Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, το απελευθερωτικό κίνημα των ομοφυλοφίλων ήταν σε πλήρη άνθιση στο Σαν Φρανσίσκο. Το 1970, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Stonewall, διοργανώθηκε το πρώτο Pride στην Καλιφόρνια. Δύο χρόνια αργότερα, το πρώτο Pride στο Σαν Φρανσίσκο, συγκέντρωσε περίπου 2.000 συμμετέχοντες και 15.000 θεατές. Ο ΛΟΑΤΚΙ+ πληθυσμός της πόλης όλο και μεγάλωνε, με μετανάστες να καταφτάνουν στη λεγόμενη «γκέι Μέκκα» της Αμερικής και τους ηγέτες της κοινότητας να προσελκύουν πρωτοφανή κάλυψη από τα ΜΜΕ.

Ένας από αυτούς τους ακτιβιστές ξεχώρισε περισσότερο.Φορώντας κληρικό γιακά, με έναν βαρύ ασημένιο σταυρό να κρέμεται από το λαιμό του, κρατούσε όπλο και διέτασσε τους ακόλουθούς του να βγουν στους δρόμους και να αντεπιτεθούν ενάντια στην ομοφοβική, τρανσφοβική και ταξική βία. Ήταν ο αιδεσιμότατος Raymond Broshears και οι οπαδοί του ήταν οι Lavender Panthers.

ιστορία γκέι ιερέα
Φωτ.: GLBT Historical Society

Τα πρώτα χρόνια του Broshears, του πιο γνωστού γκέι ιερέα 

Ο «Αιδεσιμότατος Ray», μέχρι τον θάνατό του το 1982, είχε αποκτήσει πολλούς εχθρούς, ανάμεσά τους και ομοφυλόφιλους ακτιβιστές που καταδίκαζαν την τάση του να πολεμά τη βία με βία. Αλλά είχε επίσης κερδίσει την εμπιστοσύνη εκείνων που προσπάθησε να προστατεύσει: των φτωχών μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας του Σαν Φρανσίσκο.

Ο Broshears γεννήθηκε στο Ιλινόις το 1935. Ως έφηβος ήταν αρκετά θρήσκος και ήδη από τα 14 δίδασκε σε κατηχητικά. Μάλιστα, η γιαγιά του τον ενθάρρυνε να γίνει ιεροκήρυκας. Υπηρέτησε στο ναυτικό αλλά πήρε εξιτήριο το 1955, σύμφωνα με πληροφορίες λόγω τραυματισμού στο κεφάλι. Στη συνέχεια ο Broshears σπούδασε σε διάφορα χριστιανικά κολέγια, κάποια στιγμή υπό την καθοδήγηση του Billy James Hargis, διαβόητου ομοφοβικού ευαγγελιστή.

Φωτ.: Find a Grave

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Broshears εντάχθηκε στο Κογκρέσο της Φυλετικής Ισότητας και συμμετείχε σε μια καθιστική διαμαρτυρία ενάντια στο φυλετικό διαχωρισμό. Εκεί συνελήφθη για άσεμνες πράξεις σε ένα 17χρονο αγόρι. Ο Broshears είπε αργότερα σε έναν δημοσιογράφο ότι οι κατηγορίες ήταν ψευδείς, ο έφηβος ήταν ντυμένος και «καμία σωματική επαφή» δεν έλαβε χώρα. «Δεν ήταν παιδική παρενόχληση ή κάτι τέτοιο», πρόσθεσε.

Ο Broshears καταδικάστηκε σε φυλάκιση 6 μηνών. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα στο Ιλινόις κι έτσι, μετά την αποφυλάκισή του, αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή στο Σαν Φρανσίσκο.

Σαν Φρανσίσκο, «η πρωτεύουσα των γκέι»

Ο ρόλος του Σαν Φρανσίσκο ως καταφύγιο για τους ομοφυλόφιλους εκτείνεται από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν απέκτησε τη φήμη της πόλης «του σεξ και της ανομίας», και έγινε ένα μέρος «όπου όλα παίζουν». Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο στρατός απομάκρυνε τακτικά τους ομοφυλόφιλους από την υπηρεσία, μερικοί στρατιώτες αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο Σαν Φρανσίσκο.

Με τα χρόνια, όλο και περισσότεροι γκέι κατέφταναν στην περιοχή. Το 1964, το περιοδικό Life αποκάλεσε το Σαν Φρανσίσκο την «πρωτεύουσα των ομοφυλόφιλων» της Αμερικής, σημειώνοντας ότι η πόλη διέθετε περισσότερα από 30 γκέι μπαρ.

Μπορεί να υπήρχε κοινότητα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπήρχε και ασφάλεια. Οι ΛΟΑΤΚΙ+ εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις και βία από τις αστυνομικές αρχές, τους νομοθέτες και το ευρύ κοινό.

Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, το Σαν Φρανσίσκο φιλοξενούσε πολλές γκέι γειτονιές. Μια από αυτές ήταν το Castro, στην οποία έμεναν κυρίως λευκοί, γκέι μεσοαστοί άντρες. Ο Broshears εγκαταστάθηκε σε μια άλλη συνοικία: το Tenderloin, μια γειτονιά «βουτηγμένη» στα ναρκωτικά, τη βία και τη σεξεργασία. Οι κάτοικοι ήταν μετανάστες, οικονομικά εξαθλιωμένοι, άστεγοι, τρανς γυναίκες και σεξεργάτες, οι οποίοι εκδιώχθηκαν ενεργά από άλλα μέρη της πόλης και περιορίστηκαν στη συγκεκριμένη γκετοποιημένη περιοχή.

Ήδη από το 1966, ο Broshears εργαζόταν ως σύμβουλος στην Vanguard, μια ομάδα για ΛΟΑΤΚΙ+ νέους στο Tenderloin. Χειροτονήθηκε από την Universal Life Church το 1967 και την Ορθόδοξη Επισκοπική Καθολική Εκκλησία το 1968. Το 1970, ίδρυσε ένα παρακλάδι του Gay Activists Alliance στο Σαν Φρανσίσκο, την οποία ονόμασε «οργάνωση ομοφυλοφίλων του δρόμου».

Εστιάζοντας τον ακτιβισμό του στα πιο ευάλωτα —και κακοποιημένη— μέλη της κοινότητας, ο Broshears μιλούσε συχνά ενάντια στην αστυνομική βία. Οι αρχές έκαναν τακτικές επιδρομές σε γκέι μπαρ, ωθώντας τους ιδιοκτήτες να συσπειρωθούν ενάντια στην παρενόχληση της αστυνομίας. Οι τρανς γυναίκες συλλαμβάνονταν για εγκλήματα όπως παρενδυσία και παρεμπόδιση πεζοδρομίων.

Φωτ.: GLBT Historical Society

Η τεταμένη σχέση μεταξύ των αρχών και της γκέι κοινότητας επιδείνωνε όμως κι ένα άλλο φαινόμενο: της βίας μεταξύ των πολιτών. Όπως εξήγησε στο περιοδικό Time το 1973 ο Broshears, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν εμπιστεύονταν τους αστυνομικούς, επομένως δεν καλούσαν την αστυνομία όταν έπεφταν θύματα κάποιου εγκλήματος (πχ: βιασμοί, ληστείες, ξυλοδαρμοί). Τα θύματα της ομοφοβικής / τρανσφοβικής βίας πίστευαν ότι «η αστυνομία είναι πιθανό να τους κατηγορήσει ότι προσκάλεσαν τον ξυλοδαρμό τους».

Το βράδυ της 4ης Ιουλίου 1973, ο Broshears βγήκε από το κοινοτικό του κέντρο και βρήκε μια ομάδα εφήβων να τον περιμένει. Νωρίτερα, ο Broshears είχε πιάσει την παρέα αυτή να προσπαθεί να ανάψει πυροτεχνήμα και είχε καλέσει την αστυνομία. Οι έφηβοι του επιτέθηκαν χτυπώντας τον, μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με μελανιές και προσωρινή παράλυση στο δεξί του χέρι, ο Broshears έβραζε από οργή κι αγανάκτηση. Ήταν θυμωμένος και είχε βαρεθεί, αυτός και οι πιστοί του, να είναι θύματα της βίας, χωρίς καμία συνέπεια. Αμέσως μετά το εξιτήριο εμφανίζεται σε συνέντευξη Τύπου οπλισμένος…

Ο ένοπλος αγώνας ξεκινά

Στις 6 Ιουλίου, ο Broshears συγκέντρωσε μια ομάδα δημοσιογράφων στο κοινοτικό του κέντρο. Πλαισιωμένος από drag queens και κρατώντας ένα κυνηγετικό όπλο 0,410, ανακοίνωσε την ίδρυση μιας νέας οργάνωσης: των Lavender Panthers. Είχε δράσει γρήγορα, συγκεντρώνοντας μια ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων που είχαν βαρεθεί τη βία κατά της κοινότητάς τους και ήθελαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Το San Francisco Examiner ανέφερε ότι «η εχθρική αδιαφορία της αστυνομίας απέναντι στους ξυλοδαρμούς των ομοφυλόφιλων» τον οδήγησε να ιδρύσει την οργάνωση.

Φωτ.: San Francisco Examiner / FoundSF

«Είμαστε πλέον αναγκασμένοι να δράσουμε», είπε. «Η αστυνομία κοιτάζει από την άλλη όταν ξυλοκοπείται ένας γκέι. Ο τραυματισμένος απειλείται σαν να ήταν εγκληματίας και όχι θύμα. Θα ανταποδώσουμε. Ποτέ ξανά δεν θα μείνουμε άπρακτοι!». Μάλιστα, οι Lavender Panthers είχαν και δική τους γραμμή υποστήριξης, όπου άτομα της κοινότητας μπορούσαν να καλέσουν και να καταγγείλουν περιστατικά βίας και αδικίας. Όπως είπε ο Broshears στο Time, ο στόχος των Panthers ήταν να τρομάξουν «όλους εκείνους τους αλήτες που τα βάζουν με τους πούστηδές μου».

Ο Broshears ήθελε να αντικρούσει τη δημοφιλή αντίληψη ότι οι γκέι ήταν «δειλοί και μαλθακοί». Η εντυπωσιακή εικόνα ενός ένοπλου γκέι ιερέα που ηγείται ενός αντάρτικου πόλης, αποτελούμενο από ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, δεν άργησε να κοσμήσει τα εξώφυλλα των Rolling Stone και Coast.

Φωτ.: Annie Leibovitz / Coast magazine

 

Ο Broshears εμπνεύστηκε από τους Black Panthers (Μαύροι Πάνθηρες) για τη δημιουργία των Lavender Panthers. Εκτός από κοινωνικά προγράμματα και δράσεις αλληλεγγύης, οι Μαύροι Πάνθηρες καλούσαν σε ένοπλο αγώνα και περιπολούσαν στους δρόμους, επιδιώκοντας να υπερασπιστούν τους μαύρους από την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία. Σε αντίθεση με τους Μαύρους Πάνθηρες, που ήταν ενεργοί για 16 χρόνια και είχαν 2.000 μέλη στο πικ τους το 1968, οι Lavender Panthers κράτησαν λιγότερο από ένα χρόνο και είχαν μόλις 21 μέλη.

Ενώ πολλοί γκέι ακτιβιστές επιθυμούσαν αποδοχή και σεβασμό, ο Broshears προτιμούσε να τον φοβούνται. Στην προσπάθεια του αιδεσιμότατου να καταπολεμήσει τη βία με (αντι)βία, έκανε πολλούς εχθρούς. Εκείνη την εποχή, οι γκέι ακτιβιστές ήταν σε μεγάλο βαθμό λευκοί, μεσοαστοί που εφάρμοζαν πιο μετριοπαθείς πολιτικές (βλ. respectability politics). Με το που ανακοινώθηκε η ίδρυση των Lavender Panthers, οι ηγέτες της ομοφυλοφιλικής κοινότητας στην περιοχή, πραγματοποίησαν μια τηλεοπτική συνέντευξη Τύπου και ανακοίνωσαν ότι δεν υποστήριζαν τη βίαιη προσέγγιση του Broshears.

γκέι ιερέα
Φωτ.: Annie Leibovitz / Coast magazine

Την άνοιξη του 1974, οι Lavender Panthers ξυλοκόπησαν μια ομάδα εφήβων, οι οποίοι είχαν επιτεθεί σε έναν εργαζόμενο σε γκέι μπαρ. Οι γονείς των νεαρών παραπονέθηκαν στην αστυνομία, η οποία ανάγκασε το Broshears να διαλύσει την ένοπλη οργάνωση. Ο ακριβής αριθμός των ατόμων που στόχευσαν οι Lavender Panthers ως αντίποινα για τη βία κατά των ομοφυλοφίλων δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά οι Time σημείωσαν τον Οκτώβριο του 1973 ότι οι αρχές δεν είχαν λάβει παράπονα.

Μετά τη διάλυση των Lavender Panthers, η υγεία του Broshears επιδεινώθηκε. Υποφέροντας πιθανότητα από ψυχικές ασθένειες (σύμφωνα με τους βιογράφους του), αποφάσισε να απομονωθεί. Η συγκριτική επιτυχία άλλων γκέι ακτιβιστών, του προκαλούσε ζήλια και αγανάκτηση. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια καλώντας την αστυνομία σε γκέι μπαρ, μηνύοντας άλλα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και καβγαδίζοντας με όσους αρνούνταν να βάλουν διαφημίσεις στο περιοδικό του, Gay Crusader. Τον Ιανουάριο του 1982, ο Broshears υπέστη εγκεφαλικό στο διαμέρισμά του και πέθανε σε ηλικία 46 ετών.

Ο συγγραφέα; Joseph Plaster αποδίδει την ασταθή συμπεριφορά του Broshears εν μέρει στο τραύμα που βίωσε και είδε, καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο αιδεσιμότατος απορρίφθηκε από την οικογένεια και την Εκκλησία του, όταν έμαθαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος και πολλοί από τους νέους που βοήθησε στο Tenderloin είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά ή σωματικά. «Αυτό το είδος τραύματος μπορεί να σημαδέψει τους ανθρώπους και μερικές φορές να τους δυσκολέψει στις αλληλεπιδράσεις τους», λέει ο Plaster.

Παρά τα ελαττώματά του, ο Broshears κατάφερε να επιστήσει την προσοχή στη βία κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Και μέσω του κοινοτικού του κέντρου και του θρησκευτικού του έργου, φρόντισε τους ανθρώπους που το κίνημα άφηνε στην απέξω, τους παρίες των παρίων: τα παιδιά του δρόμου.