Πιθανόν να γνωρίζετε τον Φιλήμονα Μουρσελά ως dj. Τα τελευταία πολλά χρόνια ίσως να έχετε ακούσει τις μουσικές του επιλογές σε μερικά απ’ τα καλύτερα μπαρ της πόλης και που μας συντροφεύουν στις βραδινές μας εξόδους.
Όμως η κύρια επαγγελματική ενασχόλησή του είναι άλλη. Ο Φιλήμονας Μουρσελάς είναι γυμναστής Ειδικής Φυσικής Αγωγής. Ως τέτοιος μοιράζεται μαζί μας την πολύτιμη 20ετή εμπειρία του, εμπειρία που απέκτησε δουλεύοντας κατά κύριο λόγο με ΑμεΑ και άτομα άνω των 65.
Εξηγεί πόσο μεγάλη είναι η σπουδαιότητα αυτών των προγραμμάτων καθώς συμβάλλουν στην κοινωνικοποίηση των ατόμων και στην εξάλειψη του στίγματος. Αφηγείται, επίσης, ιστορίες συνύπαρξης και συνεργασίας που χτίζουν σχέσεις ζωής. Ας διαβάσουμε τι μας είπε:
Σπούδαζα στη Γυμναστική Ακαδημία. Στο 2ο έτος σκεπτόμουν να σταματήσω τη σχολή, τότε όμως ανακάλυψα ότι υπήρχε η ειδικότητα της Ειδικής Φυσικής Αγωγής που αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον, τόσο από επιστημονικής όσο και από κοινωνικής άποψης καθώς ένιωσα ότι έτσι θα μπορούσα να προσφέρω στους συνανθρώπους μου, να είμαι πραγματικά χρήσιμος. Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω.
Η ενασχόληση με την άθληση για τους λεγόμενους Ειδικούς Πληθυσμούς, δηλαδή όσους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, συμβάλλει θετικά όχι μόνο στο κομμάτι της καλής φυσικής κατάστασης αλλά και σε εκείνο της κοινωνικοποίησης και της αυτοεκτίμησης. Είναι σημαντικό να πει ένα άτομο «Τα καταφέρνω. Θέτω έναν στόχο, στα δικά μου μέτρα, και τον πετυχαίνω» είτε είναι ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού είτε ένας κύριος ή μια κυρία 80 ετών.
Έχω μια αθλούμενη κυρία 82 ετών, που κάνει πους απς και σανίδες. Πριν 15 χρόνια, όταν δηλαδή είχαμε ξεκινήσει να δουλεύουμε μαζί σε ομαδικό πρόγραμμα, δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι θα μπορούσε όντως να κάνει, όχι πους απς και σανίδες, αλλά γυμναστική.
Σε πολλές περιπτώσεις κυρίως παιδιών και νεαρών ατόμων που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού δεν εστιάζουμε τόσο στην εκγύμναση αλλά πώς μέσω της κίνησης και της άσκησης θα χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης και θα δημιουργηθεί ένας δίαυλος επικοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο συνεργάζομαι με ψυχιάτρους, παιδοψυχιάτρους και κατά κόρον με εργοθεραπευτές.
Οι γονείς στην αρχή είναι πάντα επιφυλακτικοί. Κάποιες φορές έχει προηγηθεί μια προηγούμενη εμπειρία με άλλον γυμναστή που δεν πήγε καλά. Χρειάζεται να χτιστεί μια σχέση. Τι σημαίνει αυτό; Όπως πρέπει να σε εμπιστευτεί το παιδί έτσι πρέπει να σε εμπιστευθούν και οι γονείς. Παράλληλα, υπάρχει η αγωνία απο την πλευρά τους αν θα στεφθεί με επιτυχία αυτή η προσπάθεια, αν το παιδί τους θα αποκομίσει κάποιο όφελος απ’ αυτή τη διαδικασία. Με την πάροδο των μαθημάτων χτίζεται μια πολύ ωραία και ειλικρινής σχέση καθώς οι γονείς βλέπουν ότι υπάρχει αποτέλεσμα και αγάπη εκατέρωθεν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη η κουλτούρα ότι τα κινητικά προβλήματα, ο αυτισμός, τα γηρατειά είναι προβλήματα που πρέπει να κρύψουμε. Υπάρχει στίγμα. Σε πολλά ειδικά, δωρεάν προγράμματα δήμων η συμμετοχή ατόμων ΑμεΑ είναι πολύ χαμηλότερη από τον πληθυσμό ΑμεΑ. Πρέπει να δοθούν κίνητρα στους γονείς των παιδιών ώστε να τα εντάσσουν στα προγράμματα και να μην τα κρατούν στο σπίτι γιατί έτσι χάνεται η δυνατότητα τους να κοινωνικοποιηθούν. Χρειάζεται φυσικά να παρέχεται και στους γονείς συμβουλευτική υποστήριξη γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτές οι καταστάσεις είναι δύσκολες˙ δεν πρέπει να κρίνουμε αλλά οφείλουμε να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους. Επιπλέον, είναι απαραίτητο να υπάρχει πρόσβαση στις εγκαταστάσεις και γενικότερα να γίνεται ό,τι είναι δυνατόν ώστε να διευκολύνονται στην καθημερινότητα όλες οι μετακινήσεις μέσα στην πόλη που όλοι μαζί ζούμε.
Χρειαζόμαστε περισσότερα προγράμματα που απευθύνονται στις ευπαθείς ομάδες, τόσο από δημόσιους όσο και από ιδιωτικούς φορείς. Το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να υπάρξει συνεργασία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όχι με άξονα το κέρδος αλλά το καλό του κοινωνικού συνόλου. Όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι θα έπρεπε να έχουν τμήματα Ειδικής Φυσικής Αγωγής. Σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερη κρατική μέριμνα, αν και αναγνωρίζω ότι γίνονται προσπάθειες.
Εργάζομαι και ως dj πολλά χρόνια. Κάποια απ’ τα άτομα που γυμνάζω έχουν έρθει στα μπαρ που δουλεύω για να με ακούσουν και οι συγκεκριμένες βραδιές είναι απ’ τις πιο ωραίες. Κάποιες κυρίες μου έχουν ζητήσει να τους γράψω και CD.
Κάτι που με στεναχωρεί είναι ότι άνω των 65 ετών μόνο οι γυναίκες φροντίζουν τη φυσική τους κατάσταση και τις ενδιαφέρει να γυμναστούν. Δυστυχώς είναι θέμα νοοτροπίας, οι άντρες γεμίζουν τα καφενεία και τα πρακτορεία ΟΠΑΠ ενώ οι γυναίκες σκέπτονται πρακτικά και προς όφελος της υγείας τους και έρχονται με χαρά και συνέπεια στα ομαδικά προγράμματα.
Πριν κάποια χρόνια έζησα μια δυσάρεστη εμπειρία που τελικά όμως εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο μάθημα συνύπαρξης. Εργαζόμουν σε ένα ειδικό, ομαδικό πρόγραμμα κάποιου δήμου και μας είχε παραχωρηθεί μια υπόγεια αίθουσα. Όταν κάποια στιγμή ανεβήκαμε στην αίθουσα που υπήρχαν όργανα γυμναστικής ώστε οι αθλούμενοι να μπορέσουν κι αυτοί να τα χρησιμοποιήσουν, όπως άλλωστε το δικαιούνται, υπήρξαν παράπονα απ’ μερίδα του υπόλοιπου κόσμου που εκείνη την ώρα αθλούταν. Επιθυμούσαν δηλαδή να μην γυμνάζονται παράλληλα μαζί τους στην ίδια αίθουσα και με τα ίδια όργανα τα ΑμεΑ άτομα. Δεν υποχωρήσαμε και συνεχίσαμε να χρησιμοποιούμε την αίθουσα κανονικά. Τελικά, μερικούς μήνες αργότερα πετύχαμε όχι μόνο τη συνύπαρξη αλλά και τη συνεργασία και την αλληλοϋποστήριξη. Αυτή η εικόνα θα μου μείνει και είναι απ’ τις πιο όμορφες και συγκινητικές της ζωής μου.
Ένα λόγος που τότε ως φοιτητής διάλεξα τη συγκεκριμένη ειδικότητα ήταν πως έβλεπα ότι μέσω αυτής της επαγγελματικής πορείας θα είχα την ευκαιρία να δώσω αλλά και να πάρω αγάπη. Έτσι είναι, δικαιώθηκα.
