Παγκόσμια ημέρα αδέσποτων ζώων σήμερα. Ωστόσο, τα αδέσποτα σκυλιά και γάτες δεν γιορτάζουν μέχρι να βρουν ένα σπίτι ζεστό και ασφαλές. Πρόκειται για μία μέρα που πληγώνει όποιον αντιλαμβάνεται τι σημαίνει για ένα ζώο να ζει στο δρόμο και για μία ημέρα ντροπής για την Ελλάδα που χαρακτηρίζεται από πρωτόγνωρο, για ευρωπαϊκή χώρα, πληθυσμό αδέσποτων. Θα χρησιμοποιήσω όμως αυτή τη μέρα, ως ημέρα ευαισθητοποίησης για ένα τεράστιο πρόβλημα που κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχει. Αλλά και ως μία ημέρα απόδοσης τιμής στους χιλιάδες εθελοντές που με περίσσευμα αγάπης, αγωνίζονται καθημερινά για να βοηθήσουν τις ψυχές του δρόμου.

Είναι σχεδόν αδύνατον να προσδιορίσει κανείς πόσα αδέσποτα σκυλιά και γάτες ζουν χωρίς οικογένεια. Υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα διαβιώνουν 1,8 εκατομμύρια αδέσποτοι σκύλοι και περίπου 2 εκατομμύρια αδέσποτες γάτες, (αν και ο πληθυσμός των γατών είναι αδύνατο να καταμετρηθεί). Το μέγεθος αυτών των αριθμών -σχεδόν δυο δεκαετίες αφότου θεσπίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν τα πρώτα προγράμματα στείρωσης- μαρτυρά την πλήρη αποτυχία της πολιτείας να διαχειριστεί το ζήτημα αποτελεσματικά καθώς και την έλλειψη πολιτισμού μιας κοινωνίας που στερείται ενσυναίσθησης. Αυτό το κενό στην ενημέρωση και την δράση, έχουν αναλάβει να καλύψουν χιλιάδες εθελοντές είτε αυτόνομα, είτε μέσα από οργανωμένα σωματεία.

Ένα από τα πιο οργανωμένα και δραστήρια καταφύγια ,που οφείλει την ύπαρξη και τη «λειτουργία» του αποκλειστικά στους εθελοντές του, είναι εκείνο που ανήκει στον Φιλοζωικό Σωματείο Νίκαιας-Κερατσινίου. Βασικές αρχές των εθελοντών είναι η περίθαλψη, φροντίδα και προστασία των αδέσποτων ζώων, με απώτερο και κύριο σκοπό να βρουν μία οικογένεια.

Το Olafaq συνάντησε την πρόεδρο του σωματείου, Φραντζέσκα Σπετσιώτη η οποία μας μίλησε για το τεράστιο πρόβλημα των αδέσποτων ζώων, μας παρουσίασε τη δράση του καταφυγίου, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

– Πες μας λίγα λόγια για το σωματείο. Πότε δημιουργήθηκε; Πως προέκυψε η ιδέα;
Το φιλοζωικό σωματείο δημιουργήθηκε το 2008 προς 2009. Ήταν στην ουσία μία ιδέα εθελοντών φιλόζωων των γύρω περιοχών της Νίκαιας και του Κερατσινίου οι οποίοι δραστηριοποιούνταν μόνοι τους και ήθελαν στην  ουσία να κάνουν κάτι πιο οργανωμένο. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα και ίδρυσαν το Φιλοζωικό σωματείο Νίκαιας – Κερατσινίου ώστε να μπορούν οργανωμένα πια να βοηθούν κάθε περιστατικό. Να πηγαίνουν σε κακοποιήσεις, και να βοηθούν ακόμα και στα δύσκολα περιστατικά με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Σε αυτό εγώ εισήλθα αρκετά αργότερα, το 2015 οπότε το βρήκα έτοιμο  μετά από την ανάγκη

– Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει;
Γενικά όποιος έχει ενεργή δράση ή έρθει στο σωματείο, αυτό που καταλαβαίνει κανείς, και είναι δύσκολο πολύ να το χωνέψει κιόλας, είναι ότι αυτό δεν έχει τελειωμό. Δεν είναι ότι φιλοξενούμε 60 σκύλους, θα τους δώσουμε για υιοθεσία και λύθηκε το πρόβλημα, ότι μετά τα κλουβιά θα αδειάσουν. Η αναλογία είναι φεύγει ένα προς υιοθεσία περιμένουν 5. Σε αυτήν την κατάσταση είμαστε πλέον.

– Υπάρχει κάποια συνεργασία με το Δήμο; Τι ισχύει σήμερα με τη δημοτική μέριμνα; Υποτίθεται ότι υπάρχει πρόγραμμα διαχείρισης. Είναι λειτουργικό όμως;
Ναι και με τους 2 δήμους υπάρχει συνεργασία. Γιατί έχουν και τα προγράμματα περίθαλψης, στειρώσεων που αφορούν και γάτες και σκύλους. Το πρόβλημα είναι η γραφειοκρατία με τις μελέτες όπου υπάρχουν κενά και δημιουργούν  καθυστερήσεις. Ειδικά στο κομμάτι των γατιών, μέχρι να πραγματοποιηθεί η στείρωση, τα νέα γατιά που δημιουργούνται είναι τόσα, που ουσιαστικά είναι σαν να μην έχεις κάνει στείρωση. Είναι δύσκολο γιατί τα ποσά που βγαίνουν σαν κωδικοί κονδύλια των δήμων δεν φτάνουν για να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες και σε συνδυασμό με την καθυστέρηση λόγω γραφειοκρατίας, μέχρι να έρθει ο χρόνος τελικά να περισυλλέξεις ένα γατί και να το στειρώσεις έχουν υπάρξει γέννες και στα γατιά είναι πολύ δύσκολο αυτό να το περιορίσεις. Τα σκυλιά είναι ελέγξιμα, περιορίζεται η αναπαραγωγή τους πιο εύκολα. Τα γατιά είναι και πιο δύσκολο να πιαστούν. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις και σκύλων φοβικών που δεν μπορείς να τα πλησιάσεις , αλλά κατά κανόνα το θέμα των γατιών έχει τρομερές προκλήσεις.

– Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια οι δήμοι του Κερατσινίου και της Νίκαιας έχουν κατά κάποιο τρόπο έρθει σε μία ισορροπία με το θέμα των αδέσποτων σκύλων, δεν είναι ανεξέλεγκτο. Οφείλεται πιστεύεις στο σωματείο αυτή η θετική εξέλιξη;
Σίγουρα και σε συνεργασία και με τους Δήμους. Τα αδέσποτα έχουν μειωθεί πολύ σε αυτούς τους 2 δήμους. Όντως τα αδέσποτα έχουν μειωθεί πάρα πολύ και πλέον ξέρουμε ποια είναι αδέσποτα, είναι είτε γέρικα και είναι σίγουρα στειρωμένα. Δεν είναι κουτάβια. Όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονται αφορούν νέες εγκαταλείψεις οι οποίες προκύπτουν είτε λόγω του διαστήματος της πανδημίας που πολλοί υιοθέτησαν από επαρχία και μετά κατάλαβαν τη δυσκολία και τα έξοδα που μπορεί να έχει ένα ζώο και έτσι τα εγκατέλειψαν. Θα μου πεις γιατί τα υιοθέτησαν τότε; Γιατί δυστυχώς δεν έχουμε παιδεία στο θέμα υιοθετώ ένα σκύλο. Συνήθως τον υιοθετούν και το βλέπουν σαν αξεσουάρ. Όχι σαν ένα έμψυχο πλάσμα που θέλει τη φροντίδα του, έχει τα έξοδά του.

– Πώς εξασφαλίζετε πόρους;
Οι δήμοι μας παρέχουν ένα ποσοστό που καλύπτει τη στείρωση ή την περίθαλψη γατιών και σκυλιών και ταυτόχρονα από τον κορονοϊό και μετά που το κράτος έδωσε περισσότερα κονδύλια στους δήμους αναγκάζοντάς τους να δώσουν και τροφές, από τότε και οι δήμοι (τουλάχιστον της Νίκαιας και του Κερατσινίου) πήραν μπρος και περιλαμβάνουν στις μελέτες τους και το θέμα της σίτισης των ζώων.  Έτσι έχουμε εξασφαλίσει την ξηρά τροφή των σκύλων που φιλοξενούμε και των γατιών που φροντίζουμε έξω. Πέρα από αυτό όμως, το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο, που ποτέ δεν είναι αρκετές οι παροχές των δήμων. Γι’ αυτό το λόγο η μεγαλύτερη βοήθεια έρχεται από τον κόσμο. Είτε φέρνοντας μία κονσέρβα, ένα σακί τροφή, μία αμπούλα ή ένα χάπι αποπαρασίτωσης, είτε δίνοντάς μας χρήματα για να αποπληρώσουμε εμείς τους κτηνιάτρους που μπορεί να πηγαίνουμε κάποια περιστατικά έκτακτα ή για κάποια ανάγκη που δεν περιλαμβάνεται στα προγράμματα των δήμων. Και μέσα από εκδηλώσεις όπως είναι το ερχόμενο μπαζάρ που έχουμε.

– Θεωρείς ότι το θέμα της διαχείρισης των αδέσποτων ζώων απαιτεί γνώσεις και εμπειρία από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή ώστε να υπάρχει αποδοτικότητα σε ένα τέτοιο θέμα;
Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσπάθεια τόσο από την πολιτεία όσο και από τους Δήμους. Το προσωπικό συνήθως που υπάρχει στα προγράμματα, οι άνθρωποι που βγάζουν τις μελέτες δεν έχουν γνώσεις από τις ανάγκες των ζώων και αυτό δημιουργεί πιο πολλά προβλήματα. Για παράδειγμα, η τροφοδοσία που είναι κάτι που φαίνεται απλό,. Δεν επιλύεται μόνο με το απλά παίρνω μία ξηρά τροφή. Είναι σημαντικό να ελέγχεται η ποιότητά της γιατί μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στα ζώα, από μια απλή διάρροια μέχρι και μελλοντικά, νεφρικά και ηπατικά θέματα. Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει εκπαίδευση και ενημέρωση, αλλά το πρόβλημα είναι όταν μιλάμε για υπαλλήλους και αντιδημάρχους, ανά έξι μήνες , ένα χρόνο αλλάζουν και πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή. Θα έπρεπε να υπάρχει συγκεκριμένο τμήμα. Κάποιοι δήμοι το έχουν , αλλά με το τμήμα περιβάλλοντος μαζί και αυτό είναι προβληματικό. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα ξεχωριστό τμήμα αφιερωμένο στην περίθαλψη. Πολλοί κατηγορούν τους δήμους, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι το κράτος έχει φορτώσει στις σημοτικές αρχές το τεράστιο πρόβλημα των αδέσποτων ζώων, μαζί με όλα τα υπόλοιπα και όντως μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τα κακώς κείμενα, αλλά μπορώ να δω και αυτή την πλευρά.

– Ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα και τι ρόλο παίζουν στη ζωή σας;
Είχα όλη μου τη ζωή σκύλο, γάτα , πουλιά, ό,τι μπορείς να φανταστείς.  Είναι και οι γονείς μου φιλόζωοι και οι ίδιο και τα αγαπούσαν και από πάντα τα είχαν μες το σπίτι οπότε μου είναι κάτι οικείο. Η ενασχόλησή μου με το σωματείο ξεκίνησε όπως είπα το 2015, τυχαία, με μία ανάρτηση του σωματείου για την κυριακάτικη βόλτα, πήγα, είδα τον χώρο, τους εθελοντές και ξεκίνησα να ασχολούμαι ενεργά, κάτι που συνεχίζω μέχρι σήμερα. Αν και έχει αλλάξει πάρα πολύ η ζωή μου από τότε, έχουν αλλάξει πολύ οι χρόνοι μου, οι προτεραιότητές μου, αλλά είναι ένα μικρόβιο η φιλοζωία αν την έχεις. Δε φεύγει εύκολα.

– Πόσο κοστοβόρο συναισθηματικά είναι να είσαι εθελοντής σήμερα ; Ποια θα έλεγες ότι είναι τα κυριότερα ζητήματα σήμερα αναφορικά με την έκταση του προβλήματος;
Το να είσαι εθελοντής είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πρέπει να έχεις γερό στομάχι. Αυτά που αντιμετωπίζεις, όχι μόνο από τα θέματα υγείας ενός ζώου, αλλά η κακοποίηση η οποία γνωρίζεις, το κακό πρόσωπο τον ανθρώπων που βλέπεις μέσα από περιστατικά εγκατάλειψης ή κακοποίησης σε κάνουν να αναρωτιέσαι που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος νους. Για ποιο λόγο αυτά τα ζώα τα οποία πραγματικά δεν κάνουν κάτι κακό να βρίσκονται σε πολύ άσχημη κατάσταση.  Δυστυχώς ζούμε σε μία σκληρή κοινωνία, πολύ άγρια κοινωνία, έτσι θα την χαρακτηρίσω. Και όχι μόνο προς τα ζώα αλλά και προς τον συνάνθρωπό μας και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν υπάρχει η φιλοζωική παιδεία. Τα θεωρούμε αξεσουάρ, ότι είναι κάτι που θα πάρω και αν δεν μου κάνει θα το δώσω χωρίς να έχω σκεφτεί τον συναισθηματικό κόσμο του ζώου. Το σοκ που παθαίνει με τις αλλαγές με την εγκατάλειψη. Είναι πολλά πράγματα τα οποία μας έχουν επηρεάσει, αλλά προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη και θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, θα βελτιωθούν.

– Πώς θα μπορούσε να αλλάξει;
Η νομοθεσία που έχουμε είναι αρκετά καλή. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει ο απαραίτητος έλεγχος ακόμα και για το πιο απλό, αν το ζώο έχει όσα είναι βασικά, αν έχει σήμανση, αν ζει μέσα στο σπίτι και όχι παρατημένος σε κάποιο μπαλκόνι και έχει πρόσβαση σε τροφή νερό και ιατροφαρμακευτική φροντίδα. όταν δεν υπάρχει ο έλεγχος για τα πολύ απλά και όταν στα πολύ σοβαρά, όταν ας πούμε το ζώο είναι σχεδόν έτοιμο να πεθάνει από ασιτία γιατί είναι δεμένο και παρατημένο, τότε η γραφειοκρατία αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι. Γιατί πολλοί άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν σε μία κακοποίηση, αλλά η καθυστέρηση από την ατελείωτη γραφειοκρατία στην ουσία δυσχεραίνει το έργο και πάει την έμπρακτη βοήθεια πίσω. Πολλοί φιλόζωοι ας πούμε, προτιμούν να «κλέψουν» ένα ζώο που κακοποιείται από το να εκκινήσουν τη νόμιμη διαδικασία γιατί μέχρι να πάρουν το οκ, το ζώο πιθανότατα να έχει πεθάνει. Επομένως με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει και τιμωρία. Άρα αυτό όλο γίνεται ανεξέλεγκτο. Κάθε κακοποίητής λέει «έλα μωρέ τι θα μου κάνουν για ένα σκύλο;» Αυτή η φιλοζωική παιδεία πρέπει να ξεκινήσει, όχι από ανθρώπους που είναι πλέον σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά με τους πιο νέους ανρθωπους. Μέσα από τη δική μας γενιά που είμαστε στη μετάβαση αυτής της εποχής, οι νεότεροι θα μάθουν τις σωστές πρακτικές και θα αποκτήσουν φιλοζωική συνείδηση.

Αν όλοι οι άνθρωποι λειτουργούσαν με την ενσυναίσθηση, όλα τα πράγματα θα πήγαιναν προς το καλύτερο. Είτε όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, είτε προς τα ζώα είτε προς το περιβάλλον.

– Υπάρχει κάποια βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν;
Παλαιότερα ένα ζώο κακοποιημένο μπορεί να περνούσε απαρατήρητο. Πλέον υπάρχει κάποια ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. Βοηθάει πολύ και το διαδίκτυο που τα νέα και οι πληροφορίες μεταφέρονται πιο εύκολα. Το θέμα είναι να χρησιμοποιούνται σωστά αυτά τα εργαλεία για να ενημερώσουμε τον κόσμο, να μάθει η νέα γενιά από καμπάνιες ευαισθητοποίησης, να γνωρίσει τι σημαίνει ζώο συντροφιάς και την ανάγκη να καταγγέλλονται περιστατικά βίας. Στα σχολεία υπάρχουν διάφορα προγράμματα που έχουν πιστοποιηθεί και από το Υπουργείο. Ωστόσο, ένα κομμάτι της εκπαίδευσης μπορεί να είναι το σχολείο, όμως η μεγαλύτερη εκπαίδευση και επιρροή έρχεται από το σπίτι. Το σχολείο είναι σημαντικό να παρέχει το ερέθισμα, αλλά και σαν κοινωνία ολόκληρη, πρέπει να εκπαιδεύσουμε αυτά τα παιδιά που έρχονται στην κοινωνία αυτή να αλλάξουν, να φροντίζουν να έχουν ενσυναίσθηση.

– Θες να μας περιγράψεις την διαδικασία που ακολουθείτε μόλις εντοπίζετε ένα αδέσποτο που χρειάζεται βοήθεια ή ένα περιστατικό κακοποίησης;
Σε μία κακοποίηση, το πρώτο σημαντικό ζήτημα είναι να δούμε αν όντως ισχύει, γιατί μπορεί να υπάρχουν και τα άκρα, βλέπω πχ έναν σκύλο στο μπαλκόνι, αυτό δε σημαίνει ότι τον κακοποιούν, μπορεί εκείνη τη στιγμή το ζώο απλά να βρίσκεται στο μπαλκόνι. Αν όντως εντοπιστεί ζήτημα κακοποίησης, τότε βλέπουμε τι είδους κακοποίησης είναι. Αν είναι πταίσμα, να μιλήσουμε με τους ίδιους τους ιδιοκτήτες να συνετιστούν , αν είναι κάτι πιο σοβαρό, πάμε μέσω της νομοθεσίας, με καταγγελία στην αστυνομία και του εισαγγελέα για την απομάκρυνση του ζώου. Και αυτό που είναι σημαντικό, αυτός που μας ενημερώνει και έχει ζήσει το περιστατικό, να συμμετέχει και αυτός και να γίνεται μάρτυρας, να γίνεται επώνυμη καταγγελία. Ακόμα και χωρίς εμάς, καλό θα είναι να δραστηριοποιούνται όσοι γίνου  μάρτυρες τέτοιου περιστατικού, γιατί οι διαδικασίες πια έχουν γίνει αυτεπάγγελτες. Απλά ο περισσότερος κόσμος είτε δε θέλει να ασχοληθεί για να μην μπλέξει, είτε πετάει το μπαλάκι στα σωματεία. Είναι χρέος του κάθε πολίτη. Εδώ έρχεται η ενσυναίσθηση που δε σε αφήνει να γυρίσεις αλλού το κεφάλι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το θέμα του χώρου. Είναι δύσκολο να φιλοξενούμε το κάθε περιστατικό γι’ αυτό όλοι οι εθελοντές είναι μόνιμα με φιλοξενούμενα ζώα στο σπίτι τους. Επίσης η διαδικασία που ακολουθείται εξαρτάται και από το κάθε ζώο, αν είναι κουτάβι, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι δε θα κολλήσει τύφο, ή δε θα μεταφέρει τύφο στο καταφύγιο. Αν είναι γέρικο πρέπει να δούμε αν μπορεί να μείνει σε καταφύγιο ή πρέπει να πάει σε σπίτι. Εθελοντές χρειάζονται και χώρος. Το ότι θα μας καλέσουν για ένα περιστατικό δε σημαίνει ότι θα υπάρχει και κάποιος διαθέσιμος να πάει. Δεν είμαστε πάρα πολλοί. Είμαστε 10 ενεργοί εθελοντές, με δουλειές, οικογένειες, υποχρεώσεις. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει βοήθεια και από την κοινωνία, από τον κάθε πολίτη.

– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο περιστατικό που έχετε αντιμετωπίσει;
Μία λύκαινα πολύ φοβική που παλεύαμε να πιάσουμε για πολύ καιρό, και κάθε εξάμηνο μαζεύαμε τα κουτάβια της, και ήταν πολύ άσχημο γιατί και εκείνη τα έψαχνε και έκλαιγε και εμείς ξαφνικά γεμίζαμε κουτάβια. Εν τέλει την πιάσαμε. Τα πιο δύσκολα περιστατικά είναι προβλήματα υγείας που προκύπτουν από κακοποίηση και δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Όταν κουτάβια προσβάλλονται από τύφο και πεθαίνουν  μωρά, γιατί για εμάς μωρά είναι.  Γενικά τα μη αναστρέψιμα περιστατικά, αυτά που δεν μπορούμε να λύσουμε είναι τα δύσκολο περιστατικά.

Τα θετικά μας δίνουν ικανοποίηση και μας θωρακίζουν.  Όταν ένα ζώο σώζεται μας δίνει δύναμη αν συνεχίσουμε.

Σίγουρα κάθε εθελοντής τα κρατάει μέσα του και τα κουβαλάει, και ψάχνει να βρει τρόπους να τα λύσει. Αλλά είναι τόσα πολλά τα περιστατικά που πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να πεις ότι πρέπει να βοηθήσω το επόμενο που με έχει ανάγκη. Υπάρχουν πολλοί που έχουν υποχωρήσει κιόλας από τον εθελοντισμό γιατί τους ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστούν τα περιστατικά κακοποίησης. Όταν γίνεσαι ενεργός εθελοντής , πρέπει να έχεις γερό στομάχι και να καταλάβεις ότι δεν γίνεται να τα σώσεις όλα. Κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για όλα και βαδίζεις με αυτό.

– Πώς μπορεί να γίνει κάποιος μέλος; Τι χρόνο χρειάζεται;
Μέλος στο γραφειοκρατικό κομμάτι είναι πολύ απλό. Γράφεται στα βιβλία του σωματείου και έχει ενεργή δράση στις εκλογές του σωματείου. Σαν μέλη το καταφύγιο έχει πάνω από 100 μέλη, αλλά ενεργούς εθελοντές έχει μόνο 10. Το βασικό είναι κάποιος να έχει θέληση και όρεξη. Αν αυτά υπάρχουν τότε η ομάδα μας έχει ανάγκη πάντα από χέρια βοήθειας, και όλοι μαθαίνουμε και προσφέρουμε σε κάτι ξεχωριστό, στις εκδηλώσεις, στην περισυλλογή, τη φροντίδα ή την σίτιση.  Η θέληση είναι η κινητήριος δύναμη. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι όπως είναι η κοινωνία μας αυτή στιγμή σε όποια γειτονιά και να πας, αν όχι σκύλο, αδέσποτες γάτες θα δεις σίγουρα. Οπότε ο καθένας μας μπορεί να γίνει εθελοντής στη γειτονιά του. Είτε να στειρώσει, είτε να εμβολιάσει, είτε να ταΐσει. Οπότε σιγά σιγά, αν βοηθάς με κάποιον τρόπο γίνεσαι εθελοντής, για τα αδέσποτα που σε έχουν ανάγκη, εθελοντής του εκάστοτε δήμου του οποίου βρίσκεσαι και βάζεις το λιθαράκι σου στο τεράστιο αυτό πρόβλημα που υπάρχει.

Αναρωτιέστε τι κάνει αυτή τη στιγμή ο καλύτερος σας φίλος; Βρίσκεται στο δρόμο, ή στο κλουβί ενός καταφυγίου και περιμένει υπομονετικά να πάτε να τον δείτε και να του υποσχεθείτε ότι οι μέρες μοναξιάς και φόνου τελείωσαν και από εδώ και πέρα θα κοιμάται σε ένα ζεστό κρεβάτι σπίτι σας.

Ο δρόμος και η κοινωνία που ζούμε δεν είναι ούτε για σκύλους, ούτε για γάτες. Δεν είναι για κανέναν. Γιατί ακόμα και αν γλιτώσει από το κρύο και τη ζέστη, από την ασιτία και τις αρρώστιες, δε θα γλιτώσει από την κακοποίηση τις φόλες και τα αμάξια. Αν σκεφτεί κανείς τι περνάει ένα αδέσποτο έξω στους δρόμους, ανασφάλεια, πόνο, ασιτία, φόβο, απειλές από ανθρώπους ή άλλα ζώα, θα καταλάβει την ανάγκη για προσφορά και για βοήθεια.

➸ Αν θέλετε να ενισχύσετε τη δράση του Φιλοζωικού σωματείου Νίκαιας Κερατσινίου μπορείτε είτε με χρήματα είτε με την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης, είτε να επισκεφτείτε κάποιο από τα μπαζάρ όπως αυτό που διοργανώνου το ΣΚ 8 και 9 Απριλίου στον πολιστικό χώρο “Μάνος Λοΐζος” στη Νίκαια.

Τράπεζα: ALPHA BANK, Επωνυμία πελάτη: Φιλοζωικό Σωματείο Νίκαιας Κερατσινίου. Αριθμός λογαριασμού: 492 00 2002 002411 / IBAN: GR90 0140 4920 4920 0200 2002 411

Ανάγκες για: ξηρά τροφή γάτας και σκύλου, κονσέρβες, απορρυπαντικα όπως υγρό πατώματος, υγρό πιάτων σκόνη πλυντηρίου, σκούπες, σφουγγάρια, γάντια μιας χρήσης σακούλες σκουπιδιών, φάρμακα augmentin, vibramicin, zylapour, tobrex, φυσιολογικός ορός, betadin, χάπια και αμπούλες αποπαρασιτωσης, λουριά, οδηγούς, κουβέρτες, σπιτάκια.

Μπορείτε να ακολουθήσετε τη δράση του καταφυγίου στο Facebook.