Μια επιστημονική αποστολή που αναζητά απολιθώματα κατά μήκος του Αμαζονίου ανακαλύπτει ένα προϊστορικό ανθρωπόμορφο πλάσμα στην θρυλική Μαύρη Λίμνη. Οι επιστήμονες το αιχμαλωτίζουν αλλά αυτό δραπετεύει και στη συνέχεια επιστρέφει και απαγάγει την όμορφη Κέι, αρραβωνιαστικιά ενός εκ των επιστημόνων, την οποία έχει ερωτευτεί.
Από τα πρώτα έξι τέρατα της Universal, κανένα δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ όσο το αμφίβιο τέρας γνωστό και ως “Ο Τρόμος της Μαύρης Λίμνης”. Η ταινία, που κυκλοφόρησε το 1954, εξακολουθεί να προβάλλεται τακτικά στις κινηματογραφικές αίθουσες και σε αφιερώματα στον ρετρό κινηματογράφο. Ωστόσο, αυτό που μέχρι πρόσφατα λίγοι γνώριζαν, είναι ότι τα εύσημα για τον εμβληματικό σχεδιασμό του διάσημου τέρατος στην πραγματικότητα κλάπηκαν με σκληρό τρόπο από μια από τις πρώτες γυναίκες animators της βιομηχανίας, την Μίλισεντ Πάτρικ. Χάρη στην πρόσφατη βιογραφία “The Lady from the Black Lagoon”, μπορούμε πλέον να μάθουμε τα πάντα για την “Πεντάμορφη που δημιούργησε το Τέρας”.
Η Πάτρικ μεγάλωσε σε μια όχι και τόσο συνηθισμένη οικογένεια, καθώς μεγάλωσε στο κάστρο Χερστ, όπου ο πατέρας της εργαζόταν ως επιστάτης των οικοδομικών εργασιών στο κτήμα. Στα είκοσι της χρόνια, βρέθηκε στο Λος Άντζελες δοκιμάζοντας τις δυνάμεις της στην υποκριτική και κατά τη διάρκεια της ζωής της εμφανίστηκε σε περισσότερες από είκοσι ταινίες, χωρίς ωστόσο να λάβει ουσιαστική αναγνώριση. Ήταν μια πολυτάλαντη γυναίκα- ηθοποιός, καλλιτέχνης, χαρισματική πιανίστρια κονσέρτων- αλλά παράλληλα ήταν και αρκετά κλειστή, κι έτσι απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας. Προτιμούσε να βρίσκεται πίσω από τα παρασκήνια και έτσι από το 1939 άρχισε να εργάζεται στα στούντιο της Walt Disney για μια ομάδα που έγινε γνωστή μεταξύ των υπαλλήλων ως “Ink and Paint Girls“. Μέχρι το 1940, η Μίλισεντ αποδείχθηκε τόσο επιδέξια που μεταφέρθηκε στο τμήμα Animation and Effects, στο οποίο και αναδείχθηκε σε μία από τις πρώτες γυναίκες animators της Disney.
Ακόμα κι αν νομίζεις ότι δεν γνωρίζεις τη δουλειά της, σε πληροφορούμε ότι τη γνωρίζεις – τη συναντάς σε αρκετές σκηνές της κλασικής ταινίας Fantasia, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας του διαβολικού πλάσματος Τσέρναμπογκ στο φινάλε. Επίσης, συνέβαλε στη δημιουργία του Dumbo καθώς και σε πολλές άλλες ταινίες κινουμένων σχεδίων και μάλιστα το περιοδικό Glamour της εποχής έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο της.
Τα κορίτσια της Disney με μελάνι και μπογιές
Η επόμενη μετάθεση της Πάτρικ έγινε στα στούντιο της Universal, όπου αναφέρεται ως η πρώτη γυναίκα που εργάστηκε σε τμήμα ειδικών εφέ και μακιγιάζ. Όχι μόνο στα Universal Studios: ήταν η πρώτη γυναίκα που εργάστηκε σε τμήμα ειδικών εφέ και μακιγιάζ σε ολόκληρη τη βιομηχανία. Υπό την καθοδήγηση του Μπαντ Γουέστμορ, η Πάτρικ και η ομάδα μακιγιάζ δημιούργησαν αξιομνημόνευτα τέρατα, όπως τους εξωγήινους εισβολείςστην ταινία It Came From Outer Space και τον κύριο Χάιντ στην ταινία Abbott and Costello Meet Dr. Jekyll and Mr. Hyde.
Έχετε κατά νου, όλα αυτά λάμβαναν χώρα πριν από την έλευση υπολογιστών που διευκόλυναν τη διαδικασία του animation, γεγονός που απαιτούσε τη γλυπτική πραγματικών κοστουμιών. Για την παραγωγή των κοστουμιών του του Gill-Man, κατασκεύασαν ένα εκμαγείο από το σώμα του ηθοποιού, δύτη και βετεράνου του Πολεμικού Ναυτικού, Ρίκο Μπράουνινγκ. Από αυτά τα εκμαγεία, η ομάδα παρήγαγε προσαρμοσμένα, εφαρμοστά σε μορφή κολάν από λατέξ, και στη συνέχεια κόλλησε τα πτερύγια και τα μέρη από αφρώδες καουτσούκ του Gill-Man. Στη συνέχεια, η ομάδα έπλασε τα κεφάλια, τα χέρια και τα πόδια με πηλό και στη συνέχεια τα εκχύλισε σε γύψο. Υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με όλα αυτά:
Πρώτον, τα δοκιμαστικά κεφάλια σμιλεύτηκαν πάνω σε μια προτομή της ηθοποιού Ανν Σέρινταν, επειδή στο τμήμα μακιγιάζ υπήρχε μόνο μια μάσκα που να εκτείνεται μέχρι το λαιμό – και αυτό ήταν σημαντικό επειδή ο Gill Man διέθετε βράγχια. Μπορείτε ακόμη να τα δείτε να διαστέλλονται και να συστέλλονται στην οθόνη, κάτι που επιτεύχθηκε με τη χρήση μιας επεκτεινόμενης σαμπρέλας που οι τεχνικοί χειρίζονταν εκτός κάμερας.
Σύμφωνα με τον γλύπτη του κοστουμιού, Κρις Μιούλερ, ήταν πράγματι η Πάτρικ εκείνη που σχεδίασε τα αρχικά σκίτσα για τον Gill-man. Δήλωσε ότι ενώ ο Μπαντ Γουέστμορ είναι ο μόνος makeup artist που αναφέρεται στην ταινία, δεν είχε καμία ιδιαίτερη σχέση με το έργο. Ο σεναριογράφος Βίνσεντ Ντι Φέιτ σημειώνει ότι «το κοστούμι χρειάστηκε περίπου έξι με οκτώ μήνες για να δημιουργηθεί και κόστισε στο στούντιο κάπου μεταξύ 12.000 και 18.000 δολαρίων» (σε δολάρια του 1953 – περίπου αυτό που αντιστοιχούσε τότε στο κόστος ενός αρκετά μεγάλου σπιτιού). Συνεχίζει λέγοντας ότι «όποιοι κι αν ήταν οι πραγματικοί αριθμοί, χρειάστηκε επίσης πολύ ταλέντο και φαντασία για να δημιουργηθεί αυτό το ανεπανάληπτο κινηματογραφικό είδωλο». Είναι σαφές ότι αυτό το κοστούμι, από το σχεδιασμό μέχρι την τελική κατασκευή, δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα.
Η Universal, βλέποντας μια ευκαιρία, έστειλε αρχικά την Πάτρικ σε μια καμπάνια Τύπου για να προωθήσει την ταινία και να μιλήσει για τη δημιουργία του τέρατος. Ονόμασαν αυτή την περιοδεία “Η Πεντάμορφη που δημιούργησε το Τέρας”. Είχε μια ωραία χροιά. Ωστόσο, ο Μπαντ Γουέστμορ, επικεφαλής του τμήματος μακιγιάζ της Universal, δεν το δέχτηκε. Δεν ήθελε να αναφέρεται η Πάτρικ ως δημιουργός, επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, το μόνο που έκανε ήταν να μετατρέψει τα σκίτσα του σε κοστούμια κι άλλαξε τον τίτλο της περιοδείας σε “Η Πεντάμορφη που ζει με τα Τέρατα”.
Ενώ κατά την μετονομασία η Πάτρικ βρισκόταν στα μέσα της περιοδείας της καμπάνιας , σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα The Brooklyn Daily Eagle, δήλωσε: «Πέρασα έξι εβδομάδες με τον Gill-man. Αλλάξαμε το σχήμα του τρεις φορές προτού καταφέρουμε να πάρουμε την έγκριση των υπευθύνων που έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο για τα τέρατα του Χόλιγουντ».
Ο Μπαντ Γουέστμορ διάβασε το άρθρο και ήταν να σκάσει από τη ζήλια του. Εισέβαλε στο γραφείο του διευθυντή διαφήμισης και δημοσίων σχέσεων Κλαρκ Ράμσεϊ, όπου «άφησε να γίνει γνωστό σε γενικές γραμμές ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ξανά καμία Πάτρικ ως σκιτσογράφο», έγραψε ο Ράμσεϊ σε ένα σημείωμα με ημερομηνία 1 Μαρτίου 1954. Όταν η Πάτρικ επέστρεψε από την περιοδεία της στο Λος Άντζελες, ενημερώθηκε ότι δεν εργαζόταν πλέον στα Universal Studios. Ο Κλαρκ Ράμσεϊ, ωστόσο, στο ίδιο υπόμνημα που αναφέρθηκε παραπάνω, σημειώνει: «Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ο Γουέστμορ φέρεται ελαφρώς παιδαριωδώς στο όλο θέμα».
Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας της Universal γνώρισαν μεγάλη άνθηση κατά τη δεκαετία του ’50, αλλά εξαιτίας του ξεσπάσματος του Γουέστμορ, η συμβολή της Μίλισεντ Πάτρικ στις υπόλοιπες ταινίες ξεχάστηκε. Εκτός από τον Gill-man, οι μακάβριες δημιουργίες της πιστεύεται ότι περιλάμβαναν μεταξύ άλλων το εξωγήινο και πολύ αηδιαστικό πλάσμα Xenomorph για το “Alien” του 1953, τον μεταλλαγμένο Metaluna για το ” This Island Earth” του 1954, τις μάσκες για το “Abbott and Costello Meet Dr. Jekyll and Mr. Hyde” του 1953 και το “The Mole People” του 1956.
«Το Screen Actors Guild τη συγκαταλέγει σήμερα στους αγνοούμενους», γράφει ο Βίνσεντ Ντι Φέιτ, «και δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα σαφές αρχείο για τη ζωή της, τον θάνατό της ή την τύχη της πέρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980».
Η Μίλισεντ Πάτρικ μπορεί να ολοκλήρωσε την καριέρα της ως δημιουργός τεράτων στην αφάνεια, αλλά ο Gill-man της συνέχισε να αποτελεί σύμβολο στις ταινίες τρόμου. Και τώρα, η Πάτρικ έχει τη δική της βιογραφία, γραμμένη από τη θαυμάστρια της, ιστορικό και συγγραφέα Mallory O’Meara το 2019, με τίτλο The Lady From the Black Lagoon. Η βιογραφία συνιστάται ανεπιφύλακτα ως ανάγνωσμα για όλους τους καλλιτέχνες και δημιουργούς εκεί έξω που αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους σε μια βιομηχανία που μέχρι σήμερα δυσκολεύεται να αποδώσει τα εύσημα στους ανθρώπους που κάνουν τη βρώμικη δουλειά στα μετόπισθεν τα βιομηχανίας του θεάματος.
