Τέσσερις άνθρωποι πίσω από τέσσερις αγαπημένες μας θεατρικές σκηνές μάς μιλούν για αυτές. Είναι θέατρα με την δική τους μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία. Θέατρα-ζωντανοί οργανισμοί, μέσα στα οποία έχουν εγγραφεί καλλιτεχνικές και ανθρώπινες στιγμές και συχνότητες. Τα αγαπάμε, τα στηρίζουμε και δεν ξεχνάμε ότι για να υπάρξουν, με τον τρόπο που έχουν καταφέρει να υπάρχουν αυτή τη στιγμή, χρειάστηκε σοβαρό και αφοσιωμένο ανθρώπινο κεφάλαιο.
Rabbithole και Γιώργος Σίμωνας
Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, η ομάδα Νοσταλγία, εγκαινιάζει έναν από τους πιο όμορφους, εναλλακτικούς θεατρικούς χώρους της Αθήνας. Το Rabbithole. Παίρνοντας την σκυτάλη από το Θέατρο της Άνοιξης, κάτω από το όνομα του οποίου λειτουργούσε από το 1997, οι νέοι ένοικοι ανοίγουν τις πόρτες σε έναν καλλιτεχνικό χώρο και κόσμο που ανανέωσε τον αέρα της γειτονιάς του Κεραμεικού, έδωσε έναυσμα σε νέους καλλιτέχνες να πειραματιστούν, συγκέντρωσε πληθώρα ανθρώπων από τον χώρο του θεάτρου, του χορού, των εικαστικών, video artists κ.α, κατάφερε να προσελκύσει θεατές φτιάχνοντας από την αρχή το δικό του κοινό, έδωσε την ευκαιρία να παρουσιαστούν νέες ιδέες και οράματα ταυτίζοντας το όνομα του χώρου με την έρευνα και τον πειραματισμό, προώθησε εκπαιδευτικά προγράμματα, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας με το εξωτερικό, συνομίλησε με φορείς άλλων θεάτρων και καλλιτεχνικών οργανισμών και υλοποίησε ένα όνειρο ζωής: την κατασκευή ενός καλλιτεχνικού «σπιτιού», ενός χώρου υποδοχής και φιλοξενίας όλων των φίλων των τεχνών, ένας τόπος ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας.
Από το 2011 λοιπόν έως σήμερα, μια περίοδος αρκετών δοκιμασιών όχι μόνο για τον χώρο του θεάτρου αλλά και για τη χώρα μας γενικά, το Rabbithole κατάφερε να παρουσιάσει μια ποικιλία παραστάσεων πάνω σε έργα κλασσικών συγγραφέων (Σάιξπηρ, Γουάιλντ), διασκευές λογοτεχνικών έργων μεγάλων συγγραφέων (Λόντον, Χέμινγουέι, Σέλλεϋ), βιογραφίες (Αντεροβγάλτης, Ιλλινόι- η ιστορία του πρώτου Αμερικανού serial killer), φεστιβάλ (Rabbitlab / φεστιβάλ χορού με βάση την ζωγραφική, φεστιβάλ Πόε, MIR festival), ανάδειξη νέων συγγραφέων (Το στόμα του λύκου, Τέρμα τα γκάζια), θέατρο ντοκουμέντο/μυθοπλασία (1975), φιλοξένησε σκηνοθέτες με όραμα (Ορέστης Τάτσης, Αλέξης Ρίγλης), ομάδες χορού (Κι όμως κινείται), παιδικό θέατρο και performance όπως επίσης και σεμινάρια εκπαιδευτικών κύκλων με βάση την υποκριτική (Mannschaft), αλλά και παραστάσεις του εξωτερικού (Saint Martins University, Yuko Kaseki, John Britton κ.α).
Στη νέα εποχή που ανοίγεται μπροστά, το Rabbithole επιμένει δυναμικά με την παρουσία του, μέσω εξαιρετικών συνεργασιών να παρουσιάζει ποιοτικές παραγωγές για όλους τους θεατές αλλά και να θέτει κάθε φορά τον πήχη ψηλότερα για το είδος και την μορφή του θεάματος που προσφέρει. Πιστό στον ελεύθερο και δυναμικό διάλογο μεταξύ σκηνής και πλατείας, το θέατρο αυτό αποτελεί και θα στοχεύσει να συνεχίσει ως παράδειγμα σκεπτόμενων προτάσεων προς το κοινό, έργων με ιδιαίτερη σημασία για τον σημερινό δέκτη, προάγοντας μια γλώσσα διαλόγου – γλώσσα που όπως οι καλλιτέχνες προσπαθούν για να ανακαλύψουν, έναν νέο δίαυλο επικοινωνίας με νέα υλικά, νέους τρόπους, νέες θεματολογίες, έτσι κι οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να εισαχθούν σε νέες συζητήσεις και να γίνουν συμμέτοχοι μιας αποκαλυπτικής όσο και γόνιμης εμπειρίας. Όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι η τέχνη του θεάτρου.
Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν δεν επιστρατευθεί το υπέροχο δώρο της φαντασίας. Κάτι που στο Rabbithole, είναι προτεραιότητα και ζητούμενο και σε αυτό το υπέροχο ταξίδι φαντασίας, καλούμε θεατές και καλλιτέχνες. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που ο χώρος, πήρε αυτό το όνομα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θέατρο Θησείον και Αργύρης Ξάφης
25 χρόνια πριν, πάτησα το πόδι μου στο μοναδικό πλακόστρωτο χώρο υποδοχής αυτού του μοναδικού αρχιτεκτονήματος του Χρήστου Παπούλια. Τα μάτια μου αστράψανε από το απρόσμενο θέαμα της σκάλας που οδηγούσε στα γυμνά καμαρίνια και μετά στην τεράστια πύλη εισόδου προς τη ξύλινη σκηνή.
Πόσα χρόνια μετά και για δύο ολόκληρα χρόνια παίζαμε χωρίς σκηνικά στο Μιστέρο Μπούφο. Το αγαπήσαμε διπλά. Και αγαπηθήκαμε πολλαπλά.
Μετά πρόβες για την Άφιξη, μια παράσταση που παίχτηκε στην μικρή Επίδαυρο, βασισμένη στις ραψωδίες της Οδύσσειας από την επιστροφή του Οδυσσέα μέχρι την μνηστηροκτονία.
Το έχουμε αγαπήσει αυτό το θέατρο. Δεν ψάχναμε, γενικά, θέατρα. Ψάχναμε ένα μέρος που σε οδηγεί προς την τέχνη, σε προχωράει. Ένα μέρος που ενεργειακά είναι τόσο φιλικό και θετικό προς τον άνθρωπο-καλλιτέχνη-θεατή ώστε να σε ξαναφέρει κοντά σε ανθρώπους που θαυμάζεις και θέλουμε να συνεργαστείς, θέλεις να δεις.
Και ταυτόχρονα ψάχναμε πώς θα φέρουμε την Αρκουδοράχη σε θέατρο της Αθήνας. Έτσι βρεθήκαμε στο ίδιο κατώφλι που είχα βρεθεί πριν από τόσα χρόνια και με περιέλαβε η ίδια ζέση. Επίσης ήξερα ότι έχει ανάγκη για ειδική φροντίδα το θέατρο αυτό και είχαμε το περίσσευμα καρδιάς για να το κάνουμε. Και είναι τόσο δύσκολο το να συμβεί κάτι τέτοιο με όρους που να μας ταιριάζουν!
Και μιλήσαμε με τους αγαπημένους φίλους μας και ακούσαμε την ίδια ανάγκη και έτσι αρχίσαμε να φτιάχνουμε το πρόγραμμα της χρονιάς. Και μακάρι να συνεχίσουμε και στο μέλλον, γιατί αυτή η μικρή σκηνή, χωράει το μεγαλύτερο θέατρο. Ένα θέατρο που δεν θα χρειάζεται καν να ξέρεις τι παίζει για να πας, που δεν θα ψάχνεις να βρεις ονόματα για να χειροκροτήσεις, αλλά θα είσαι σίγουρος ότι όποια μέρα και να πας θα γεμίσεις τις τρύπες που σου δημιούργησε η ζωή. Θα δεις παραστάσεις που θα σε ξεκουνήσουν και θα ανεβάσουν τις απαιτήσεις σου ως θεατή. Που θα ξέρεις ότι δεν έγιναν στο πόδι αλλά έχει σκύψει για χρόνο ατέλειωτο ο καλλιτέχνης από πάνω και ό,τι έχει προκύψει και εσύ βλέπεις έχει προκύψει από σκάψιμο, πνευματικό, αισθητικό, συναισθηματικό.
Ξεκινάμε λοιπόν με την Αρκουδοράχη του Εντ Τόμας, άπαιχτο κείμενο πριν το ανεβάσουμε με τους ΠΥΡ –ίσως το σημαντικότερο σύγχρονο έργο που έχω διαβάσει τελευταία και ελπίζουμε να γεμίσουμε το θέατρο, όπως γέμιζε κάθε βράδυ στο Πειραιά. Είναι μια καλή στιγμή της ομάδας μας. Σε όλα τα επίπεδα. Ωριμάσαμε μαζί και δέσαμε. Όπως έχω πει κάποια στιγμή «Το έχουμε αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το έργο, έχει τόσο συνδεθεί με την πραγματικότητά μας και κάθε μέρα που περνάει, κάθε χωριό που εξαφανίζεται, κάθε ομάδα ανθρώπων που βάλλεται, κάθε λέξη που και μνήμη που χάνεται, μας φέρνει πιο κοντά του.»
Μετά συνεχίζουμε με μια μοναδική μίξη νέας δραματουργίας και ξαναδιαβασμένης κλασσικής. Με γυναίκες σκηνοθέτριες σε όλες τις παραστάσεις της χρονιάς. Καθαρή δήλωση για την έναρξή μας. Για την υποεκπροσώπιση τους παντού.
Όπως και για τον χορό, την πιο επιτυχημένη μας, παγκοσμίως, τέχνη αυτή τη στιγμή –που στο θέατρό μας θα βρουν οι ομάδες χορού ένα σπίτι. Και ο θεατής θα εκπαιδευτεί σε αυτή την τέχνη. Κάθε Τετάρτη. Για όλη τη χρονιά.
Οι πόρτες ανοίγουν στο ομορφότερο θέατρο της Αθήνας (αυτό πίστευα και πριν) στις 12 Οκτώβρη.
Θέατρο Olvio και Νατάσα Παπαμιχαήλ
To θέατρο Olvio, ένα από τα πιο σύγχρονα θέατρα στο κέντρο της Αθήνας, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2011. Έκτοτε, έχει φιλοξενήσει υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές παραγωγές, κι έχει καταγραφεί ως ένας σύγχρονος, προσιτός πολιτιστικός χώρος, πόλος έλξης για τη νέα, ανεξάρτητη γενιά δημιουργών.
Στεγάζεται σε ένα νεόκτιστο κτίριο υψηλής αισθητικής με τις πλέον σύγχρονες τεχνικές προδιαγραφές ασφάλειας και άνεσης (κλιματισμός, πυρανίχνευση, πυρόσβεση, κλπ) και είναι προσβάσιμο σε ΑΜΕΑ. Το ευρύχωρο φουαγιέ με το καταπράσινο αίθριο και το άνετο μπαρ, φιλοξενεί, κατά καιρούς, ποικίλες πολιτιστικές δραστηριότητες (live μουσική, bar theater, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις, κλπ). Είναι πολύ εύκολα προσβάσιμο από το κοινό αφού βρίσκεται 5 λεπτά, περπατώντας, από το σταθμό “Μετρό Κεραμεικός”.
Φέτος, η σεζόν ανοίγει με το έργο “ Ο Τόρνος” του Γιάννη Κεντρωτά, μια μαύρη κωμωδία που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση πέρυσι (Δευ-Τρ). Αρχές Οκτώβρη ανεβαίνει για 6η χρονιά ο “‘Αρης” της Σ. Αδαμίδου με τη μνημειώδη ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη στο ρόλο του Βελουχιώτη (Τετ-Πεμ-Παρ). Σειρά έχουν οι “Ευτυχισμένες Μέρες”, ένα από τα πιο αριστοτεχνικά έργα του Μπέκετ, με την Ν. Παπαμιχαήλ και τον Γ. Οικονομίδη “Johnny O” (Σα-Κυ), ενώ αρχές Νοέμβρη περιμένουμε το εμβληματικό έργο του Καμπανέλλη “ Ο μπαμπάς ο πόλεμος”. Και μην ξεχνάμε και την παιδική σκηνή με τη φανταστική ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ, το Baby theater της Ι. Μπόικο, αλλά και τους ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ από τη νέα χρονιά!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θέατρο Vault και Δημήτρης Καρατζιάς
Τον Μάρτιο του 2012, μαζί με τον Μάνο Αντωνιάδη ανοίξαμε για πρώτη φορά στο κοινό την πόρτα ενός χώρου που οι ίδιοι οραματιστήκαμε ως σημείο συνάντησης και δημιουργίας. Έντεκα χρόνια, πια, συμπληρώνει ο πολυχώρος VAULT που βρίσκεται στην οδό Μελενίκου 26, στον Βοτανικό, και έχει ήδη αφήσει, νομίζουμε, το στίγμα του στην θεατρική ζωή της πόλης με παραστάσεις που ξεχωρίζουν.
Η λέξη VAULT (κρύπτη, θυσαυροφυλάκιο) είναι ό, τι κοντύτερα στην αλήθεια του χώρου και των συντελεστών του. Πρόκειται για έναν πολύτιμο χώρο δημιουργίας και έκφρασης, στον οποίο στεγάζονται οι παραστάσεις μας και τα όνειρα μας. Για τη σεζόν 2023-24, λοιπόν, ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει ένα πολυσυλλεκτικό θεατρικό πρόγραμμα, βασισμένο κυρίως σε νεοελληνικά έργα, περιλαμβάνοντας όμως και μερικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα από το σύγχρονο παγκόσμιο ρεπερτόριο.
Θα παρουσιάσουμε και μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της περσινής σεζόν. Το πολυβραβευμένο “Η Μάνα Αυτουνού, Έλλη Ζάχου Ταχτσή” με την Ράνια Σχίζα, “Η Τουρκομερίτισσα” με την Ελένη Ουζουνίδου, “Αθηνάς Παναγούλη Επιτάφιος” με την Μάνια Παπαδημητρίου, το ξέφρενο “Elizadeth” για 5η χρονιά με ανανεωμένο θίασο, το ανατρεπτικό “Trans- port” κ.α. είναι μερικά από τα έργα που θα ανοίξουν την φετινή θεατρική σεζόν του πολυχώρου, ενώ 12 επιπλέον παραστάσεις θα ανέβουν κατά την διάρκεια της χρονιάς στις 2 σκηνές του VAULT. Τα θεατρικά εργαστήρια συνεχίζονται για 8η χρονιά με νέα τμήματα να σχηματίζονται, νέους καθηγητές να προστίθενται και με επιπλέον δραστηριότητες για τους σπουδαστές. Φέτος κατεξοχήν θα παρουσιαστούν παραστάσεις σε συνεργασία με άλλους χώρους και φορείς στρέφοντας ακόμη περισσότερο τον προσανατολισμό στα θέματα διαφορετικότητας, μοναδικότητας και συμπερίληψης.
