθρώπους να περνούν, τις γάτες παντού, τα μικρά μονώροφα κτίρια που ακολούθησαν, όπως στη Νίκαια και μετά τα μεγαλύτερα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τα περισσότερα από αυτά κατοικούνται ακόμα, αλλά από άλλους πρόσφυγες, Ρομά, Πακιστανούς, Αφγανούς… “Είμαστε όλοι πρόσφυγες”, αυτό το γκράφιτι που διάβασα σε έναν τοίχο στην Αθήνα, τόσο απλό, που τα λέει όλα.»

Για το βράδυ έχω κανονίσει ραντεβού με τ’ αστέρια. Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών στο Λόφο των Νυμφών στο Θησείο μας περιμένει για να συζητήσουμε το ερώτημα «Είμαστε μόνοι στο Σύμπαν;», ίσως ένα απ’ τα πιο θεμελιώδη ερωτήματα που απασχολεί την ανθρωπότητα από τότε που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την θέση μας στο σύμπαν. Οι αστρονόμου του Εθνικού Αστεροσκοπείου θα μας λύσουν την απορία. Παράλληλα θα κάνουμε παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού μέσα από το τηλεσκόπιο Δωρίδη ενώ θα πραγματοποιηθεί ξενάγηση στις αίθουσες του Αστεροσκοπείου και στη βιβλιοθήκη του.

Κατεβαίνω απ’ τον ουρανό και πηγαίνω προς το Line Athens (Αγαθοδαίμονος 37), στον ατμοσφαιρικό χώρο της πρώην γκαλερί Ζουμπουλάκη στα Κάτω Πετράλωνα, για κρασί που δεν φτιάχνεται από σταφύλι, αλλά από φρούτα διαλεγμένα από μικρούς παραγωγούς. Ιδανικό κλείσιμο για Σάββατο.

Η Κυριακή θα ξεκινήσει κι αυτή απ’ τον ουρανό αλλά αυτή τη φορά οι πτήσεις θα είναι πολύ πιο χαμηλές αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες. Αύριο λοιπόν απ΄τις 11 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία διοργανώνει τη Γιορτή των Πουλιών στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης “Αντώνης Τρίτσης”.  Birdwatching, έκθεση φωτογραφίας και δραστηριότητες για παιδιά σε μια ημέρα αφιερωμένη στη φθινοπωρινή μετανάστευση των πουλιών.

Κυριακή βράδυ, οι ρυθμοί πέφτουν, η διάθεση όχι. Θα πάω για κεμπάπ στο μόνο μέρος που τρώω κεμπάπ, δηλαδή στην Μικρά Ασία (Μοσχονησίων 20 & Θήρας), ένα μικρό ψητοπωλείο μιας κουρδικής οικογένειας κοντά στην πλατεία Αμερικής. Κεμπάπ λουκούμι, πραγματική απόλαυση ζωής. Είμαι έτοιμη για τη νέα εβδομάδα που θα ξεκινήσει σε λίγο.