Σε αυτό το αφιέρωμα, που συνοδεύεται από τις συγκλονιστικές φωτογραφίες του Stephen Shames, αλλά και τα αποσπάσματα από γυναίκες που συμμετείχαν στο Black Panther Party, αποτυπώνετε η ορμή, η αισιοδοξία και το όραμα μιας γενιάς ακτιβιστών που αποφάσισε ότι, “αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να μας προστατεύσει θα το κάνουμε εμείς”. Δύο Αφροαμερικανοί στέκονται μπροστά από το αυτοκίνητό τους, περικυκλωμένοι από πέντε περιπολικά της αστυνομίας και πλήθος κόσμου. Ο πρώτος, ο Huey P. Newton κρατάει ένα πιστόλι  και ο δεύτερος, ο Bobby Seale μια καραμπίνα στο ένα χέρι και ένα νομικό σύγγραμμα στο άλλο. Ένας αστυνομικός πλησιάζει προς το μέρος τους σημαδεύοντάς τους με το όπλο του και απευθυνόμενος στον Newton τον ρωτά:

– Eίσαι Μαρξιστής;  Ο Newton του απαντά τείνοντας και εκείνος το όπλο προς το μέρος του:

– Είσαι φασίστας; O αστυνομικός φωνάζει ακόμα πιο δυνατά ξαναρωτώντας τον Newton:

– Είσαι Μαρξιστής; O Νewton ξαναρωτάει και αυτός με δυνατότερη φωνή αν είναι φασίστας. Τότε ο αστυνομικός τον ρωτάει με λιγότερη ένταση, πάντα όμως σημαδεύοντας τον Newton.

– Είσαι Μαρξιστής; Εγώ ρώτησα πρώτος. Τότε ο Newton ανταπαντά ακάθεκτος έχοντας σφιχτά το νομικό σύγγραμμα που έμελλε να κουβαλάει μαζί του για πολλά ακόμα χρόνια:

-Ωραία, εγώ ρωτάω δεύτερος. Πες μου…Είσαι φασίστας;

Ήταν από τις πρώτες φορές που οι αστυνομικές αρχές ήρθαν αντιμέτωπες με μια οργάνωση που θα απασχολούσε ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες για τα επόμενα χρόνια. Ήταν οι Μαύροι Πάνθηρες. Ένα από τα πιο ριζοσπαστικά ένοπλα, μαρξιστικά κινήματα μαύρων που γνώρισε η Αμερική και ολόκληρος ο πλανήτης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η δημιουργία του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, τον Οκτώβριο του 1966, είναι ένα γεγονός ίσως μοναδικό στην σύγχρονη αμερικανική ιστορία. Οι Μαύροι Πάνθηρες ήταν γνήσιο τέκνο μιας εποχής και την ίδια στιγμή, βρέθηκαν μπροστά από αυτήν, ξεπερνώντας την από κάθε άποψη. Πράγματι, δεν μπορεί ν’ αντικρύσει κανείς το Black Panther Party, και να μη σκεφτεί τους Μαύρους Μουσουλμάνους και τον Μάλκολμ Χ, τον Μ.Λ. Κινγκ και τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα της μαύρης κοινότητας. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται οι Μαύροι Πάνθηρες και αναμφίβολα είναι επηρεασμένοι από αυτό. Την ίδια στιγμή όμως δείχνουν έμπρακτα και έναν καινούργιο δρόμο. Καταρχάς δεν αποδέχονται τις αρχές του μαύρου εθνικισμού. Αν διεκδικούν την αυτονομία των μαύρων και των κοινοτήτων τους δεν το κάνουν παρά για να αναπτυχθεί η πρωτοβουλία της μαύρης κοινότητας.


Γι’ αυτό στρέφονται έντονα ενάντια στον πολιτιστικό εθνικισμό όπως ενάντια και στους οπαδούς του μαύρου εθνικισμού. Έτσι, ενώ δέχονται ότι η μαύρη κοινότητα διαθέτει μια διάσταση σχετικά διαταξική, αποδέχονται ταυτόχρονα και την αρχή της πάλης των τάξεων. Οι μαύροι θεωρούνται προλετάριοι που τους εκμεταλλεύεται η ρατσιστική πλειοψηφία, όμως ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους υπάρχει αντίθεση μεταξύ των μαύρων προλετάριων και των μαύρων καπιταλιστών. Κυκλοφορούσαν στους δρόμους οπλισμένοι για να προστατεύουν τους μαύρους πολίτες από τη βαναυσότητα της αστυνομίας και τον θεσμοθετημένο ρατσισμό του αμερικανικού κράτους.  Ο Huey Newton θεώρησε, πριν από οτιδήποτε άλλο, απαραίτητη την ύπαρξη ενός προγράμματος πίσω από το οποίο θα κινηθούν τα μέλη της αφροαμερικανικής κοινότητας. Πρώτος και κύριος στόχος ήταν η ελευθερία. Τα μέλη της αφροαμερικανικής κοινότητας «δεν ήρθαν με τη θέλησή τους στην Αμερική, απήχθησαν από τα μέρη στα οποία γεννήθηκαν». Κατάρτισε, λοιπόν, ένα πρόγραμμα 10 θέσεων και στόχων με πρώτο την ελευθερία. Στη συνέχεια τόνισε την ανάγκη πλήρους απασχόλησης, στέγασης, δωρεάν εκπαίδευσης και απαλλαγής όλων των Αφροαμερικανών από τα στρατιωτικά καθήκοντα.


«Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων είναι το κόμμα του λαού και πρώτα από όλα ενδιαφερόμαστε να να ελευθερώσουμε κάθε άνθρωπο από τη σκλαβιά. Μόνο με τις συλλογικότητες μπορούμε να το πετύχουμε αυτό. Μετά, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα παράγουν προς όφελός τους ή προς όφελος συγκεκριμένων τάξεων». Στα τέλη του 1966, δύο νεαροί, ο Bobby Seale και ο Huey P. Newton, φοιτητές τότε στο Merritt College στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας, συζητούσαν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μαύρων αλλά και των καταπιεσμένων ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξοργισμένοι από τους τόσους πολλούς θανάτους εξαιτίας των συνθηκών φτώχειας για εκατομμύρια ανθρώπους, την περιορισμένη υγειονομική περίθαλψη, την ανεπαρκή στέγαση, την επισιτιστική ανασφάλεια, την αστυνομική κακοποίηση και τη φυλάκιση άνευ λόγου και αιτίας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια οργάνωση για να υπερασπιστούν και να επαναπροσδιορίσουν τις κοινότητές τους. Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, ο Seale και ο Newton ιδρύουν τους Μαύρους Πάνθηρες Party (BPP) for Self Defense, μια ομάδα που σύντομα θα γινόταν μια δύναμη για την κοινωνική, πολιτική, οικονομική και πνευματική ανάκαμψη των μαύρων και των έγχρωμων ανθρώπων από άκρη σε άκρη.


Η βασικότερη πρακτική λειτουργία του Black Panther Party πάντως ήταν κατά δήλωση των ίδιων των μελών του η αυτοάμυνα. Ένοπλοι Αφροαμερικανοί πολίτες έκαναν περιπολίες προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές διωκτικές αρχές δεν προχωρούν σε παράνομες και ρατσιστικές συμπεριφορές προς τα μέλη της κοινότητας. Αυτή η πρακτική έγινε γνωστή ως copwatching και στηριζόταν στην εργαλειοποίηση εκ μέρους των Μαύρων Πανθήρων της νόμιμης οπλοκατοχής των ΗΠΑ. Στην πορεία, βέβαια, εκτός από την αυτοάμυνα, η οργάνωση άρχισε να ενισχύεται κάνοντας κινήσεις αλληλεγγύης προς τα μέλη της κοινότητας (προγράμματα δωρεάν γευμάτων, μαθήματα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Εξάλλου, είχε από νωρίς απορρίψει την ιδεολογία ενός εθνικιστικού μαύρου κινήματος και λειτουργούσε περισσότερο στη βάση μιας διεθνιστικής, αντιαποικιοκρατικής και επαναστατικής ιδεολογίας με αναφορές στον Λένιν και τον Μάο.

Το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο έγινε κάτι σαν το βιβλίο της οργάνωσης. Τα αιτήματα και η δράση των Black Panthers ξεπέρασαν πολύ γρήγορα τα όρια της ίδιας της κοινότητάς τους. Ξεκινώντας με περιπολίες στις κοινότητές τους και με το δωρεάν πρωϊνό για τα παιδιά του σχολείου, το BPP επεκτάθηκε από το Όκλαντ και άνοιξε γραφεία σε περισσότερες από 40 πολιτείες των ΗΠΑ. Εξήντα κοινοτικά προγράμματα επιβίωσης δημιουργήθηκαν σε μεγάλες πόλεις και αγροτικές κωμοπόλεις σε όλη τη χώρα. Στόχος τους ήταν να καλύψουν βασικές ανθρώπινες ανάγκες, να παρέχουν γη, ψωμί, στέγαση, εκπαίδευση, ένδυση, δικαιοσύνη και ειρήνη με την εναντίωση των μαύρων για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Αν και η εικόνα που έρχεται στον νου των περισσότερων όταν αναφερόμαστε στους Μαύρους Πάνθηρες είναι αυτή ενός ένοπλου άντρα που φορά μπερέ, οι γυναίκες ήταν επίσης εκεί, δίπλα στους άντρες της οργάνωσης, αντιπροσωπεύοντας περίπου πάνω από το 50% των μελών της.

Οι γυναίκες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε κάθε επίπεδο της οργάνωσης, από τη γραμματειακή υποστήριξη ως την έκδοση των κειμένων, και από τον πολιτικό ακτιβισμό μέχρι τη διεύθυνση των επιχειρήσεων. Γυναίκες από κάθε πολιτεία των ΗΠΑ γοητεύονταν από την παρουσία ενός κινήματος αλλαγής που διεκδικούσε την ελευθερία και τα δικαιώματα των μαύρων της Αμερικής. Ήταν μητέρες, αδελφές, θείες, μαγείρισσες, καθαρίστριες, φοιτήτριες, δασκάλες, καλλιτέχνες, και λιανοπωλητές, εργάτριες, ποιήτριες, χορευτές, συγγραφείς και μουσικοί. Ήταν νέες με την πεποίθηση ότι αν η κυβέρνηση δεν φρόντιζε τους ανθρώπους της, θα το κάνανε οι ίδιες. Θα υπηρετούσαν τους ανθρώπους, με σώμα και ψυχή. Οι γυναίκες των Μαύρων Πανθήρων δεν είναι ξεχωριστές. Είναι απλά γυναίκες που αποφάσισαν ότι έπρεπε να υπάρξει «ένας τρόπος, μια λύση, για τους μαύρους και τους φτωχούς ανθρώπους». Με δεδομένη την ευκαιρία να βγουν μπροστά και να προσφέρουν, μίλησαν και ανέπτυξαν τις έμφυτες ικανότητές τους για να δημιουργήσουν εξαιρετικά πρότυπα για την κοινωνία αλλά και για την ηγεσία της κοινότητας. Είχαν κίνητρο την αγάπη, και αυτή η αγάπη εκδηλώθηκε μέσα από το έργο τους σε αυτό που έγινε γνωστό ως Κοινοτικά Προγράμματα Επιβίωσης. Το δωρεάν πρωινό για τα σχολεία εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα, ταΐζοντας παιδιά σε αίθουσες χορού και υπόγεια εκκλησιών κάθε πρωί για πολλά χρόνια.


Αναγνωρίζοντας τις ανάγκες της κοινότητάς τους, οι γυναίκες καθοδήγησαν το BPP για τη δημιουργία νοσοκομείων, που προσέφεραν δωρεάν οικογενειακή υγειονομική περίθαλψη και εξετάσεις δρεπανοκυτταρικής αναιμίας. Αυτό οδήγησε στην ιδέα για τη δημιουργία ενός προγράμματος δωρεάν μεταφοράς με ασθενοφόρο. Αυτό έγινε για να να διασφαλιστεί ότι οι άνθρωποι χωρίς χρήματα ή κοινωνική ασφάλιση θα είχαν επείγουσα μεταφορά στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Επειδή σε πολλές πόλεις, οι άνθρωποι αφήνονταν να πεθάνουν αφού πρώτα τους είχαν αρνηθεί την παροχή υπηρεσιών ασθενοφόρου. Στο Winston Salem, παράρτημα του BPP, οι εθελοντές εκπαιδεύτηκαν ως διασώστες για να στελεχώσουν το φορτηγάκι του προγράμματος δωρεάν ασθενοφόρων και να παρέχουν αυτή τη σωτήρια υπηρεσία.

Πώς ήξεραν όμως οι Μαύροι Πάνθηρες τι να προσφέρουν;
Οι άνθρωποι μίλαγαν και οι γυναίκες τους άκουγαν. Οι γυναίκες δημιούργησαν τις δωρεάν κλινικές, τα κοινοτικά προγράμματα διατροφής, τις δραστηριότητες για ηλικιωμένους και εφήβους, να μπορούν να επισκέπτονται φυλακισμένα μέλη της οικογένειάς τους, τα εναλλακτικά “απελευθερωτικά” σχολεία, τα εξωσχολικά προγράμματα και τα κέντρα παιδικής μέριμνας. Κάθε κοινοτικό πρόγραμμα επιβίωσης ήταν πλήρως εφαρμόσιμο σε όλες τις τοποθεσίες και για όλες τις κουλτούρες σε όλο τον κόσμο. Όταν η κοινότητα παρακάλεσε το BPP να κάνουν σχολείο οι γυναίκες δημιούργησαν ένα πρότυπο δημοτικό σχολείο, το Oakland Community Σχολείο (OCS). Άνοιξε τις πόρτες του το σχολικό έτος 1973-74 και παρέμεινε μέχρι το 1982. Ήταν ένα κοινοτικό σχολείο, χωρίς δίδακτρα, με επίκεντρο το παιδί αλλά και τους γονείς. Σέρβιρε  τρία γεύματα την ημέρα και φρόντιζε για τις ανάγκες υγείας κάθε παιδιού μέσω μιας συμφωνίας με το Νοσοκομείο Παίδων του Όκλαντ. Το σύνθημα του σχολείου ήταν “ο κόσμος είναι η τάξη του παιδιού” και ήταν αφοσιωμένες  στο να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.


Οι μαύροι της Αμερικής οφείλουν ευγνωμοσύνη σε αυτές τις γυναίκες που ήταν άγνωστες και αφανείς για πολλά χρόνια. Αξίζει μέσα από τις φωτογραφίες αλλά και μέσα από τα λόγια τους, να αποτελέσουν έμπνευση για όλες τις γενιές. «Όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζούνιορ δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 1968, ήμουν στο λύκειο του Σακραμέντο. Εκείνη τη μέρα όλοι οι μαύροι μαθητές και μαθήτριες δεσμευτήκαμε να γίνουμε μέλη των Μαύρων Πανθήρων. Μου ανατέθηκε το κοινοτικό κέντρο του Oakland BPP και περιστασιακά εργαζόμουν στα κεντρικά γραφεία, τα οποία ήταν πιο κάτω στο δρόμο. Στο Κοινοτικό Κέντρο του Δυτικού Όκλαντ, ήμασταν ένα κομβικό σημείο της δραστηριότητας της γειτονιάς, με πολλούς καθημερινούς επισκέπτες τοπικούς, εθνικούς, διεθνείς και πολλά παιδιά. Οι άνθρωποι στο κοινότητα, γείτονες, σύντροφοι και τα παιδιά μας ήμασταν όλοι μια μεγάλη οικογένεια. Παρά τα όσα περνούσαμε, εγώ… αισθανόμουν ασφαλής. Περπατώντας στο δρόμο για το πρόγραμμα δωρεάν ρουχισμού που είχαμε, μπορούσα νανα ακούω τους ανθρώπους να φωνάζουν από τα παράθυρα και τις πόρτες τους, “Hey, panther girl, hey, panther girl!’ … Δεν μπορούσα να τους δω, αλλά μας έβλεπαν εκείνοι.»– Gloria Abernathy, Σακραμέντο, Richmond, Oakland και Berkeley, CA/ BPP Κεντρικά κεντρικά γραφεία στο Δυτικό και Ανατολικό Όκλαντ.

«Μπήκα στο κόμμα επειδή οι άνδρες της οικογένειάς μου, οι οποίοι υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις αυτής της χώρας, όταν επέστρεψαν συνελήφθησαν και πάντα μπαινόβγαιναν στη φυλακή χωρίς να υπάρχει λόγος. Ρώτησα τη τη γιαγιά μου: “Γιατί τα ξαδέλφια μου πάνε πάντα στη φυλακή;” Δεν έκαναν τίποτα. Αγαπούσα τα ξαδέλφια μου. Τους θαύμαζα. Ήταν οι μεγαλύτεροι άντρες της οικογένειας. Όταν διάβαζα την εφημερίδα BPP και έβλεπα τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις με τον Huey και τον Bobby, συνειδητοποίησα τι ακριβώς συμβαίνει με τους άνδρες στην οικογένειά μου. Είχα την ανάγκη να κάνω κάτι γι αυτό. Ήθελα να γίνω μέλος του Black Panther Party. Η γιαγιά μου κήρυττε ότι πρέπει να υπηρετούμε τους ανθρώπους, και αυτό έκανα». – Κάθριν Σαν Φρανσίσκο και Όκλαντ, Καλιφόρνια


«Γεννήθηκα στο Μπίσοπβιλ της Νότιας Καρολίνας. Τα πρώτα μου βήματα, η πρώτη μου ανάμνηση στη ζωή ήταν να κάθομαι στις βαμβακοφυτείες με τους γονείς μου να μαζεύουν βαμβάκι. Μετακομίσαμε στο Winston–Salem της Βόρειας Καρολίνας, όταν ήμουν περίπου 17 ετών. Τότε ήταν που γνώρισα έναν αδελφό και μου είπε για το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Ξεκίνησα να πηγαίνω στην πολιτική εκπαίδευση στα μαθήματα πολιτικής αγωγής. Έμαθα τι σήμαινε να είσαι πρόθυμος να δώσεις τα πάντα για ένα πετύχεις ένα μεγαλύτερο σκοπό. Στο παράρτημα του Winston Salem, το πιο δημοφιλές πρόγραμμα επιβίωσης ήταν το πρόγραμμα δωρεάν ασθενοφόρων. Όταν έκλεισαν το νοσοκομείο, οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα να μεταφερθούν σε νοσοκομείο άλλης πόλης και κυριολεκτικά πέθαιναν Το κόμμα αντιμετώπισε αυτό το λάθος. Ήμασταν πρόθυμοι να δείξουμε στο λαό μας ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα μόνοι μας, χωρίς το σύστημα». – Hazel M. Mack, Winston-Salem Chapter, NC

«Την ημέρα που σκοτώθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κάλεσαν όλους τους μαύρους φοιτητές στο αμφιθέατρο, χωρίς όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή να γνωρίζουμε ότι ο Κινγκ είχε πεθάνει. Μας οδήγησαν πίσω στο Haight και Filmore με αστυνομική συνοδεία. Αν κάποιος κατέβαινε από το πεζοδρόμιο τον χτυπούσαν με τα γκλοπ ή με το κοντάκι από το όπλο.. Εκείνη τη μέρα ήξερα ότι θα προσπαθούσα να αλλάξω τα πράγματα. Ήμουν μόλις 13 ετών, αλλά ήξερα ότι κάτι θα γινόταν, θα ήταν κάτι διαφορετικό για μένα. Χρόνια αργότερα, εντάχθηκα στην BPP. Ήμουν 21 ετών. Δουλεύαμε 20 ώρες την ημέρα και η προσοχή μου ήταν πάντα στραμμένη στο Όκλαντ Community School, από το 1975-1982. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι που νομίζαμε ότι είχε απώλεια ακοής. Το είχα καταλάβει γιατί δεν αλληλεπιδρούσε με τα άλλα παιδιά. Περιφερόταν στη τάξη αλλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τα άλλα παιδιά. Την πήγα στο Νοσοκομείο Παίδων στο Όκλαντ. για μια εξέταση, και ανακάλυψα ότι τα αυτιά της υπερπαράγουν κερί. Μόλις της  καθάρισαν τα αυτιά μου είπε: “Μπορώ να ακούω, μπορώ να ακούσω τώρα!” . Μου φέρνει δάκρυα στα μάτια όταν το σκέφτομαι.  Αυτές οι εμπειρίες με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι μπορώ να κάνω κάτι που να αλλάξει αυτό το κόσμο. Πέρασα την υπόλοιπη ζωή μου προσπαθώντας να κάνω το κόσμο να αλλάξει». – Pamela Ward-Pious, Όκλαντ Chapter, Καλιφόρνια

«Αυτό που με τράβηξε στο κόμμα ήταν η επιδρομή στα γραφεία του Black Panther Party στο Λος Άντζελες, τον Δεκέμβριο του 1969. Ο Aλ, Alprentice “Bunchy” Carter, και εγώ μόλις είχαμε είχαμε παντρευτεί. Ήμουν αρνητική στην ιδέα να γίνω μέλος στους Μαύρους Πάνθηρες.  Μετά την επιδρομή των SWAT στα γραφεία του κόμματος, ο Αλ φυλακίστηκε χωρίς να έχει κάνει κάτι. Τότε κατάλαβα τι προσπαθούσε να μου εξηγήσει ο Αλ όταν έλεγε: “Σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να ζήσεις”. Πολύ γρήγορα έγινα μέλος του κόμματος, συντονίστρια της ομάδας Alprentice “Bunchy” Carter People‘s Free αλλά και υπεύθυνη της Ιατρικής Κλινικής στην 3223 South Central Avenue. Ξέρετε, όλα δεν είναι πάντα θέμα χρημάτων.  Η υπηρεσία είναι σημαντική. Πρέπει να ζήσουμε μαζί. Πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια».  – Norma Armour Mtume, Λος Άντζελες και Όκλαντ, Καλιφόρνια

 «Είχα πολλούς ρόλους στο Κόμμα. Μου άρεσε να είμαι δακτυλογράφος για την εφημερίδα των Μαύρων Πανθήρων, και ήμουν η πρώτη γυναίκα του  φωτογράφος του κόμματος. Το να δουλεύω στο σχολείο ήταν πραγματικά μια κορυφαία στιγμή. Στο προηγούμενα σχολεία τους, τα παιδιά από την κοινότητα θεωρούνταν “κακά”. Στο σχολείο μας, τα παιδιά θεωρούνταν έξυπνα, με δυνατότητες. Μου έλεγαν συχνά ότι η συμπεριφορά τους άλλαξε επειδή νοιαζόμασταν πραγματικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διανομή τροφίμων σε 10.000 σακούλες. Δεν είχα καμία ιδέα για το πώς θα γινόταν. Όταν σκέφτομαι σήμερα ότι μοιράσαμε 10.000 σακούλες με κοτόπουλα, αυτή η ανάμνηση μου φέρνει τόση χαρά. Το θέμα είναι ότι ήμασταν όλοι τόσο νέοι. Ήμασταν μια νεανική οργάνωση. Νέες γυναίκες σήμερα πρέπει να καταλάβετε την ιστορία σας. Μορφωθείτε, αλλά κρατήστε χώρο για τον εαυτό σας. Η ικανοποίηση έρχεται με το να έχεις οικογένεια, φίλους και σχέσεις στη ζωή σας. Δεν μπορείτε να τα κάνετε όλα μόνοι σας. Χρειάζεστε και άλλους για να ζήσετε μια υγιή ζωή». 
 – Lauryn Williams Jackson, San Francisco και Oakland, CA/Queens Chapter, NY

«Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες μου είναι το δωρεάν πρωινό για τα παιδιά των σχολείων. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όταν μας έπαιρνε ο υπεύθυνος μας, ήταν λίγο πριν το ξημέρωμα. Θυμάμαι τον τρόπο που εκείνα τα παιδιά κοίταζαν εμένα, και όλους εμάς τους Πάνθηρες που τα ταΐζαμε. Ήταν αγάπη. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ. Πρόσφατα σκέφτηκα πόσο γενναιόδωροι ήμασταν. Πόσο σημαντικό ήταν για μας να σηκωνόμαστε νωρίς το πρωί για να ταΐσουμε τα παιδιά. Κανείς δεν μας πλήρωνε. Αν βρισκόμαστε σε αυτή τη Γη, είμαστε εδώ για να να υπηρετήσουμε. Δεν νομίζω ότι μας έστειλαν εδώ τυχαία».
 – Regina Jennings, παράρτημα Φιλαδέλφεια, PA/Oakland Chapter, CA

Το «Comrade Sisters» των Ericka Huggins και Stephen Shames εκδίδεται από τις εκδόσεις ACC Art Books. Όλες οι εικόνες είναι ευγενική προσφορά της γκαλερί Steven Kasher.