Θα μπορούσαν να ήταν έξι, αλλά δεν θα ήταν σέξι. Για τον Άγιο Βαλεντίνο δεν μιλώ, ούτε και κρίνω. Πέντε ωραίες ιστορίες, γι’ αλχημείες κι αλητείες. Πέντε μάγκες Αθηναίοι, ερωτιάρηδες κι ωραίοι, εξομολογούνται φάσεις, έρωτα για να χορτάσεις.

Τη Sugahspank! την απέρριψε ένας καλός μαθητής στο Γυμνάσιο

Πειραϊκή, 14 Φεβρουαρίου του 1995, αν δεν κάνω λάθος. Δευτέρα γυμνασίου πάντως κι έχω ερωτευτεί σφόδρα τον συμμαθητή μου απ’ τα αγγλικά και μικρότερο μου στο σχολείο, πρωτάκι (γεννημένη κούγκαρ), ονόματι Νίκο Οικονόμου. Κούκλος, ψηλός, ξανθός, γαλάζια μάτια αλλά και καλό παιδί που δεν το ξέρει ακόμα ότι είναι όμορφος,σοβαρός, καλός μαθητής αλλά και κουλ κτλ. Στην γειτονιά μου τότε από πάνω, στην Καλλίπολη, υπήρχε (υπάρχει ακόμα) στην πλατεία Καρπάθου το βιβλιοπωλείο της κυρίας Βάσως, και ήταν της μόδας τότε κάτι αρκουδάκια της αγάπης που λάτρευα να ζωγραφίζω, οπότε βλέπω στη βιτρίνα
το απόλυτο δώρο: σπαστό μπρελόκ με τα δύο αρκουδάκια που όταν τα ενώνεις αγκαλιάζονται και σχηματίζουν μια ολόκληρη κόκκινη καρδιά!

Καλά, πέθανα, πήρα το μισό μπρελόκ, μαζί και μια κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου στην οποία έγραψα ανώνυμο γλυκούλι μήνυμα και άφησα το δώρο κρυφά κάτω από την καρέκλα του στο μάθημα. Εννοείται κράταγα το άλλο μισό στα κλειδιά μου κρυφά και το ζούσα αγρίως το μυστικό. Μήνες μετά δεν άντεξα απ’τον έρωτα κι απόφασισα να του «τα ζητήσω», αλλά εκείνος μου απάντησε ότι δεν τον αφήνει η μαμά του να έχει κορίτσια για
να μην πηγαίνει πίσω στο διάβασμα! Τι σκατόφλωρος Θεέ μου! Προφανώς εκείνη τη μέρα έριξα το κλάμα της αρκούδας, literally. Μετά έκανα glow up κι έμαθα αντί να πηγαίνω να την πέφτω εγώ, να προκαλώ με τη θηλυκή μου σαγήνη το αρρενωπό, και χαλάρωσα.

PS: Παιδιά, μιλάμε για 90s, ετεροκανονικότητα στο φουλ τότε.

Ο Γιώργος Βιτωράτος έχει σαπορτάρει κολλητή εν μέσω λυγμών

Bloody Valentine-όχι με την κυριολεκτική του σημασία, αλλά και πάλι, τα δάκρυα θα μπορούσαν να είναι και αίμα. Ως έφηβος και νεαρός ενήλικας, ο Βαλεντίνος μου θα ήταν μοναχικός, κυρίως λόγω της μη αποδοχής της σεξουαλικότητάς μου, αλλά και των φοβιών μου. Απομακρύνοντας λοιπόν κάθε Βαλεντίνο από τη ζωή μου, αποφάσισα να τους γιορτάσω όλους μαζί τους Βαλεντίνους στη νέα μου ζωή, στο Δουβλίνο. Από date nights κάτω από τα άστρα, ρομαντικά ταξίδια στις Γαλλικές ακτές και στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, μέχρι το πιο απλό, τα πιο όμορφο δείπνο στο σπίτι, συνοδεία κεριών και σαγηνευτικής μουσικής. Τι απέγιναν λοιπόν, οι πρώην Βαλεντίνοι μου; Όσο και αν την απομυθοποιούσα εγώ αυτή τη γιορτή, τόσο αυτή με πλήγωνε κάθε δεκατέσσερις του μήνα. Ένα αιματηρό δάκρυ σχεδόν κάθε χρονιά, έντυνε τις μοναχικές μου νύχτες σε μια κοσμική γειτονιά του δήμου Ζωγράφου. Μια κούπα, που την έχω ακόμα, Βαλεντινιάτικη, μου κρατούσε συντροφιά με μια καυτή σοκολάτα και μια ρομαντική ταινία στην τηλεόραση. Αυτές οι νύχτες που δεν θες με κανέναν να μοιραστείς είναι κομμάτι του ένοχου εαυτού σου για χρόνια. Μια δεκαετία μετά, αυτές οι νύχτες μοιάζουν παρελθόν, τα ματωμένα δάκρυα είναι πλέον δάκρυα συγκίνησης, και ίσως ανάμνησης και ευγνωμοσύνης, που συνυπάρχω με έναν άνθρωπο που με αγαπά και τον αγαπάω unconditionally.

Θυμάμαι όμως έναν συγκεκριμένο Βαλεντίνο, που έφυγα από το δικό μου σύμπαν για λίγο, για να σταθώ σε μια φίλη που με χρειαζόταν. Είναι δεκατρείς βράδυ, έχω μόλις προσγειωθεί πίσω στο Δουβλίνο από το Πόζναν της Πολωνίας, και όντας προβληματισμένος για το πώς θα γιορτάσω την επόμενη μέρα, ανοίγω την πόρτα του σπιτιού. Η ώρα δώδεκα και, μυρωδιά βανίλιας και έρωτα(έχει άραγε μυρωδιά ο έρωτας;) και ένα σκηνικό πνιγμένο από ροδοπέταλα και μπαλόνια. Η πιο όμορφη έκπληξη, το πιο ωραίο σκηνικό, ο πιο ρομαντικός Βαλεντίνος που είχα ζήσει… μέχρι να χτυπήσει η πόρτα. Μέρα χαράς και λύπης, το τηλέφωνο της φίλης μου είχε χτυπήσει και ο δικός της Βαλεντίνος ήταν απών. Τα δάκρυα σχεδόν πνιγμένα, ένοχα και απολογητικά, έτρεχαν ποτάμι, ενόσω προσπαθούσα να την ηρεμήσω. Δέκα λεπτά αργότερα, τα κεριά είχαν σβήσει, τα πιάτα στο τραπέζι είχαν γίνει τρία, και αντί να γιορτάζουμε τον έρωτα, γιορτάζαμε την ελευθερία. Ένας Βαλεντίνος που δεν θα μπορούσε να ξεχαστεί, ούτε ίσως και θα ‘θελα, μιας και σχεδόν οξύμωρα θυμίζει την αρχή και το τέλος ταυτόχρονα, μιας σχέσης, ενός έρωτα, μιας συνύπαρξης…

Η Δώρα Παρδάλη τα έχει σήμερα με εκείνον που την γείωσε ανήμερα Βαλεντίνου

Ποτέ δεν μου άρεσε η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και ποτέ δεν ήθελα να τη γιορτάζω. Αλλά αυτή η ιστορία σχετίζεται με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ακόμη και αν δεν το θέλω. Κάποια χρόνια πριν -όχι πάρα πολλά- γνώρισα έναν άντρα, ο οποίος δήλωνε φίλος μου. Εγώ από την άλλη ήμουν σίγουρη ότι με φλέρταρε και ότι αυτό που δήλωνε ως φιλία ήταν κάτι παραπάνω. Γιατί το πίστευα αυτό; Γιατί συνεχώς μου πρότεινε να κάνουμε πράγματα που ήξερε εκ των προτέρων ότι θα μου άρεσαν. Μία μέρα μου έγραψε ενθουσιωδώς πως η PJ Harvey έρχεται για μία συναυλία στην Αθήνα. Και μάλιστα αυτή η συναυλία ήταν προγραμματισμένη -σύμφωνα με εκείνον- για τις 14 φεβρουαρίου. Εγώ που είμαι μεγάλη φαν της PJ Harvey άρχισα να ψάχνω σαν τρελή στο Google πού θα συμβεί αυτό. Το μόνο που βρήκα ήταν ένα ντοκιμαντέρ για την PJ Harvey στο Gagarin στις 14 Φεβρουαρίου. Παρόλη την απογοήτευση μου που η συναυλία δεν ήταν συναυλία τελικά, ήθελα πολύ να πάω σε αυτό το ντοκιμαντέρ μαζί του. Γιατί; Γιατί αν και δεν το παραδεχόμουν ήμουν ήδη ερωτευμένη μαζί του. Περίμενα λοιπόν στις 14 φεβρουαρίου να τον δω και να περάσουμε το βράδυ μαζί .

Τελευταία στιγμή εκείνη τη μέρα και αργά το απόγευμα μου έγραψε πως δεν μπορούσε να πάμε παρέα γιατί είχε πάρα πολλή δουλειά. Θύμωσα τόσο πολύ. Δεν μπορώ καν να περιγράψω με λέξεις πώς βίωσα εκείνη την απόρριψη και παρόλο που η λογική μου προσπαθουσε να επικρατήσει και να με κάνει να μην δώσω τόση σημασία, ένιωθα απαίσια. Το συναίσθημα ήταν δυσανάλογο του συμβάντος. Μέσα σε όλα αυτά, ήταν και η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και όλοι φαινόντουσαν φοβερά χαρούμενοι, πράγμα που με εκνεύριζε ακόμη περισσότερο. Μέσα σε στεναχώρια, δάκρυα και απογοήτευση εκείνη ήταν η μέρα που αποφάσισα συνειδητά να παραδεχτώ τον έρωτά μου -πρώτα σε μένα- και έπειτα σε εκείνον. Το έκανα και μάλλον τα πράγματα πήγαν καλά, αφού τώρα είμαστε ήδη δύο χρόνια μαζί. Θέλω να πω πως καμιά φορά μπορεί οι γιορτές να μην έχουν καμία σημασία, αλλά για μένα η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου στάθηκε η αφορμή για να μοιραστώ τα συναισθήματα μου με κάποιον. Οπότε αν είστε ερωτευμένοι κρυφά με κάποιον και θέλετε να πάρετε ένα ρίσκο ίσως έχει έρθει η ώρα το ξεστομίσετε!

Ο Πάνος Δρακόπουλος μάς περιγράφει τον καημό του με ένα ποίημα

Εμείς μπορεί να γνωριστήκαμε στις 14 Φλεβάρη
μα ποτέ δεν αγαπηθήκαμε.
Ερωτευθήκαμε βαθιά για λίγο
τόσο βαθιά που πνιγήκαμε.
Και απόψε βγήκαμε
για να γιορτάσουμε ό,τι αφήσαμε
όρθιο
κόντρα στην φθορά του χρόνου.
Κάποιες φορές ερωτευμένοι
κάποιες άλλες δύο ξένοι.
Με διαλείμματα μεγάλα, σε άλλες αγκαλιές, μα πάντα να επιστρέφουμε
σαν δυο παλιοί καλοί εραστές.
Άλλοι γιορτάζουν τους δεσμούς αγάπης τους “αιώνιους”
εμείς γιορτάζουμε ότι ποτέ δεν ήμασταν μαζί.
Δεν προλάβαμε να φθαρούμε
παρότι έχουμε ρίξει πολύ κλάμα.
Σήμερα βρεθήκαμε να χωρίσουμε
επινοώντας μια σχέση που ποτέ δεν είχαμε.
Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν μαζί.
Και η τελευταία που βρεθήκαμε.

Η Ειρήνη Δρίβα έμπλεξε με τις αστυνομίες αγιοβαλεντινιάτικα

Αν η ιστορία μου είχε τίτλο, θα έβαζα τον εξής: «Ο Βασίλης, οι μπάτσοι κι εγώ». Ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και όχι γιατί είμαι υπεράνω ούτε γιατί κάνουν ουρά για το ποιος θα μου ζητήσει ραντεβού. Δεν συμπαθώ οτιδήποτε με αναγκάζει να κοινωνικοποιηθώ. Εντούτοις, και δεν είναι τυχαία η χρήση του αντιθετικού συνδέσμου, το αμαρτωλό 2001 αποφάσισα να γίνω πιο χαριτωμένη μπας και σταματήσει η κολλητή μου η Άννα να με λέει μούχλα. Ο Βασίλης είχε τελειώσει τη δραματική σχολή που πήγαινα και βοηθούσε το Γ΄έτος στην πτυχιακή του υπουργείου για το δίπλωμα. Έπαιζε τότε και σε μία παράσταση, ενώ εγώ φοιτήτρια ακόμα, δούλευα στη Ροζαλία στα Εξάρχεια. Το σχέδιο ήταν να συναντηθούμε μετά τις 12:00. Κανονίζω να φύγω νωρίτερα από τη δουλειά για να πάω σπίτι να ετοιμαστώ. Ο Βασίλης θα ερχόταν να με πάρει από τον κορυδαλλό, σε ένα στενό πίσω από τις φυλακές. Γυρίζοντας σπίτι, ως γνήσιο παιδί του κάματου, την έπεσα λίγο στον καναπέ μέχρι να περάσει η ώρα. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα ούτε τα τηλέφωνα του Βασίλη να έρθω να επιβεβαιώσω τα στοιχεία του στο τμήμα. Όπως περίμενε στο αμάξι -για αρκετή ώρα- τον τσίμπησαν οι μπάτσοι γιατί τους έκανε εντύπωση που στεκόταν τόση ώρα στα σκοτεινά, πίσω από το συγκεκριμένο στενάκι. Ξύπνησα την επόμενη μέρα και έμαθα τα νέα από τον κολλητό του τον Κλέωνα. Όταν πήγα να του ζητήσω συγνώμη μου φώναξε «μη με πλησιάζεις». Συγγνώμη, Βασίλη μου. Τον Μάρτη θα έρθω στο θέατρο να σε δω.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News