Ο Θάνος Ανεστόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη τον Φεβρουάριο του 1967 μια μέρα σαν τη σημερινή. Το 1984 ιδρύει τους «Crazy Patatoel» και το 1990 τους Πατατούφ, που με την προσθήκη κάποιων νέων μελών το 1991, μετονομάζονται σε Διάφανα Κρίνα.

Το 1994 κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out το πρώτο τους single «Λιώνοντας Μόνος / Κάτω Απ’ το Ηφαίστειο». Το 1996 με έκτο μέλος τον Παναγιώτη Μπερλή στα πλήκτρα, κυκλοφορούν το δίσκο «Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας».

Το 1997, τα Διάφανα Κρίνα συμμετέχουν στη συναυλία Rock Of Gods, η οποία έγινε στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών (Ριζούπολη), μαζί με συγκροτήματα όπως οι Sisters Of Mercy. Το 1998 κυκλοφορούν το δίσκο «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές» ενώ την ίδια χρονιά δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο club ΡΟΔΟΝ.

Το 2000, μετά από την αποχώρηση του Παναγιώτη Μπερλή από το συγκρότημα, κυκλοφορούν το single «Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά». Την ίδια χρονιά επίσης φεύγουν από την Wipe Out, δημιουργούν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, την This Is My Voice Records και κυκλοφορούν έναν ακόμα δίσκο.

Τον Οκτώβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δίσκος τους «Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές» ενώ στο τέλος του 2000 τα Διάφανα Κρίνα διασκευάζουν το τραγούδι «Θάνατος» του Παύλου Σιδηρόπουλου με αφορμή τον δίσκο συλλογή «Στον Π – Αφιέρωμα Στον Παύλο Σιδήροπουλο».

Το 2001 κυκλοφορεί ο δίσκος «Καινούργιος Τόπος / Κάτω απ’ το Ηφαίστειο», ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press. Το 2002 ο Θάνος Ανεστόπουλος κάνει ακουστικές (unplugged) εμφανίσεις με την κιθάρα του στο bar Closer στην Αθήνα, ενώ  στα τέλη της ίδιας χρονιάς τα Διάφανα Κρίνα γράφουν τη μουσική για το θεατρικό έργο Δεσποινίς Τζούλια.

Στα μέσα του 2003 κυκλοφορεί και πάλι από την This Is my Voice Records ο δίσκος «Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία».

Το 2004 τα Διάφανα Κρίνα πραγματοποιούν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, πραγματοποιώντας 170 εμφανίσεις  σε όλη τη χώρα.

Το 2005 ο Θάνος Ανεστόπουλος  κυκλοφορεί το βιβλίο/CD «Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους» από την εκδοτική εταιρεία Ίνδικτος, ενώ τον Νοέμβριο του 2008 κυκλοφορεί ο δίσκος «Κι η αγάπη πάλι θα καλεί».

Την 1η Ιουνίου του 2009 τα Διάφανα Κρίνα ανακοινώνουν, μέσα από το επίσημο site τους τη διάλυσή τους. Την ανακοίνωση υπογράφουν όλα τα μέλη του συγκροτήματος εκτός από τον Θάνο Ανεστόπουλο…

«Θέλω να μοιραστώ μαζί μαζί σας…»

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, με μια σοκαριστική του ανάρτηση τον Μάιο του 2015, είχε αποκαλύψει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, θέλοντας να μοιραστεί με τους χιλιάδες φίλους και θαυμαστές του τις πιο κρυφές του σκέψεις και τους φόβους του.

«Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια» ανέφερε χαρακτηριστικά στην ανάρτησή του. «Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών. O οποίος στην διάγνωσή του είναι αρκετά επιθετικός.

Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. «Θέλω να σας στείλω όλη την θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας», είχε γράψει τότε μεταξύ άλλων ο Θάνος.

Απεβίωσε στις 3 Σεπτεμβρίου 2016 από καρκίνο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος αγαπήθηκε από το ελληνικό μουσικό κοινό όσο λίγοι.

Με τα λόγια του ιδίου:

Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη.
Έπειτα μετακομίσαμε στο Περιστέρι, στην περιοχή Νέα Ζωή.
Εκεί λάμβανες συνεχώς την υπενθύμιση πως οι γειτονιές χτίζονται από τους εσωτερικούς πρόσφυγες, δίνοντάς τους ονόματα που μέσα τους τους είχαν γράψει τα μύχια όνειρά τους και τις ελπίδες για καινούρια ξεκινήματα.
Τα πρώτα βιβλία που άνοιξα ήταν αυτά που υπήρχαν στα ράφια του πατρικού σπιτιού.
Τα Άπαντα του Ντοστογιέφσκι, το Κεφάλαιο του Μαρξ, Ιούλιος Βερν, Λέων Τολστόι, Γιώργος Σεφέρης, τα Άπαντα του Βάρναλη και του Ρίτσου.
Πέρασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Όλοι οι φοιτητές προσπαθούσαν να κερδίσουν μια θέση στην κρεατομηχανή του μέλλοντος και να γίνουν τεχνοκράτες.
Μια μέρα ήμουν στο Αμφιθέατρο.
Χρωστούσα τέσσερα μαθήματα για το πτυχίο.
Από αντίδραση σηκώθηκα κι έφυγα.
Ένας λέκτορας που με ήξερε με είδε να φεύγω.
Με ρωτάει: «Που πας;»
Του λέω: «Σε χαιρετώ. Φεύγω, δε μπορώ άλλο».
Δεν το μετάνιωσα.
Μετάνιωσα που δεν σπούδασα κάτι που να μη με θλίβει.
Θα ήθελα να κάνω κάτι στη διδασκαλική.
Αυτό θα με βοηθούσε να βγαίνω πιο εύκολα από τον εαυτό μου.
Τελικά κατέληξα στο χώρο της μουσικής.
Τα ταξίδια και η ελευθερία που μου πρόσφεραν υπήρξαν καθοριστικά για μένα.
Μου διαμόρφωσαν την αισθητική του δρόμου, που δεν έχει μόνο την ανεμελιά και την αλητεία, αλλά και την αναζήτηση, τη δίψα για επικοινωνία και ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων.
Ο Πόε είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη και μία από τις αιτίες που με έκαναν να αναθεωρήσω τα πάντα γύρω από τα πάντα.
Όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, έτσι και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, μίλησε κι έγραψε με μοναδικό τρόπο για το μύχιο και εσωτερικό ανθρώπινο ψυχισμό, διεγείροντας και αφυπνίζοντας τα μυαλά και τις ψυχές μας.
Δεν ανήκω σε αυτούς που γράφουν για τους άλλους.
Δεν είμαι διασκεδαστής.
Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να χαρώ τη ζωή μου, περνώντας μέσα από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα.
Όσον αφορά τη μουσική και τη συγγραφή, απλώς, όταν νιώθω
καλά, βγαίνω έξω στο φως και το ζω με όλη του την ένταση, χωρίς να νιώθω την ανάγκη να το κάνω τραγούδι.
Αυτό θα το κάνω όταν κάτι με θλίβει.
Αυτό, έχω ανάγκη να το τινάξω από πάνω μου, και ο τρόπος που
ξέρω και καταφέρνω να το κάνω, είναι εκφράζοντας το με μια πένα για το χαρτί ή με μια πένα για την κιθάρα μου.
Ο παιδικός μου ήρωας δεν ήταν φανταστικός. Τον έλεγαν Θέμη.
Ήρωας μου έγινε τη μέρα που ξάπλωσε μπροστά από μια μπουλντόζα, που είχε έρθει για να ξεκινήσει εργασίες μετατροπής της τοπικής μας αλάνας, σε πολυκατοικία, και όταν απελευθέρωσε όλα τα αδέσποτα, σαλτάροντας στο φορτηγάκι του μπόγια.
Ο Θέμης, ο ήρωας μου, πέθανε από καρκίνο.
Πεθαίνουν και οι ήρωες σκέφτηκα…