Ο φιλόσοφος Μερλώ-Ποντύ τοποθετεί την έννοια του σώματος ως κέντρο του κόσμου, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να το θεωρούμε όχι ως απλή βιολογική μονάδα, αλλά ως την αρχή που συγκροτεί την ύπαρξή μας και την εμπειρία μας μέσα στον κόσμο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα άτομα σωματοποιούν τις κοινωνικές επιταγές μέσω της κοινωνικοποίησής τους αλλά ταυτόχρονα μπορούν να τις ξεπεράσουν ή να τις μεταβάλλουν.
Σε αυτές ακριβώς τις κοινωνικές προδιαγραφές αντιπαρατίθεται το μοντέλο Μέλανι Γκέιντος σπάζοντας τις προκαταλήψεις και μεταβάλλοντας την αντίληψη περί ομορφιάς. Ακόμα κι αν η ίδια αποκλίνει από την εικόνα του αψεγάδιαστου προσώπου και του τέλειου σώματος ενός προτύπου της βιομηχανίας της μόδας, η ίδια δηλώνει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό, παρόλο που μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που συναντά δεν δείχνουν ακόμα έτοιμοι να την αποδεχτούν.
Η Γκέιντος γεννήθηκε στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ με μια σπάνια πάθηση που επιστημονικά ονομάζεται «υποϊδρωσική εξωδερμική δυσπλασία», με αποτέλεσμα η να μην έχει μαλλιά και δόντια και να εμφανίζει ακανόνιστη ανάπτυξη νυχιών, διογκωμένα ζυγωματικά, απουσία ιδρωτοποιών αδένων και χλωμή, εύθραυστη επιδερμίδα. Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια με τις πρώτες παιδικές της αναμνήσεις συνδεδεμένες με την απελπισία και την περιθωριοποίηση, έγινε πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού καθώς άγνωστοι στο δρόμο την πλησίαζαν με περιέργεια και αποστροφή, κάνοντας επίμονες ερωτήσεις στους οικείους της που αφορούσαν την «περίεργη» όψη της. Στο σχολείο θυμάται τους συμμαθητές της να την φοβούνται και να τρέχουν μακριά όταν τους πλησίαζε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει απομονωμένη και χωρίς φίλους. Ανάλογα αυτό συνεχίστηκε και στην εφηβεία όπου ανέπτυξε αυτοκτονικές τάσεις, εθίστηκε στο αλκοόλ και δημιουργήθηκαν εντάσεις στο σπίτι λόγω των δυσκολιών που βίωνε λόγω της διαφορετικότητάς της.
Η ασχολία της Γκέιντος με το μόντελινγκ προέκυψε όταν ενώ φοιτούσε στη σχολή τέχνης του «Pratt Institute» στη Νέα Υόρκη, ένας φίλος της φωτογράφος της την έπεισε να την φωτογραφίσει, παρόλο που η ίδια μισούσε να βγάζει τον εαυτό της φωτογραφίες. Στη συνέχεια, η Γκέιντος επιλέχθηκε να εμφανιστεί σε ένα βιντεοκλίπ του γερμανικού συγκροτήματος Rammstein, σε σκηνοθεσία του διάσημου φωτογράφου, Ευγένιο Ρεσούσκο. Επιπλέον έχει ποζάρει για μεγάλα περιοδικά όπως το «i-D», το «Galore» και το «Love». Επίσης έχει περπατήσει στην πασαρέλα σε πολλές επιδείξεις της Εβδομάδας Μόδας, ανάμεσα τους και αυτές της Νέας Υόρκης και του Βερολίνου. Πέρα από αυτά, έχει επίσης εμφανιστεί σε πολλές ταινίες καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους.
Άρχισε σταδιακά να εμπιστεύεται τον εαυτό της και να επανακαθορίζει το ποια είναι και τι εστί ομορφιά. Πέταξε τις περούκες και τις ψεύτικες οδοντοστοιχίες και έγινε μοντέλο χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως στην εμφάνισή της. Ποζάρει ακριβώς έτσι όπως είναι, όντας πλήρως εξοικειωμένη με την εμφάνισή της, χωρίς κόμπλεξ. Όλη αυτή η διαδικασία την έκανε να καταλάβει τι μετράει στη ζωή. Όπως η ίδια έχει δηλώσει, νιώθει δυνατότερη και πιο ευτυχισμένη από ποτέ κι ότι αν είχε γεννηθεί φυσιολογική, θα ήταν βαρετή καθώς η εσωτερική ομορφιά έχει σημασία και όχι η εξωτερική.
Η Μέλανι σήμερα έχει πετύχει μια διεθνή καριέρα στο χώρο της μόδας, και όπως η ίδια δηλώνει αγαπά το μόντελινγκ, και το βιώνει ως μια θεραπευτική διαδικασία. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό της μακριά από όλα τα πρότυπα ομορφιάς. Δεν σκέφτεται ποτέ αν είναι όμορφη, αλλά ούτε αν είναι άσχημη. Για την ίδια, η ομορφιά ήταν πάντα περισσότερο ένα συναίσθημα και ένας τρόπος ζωής. Η διαφορετικότητά της στον χώρο της μόδας μεταστρέφει αυτό που θεωρείται γκροτέσκο σε ομορφιά, απομακρύνοντας τον κοινωνικό στιγματισμό που συνόδευε την εικόνα της. Η ίδια εξηγεί: «Όλοι μας έχουμε τις δικές μας ανασφάλειες… Είναι πραγματικά περιοριστικό και καταθλιπτικό να ανησυχείς για το πώς φαίνεται κάποιο άλλο άτομο, αλλά εξίσου καταθλιπτικό είναι το να ανησυχούμε για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς». Και συνεχίζει «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι απλά χαρούμενοι με τον εαυτό τους και να είναι ευτυχισμένοι για τους άλλους».
