Ο Ερνέστο Σάμπατο ήταν αργεντινός μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους λογοτέχνες της Λατινικής Αμερικής. Θεωρείται ο διάδοχος του σπουδαίου συμπατριώτη του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και ο τελευταίος κλασικός της αργεντίνικης λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε στην πόλη Ρόχας της επαρχίας του Μπουένος Άιρες στις 24 Ιουνίου 1911 και ήταν το δέκατο από τα έντεκα παιδιά ενός ζευγαριού ιταλών μεταναστών από την Καλαβρία. Σπούδασε φυσική και μαθηματικά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Λα Πλάτα (1929-1936) και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο κομμουνιστικό κίνημα, προτού το εγκαταλείψει εξαιτίας των διωγμών του Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση. Μετά τη λήψη του διδακτορικού του το 1936, συνέχισε τις σπουδές του στο Εργαστήριο Κιουρί στο Παρίσι (1938) και στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) το 1939.

Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Αργεντινή και έως το 1945 δίδαξε θεωρητική Φυσική στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Λα Πλάτα. Παράλληλα, άρχισε να δημοσιεύει άρθρα φιλολογικού περιεχομένου στην εφημερίδα «Λα Νασιόν», μία από τις εγκυρότερες της Αργεντινής. Το 1945 απομακρύνθηκε από την πανεπιστημιακή θέση του, λόγω της αντίθεσής του προς το καθεστώς του προέδρου Χουάν Περόν.

Από τότε εγκατέλειψε τη φυσική και αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Η πρώτη σημαντική έκδοσή του ήταν μία συλλογή αφορισμών, διαπιστώσεων και προσωπικών παρατηρήσεων γύρω από διάφορα φιλοσοφικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, με τίτλο «Το Ένα και το Σύμπαν» («Uno y el universo», 1945). Με το μυθι­στόρημά του «Το τούνελ» («El Tunel», 1948) καθιερώθηκε ως συγγραφέας εθνικού και παγκόσμιου κύρους. Πρωταγωνιστής του ήταν ο τυπικός ήρωας των υπαρξιστών, ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται σε αδυναμία να επικοινωνήσει με τους άλλους και βιώνοντας το παράλογο της ανθρώπινης κατάστασης αποσύρεται και κλείνεται στον εαυτό του.

Μετά την πτώση του Περόν το 1955, δημοσίευσε το βιβλίο «Η άλλη όψη του Περονισμού» («El otro rostro del peronismo», 1956), στο οποίο αποπειράθηκε να διερευνήσει τα ιστορικά και πολιτικά αίτια της βίας και των κλυδωνισμών της περιόδου του περονικού καθεστώτος. Το δοκίμιό του με τίτλο «Η περίπτωση Σάμπατο» («El caso Sabato»,1956) αποτελούσε μία έκκληση για τη
συμφιλίωση των περονικών και αντιπερονικών δυνάμεων.

Το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Περί ηρώων και τάφων» («Sobre heroes y tumbas», 1961) είναι μία διεισδυτική διερεύνηση της ψυχής του σύγχρονου ανθρώπου, βάσει των ιδεών και των διαπιστώσεων που είχε πραγματευτεί στα δοκίμιά του. Εξέδωσε επίσης τρεις μελέτες, στις οποίες εξέταζε το έργο των Αλέν Ρομπ-Γκριγιέ, Χόρχε Λουίς Μπόρχες και Ζαν-Πολ Σαρτρ, με τίτλο «Τρεις προσεγγίσεις στη λογοτεχνία του καιρού μας» («Τres aproximaciones a la literatura de nuestro tiempo», 1968).

To μυθιστόρημά του «Aβαδδών ο εξολοθρευτής» («Abaddon el exterminador», 1974), το τρίτο και τελευταίο του, περιέχει τις χαρακτηριστικές για το έργο του ειρωνικές αναφορές στη λογοτεχνία, την τέχνη, τη φιλοσοφία και τις υπερβολές του ορθολογισμού.

Το 1984 τιμήθηκε με το Βραβείο Θερβάντες, το εγκυρότερο της ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Προηγουμένως είχε εκδοθεί στην Ισπανία μία έρευνα για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αργεντινή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Βιντέλα (1976-1983) με τίτλο «Ποτέ πια» («Nunca mas»), γνωστή και ως «Αναφορά Σάμπατο», δεδομένου ότι υπήρξε ο βασικός της συντάκτης. Τον Ιούνιο του 1986 επισκέφθηκε την Αθήνα, με αφορμή την ελληνική έκδοση του μυθιστορήματός του «Περί Ηρώων και Τάφων».

Ο Ερνέστο Σάμπατο πέθανε σε βαθύ γήρας στις 30 Απριλίου 2011, στην πόλη Σάντος Λουγκάρες της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, δύο μήνες προτού συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής.