Η Ράκελ Γουέλς, η αισθησιακή κινηματογραφική ηθοποιός που έγινε το πρώτο μεγάλο αμερικανικό σύμβολο του σεξ της δεκαετίας του 1960 και διατήρησε αυτή την εικόνα σε μια καριέρα που διήρκεσε μισό αιώνα, πέθανε την Τετάρτη στο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Ήταν 82 ετών. Τον θάνατό της επιβεβαίωσε ο γιος της, Ντέιμον Γουέλτς. Δεν δόθηκε καμία αιτία. Η Τζο-Ράκελ Τεχάδα (όπως ήταν το πραγματικό της όνομα) γεννήθηκε στο Σικάγο στις 5 Σεπτεμβρίου του 1940. Ο πατέρας της ήταν αεροναυπηγός από τη Βολιβία και η μητέρα της Αμερικανίδα.  Ύστερα από έναν σύντομο γάμο (1959-1962) με τον Τζέιμς Γουέλς, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, μετακόμισε στο Ντάλας όπου εργάστηκε ως σερβιτόρα και μοντέλο.

Το 1963 μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου συνάντησε τον παραγωγό Πάτρικ Κέρτις, ο οποίος την έπεισε να κρατήσει το επώνυμο Γουέλς για να κρύψει την λατινοαμερικανική καταγωγή της προκειμένου να κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ. Τέσσερα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τον Κέρτις, με τον οποίο χώρισε το 1972. Τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο έγιναν σε μέτριες ταινίες, με πιο αξιοσημείωτη το «The Handyman» όπου εμφανίστηκε στο πλευρό του Έλβις Πρίσλεϊ.


Μετά από ένα δοκιμαστικό απέναντι από τον Τζέιμς Κόμπερν για την παρωδία του Τζέιμς Μποντ “Our Man Flint” το 1966, έγινε μια από τις τελευταίες γυναίκες που υπέγραψαν πολυετές συμβόλαιο με την 20th Century Fox. Μια από τις πρώτες κινήσεις του στούντιο, όπως είπε, ήταν να της προτείνει να αλλάξει το μικρό της όνομα σε Debbie, λέγοντας ότι η Raquel “αισθανόταν πολύ έθνικ”. Εκείνη αρνήθηκε. “Είμαι περήφανη για τη βολιβιανή μου κληρονομιά”, δήλωσε στους Times χρόνια αργότερα. Η Γουέλς έγινε διάσημη με την ερμηνεία της στην περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας «Fantastic Voyage» (1966) και ακολούθησε η αξέχαστη εμφάνισή της στην ταινία «Ο Κατακλυσμός» (One Million Years B.C.) που την καθιέρωσε ως μια από τις πιο σαγηνευτικές γυναίκες του κινηματογράφου. Η αφίσα της ταινίας αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η Ράκελ Γουέλς είχε μόνο τρεις ατάκες στην ταινία του 1966  «One Million Years B.C.» , αλλά το μπικίνι της με το δέρμα της μίλησε έτσι κι αλλιώς, κάνοντάς την διεθνές είδωλο σχεδόν εν μία νυκτί. Πρωταγωνίστησε ως μια γυναίκα των σπηλαίων της  Πλειστοκαινικής εποχής, ποζάροντας σε ένα βραχώδες προϊστορικό τοπί και φορώντας ένα κουρελιασμένο μπικίνι από δέρμα, το οποίο ήταναρκετό για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν μόλις 26 ετών και η βιομηχανία του Χόλιγουντ χρειαζόταν μια νέα θεά μια και είχαν περάσει τρία χρόνια από τον θάνατο της Μέριλιν Μονρόε. Η Camille Paglia, η φεμινίστρια κριτικός, περιέγραψε τη φωτογραφία της αφίσας ως “την ανεξίτηλη εικόνα της γυναίκας ως βασίλισσας της φύσης”. Όταν το Playboy το 1998 ονόμασε τις 100 πιο σέξι γυναίκες σταρ του 20ού αιώνα, η Ράκελ Γουέλς ήρθε τρίτη – αμέσως μετά τη Marilyn Monroe και την Jayne Mansfield. Η Μπριζίτ Μπαρντό ήταν τέταρτη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Γουέλς θαυμάστηκε δημοσίως περισσότερο για την ανατομία της παρά για τις υποκριτικές της ικανότητες. Η ίδια μάλιστα ονόμασε το βιβλίο της του 2010 – ένα βιβλίο απομνημονευμάτων και οδηγός αυτοβοήθειας – “Πέρα από το ντεκολτέ”.


Παρά το γεγονός ότι η καριέρα της που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο σεξαπίλ της, η Γουέλς αρνήθηκε επανειλημμένα να εμφανιστεί γυμνή στην οθόνη. “Προσωπικά, πάντα μισούσα να αισθάνομαι τόσο εκτεθειμένη και ευάλωτη” στις ερωτικές σκηνές, έγραψε στα απομνημονεύματά της, σημειώνοντας ότι ακόμη και όταν εμφανίστηκε σε μια ταινία του Merchant Ivory (“The Wild Party”, 1975), οι παραγωγοί την πίεσαν να κάνει μια γυμνή σκηνή στην κρεβατοκάμαρα. Πράγματι, η Γουέλς ήταν πάντα αποφασισμένη να αποδείξει ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα σύμβολο του σεξ και σπάνια την έπαιρναν τόσο σοβαρά όσο εκείνη έπαιρνε τον εαυτό της. Και παρόλο που αρνήθηκε περήφανα να κάνει γυμνές σκηνές, η φήμη της ήταν πάντα άμεσα συνδεδεμένη με τη σεξουαλικότητά της, μια μοίρα που αποδέχτηκε με λύπη. “Υπήρχε αυτή η αντίληψη “Ω, είναι απλά μια σεξοβόμβα. Είναι απλά ένα σώμα. Πιθανότατα δεν μπορεί να περπατήσει και να μασήσει τσίχλα ταυτόχρονα”, δήλωσε στο Men’s Health το 2012.


Σε μια εποχή που οι άνδρες συχνά θεωρούσαν τις γυναίκες σε μεγάλο βαθμό διακοσμητικές, η Γουέλς κέρδισε τη φήμη ότι ήταν ισχυρογνώμων και ανεξάρτητη. Το 1970, στο απόγειο της φήμης της, ανέλαβε έναν ρόλο που κανείς δεν ήθελε, ως τρανσέξουαλ γυναίκα στην κινηματογραφική μεταφορά του σατιρικού μυθιστορήματος του Γκορ Βιντάλ “Myra Breckinridge”. Η Γουέλς δήλωσε ότι ζήτησε να συμμετάσχει στην ταινία επειδή ήταν θαυμάστρια του βιβλίου του Vidal και πίστευε ότι θα προσέφερε έναν δραματικό ρόλο που θα μπορούσε να οδηγήσει την καριέρα της σε μια νέα κατεύθυνση. Αλλά, όπως είπε, το τελικό σενάριο ήταν απογυμνωμένο από το πρόστυχο χιούμορ και τον παραλογισμό του βιβλίου που τόσο της άρεσε. Η Γουέλς κατέληξε να μισεί το έργο, όπως και το κοινό και οι κριτικοί. Η ταινία, ίσως, έγινε περισσότερο γνωστή για τον καυγά που είχε στα γυρίσματα με τη συμπρωταγωνίστριά της, Μέι Γουέστ, για το ποια θα φορέσει μαύρο φόρεμα.


“Δεν μπορούσα να καταλάβω το σενάριο τι ήθελε”, είπε η Γουέλς προς υπεράσπισή της. “Κάθε επανεγγραφή απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από το να βγάζει νόημα”. Μια δεκαετία αργότερα, η Γουέλς μήνυσε την MGM όταν το στούντιο την αντικατέστησε με την κατά πολύ νεότερη και πιο προσιτή Debra Winger στην κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος “Cannery Row” του John Steinbeck. Η Γουέλς ισχυρίστηκε ότι το στούντιο την απέλυσε λόγω της ηλικίας της και για να εξοικονομήσει χρήματα, καταστρέφοντας στην πορεία την καριέρα της την ώρα που ήταν έτοιμη να κερδίσει την αναγνώριση ως σοβαρή ηθοποιός. Από τη πλευρά του το στούντιο είπε, ότι την απέλυσε επειδή εμφανίστηκε αργά και άργησε πολύ να βαφτεί. Μετά από μια εξαετή δικαστική διαμάχη, κέρδισε διακανονισμό 14 εκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά στην πορεία απέκτησε – δικαίως ή αδίκως – τη φήμη της δύσκολης και η κινηματογραφική της καριέρα έσβησε σε μεγάλο βαθμό.


Το 1981, η Γουέλς πρωταγωνίστησε στο Μπρόντγουεϊ στο μιούζικαλ “Woman of the Year”, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Κέρδισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της ως γυναίκα με τη νόσο Lou Gehrig στο τηλεοπτικό δράμα “Right to Die” του 1987. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Γουέλς εμφανίστηκε σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, συμπρωταγωνιστώντας με τη Lauren Hutton στο δράμα “C.P.W.” το 1996, εμφανιζόμενη σε επαναλαμβανόμενο ρόλο στο “Spin City” και παίζοντας ακόμη και τον εαυτό της σε ένα επεισόδιο του “Seinfeld”. Η Γουέλς υπερασπίστηκε συχνά τη φήμη της ότι ήταν “δύσκολη”, λέγοντας ότι αν και η εμφάνισή της της είχε επιτρέψει να επιτύχει γρήγορα, παρ’ όλα αυτά ένιωθε ότι την είχε κρατήσει πίσω την καριέρα της ως ηθοποιός. “Είναι πολύ δύσκολο να δεχτείς ένα μυαλό και μια πολύ ισχυρή, ισχυρογνώμων προσωπικότητα στη μορφή μιας όμορφης και αισθησιακής γυναίκας. Αυτό δεν αρέσει στους ανθρώπους γιατί περιπλέκει τα πράγματα”, δήλωσε στην Barbara Walters το 1985.


Τα επόμενα χρόνια, φάνηκε να έχει συμβιβαστεί περισσότερο με αυτή την εξισορρόπηση. “Παρατήρησα μια τάση να υποτιμάται η αξία του να είσαι γυναίκα”, έγραψε στο βιβλίο Beyond the Cleavage. “Πολέμησα αυτή την τάση στον εαυτό μου και κατέληξα να υιοθετήσω μια πιο θετική και ενδυναμωτική στάση απέναντι στην τέχνη του να είσαι γυναίκα. Μου αρέσει πραγματικά να δημιουργώ πράγματα μόνη μου. Πηγαίνω σε μια εντελώς νέα κατεύθυνση, κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Θέλω να είμαι πιο πιστή στη δική μου φωνή τώρα. Θέλω να πω δηλαδή, ότι, όλα αυτά τα χρόνια έχω εκπληρώσει σχεδόν τη φαντασίωση όλων των άλλων, οπότε τώρα ήρθε η ώρα για τη δική μου”.