Ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron κήρυξε προ μερικών ωρών την περιοχή της Νέας Καληδονίας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και απαγόρευσε την κυκλοφορία σε όλους τους πολίτες κατά τις βραδινές ώρες, από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις έξι τα ξημερώματα, τουλάχιστον για το διάστημα των ημερών που θα ισχύσει η κατάσταση αυτή.

Πάνω από χίλιοι άνδρες των των γαλλικών δυνάμεων ασφάλειας αναπτύχθηκαν στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Νέας Καληδονίας, μετά την αιματηρή εξέγερση των τελευταίων ημερών που έχει αφήσει πίσω της τουλάχιστον έξι νεκρούς.

Γιατί συνέβη αυτό όμως;

Όλα ξεκίνησαν από την προ ημερών απόφαση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης να εγκρίνει μια συνταγματική μεταρρύθμιση που θα μειώσει την δυναμική του ντόπιου πληθυσμού έναντι των «εσωτερικών μεταναστών», ήτοι των Γάλλων πολιτών που έχουν μετακομίσει εκεί.

Η νέα πρόβλεψη δίνει το δικαίωμα ψήφου σε όσους έχουν τουλάχιστον 10ετή διαμονή στη Νέα Καληδονία, κάτι που εφόσον υιοθετηθεί, εκτιμάται ότι θα εξασθενήσει ακόμα περισσότερο την πολιτική επιρροή του αυτόχθονα πληθυσμού των Κανάκ, δηλαδή την φυλή που ξεπερνά το 41% του συνολικού πληθυσμού και η οποία τάσσεται υπέρ της αυτοδιάθεσης του νησιωτικού συμπλέγματος των 270.000 κατοίκων στον νοτιοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό.

Το «φαινόμενο Macron» στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή

Το «φαινόμενο Macron» έχει απασχολήσει πολύ έντονα της γαλλική κοινή γνώμη εδώ και αρκετά χρόνια και ο Γάλλος ψυχαναλυτής Ρολάν Γκορί εξηγεί για ποιο λόγο ο Emmanuel Macron ήταν απλώς ο άνθρωπος που βρέθηκε «στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή».

Στην πολιτική είθισται να μιλάμε για συνθήκες «γατοπαρδισμού» όταν οι πολιτικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα είναι απλώς για το θεαθήναι και σίγουρα όχι ουσιαστικές και σε βάθος.

Κάπως έτσι, ο Γκορί καταλογίζει, λίγο έως πολύ, πολιτικό «γατοπαρδισμό» στον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς, όπως σημειώνει, εκμεταλλεύτηκε το λαϊκό αίτημα για περισσότερη δημοκρατία στην ΕΕ προκειμένου να ανέλθει στον προεδρικό θώκο κι υποσχόμενος αλλαγές που ποτέ του δεν υλοποίησε.

«Το λεγόμενο «μομέντουμ του Mακρόν», κι η ανέλιξη του στην εξουσία, είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα», σημειώνει ο ψυχαναλυτής Ρολάν Γκορί, «όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της γερμανίδας φιλοσόφου Χανα Αρεντ: επρόκειτο, βασικά, για ένα γεγονός «άπειρης απιθανότητας», ένα γεγονός που κανείς δεν περίμενε. Ο Μακρόν ουσιαστικά «καβάλησε» το κύμα μιας γενικότερης λαϊκής επιθυμίας για περισσότερη δημοκρατία. Ποια είναι κρίμα, διότι βασικά ο Μακρόν αντιπροσωπεύει ό,τι ακριβώς ήθελε να ξεφορτωθεί η λεγόμενη dégagisme, η «εκκαθάριση αλά-γαλλικά»: την τεχνοκρατία, τον άκρατο φιλελευθερισμό, τον ατομικισμό, τον ευρωπαϊσμό», αναφέρει ο Γκορί κάνοντας λόγο για μια «τεράστια παρανόηση που αποκαλύπτει το πόσο… γυμνός είναι ο “βασιλιάς” Μακρόν».

«Μιλάμε για μια συλλογική ψευδαίσθηση από ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας. Αρκούσε μια πανούργα πολιτική ρητορική για να τους κάνει να πιστέψουν πως με τον Μακρόν θα γίνει «μια νέα αρχή», να τους προσκαλέσει στον καινούργιο κόσμο της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας, της κομματικής διχόνοιας, των πολιτικών λιτότητας των περασμένων κυβερνήσεων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών», επισημαίνει ο ψυχαναλυτής.

Ο Μακρόν ουσιαστικά υπήρξε το άμεσο παράγωγο και προϊόν των νέων οικονομικών πρακτικών, του σταχανοβισμού και του φιλελευθερισμού που γεννήθηκε στις ΗΠΑ, σημειώνει με νόημα.

Τι συνέβη λοιπόν μετά από την εκλογή του Μακρόν στο ύπατο αξίωμα, σύμφωνα με τον Γκορί;

«Με επιδέξιο τρόπο, ο Μακρόν διαμόρφωσε μια δομή εξουσίας πάνω στο εξής τρίποδο: έναν αρχηγό, σαν τον έλληνα θεό Δία, o οποίος υποστηρίζεται σθεναρά από τα θεσμικά όργανα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Κατόπιν, μια «αυλή» πραιτοριανών που αποτελείται από φιλόδοξους -αλλά παντελώς αγνώστους- νέους, που του χρωστάνε τα πάντα και που μοιράζονται μαζί του το όραμα του για μια κυβέρνηση που υποτάσσεται στις διεθνείς χρηματαγορές. Και τέλος, ένα ψηφιακό σύστημα διαχείρισης και ερμηνείας του πληθυσμού και της συμπεριφοράς του. Κάπως έτσι όμως, μια δημοκρατία εξαρτάται μόνο από αριθμούς κι αλγορίθμους», καταλήγει εμφατικά ο Γκορί.