Βρε χρυσή μου, κάνε τα χαρτιά σου για να βγεις στη σύνταξη και να ησυχάσεις. Σ’ έχει φάει η δουλειά!
– Α πα πα! Δε γίνεται! Ούτε να το συζητάς! Έχω πολλές εκκρεμότητες! Τόσοι πελάτες στην αναμονή! Ας κλείσω ότι προλάβω πριν τις διακοπές κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε…
Πολλαπλές και διάχυτες οι εκκρεμότητες προ διακοπών. Κυνήγι για τα ανυπόγραφα συμβόλαια, αλλεπάληλα τηλέφωνα στο σωστό μάστορα για ένα βιαστικό μερεμέτι, προθεσμίες που υπενθυμίζει η ψηφιακή πύλη της ΑΑΔΕ κ.ο.κ. Είναι αυτή η «προδιακοπική» πρεμούρα να κλείσουμε με τις όποιες υποχρεώσεις, μπας και τις αποτινάξουμε από πάνω μας, λες και δε μας έφταναν τα καθημερινά ανεπάντεχα που μας στρογγυλοκάθονται σαν ανεπιθύμητοι συγγενείς, έχουμε κι αυτές που παραμένουν ανέγγιχτες στο καταγεγραμμένο limbo των σημειωματάριων.
Από την άλλη, κάποιος θα αντιτείνει πως καλά τα λέγανε οι δύο κυρίες. Η μη αξιοποίηση της δυνατότητας να κλείσουν μια και καλή οι εκκρεμότητες έδινε απόλυτη ευχαρίστηση στη φίλη μας. «Σα να ΄χεις δίκιο. Στο κάτω-κάτω αν συνταξιοδοτηθείς, τι θα κάνεις μετά;», συμφώνησε η συνομιλήτρια. Όσο παραμένει η χαρτούρα ανολοκλήρωτη, υπάρχει το μετά. Καμιά πρακτική αβεβαιότητα καθώς διατηρούνται αρρύθμιστα ζητήματα, καμιά αποδιοργάνωση. Όσο τ’ αναβάλλουμε, όσο φορτωνόμαστε με καινούργια, βάζοντας κι άλλα καθήκοντα στην άκρη, θα ‘χουμε πάντα μια καβάτζα για ώρα ανάγκης. Μήπως και πάθουμε κανένα πατατράκ, και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε όταν βρεθούμε σε αμηχανία απραξίας.
Αυτοεξαναγκασμός στις εκκρεμότητες, κατ’ αναλογία της κοινωνίας των επιδόσεων του Μπιουνγκ – Τσουλ Χαν (Η κοινωνία της Κόπωσης. εκδ. Opera), με την ίδια προθυμία αποδοχής κάθε ρόλου, σε κάθε χρόνο, για κάθε μορφή καθήκοντος. Πάντοτε με θετικότητα, μην το ξεχνάτε αυτό, μην περιφέρετε τα τσιτωμένα σας νεύρα. Διορθώστε την κόπωση με περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης που προτείνουν ίδιους αφηγηματικούς κώδικες, περισσότερα τεστ στο instagram για να δείτε αν τικάρετε και τα 5 κουτάκια της αναβλητικότητας, περισσότερα stories με αναρτήσεις των εκδοχών σας. Ένας νεαρός μπροστά κρατάει το βιβλίο που ακόμη κι αν δε συγκρατήσουμε τον τίτλο θα μπορούσε να είναι κάτι σαν «Αυτογνωσία σε 365 ημέρες». Με υπότιτλο «η αληθινή σου δύναμη είναι η επιλογή», ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
«Δεν μπορώ να κάθομαι, μπορώ και περισσότερα, οπότε θα δουλέψω και μερικές μέρες από το νησί», ακούμε να λέει ο κύριος στο κινητό του που κάθεται στην υπερυψωμένη γαλαρία, με το σένιο, ανίδρωτο κουστουμάκι του, παρότι έξω βράζει ο τόπος (πως παρέμεινε ατσαλάκωτος μέχρι να μπει στον κλιματισμό;) Τα airpods κολλημένα πια στο αυτί. Η φωνή του δεν υψώνεται, αλλά έχει εκείνη την εσωτερική ένταση του ανθρώπου που δίνει εντολές στον εαυτό του, λες και δεν τις πετά για να τις ακούσουν οι άλλοι, αλλά για να τις πιστέψει ο ίδιος. Προκατειλημμένα θα σκεφτεί κανείς πως διάφορες ανάλογες βλέψεις και δεσμεύσεις, θα κυκλοφορούν στο μεσημεριανό διάλλειμα των εταιρειών (ή και των μικρομάγαζων), με την περισσότερη υποαμειβόμενη εργασία (εκτός ορίων συμβάσεων), περισσότερο παθητικό βάλε πλάτη στην υπερεργασία και την υπερωρία, ανοχή στο micromanagement κτλ που έχουν γίνει τρόπος ζωής. Όλες αυτές οι όμορφες υποσχέσεις όσων δεν κοιτάνει με πρεμούρα απεγκλωβισμού το ρολόι στις 16.50 είναι που βαστάνε τη σημαία στα καραβάνια φιλοφρονήσεων, μπας και κάτσει κανένα bonus ή έστω μια μισοαφηρημένη υποσχετική. Αλλά ας μην αναλωνόμαστε σε επιτακτικούς αφορισμούς.
«Νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα; Δεν έχεις δει ακόμη τίποτα!» είναι το σλόγκαν αποπλάνησης που ακούγεται από τα χείλη μιας γνωστής influencer στο tik-tok της μπροστινής όρθιας πιτσιρίκας, διότι όπως έγραψε και ο Ζίγκμουντ Μπάουμεν «οι καταναλωτές δεν πρέπει ποτέ να αφήνονται σε ηρεμία. Είναι αναγκαίο να εκτίθενται διαρκώς σε νέους πειρασμούς για να τους κρατούν στην κατάσταση της αδιάκοπης υποψίας και της σταθερής δυσαρέσκειας. Το δόλωμα που τους υπαγορεύει να μετατοπίσουν την προσοχή τους χρειάζεται να επιβεβαιώνει την υποψία τους καθώς προσφέρει μια διέξοδο από τη δυσαρέσκεια». Ελεγχόμενα φορτία, fomo μικροδόσεις.
Κάτι τέτοια αποκομίζουμε οι τυχαίοι ωτακουστές και λαθραναγνώστες στο τρόλεϊ 14, καθώς αυτό στρίβει από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας προς την Πατησίων. Σύντομα, όσοι ηθελημένα ή άθελα αλιεύουμε τα λόγια των άλλων, θα χάσουμε κι αυτό το στασίδι, μιας και γύρω στα 130 κίτρινα ηλεκτροκίνητα λεωφορεία πρόκειται να αποσυρθούν από το δίκτυο. Μέχρι το 2027 θα αρχίσει και η σταδιακή αποξήλωση των μεταλλικών στύλων και των ηλεκτροφόρων καλωδίων, που σήμερα διατρέχουν πολλές περιοχές της Αθήνας, κι όπως διαβάζουμε αλλοιώνουν την εικόνα του αθναϊκού τοπίου, του οποίου ο μύθος είναι από τις ρεαλιστικές δυνατότητες μέσα στην πόλη, κι όπως συμπλήρωνε στη διαπίστωση του ο περιπατητής Νίκος Βατόπουλος, θα συνεχίσει μετά από εμάς να μεταβάλλει και να μεταβάλλεται. Με ή χωρίς τρόλεϊ. Λες και το πρωταρχικό της κατάλυσης της αθηναϊκότητας είναι τα ηλεκτροφόρα καλώδια κι όχι τα high end τραπεζοκαθίσματα που μας έχουν πάρει αμπάριζα, σύρριζα σχεδόν στις λεωφορειολωρίδες.
Γύρισα το βλέμμα μου από τα οριακά bar stools της Πατησίων, πίσω στο παρεάκι των κυριών περί συνταξιοδότησης και εκκρεμοτήτων. Σε αυτό είχε πια παρεισφρήσει ένας καλοστεκούμενος κύριος, κατά τα φαινόμενα ήδη συνταξιοδοτημένος, επομένως και σε δίνη 24/7 ματαιότητας, χωρίς πολλές-πολλές υπό διευθέτηση υποθέσεις. «Θα έρθω να συμφωνήσω» τον άκουσα να τους λέει την ώρα που κατέβαινα στη στάση, και κάπως έτσι θυμήθηκα να μουρμουρίσω από μέσα μου, εκείνο το ωραίο «Εγώ, πάλι, θα φύγω να διαφωνήσω» που έλεγε μια φίλη. Όχι τίποτα άλλο, μπας και προλάβω να κλείσω μερικές εκκρεμότητες πριν τις διακοπές. Όσες καταφέρω, διότι όσο και να προσπαθήσω κάτι θα μείνει να σκέφτομαι, για τον καιρό που θα λείπω.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Βρε χρυσή μου, κάνε τα χαρτιά σου για να βγεις στη σύνταξη και να ησυχάσεις. Σ’ έχει φάει η δουλειά!
– Α πα πα! Δε γίνεται! Ούτε να το συζητάς! Έχω πολλές εκκρεμότητες! Τόσοι πελάτες στην αναμονή! Ας κλείσω ότι προλάβω πριν τις διακοπές κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε…
Πολλαπλές και διάχυτες οι εκκρεμότητες προ διακοπών. Κυνήγι για τα ανυπόγραφα συμβόλαια, αλλεπάληλα τηλέφωνα στο σωστό μάστορα για ένα βιαστικό μερεμέτι, προθεσμίες που υπενθυμίζει η ψηφιακή πύλη της ΑΑΔΕ κ.ο.κ. Είναι αυτή η «προδιακοπική» πρεμούρα να κλείσουμε με τις όποιες υποχρεώσεις, μπας και τις αποτινάξουμε από πάνω μας, λες και δε μας έφταναν τα καθημερινά ανεπάντεχα που μας στρογγυλοκάθονται σαν ανεπιθύμητοι συγγενείς, έχουμε κι αυτές που παραμένουν ανέγγιχτες στο καταγεγραμμένο limbo των σημειωματάριων.
Από την άλλη, κάποιος θα αντιτείνει πως καλά τα λέγανε οι δύο κυρίες. Η μη αξιοποίηση της δυνατότητας να κλείσουν μια και καλή οι εκκρεμότητες έδινε απόλυτη ευχαρίστηση στη φίλη μας. «Σα να ΄χεις δίκιο. Στο κάτω-κάτω αν συνταξιοδοτηθείς, τι θα κάνεις μετά;», συμφώνησε η συνομιλήτρια. Όσο παραμένει η χαρτούρα ανολοκλήρωτη, υπάρχει το μετά. Καμιά πρακτική αβεβαιότητα καθώς διατηρούνται αρρύθμιστα ζητήματα, καμιά αποδιοργάνωση. Όσο τ’ αναβάλλουμε, όσο φορτωνόμαστε με καινούργια, βάζοντας κι άλλα καθήκοντα στην άκρη, θα ‘χουμε πάντα μια καβάτζα για ώρα ανάγκης. Μήπως και πάθουμε κανένα πατατράκ, και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε όταν βρεθούμε σε αμηχανία απραξίας.
Αυτοεξαναγκασμός στις εκκρεμότητες, κατ’ αναλογία της κοινωνίας των επιδόσεων του Μπιουνγκ – Τσουλ Χαν (Η κοινωνία της Κόπωσης. εκδ. Opera), με την ίδια προθυμία αποδοχής κάθε ρόλου, σε κάθε χρόνο, για κάθε μορφή καθήκοντος. Πάντοτε με θετικότητα, μην το ξεχνάτε αυτό, μην περιφέρετε τα τσιτωμένα σας νεύρα. Διορθώστε την κόπωση με περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης που προτείνουν ίδιους αφηγηματικούς κώδικες, περισσότερα τεστ στο instagram για να δείτε αν τικάρετε και τα 5 κουτάκια της αναβλητικότητας, περισσότερα stories με αναρτήσεις των εκδοχών σας. Ένας νεαρός μπροστά κρατάει το βιβλίο που ακόμη κι αν δε συγκρατήσουμε τον τίτλο θα μπορούσε να είναι κάτι σαν «Αυτογνωσία σε 365 ημέρες». Με υπότιτλο «η αληθινή σου δύναμη είναι η επιλογή», ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
«Δεν μπορώ να κάθομαι, μπορώ και περισσότερα, οπότε θα δουλέψω και μερικές μέρες από το νησί», ακούμε να λέει ο κύριος στο κινητό του που κάθεται στην υπερυψωμένη γαλαρία, με το σένιο, ανίδρωτο κουστουμάκι του, παρότι έξω βράζει ο τόπος (πως παρέμεινε ατσαλάκωτος μέχρι να μπει στον κλιματισμό;) Τα airpods κολλημένα πια στο αυτί. Η φωνή του δεν υψώνεται, αλλά έχει εκείνη την εσωτερική ένταση του ανθρώπου που δίνει εντολές στον εαυτό του, λες και δεν τις πετά για να τις ακούσουν οι άλλοι, αλλά για να τις πιστέψει ο ίδιος. Προκατειλημμένα θα σκεφτεί κανείς πως διάφορες ανάλογες βλέψεις και δεσμεύσεις, θα κυκλοφορούν στο μεσημεριανό διάλλειμα των εταιρειών (ή και των μικρομάγαζων), με την περισσότερη υποαμειβόμενη εργασία (εκτός ορίων συμβάσεων), περισσότερο παθητικό βάλε πλάτη στην υπερεργασία και την υπερωρία, ανοχή στο micromanagement κτλ που έχουν γίνει τρόπος ζωής. Όλες αυτές οι όμορφες υποσχέσεις όσων δεν κοιτάνει με πρεμούρα απεγκλωβισμού το ρολόι στις 16.50 είναι που βαστάνε τη σημαία στα καραβάνια φιλοφρονήσεων, μπας και κάτσει κανένα bonus ή έστω μια μισοαφηρημένη υποσχετική. Αλλά ας μην αναλωνόμαστε σε επιτακτικούς αφορισμούς.
«Νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα; Δεν έχεις δει ακόμη τίποτα!» είναι το σλόγκαν αποπλάνησης που ακούγεται από τα χείλη μιας γνωστής influencer στο tik-tok της μπροστινής όρθιας πιτσιρίκας, διότι όπως έγραψε και ο Ζίγκμουντ Μπάουμεν «οι καταναλωτές δεν πρέπει ποτέ να αφήνονται σε ηρεμία. Είναι αναγκαίο να εκτίθενται διαρκώς σε νέους πειρασμούς για να τους κρατούν στην κατάσταση της αδιάκοπης υποψίας και της σταθερής δυσαρέσκειας. Το δόλωμα που τους υπαγορεύει να μετατοπίσουν την προσοχή τους χρειάζεται να επιβεβαιώνει την υποψία τους καθώς προσφέρει μια διέξοδο από τη δυσαρέσκεια». Ελεγχόμενα φορτία, fomo μικροδόσεις.
Κάτι τέτοια αποκομίζουμε οι τυχαίοι ωτακουστές και λαθραναγνώστες στο τρόλεϊ 14, καθώς αυτό στρίβει από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας προς την Πατησίων. Σύντομα, όσοι ηθελημένα ή άθελα αλιεύουμε τα λόγια των άλλων, θα χάσουμε κι αυτό το στασίδι, μιας και γύρω στα 130 κίτρινα ηλεκτροκίνητα λεωφορεία πρόκειται να αποσυρθούν από το δίκτυο. Μέχρι το 2027 θα αρχίσει και η σταδιακή αποξήλωση των μεταλλικών στύλων και των ηλεκτροφόρων καλωδίων, που σήμερα διατρέχουν πολλές περιοχές της Αθήνας, κι όπως διαβάζουμε αλλοιώνουν την εικόνα του αθναϊκού τοπίου, του οποίου ο μύθος είναι από τις ρεαλιστικές δυνατότητες μέσα στην πόλη, κι όπως συμπλήρωνε στη διαπίστωση του ο περιπατητής Νίκος Βατόπουλος, θα συνεχίσει μετά από εμάς να μεταβάλλει και να μεταβάλλεται. Με ή χωρίς τρόλεϊ. Λες και το πρωταρχικό της κατάλυσης της αθηναϊκότητας είναι τα ηλεκτροφόρα καλώδια κι όχι τα high end τραπεζοκαθίσματα που μας έχουν πάρει αμπάριζα, σύρριζα σχεδόν στις λεωφορειολωρίδες.
Γύρισα το βλέμμα μου από τα οριακά bar stools της Πατησίων, πίσω στο παρεάκι των κυριών περί συνταξιοδότησης και εκκρεμοτήτων. Σε αυτό είχε πια παρεισφρήσει ένας καλοστεκούμενος κύριος, κατά τα φαινόμενα ήδη συνταξιοδοτημένος, επομένως και σε δίνη 24/7 ματαιότητας, χωρίς πολλές-πολλές υπό διευθέτηση υποθέσεις. «Θα έρθω να συμφωνήσω» τον άκουσα να τους λέει την ώρα που κατέβαινα στη στάση, και κάπως έτσι θυμήθηκα να μουρμουρίσω από μέσα μου, εκείνο το ωραίο «Εγώ, πάλι, θα φύγω να διαφωνήσω» που έλεγε μια φίλη. Όχι τίποτα άλλο, μπας και προλάβω να κλείσω μερικές εκκρεμότητες πριν τις διακοπές. Όσες καταφέρω, διότι όσο και να προσπαθήσω κάτι θα μείνει να σκέφτομαι, για τον καιρό που θα λείπω.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
